Beskrivelse af oplevelsen:

Na 38 jaar achtervolgen de pijn, angst en schrik van die gedenkwaardige avond in oktober 1960 me nog steeds. Het besef van de oneindige genade en vergevingsgezindheid van God die volgden op mijn zelfmoordpoging en tot op de dag van vandaag doorgaan is moeilijker te verklaren. Wat ik nu ga vertellen is absoluut geen waanvoorstelling of zelfbedrog. Ik vertel wat er is gebeurd en ik hoop dat het ergens op de wereld iemand kan helpen. En dat hij of zij de aanwezigheid van God zal erkennen en verwelkomen in zijn of haar leven op een moment dat ze denken dat de dood de enige uitweg is. Als iemand mij 38 jaar geleden had verteld dat ik op het verraderlijke pad van verloren geloof tot aan de bodem van de hel terecht zou komen zou ik hem uitgelachen hebben. Hier volgt het verhaal.

In 1948 was ik net getrouwd met een mooie vrouw die Pat heette. Ze was een populair meisje en ik voelde me bevoorrecht dat ik haar voor me had weten te winnen. Ik werkte heel hard om mijn doel als accountant te bereiken en ik had het te druk met alles te bekijken van de positieve kant dat ik de donkere wolken die zich aan het verzamelen waren zelfs niet kon zien. In de daarop volgende jaren werden al mijn verwachtingen, dromen en vooruitzichten uitgehold. Ooit was ik een matige, sociale drinker, maar ik begon meer en meer te drinken en voordat ik door had wat er gebeurde ging ik over de scheidslijn naar werkelijk alcohol misbruik. De scheidslijn was de hel van verloren geloof, angsten, impotentie en zelfmedelijden.

Na slechts 7 maanden van, wat ik zelf dacht het volmaakte, huwelijk kwam ik er achter dat mijn vrouw mij bedroog en daardoor trok ik me verder terug en ging meer drinken. Ik had ook schuld aan het stuk lopen van ons huwelijk. Iedere keer dat er een nieuwe affaire aan het licht kwam, of dat nu een korte was of een romance van een jaar, zei ik veel krenkende dingen en ik deed mijn best om haar zich zo schuldig mogelijk te laten voelen. Toch besloot ik uiteindelijk, toen ze een afspraakje had, om iets te doen aan wat ik zag als een compleet hopeloze en ontaarde situatie.

Toen Pat weg was, waarschijnlijk de hele nacht, bracht ik onze 2 jongens en ons kleine meisje naar bed en luisterde naar hun gebedjes. In die tijd leken gebeden mij op de een of andere manier oppervlakkig en nutteloos. Ik vond geen zelfvertrouwen of hoop in gebed. Ik was een overtuigd atheïst geworden. Toen de kinderen diep in slaap waren verzamelde ik de spullen die ik zag als mijn "uiteindelijke ontsnapping"; 2 potjes slaappillen en een potje voorgeschreven kalmerende middelen die ik had gehamsterd. Samen met 3 flessen sterke drank dacht ik dat ik alles had voor mijn ontsnapping. Ik herinner me dat de dokter had gezegd dat ik bij deze pillen geen alcohol mocht gebruiken omdat dat mijn dood zou betekenen. Toendertijd wilde ik niet dood maar toch had dit gesprek een zelfmoord gedachte geplant. Ik schreef een afscheidsbrief en nam 5 kalmerende pillen uit het potje. Ik mixte de verschillende dranken door elkaar en bracht een toost uit tegen de lege stoel van mijn vrouw. "Ik drink op het niets, het absolute niets". De pillen gleden makkelijk naar binnen en de valse warmte van de alcohol golfde door me heen. "Ik ben op weg", dacht ik, "en ik kan niet meer terug"!!

