Esperientziaren Deskribapena:

Pozten nau ikusteak jendeak bere esperientziak ezagutzen dituela. Duela gutxi bakarrik pentsatu dut neure esperientzian xehetasun handiagoz pentsatu beharko nukeela, nire helbururako gakoak izan baititzake hemen.

Nire familia gure etxea eraikitzen ari zen, erdi amaituta zegoena, 1978ko abuztuan. Ama basoan zegoen egurra biltzen, egiten ari zen egur-pila berrirako, eta ni etxe baten armazoian jolasten ari nintzen, auzokide lagun batekin. Egun horretan, harginak hemendik igaro eta gure tximinia/sotoa behatzeko asmoa zuen, handik gutxira lanean nola hasi ideia ona izateko. Normalean, solairu bakoitzeko tximiniarako zuloak ohol astunez estaltzen ziren, inor ez zedin erori. Kendu egin zituzten, nik jakin gabe, egun hartan neurketak egiteko, eta ez zituzten taulak ordeztu. Sotoa ere zanpatuta zegoen egun horretan, zementua isurtzeko prestatzen.

Sotoaren gainetik bi solairu gorago, nire lagunari "Boo!" oihukatzeko prestatu nintzen, goiko eskaileretan behera zihoala, eta, aldiz, zulotik behera erori nintzen. Gogoan dut zehazki pentsatu nuela zein zoragarria zen hegan egitea, eta gero zein beldurgarria zen zorua nigana hain azkar joatea. Orduan oihu egin nuen, amak basoan entzun zuena. Esan zidaten garondoan lur hartu nuela, ahoz gora, bizkarrezurra entzefaloaren enborrari lotzen zaion lekuan.

Gogoan dut hasieran hotz eta beldur handia sentitu nuela leku guztiz beltz batean, argi txiki distiratsu batek izan ezik, azkenean, orratz zulo bat bezala. Haizea senti zezakeen argi horretarantz zihoala, argia handitu ahala tunel txiki batean zegoela ikusteko bezain motela. Tunelaren alboetako ehundura ikusi nuen, lur zimurreko tunela zirudiena. Argira hurbildu ahala, abiadura moteldu egin zitzaidan, eta argiari zerion berotasun ikaragarria nabaritu nuen, inoiz sentitu ez nuen edozein berotasunetatik ezberdina. Ia argitan nengoenean, horrelako gauzak horrela deskriba badaitezke, gelditu egin nintzen, eta giza irudi baten aurrean flotatzen ari nintzen, nahiz eta hondoko argia hain distiratsua izan, non aurpegirik ez zegoen.

Besoak zabal-zabal eginda neuzkan, besarkatzeko bezala, eta argi horretan egotea besterik ez nuen nahi. Lurreko edozerekiko onarpen eta maitasun paregabeak sentitu nituen. Agian, beso zoragarri horietan sartu eta metro batzuetara, amari entzun nion nire izena oihukatzen. Horixe izan zen bidaia osoan entzun nuen soinu edo bokalizazio bakarra. Zalantza egin nuen, begira, ea pertsona horrek ere entzun ote zion, eta inoiz baino haserreago sentitu nintzen amarekin, argi horretan sartzea eragotziko zidalako. Bai horixe. Figuraren besoak gurutzatu eta aurrera luzatu ziren, astiro bultzatuz etorri nintzen lekura, iluntasunera eta hotzera.

Ez dut inoiz ezer desiratu, argi horren azpian egon nahi nuen bezainbeste. Orain badakit ez dudala berriro esperimentatuko leku horretara itzuli eta azkenean onartua izatea baino gauza zoragarriagorik. Irrikaz espero dut egun hori, baina ez dut sentitzen hemen jarri zidatena bete dudanik lortzeko. Tunelean, argitik urrutiago flotatzen nuen bitartean, nire ile luzea ikusten nuen nire aurrean flotatzen. Oso haserre nengoen, eta izutu egin nintzen, behatz lodia ahoan nuela ahoz gora esnatu nintzenean, eta ama nire ondoan eserita zegoen, negarrez eta inoiz ikusi baino izutuago. Anbulantzia 40 kilometroko distantziatik iristen zen sirena piztuta zegoela, eta arnasa hartzeko borrokan ari zirela biriken berotasuna sentitzen nuen. Bizkarreko min handia nuen probetara, txertoetara eta, azkenik, haurren zainketa intentsiboetako unitatera gaua pasatzera eramaten ninduten bitartean.

Ez dut gogoan tuneleko esperientziaz pentsatu nuenik 14 urte nituela antzeko beste istorio bat entzun nuen arte. Orduantxe konturatu nintzen zer gertatu zen. Oraindik tunel hori eta argia gogoratzen ditut, bart gauean bizi izan banu bezala. Badakit ez zela amets bat izan, ametsak azkar desagertzen direlako eta orduak igaro ahala ez direlako hain garbiak bihurtzen. Heriotzaren inguruko esperientziak drogen erabilerak eragiten dituela dioten mediku guztiei esaten diet 8 urteko ume osasuntsua eta aktiboa nintzela, jaio eta egun horretara arte ospitalean egon gabea. Hurrengo egunean irten nintzen ospitaletik, gurasoei kasurik onenean paraplegikoa izango zela eta buruan eta lepoan izandako traumatismoagatik epe luzera kalte zerebrala izango zuela ziurtatu ondoren. Inoiz ez nuen ubeldu bat ere izan, eta onik atera nintzen unibertsitatetik graduatu arte, ondorio kaltegarririk gabe.

Oso irekia nago izan dezakezun edozein galderari erantzuteko. Nire esperientziaren zati batzuei buruzko xehetasun gehiago eman behar badut, jakinaraz iezadazu. Miresten dut zure ausardia ikerketa honetan, eta uste dut oso garrantzitsua dela HHEak gizartean oro har diren bezala onartzea.

Bitartean, hautatuak izan garenok aurrera jarraituko dugu, hemen lurrean irautearen benetako garrantzia zein den jakin eta maitatuz.

Aurrekariei buruzko informazioa:

Generoa: Emakumezkoa