Beschrijving Ervaring:

Hier is het verhaal van het meest belangrijke ervaring van mijn leven. Wat er eerst gebeurde, wat mijn ouders belevden terwijl ik weg was, mijn Bijna Dood Ervaring en hoe ik er nu over voel;

Het was Feb. 24, 1982. om 6:00 na middag. Ik was op weg naar huis van mijn optische instrumenten herstel bedrifje. Het was eindelijke aan't regenen na drie maanden droogte. Ik reed langs de Industrial Highway en begon te remmen voor het stop licht waar de uitweg van BHP de highway kruiseered. Hier beeindigt mijn herinnering.

Vermeld door Mike (mijn voorige deelnemer): "Toen wij het stoplicht aankwamen werd het groen maar wij konden de gladde weg niet houden en met een snelheid van 43 kpu vloegen we de stroom paal buitenzijde de kruising tegen. "

Steve, wie op het matroos lag in't achterend van de bestel wagen was voorwaards gegooied en echter tegen mijn achterhoofd aan gesmoten, waardoor ik tegen het stuur botste.

Gevolgende medikaale informatie: Steve zijn rug was gebroken op L4. Ik heb fraktuuren in het Basal gebied gelijden, de voor hersenen, het rechter oog, rechter zygoma, 6 gaaten in dura, ook de spaaken van het stuur en richting aanwijzer gingen duur mijn hals en tot mijn boven gebijt in en mijn rechter midlichaam. Mike heeft van zijn seat belt een groot blauwe plek gekregen.

Mijn moeder heeft gemeld het volgende: In de namiddag van 25/02/82 waren zij in het kantoor van een professor van neurosurgerie waar de professor mijn dood vermeld, hij zegde dat ze maar dankbaar moeten zijn, als ik het overleefd had was ik zeker een vegetable. Terwijl dit gesprek aan de gang was, een jonge verpleegster kwam binnen en zegde in een erg overstuurige manier, "ze leeft, ze zat overeind en sprekte!" De professor waarschewde haar drie keer om niet hem laastig te zijn. Op laatst ging hij met haar naar buiten en gaaf haar een lectuur over "doode mensen" die beweegden en geluiden maakten. De verpleegster was doorzettend, "Ze zat overeind en zij zegde; "Geef mij geen drugs meer!"" Mijn moeder naam toen de professor bij een arm en mijn vader bij een arm en marcheerden hen door de gang tot zij bij mij waaren op het end van de gang waar ik was geplaatst. Ze maakten klaar om mij naar de morgue (dooden voorbereidte voor het overleden) te brengen. Ik was in een diepe koma maar toch ademende. Ik ben 10 dagen nog in de koma gebleven.

Mijn Bijna Dood Revaring:

Ik weet niet precies waneer in de te boven vermelde gescheidenis mijn ervaring is begonnen. Ik heb geen herinnering van het process van dood gaan of het verlaten van mijn lichaam. Ik ging voorwaards door een opening in donkere bewolking als het waar. Ik voelde dat ik was van de zijden gevraaged om te verblijven maar ik vloeg door. Voor mij was een klein lichtje dat steeds grooter en meer gelicht werd terwijl ik dichter bij kwam. Het werd mij gewaar dat ik vast dood was en ik werd ungerust over mijn moeder & vader en mijn zuster. Ik was wat boos met mijzelf toen ik dacht "ze komen hier vast nogal gauw over", maar het was maar een spoedig gedacht terwijl ik met geerigheid naar het light vloeg. Ik arriveerde in een spektakulier prachtig light in een kamer met onmateriaale muuren, waar stondend tevoor was een man om 30 jaar oude en ongeveer 1,8m. Hij had rood/bruin haar om schouder lengte en een nette baard. Hij had aan een eenvoudig witte robe, het lijkte net als of licht kwam van Hem af en ik voelde dat Hij had een grote leeftijd en wijsheid. Hij maakte mij welkom met buitengewoon merkbare lievde en vrede. Ik dacht "ik kan bij Jouw voeten zitten en eeuwig tevreden zijn" wat wel een vreemd eits was on te zeggen/voelen. Ik was versteld met zijn robe; hoe licht zou kunnen worden gewoven!