Met mijn 2e borrel was ik door de kalmerende pillen heen en mijn vingertoppen en tenen begonnen te tintelen. "Hm misschien werken de pillen toch niet", zei ik tegen mezelf. Ik voelde me niet dronken, alleen een beetje verdoofd en licht in het hoofd. Ik voelde een knagende angst dat iemand mijn poging zou proberen te stoppen. Net als bij al het andere dat ik belangrijk had gevonden, dus nam ik nog een handje slaappillen. Mijn hand was nog steeds vast toen ik het laatste beetje bourbon in schonk. Wat moet ik doen als dit niet werkt? Ik had een toenemend brandend gevoel in mijn maag. Ik was intussen zo'n zware drinker dat een paar borrels bij de lunch, een borrel op weg naar huis en grote glazen wodka of bourbon aan het eind van de avond niet genoeg waren om mijn pijn en frustratie te verdoven. Ik wil niet weer wakker worden met al weer een kater terwijl de problemen nog steeds aan me knagen. Ik wil nooit meer wakker worden. Ik dronk alle drank op en nam de rest van de pillen in en toen zag ik een donkere vorm die op een wolk leek naar me toe komen. Het kwam dwars door het plafond van de keuken en overspoelde me. Ik voelde dat ik heel snel door deze tunnel voortbewoog. Ik zag een licht aan het eind van de tunnel en ik vroeg me af of ik daar heen ging. Ik wist op dat moment niet of ik dood of levend was. Maar ik herinner me dat ik omkeek naar mezelf die bewusteloos op de keukenvloer lag. Ik lag daar totaal onbewust van dit andere deel van me dat ergens naar toe scheen te gaan. "Is dit hoe het is om dood te zijn" vroeg ik me af. "Nee!" was het antwoord dat ergens vandaan kwam. Tot mijn schrik zag ik een wezen van een ongelooflijke schoonheid dat liefde, mededogen en warmte uitstraalde. Het was een wezen gevormd door een prachtig, helder, wit licht en er kwamen zilveren draden uit het middelpunt. Ik aarzelde om iets te zeggen en toen realiseerde ik me dat dit ongelooflijke wezen van licht mijn gedachten kon lezen. "Nee" zei hij weer. "Dit is niet wat dood zijn is. Kom ik zal het je laten zien". Ik herinner me dat ik met hem zweefde naar een of andere put. In deze put had je een deprimerend uitzicht over een landschap dat totaal zonder schoonheid en leven was, waar mensen in rond schuifelden, met gebogen hoofden en afgezakte schouders, op een terneergeslagen manier. Ze hielden hun hoofden gebogen en keken naar hun voeten terwijl ze doelloos rondliepen en af en toe tegen elkaar aanbotsten wat hen evenwel niet deed stoppen met waar ze mee bezig waren. Het was een afschuwelijke gedachte dat ik tussen deze verwarde, verloren zielen geworpen zou worden, maar de stem scheen mijn angst te begrijpen en nam deze weg met de volgende woorden: "Dit is een Hel die je zelf gecreëerd hebt. Je Zou uiteindelijk naar de aarde terug moeten gaan en een nieuw leven helemaal opnieuw moeten ervaren waarin je dezelfde moeilijkheden tegenkomt als tijdens dit leven. Tot dan zul je bij deze verloren en verwarde zielen moeten blijven. Zelfmoord is geen ontsnapping". Ik kreeg een breedbeeld blik op mijn leven te zien. De afgelopen 5 jaar, die zo geladen waren geweest met alcohol misbruik waren het pijnlijkst; de pijnlijkste herinneringen die ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik kreeg een beeld te zien van het effect dat alcohol had gehad op het leven van mijn kleine kinderen en ook het effect dat alcohol zou sorteren in hun toekomst. Ik zag het verdriet van mijn kinderen bij het verlies van hun gezin en mij. Ik kreeg te zien dat hun moeder niet goed voor ze zou zorgen en dat ze uiteindelijk in een pleeggezin zouden worden geplaatst. Ik kreeg ook een voorproefje van hoe mijn kinderen onder de invloed zouden komen door alcoholisme als ik zou blijven drinken zoals ik gewend was en bij ze zou blijven. Ik zag dat alle 3 de kinderen, 2 jongens en een meisje, mijn slechte voorbeeld zouden volgen en allemaal zouden ze uiteindelijk de fles gebruiken als ontsnapping uit de stress van elke dag, net zolang tot ze ook alcoholist waren geworden. Het beeld van mijn dierbare dochtertje dat opgroeide om met een mede alcoholist te trouwen die haar uiteindelijk zou mishandelen en hun 4 dochters zou misbruiken, was meer dan ik aan kon. Het was een klap in mijn gezicht. Het was een enorme confrontatie met de werkelijkheid.

