Esperientziaren Deskribapena:

Nirea 1953an izan zen, 20 urte nituela. Ume bat nuen. Erditze-mahaian 5 ordu eman ondoren, hiltzeko zorian zegoen. Odola behar zuen eta ez zegoen bat bera ere bizi zen herri txikian. Une horretan, medikuak erabaki zuen ni anbulantzia batean sartu eta Nashvilleko ospitalera bidaltzea, 40 kilometrora. Gauerdi aldera izan zen. Anbulantzia zaharrak hileta-autoak bailiran zeuden eraikita. Senarra beldur zen hil nintzenean nigandik hain hurbil egongo ote zen, eta ama nire ondora igo zen. HHE hasi zen, ni bidali ala ez erabaki nahian, noski, medikuak koman sartu zela pentsatu zuen; hitz bakoitza entzuten ari zen. Ehorztetxeko zuzendaria iritsi zenean (anbulantziako gidaria ere bazen), gertatzen ari zen guztiarekin, ahoz gora etzanda begiak itxita, haren oinak ikusi nituen, eta oinetakoen lokarriak ez zeudela lotuta, eta galtzerdirik ez! Horrek asko gogaitu ninduen, estropezu egin eta eroriko ote zen beldur bainintzen.

Gurpildun aulkian igaro behar izan nuen itxarongelatik eta komentario guztiak entzun ahal izan nituen -nire amaginarrebak errepikatzen zuen- "hilda dago, begira nola jarri zaizkion begiak zuri". Une hartan ez nuen ezer ikusten: dena beltza zen. Anbulantziara igo nindutenean, goiko aldearen eta nire gorputzaren artean flotatzen ari nintzen. Itxuraz intzirika ari zen eta hori entzun zezakeen – denbora guztian pentsatzen aritu nintzen – Nahiago nuke bera isilduko balitz ". Nire gorputza beste pertsona bat balitz bezala zen eta distrazio bat bezala pentsatu nuen eta isilik egotea nahi nuen! Amari entzun niezaiokeen nire gorputzari hitz egiten eta laster han izango ginela esaten. Anbulantzia bolumen osoan zegoen sirena piztuta, eta gogoan dut aurrerago trenbidea ikusi nuela eta abiadura moteldu behar nuela pentsatu nuela. Ez nuen minik sentitu, baina gorputza zarata egiten ari zitzaidan. Hara iritsi ginenean, nire zain zeuden, eta bost gizonek igogailura eraman ninduten, eta gero zuzenean erditze-gelara; une horretan, zuzenean sabaira joan eta telebista ikusten ari banintz bezala begiratu nuen.

Hain ondo sentitu nintzen eta hain (hitzik gabe) baretasuna hurbil egongo zela uste dut. Ez zuen inolako interesik ez gorputzean ez umetxoan. Ez nituen pertsona guztiak ikusi haraino jarraitu ninduten itxarongelan, eta ez nuen haietaz pentsatu ere egin. Gelan flotatzen zegoenean, behera begiratzen zuen. Orduan, bat-batean, atzera egiten ari zen eta azkar igotzen. Sentitu gabe, bat-batean aurrera egiten ari zen. Ez nuen uste tunela zenik, baina ilun zegoen, eta argi zuri distiratsu bat zegoen aurrean, eta presaka ibili nahi nuen hara iristeko. Hots bakarra zurrunbilo-hotsa zen. Hurrengo egunean esnatu nintzen zainketa intentsiboetan medikua ohe ondoan eserita nuela, hain nengoen hunkituta, non esperientzia zoragarri honi buruz kontatu nahi nion, eta berak irribarre egin, eskuan zapladatxo batzuk eman eta nire umetxoari buruz kontatzen hasi zitzaidan. Ikusten nuenerako prestatu nahi ninduela esan zidan; hainbeste denbora egon zen erditze-kanalean, non burua erabat zanpatuta baitzeukan, eta punta batera iritsi zen gora; esan zuen, halaber, beldur zela kalte zerebralik izango ote zen (Astebete zeraman erditzean, hau guztia hasi baino lehen). Beno, 160ko adimen-koefizientea zuen.

Pazko igandean jaio zen eta igandean hil Pazko ondoren 25 urte geroago hegazkin istripu batean Alaskan, non mendi pilotu zen. Zenbait egoera oso hurbil izan zituen, hainbat modutan, hil aurretik. Nola aldatu ninduen? HHEren aurretik, igandeko eskolako maistra nintzen funtsezko eliza zorrotz batean. HHEren ondoren jakin nuen ezer ez zela beti uste izan nuen bezalakoa; metafisiko bihurtu nintzen gauetik goizera; osmosi bat bezalakoa izan zen; ez zegoen libururik, ezta nire "jakintza" bezalako ezer xuxurlatzen ere. Oraindik denei esan nahi nien iritsi nintzela. Kontaktu bat izan nuen esperientzia zoragarri honi buruz. Beraz, Moody doktorearen aurreko urte guztietan ikasi nuen ahoa itxita edukitzen. Ez dago heriotzarik, nire seme bakarra hil zutenean salbatu ninduen beste maila baterako trantsizioa besterik ez. Nigatik eta maite zuten pertsona guztiengatik negar egin nuen, baina banekien berak ez zuela ez minik ez tristurarik sentitu. Nahiz eta alaba jaio bat izan zuen hil eta 2 astera. Berak ikusi ahal izatea besterik ez nuen nahi, eta gero konturatu nintzen hala zela.

Aurrekariei buruzko informazioa:

Generoa: Femeninoa