Hij stond naast mij en direkteerde dat ik ann mijn linkere zijd ging kijken, waar werd gedraaid mijn leven's merkwaardige momenten. Ik herleevde die momenten en voelde niet alleen wat ik gedaan had maar ook de pijn aan anderen dat ik veroorzaakt had. Zommige dingen had ik toen niet gevoorsteldt dat anderen zou schaden. Ik vond het verassend dat zommige dingen dat ik bezorged over was zoals het stelen van een shokoladje waaren niet gespeeld terwijl zekere dingen dat ik gezegd had dat pijn veroorzaakten aan anderen er wel waaren. Toen ik schamte voelde begon andere gebeurtenissen te spelen wat aan anderen vreugde had gebracht. Ik voelde mijzelf onwaardig maar desondanks waagde het in mijn winst. Ik was met lievde beschouden.

Ik was gelieden verder de kamer binnen welk tot een gang veranderde en daar kwam na mij toe mijn grootvader. Hij zag er jonger uit als wat ik herinnerde en was zonder zijn hazenlip maar t'was wel zeker hem. Hij begon met mij te praaten en maakte mij daar welkom. Ik heb hem voorgeven voor dood te gaan toen ik 14 was. Ik had hem beloofed dat ik zou een doktor gaan worden en zijn haartkwaal genezen. Tot dat moment herinnered ik niet dat ik met hem boos was!

Hij vertelde mij dat grootmoeder was op weg en hij was op haar verwachtend. Ik vroeg waarom zij zo gauw zou komen terwijl zij voor al lange jaaren van haar huis in Manchester tot Miami vloeg voor een eindeloose zomer. Grootvader zegde dat zij kanker in de ingewanden had en dat ze binnen korte tijd aankwam. (Grootmoeder was drie maanden later door een dokter veronderzocht en was in Augustus overleden. Ik heb mijn moeder ongerust gemaakt toen ik haar dat had verteld na dat ik weer bewust werd.) Na dat ik met gootvader een tijdje had gepraat bracht hij mij weer verder de kamer binnen wat weer tot een gang veranderde. Wij kwamen een stel mensen tegen welk aan mij bekend waaren.

Het Persoon wie mij eerst welkom heeft gemaakt lag zijn hand aan mijn schouder en draaide mij aan Hem toe, Hij zie; Jij moet terug, je heb een taak uit te voeren." Ik wou er over praaten, ik wou liever hier blijven! Ik keek even terug naar grootvader en was spoedig tot de ingang verplaatst waar alles werd duister, niets, geen bewustheid.

Daarna: Ik werd over en aantal dagen's tijd langzaam wakker van mijn koma terwijl half gedromde herinneringen van bekende gezichten en bekende stemmen werden ervaard. De klaarste momenten werden vercheidende keeren toen een verpleegster kwam om mij drugs to injekteeren. Ik wou ze niet hebben, ik heb geen idee waarom! Ik had daarna met drie beurten operaties om mijn gezicht, hooft en oogwel te herstellen. Ik kwam het hospitaal uit met dubbele zicht, anosmia, en pijn. Schaade aan mijn 8ste kraniaale zeniew gaaf aan mij een aaklich gevoel en evenwichts stornissen. Voor twee jarren was ik kwaad met God om mij terug te hebben gestuured tot zoon lijdende toestand. Ik had een taak gekregen zonder duidlijke instrukties, alleen het klaare bericht tot de menslijkheid te brengen dat het tijd is om te leven in akkord met je Geloof, wat dat dan maar is, tijd om je huis in order te zetten, we zijn nu in de Laatste Dagen.

Ik ben niet zeker wie het was dat ik heb gemoet in het naleven. (Wij kunnen mischien veronderstellen wie het vast was. -vertaaler) Het neemde vijf jaren om mijzelf enigzins weer in sociaale omstandigheden te kunnen verkeeren. Ik heb weer werk en heb een Vereeniging van Hoofd Beschaadigden gevormd. Ik geef dan lektuuren en voorbeeld van hoe het mogelijk is hersen schaade te overleven. Ik heb nog steeds pijn, anosmia, diplopia etc.

Mijn herinnering van mijn BDE is tenslotte nog zo duidelijk als of het gistern was gebeurd.