Ik zag, dat als ik mijn leven beterde en me zou gaan gedragen als een verantwoordelijk vader en voorbeeld alle 3 de kinderen zouden opgroeien tot gelukkige, productieve mensen. Dat betekent niet dat ze gevrijwaard zouden worden van de dagelijkse strijd om het bestaan. Maar ze zouden een kans hebben om het op hun manier te doen en niet afhankelijk zijn door een of andere verslaving. Ik zag hoe mijn oudste zoon een belangrijk invloedrijk persoon zou worden als ik bij hen bleef en me gedroeg als een echte vader. Ik zag de donkere kant van deze toekomst als ik bij hen zou blijven als de zwakke dronken vader. Ik zag dat hij uiteindelijk drugs zou gaan gebruiken en in de gevangenis zou belanden vanwege misdaden die hij pleegde om aan geld voor drugs te komen. Het was beangstigend voor me en ik besloot daar op dat moment dat ik dit niet wilde voor mijn kinderen of mezelf. Ik kreeg te zien dat als ik door zou gaan als een hopeloze zielige dronkaard ik niet zou kunnen ontsnappen. Het vooruitzicht dat ik alles wat me tot zelfmoord had gedreven in een ander leven weer zou moeten meemaken was schrikwekkender dan ik wilde toegeven. Ik huilde.

Het wezen van licht scheen te begrijpen dat ik overliep met gevoelens van wroeging, medelijden en liefde. Hij zei met strenge stem zoals een vader tegen een zoon, "Je kunt maar niet met je leven doen wat je zelf wilt. Heb jij jezelf gemaakt, jezelf het leven gegeven? Nee. Je kunt evenmin de dood kiezen". Ik kon niets zeggen, ik kon niet denken, ik huilde alleen maar. Deze stem moet van de Heilige Geest zijn dacht ik. De stem, zachter nu, ging verder, "Ik ben nog niet klaar met je, je werk is niet af, ga terug en doe wat je altijd al had moeten doen".

Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd was de opluchting op het gezicht van mijn dochter. Nancy was 's nachts wakker geworden en had tevergeefs geworsteld om het kleine vonkje leven in mij brandend te houden. "Oh papa", zei ze "ik was zo bang dat we je kwijt waren, je voelde zo koud aan en ik kon zelfs je hartslag niet voelen".Na 38 jaar achtervolgen de pijn, angst en schrik van die gedenkwaardige avond in oktober 1960 me nog steeds. Het besef van de oneindige genade en vergevingsgezindheid van God die volgden op mijn zelfmoordpoging en tot op de dag van vandaag doorgaan is moeilijker te verklaren. Wat ik nu ga vertellen is absoluut geen waanvoorstelling of zelfbedrog. Ik vertel wat er is gebeurd en ik hoop dat het ergens op de wereld iemand kan helpen. En dat hij of zij de aanwezigheid van God zal erkennen en verwelkomen in zijn of haar leven op een moment dat ze denken dat de dood de enige uitweg is. Als iemand mij 38 jaar geleden had verteld dat ik op het verraderlijke pad van verloren geloof tot aan de bodem van de hel terecht zou komen zou ik hem uitgelachen hebben. Hier volgt het verhaal.

In 1948 was ik net getrouwd met een mooie vrouw die Pat heette. Ze was een populair meisje en ik voelde me bevoorrecht dat ik haar voor me had weten te winnen. Ik werkte heel hard om mijn doel als accountant te bereiken en ik had het te druk met alles te bekijken van de positieve kant dat ik de donkere wolken die zich aan het verzamelen waren zelfs niet kon zien. In de daarop volgende jaren werden al mijn verwachtingen, dromen en vooruitzichten uitgehold. Ooit was ik een matige, sociale drinker, maar ik begon meer en meer te drinken en voordat ik door had wat er gebeurde ging ik over de scheidslijn naar werkelijk alcohol misbruik. De scheidslijn was de hel van verloren geloof, angsten, impotentie en zelfmedelijden.

Na slechts 7 maanden van, wat ik zelf dacht het volmaakte, huwelijk kwam ik er achter dat mijn vrouw mij bedroog en daardoor trok ik me verder terug en ging meer drinken. Ik had ook schuld aan het stuk lopen van ons huwelijk. Iedere keer dat er een nieuwe affaire aan het licht kwam, of dat nu een korte was of een romance van een jaar, zei ik veel krenkende dingen en ik deed mijn best om haar zich zo schuldig mogelijk te laten voelen. Toch besloot ik uiteindelijk, toen ze een afspraakje had, om iets te doen aan wat ik zag als een compleet hopeloze en ontaarde situatie.

Toen Pat weg was, waarschijnlijk de hele nacht, bracht ik onze 2 jongens en ons kleine meisje naar bed en luisterde naar hun gebedjes. In die tijd leken gebeden mij op de een of andere manier oppervlakkig en nutteloos. Ik vond geen zelfvertrouwen of hoop in gebed. Ik was een overtuigd atheïst geworden. Toen de kinderen diep in slaap waren verzamelde ik de spullen die ik zag als mijn "uiteindelijke ontsnapping"; 2 potjes slaappillen en een potje voorgeschreven kalmerende middelen die ik had gehamsterd. Samen met 3 flessen sterke drank dacht ik dat ik alles had voor mijn ontsnapping. Ik herinner me dat de dokter had gezegd dat ik bij deze pillen geen alcohol mocht gebruiken omdat dat mijn dood zou betekenen. Toendertijd wilde ik niet dood maar toch had dit gesprek een zelfmoord gedachte geplant. Ik schreef een afscheidsbrief en nam 5 kalmerende pillen uit het potje. Ik mixte de verschillende dranken door elkaar en bracht een toost uit tegen de lege stoel van mijn vrouw. "Ik drink op het niets, het absolute niets". De pillen gleden makkelijk naar binnen en de valse warmte van de alcohol golfde door me heen. "Ik ben op weg", dacht ik, "en ik kan niet meer terug"!!

Met mijn 2e borrel was ik door de kalmerende pillen heen en mijn vingertoppen en tenen begonnen te tintelen. "Hm misschien werken de pillen toch niet", zei ik tegen mezelf. Ik voelde me niet dronken, alleen een beetje verdoofd en licht in het hoofd. Ik voelde een knagende angst dat iemand mijn poging zou proberen te stoppen. Net als bij al het andere dat ik belangrijk had gevonden, dus nam ik nog een handje slaappillen. Mijn hand was nog steeds vast toen ik het laatste beetje bourbon in schonk. Wat moet ik doen als dit niet werkt? Ik had een toenemend brandend gevoel in mijn maag. Ik was intussen zo'n zware drinker dat een paar borrels bij de lunch, een borrel op weg naar huis en grote glazen wodka of bourbon aan het eind van de avond niet genoeg waren om mijn pijn en frustratie te verdoven. Ik wil niet weer wakker worden met al weer een kater terwijl de problemen nog steeds aan me knagen. Ik wil nooit meer wakker worden. Ik dronk alle drank op en nam de rest van de pillen in en toen zag ik een donkere vorm die op een wolk leek naar me toe komen. Het kwam dwars door het plafond van de keuken en overspoelde me. Ik voelde dat ik heel snel door deze tunnel voortbewoog. Ik zag een licht aan het eind van de tunnel en ik vroeg me af of ik daar heen ging. Ik wist op dat moment niet of ik dood of levend was. Maar ik herinner me dat ik omkeek naar mezelf die bewusteloos op de keukenvloer lag. Ik lag daar totaal onbewust van dit andere deel van me dat ergens naar toe scheen te gaan. "Is dit hoe het is om dood te zijn" vroeg ik me af. "Nee!" was het antwoord dat ergens vandaan kwam. Tot mijn schrik zag ik een wezen van een ongelooflijke schoonheid dat liefde, mededogen en warmte uitstraalde. Het was een wezen gevormd door een prachtig, helder, wit licht en er kwamen zilveren draden uit het middelpunt. Ik aarzelde om iets te zeggen en toen realiseerde ik me dat dit ongelooflijke wezen van licht mijn gedachten kon lezen. "Nee" zei hij weer. "Dit is niet wat dood zijn is. Kom ik zal het je laten zien". Ik herinner me dat ik met hem zweefde naar een of andere put. In deze put had je een deprimerend uitzicht over een landschap dat totaal zonder schoonheid en leven was, waar mensen in rond schuifelden, met gebogen hoofden en afgezakte schouders, op een terneergeslagen manier. Ze hielden hun hoofden gebogen en keken naar hun voeten terwijl ze doelloos rondliepen en af en toe tegen elkaar aanbotsten wat hen evenwel niet deed stoppen met waar ze mee bezig waren. Het was een afschuwelijke gedachte dat ik tussen deze verwarde, verloren zielen geworpen zou worden, maar de stem scheen mijn angst te begrijpen en nam deze weg met de volgende woorden: "Dit is een Hel die je zelf gecreëerd hebt. Je Zou uiteindelijk naar de aarde terug moeten gaan en een nieuw leven helemaal opnieuw moeten ervaren waarin je dezelfde moeilijkheden tegenkomt als tijdens dit leven. Tot dan zul je bij deze verloren en verwarde zielen moeten blijven. Zelfmoord is geen ontsnapping". Ik kreeg een breedbeeld blik op mijn leven te zien. De afgelopen 5 jaar, die zo geladen waren geweest met alcohol misbruik waren het pijnlijkst; de pijnlijkste herinneringen die ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik kreeg een beeld te zien van het effect dat alcohol had gehad op het leven van mijn kleine kinderen en ook het effect dat alcohol zou sorteren in hun toekomst. Ik zag het verdriet van mijn kinderen bij het verlies van hun gezin en mij. Ik kreeg te zien dat hun moeder niet goed voor ze zou zorgen en dat ze uiteindelijk in een pleeggezin zouden worden geplaatst. Ik kreeg ook een voorproefje van hoe mijn kinderen onder de invloed zouden komen door alcoholisme als ik zou blijven drinken zoals ik gewend was en bij ze zou blijven. Ik zag dat alle 3 de kinderen, 2 jongens en een meisje, mijn slechte voorbeeld zouden volgen en allemaal zouden ze uiteindelijk de fles gebruiken als ontsnapping uit de stress van elke dag, net zolang tot ze ook alcoholist waren geworden. Het beeld van mijn dierbare dochtertje dat opgroeide om met een mede alcoholist te trouwen die haar uiteindelijk zou mishandelen en hun 4 dochters zou misbruiken, was meer dan ik aan kon. Het was een klap in mijn gezicht. Het was een enorme confrontatie met de werkelijkheid.

Ik zag, dat als ik mijn leven beterde en me zou gaan gedragen als een verantwoordelijk vader en voorbeeld alle 3 de kinderen zouden opgroeien tot gelukkige, productieve mensen. Dat betekent niet dat ze gevrijwaard zouden worden van de dagelijkse strijd om het bestaan. Maar ze zouden een kans hebben om het op hun manier te doen en niet afhankelijk zijn door een of andere verslaving. Ik zag hoe mijn oudste zoon een belangrijk invloedrijk persoon zou worden als ik bij hen bleef en me gedroeg als een echte vader. Ik zag de donkere kant van deze toekomst als ik bij hen zou blijven als de zwakke dronken vader. Ik zag dat hij uiteindelijk drugs zou gaan gebruiken en in de gevangenis zou belanden vanwege misdaden die hij pleegde om aan geld voor drugs te komen. Het was beangstigend voor me en ik besloot daar op dat moment dat ik dit niet wilde voor mijn kinderen of mezelf. Ik kreeg te zien dat als ik door zou gaan als een hopeloze zielige dronkaard ik niet zou kunnen ontsnappen. Het vooruitzicht dat ik alles wat me tot zelfmoord had gedreven in een ander leven weer zou moeten meemaken was schrikwekkender dan ik wilde toegeven. Ik huilde.

Het wezen van licht scheen te begrijpen dat ik overliep met gevoelens van wroeging, medelijden en liefde. Hij zei met strenge stem zoals een vader tegen een zoon, "Je kunt maar niet met je leven doen wat je zelf wilt. Heb jij jezelf gemaakt, jezelf het leven gegeven? Nee. Je kunt evenmin de dood kiezen". Ik kon niets zeggen, ik kon niet denken, ik huilde alleen maar. Deze stem moet van de Heilige Geest zijn dacht ik. De stem, zachter nu, ging verder, "Ik ben nog niet klaar met je, je werk is niet af, ga terug en doe wat je altijd al had moeten doen".

Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd was de opluchting op het gezicht van mijn dochter. Nancy was 's nachts wakker geworden en had tevergeefs geworsteld om het kleine vonkje leven in mij brandend te houden. "Oh papa", zei ze "ik was zo bang dat we je kwijt waren, je voelde zo koud aan en ik kon zelfs je hartslag niet voelen".

In de keuken was mijn vrouw bezig de lunch klaar te maken. "Kinderen, eten", riep ze "en jij kunt ook wat krijgen als je met je dronken lijf naar de tafel kunt waggelen", voegde ze er sarcastisch aan toe. Ik voelde me totaal uitgeput en had erge honger, maar geen kater. Om de een of andere reden had ik niet meer de vreselijke buikpijn die ik de avond tevoren had nadat ik een overdosis pillen had genomen. In plaats daarvan voelde ik nog steeds die innerlijke liefde en vrede die gisteravond over me gekomen waren.

Het zou prettig zijn om te kunnen vertellen dat het leven sindsdien helemaal volmaakt zou zijn geweest, maar dan zou ik liegen. De echtscheiding was hartverscheurend alhoewel ik de kinderen kreeg toegewezen. Ik wilde de kinderen en zij mij en de vriend van mijn vrouw wilde hen niet. Ik stopte met mijn baan als accountant en werd leraar op een plaatselijke middelbare school; het was een moeilijke tijd. Ik gebruikte al mijn spaar- en pensioen geld om rekeningen te betalen en het gezin bij elkaar te houden tijdens de maand dat ik op zoek was naar werk. En daarmee verdween de zekerheid die ik had kunnen hebben terwijl ik me omschoolde en dat was soms een uitdaging maar ook angstig. Toch hebben de vrede en de troost die ik leerde kennen toen ik aan de rand van de Helle put stond me nooit verlaten. Ze hebben er voor gezorgd dat ik mijn hervonden geloof en vertrouwen niet weer kwijt raakte. Sommige vrienden begrijpen niet dat ik niet bitter ben geworden; het beste antwoord vind je in psalm 23.

"Al moet ik door donkere krochten heen,

Ik ben voor geen onheil bevreesd:

Want Gij staat mij bij,

Uw staf en stok zijn mijn stut!"

Sinds mijn ervaring heb ik ontdekt dat ik niet langer bang ben voor de dood, dat ik een meer geestelijke kijk op de dingen heb en dat ik de verantwoording voor het opvoeden van mijn kinderen zeer serieus neem. Ik ben er voor hen en ik kan met trots aankondigen dat het veel beter met hen gaat sinds ik de vader ben geworden die ik altijd al had moeten zijn. Ik heb een mooie vrouw leren kennen en ben met haar getrouwd. Zij is vooral mooi aan de binnenkant en ze geeft me de kracht en de moed om de moeilijkheden van alle dag het hoofd te bieden. Ik zal mijn ervaring aan de rand van de Hel nooit vergeten en zeker niet wat ik daar heb geleerd.

De op zich negatieve Bijna Dood Ervaring is niet negatief als er iets goeds uit voort komt. Ik ben nu pastoraal werker en houd daarnaast de boekhouding bij van kleine bedrijven. Mijn kinderen zijn volwassen en leiden alle 3 een gelukkig, druk en productief leven.

Ik voel me vredig.

In de keuken was mijn vrouw bezig de lunch klaar te maken. "Kinderen, eten", riep ze "en jij kunt ook wat krijgen als je met je dronken lijf naar de tafel kunt waggelen", voegde ze er sarcastisch aan toe. Ik voelde me totaal uitgeput en had erge honger, maar geen kater. Om de een of andere reden had ik niet meer de vreselijke buikpijn die ik de avond tevoren had nadat ik een overdosis pillen had genomen. In plaats daarvan voelde ik nog steeds die innerlijke liefde en vrede die gisteravond over me gekomen waren.

Het zou prettig zijn om te kunnen vertellen dat het leven sindsdien helemaal volmaakt zou zijn geweest, maar dan zou ik liegen. De echtscheiding was hartverscheurend alhoewel ik de kinderen kreeg toegewezen. Ik wilde de kinderen en zij mij en de vriend van mijn vrouw wilde hen niet. Ik stopte met mijn baan als accountant en werd leraar op een plaatselijke middelbare school; het was een moeilijke tijd. Ik gebruikte al mijn spaar- en pensioen geld om rekeningen te betalen en het gezin bij elkaar te houden tijdens de maand dat ik op zoek was naar werk. En daarmee verdween de zekerheid die ik had kunnen hebben terwijl ik me omschoolde en dat was soms een uitdaging maar ook angstig. Toch hebben de vrede en de troost die ik leerde kennen toen ik aan de rand van de Helle put stond me nooit verlaten. Ze hebben er voor gezorgd dat ik mijn hervonden geloof en vertrouwen niet weer kwijt raakte. Sommige vrienden begrijpen niet dat ik niet bitter ben geworden; het beste antwoord vind je in psalm 23.

"Al moet ik door donkere krochten heen,

Ik ben voor geen onheil bevreesd:

Want Gij staat mij bij, Uw staf en stok zijn mijn stut!"

Sinds mijn ervaring heb ik ontdekt dat ik niet langer bang ben voor de dood, dat ik een meer geestelijke kijk op de dingen heb en dat ik de verantwoording voor het opvoeden van mijn kinderen zeer serieus neem. Ik ben er voor hen en ik kan met trots aankondigen dat het veel beter met hen gaat sinds ik de vader ben geworden die ik altijd al had moeten zijn. Ik heb een mooie vrouw leren kennen en ben met haar getrouwd. Zij is vooral mooi aan de binnenkant en ze geeft me de kracht en de moed om de moeilijkheden van alle dag het hoofd te bieden. Ik zal mijn ervaring aan de rand van de Hel nooit vergeten en zeker niet wat ik daar heb geleerd.

De op zich negatieve Bijna Dood Ervaring is niet negatief als er iets goeds uit voort komt. Ik ben nu pastoraal werker en houd daarnaast de boekhouding bij van kleine bedrijven. Mijn kinderen zijn volwassen en leiden alle 3 een gelukkig, druk en productief leven.

Ik voel me vredig.