BESCHRIJVING VAN DE ERVARING:

Toen ik 41 jaar was, was ik stervende omdat mijn lever niet meer functioneerde en omdat ik plotseling inwendige bloedingen had waarvoor ik onmiddellijk 21 eenheden bloed kreeg toegediend. Ik herinner me dat ik naar mijn bed werd geholpen en ik herinner me ook de folterende pijn door mijn hele lichaam en de enorme zwakte. Ik lag al maanden in het ziekenhuis en nu waren de artsen het erover eens dat ik terminaal was. Ik ging helemaal op in mijn omgeving en de ernstige toestand van mijn lichaam, ik was neerslachtig en maakte me zorgen. Ik had 4 kinderen thuis die me nodig hadden. Plotseling begon ik te klagen over een scherp, helder licht in mijn ogen. Niemand leek me te helpen. En het werd steeds erger. Vervolgens merkte ik dat de pijn aan het verdwijnen was, ik drukte mijn vingers tegen de zijkant van mijn been. Mijn hele lichaam zat vast aan medische apparatuur en ik kon "het duidelijk zien", daarna voelde ik me verlamd en "koel". Vervolgens kon ik iedereen in de hele kamer zien, veel artsen en ook anderen en ik had medelijden met hen. Ik voelde me heel intelligent en beweeglijk. Ik kon mijn man zien die de ingang van het ziekenhuis inkwam. Ik keek naar beneden naar mezelf en ik zag er heel erg klein en onherkenbaar uit. Ik vroeg me af of ik het werkelijk wel was. Vervolgens begon ik me, met mijn voeten naar voren, met hele hoge snelheid voort te bewegen. En telkens als ik mijn hoofd optilde kon ik het einde van de gang niet zien. Plotseling was ik omgeven door grote vrede en warmte en liefde. De "situatie" was zo fascinerend en het gevoel van liefde krachtig. Ik was niet bang, ik voelde me op mijn gemak en vredig. Ik werd omgeven door de krachtige aanwezigheid van liefde. Ik had enigszins "het gevoel waar ik heen moest". Het leek erop dat ik begreep wat ik vervolgens moest doen zonder dat het me verteld werd. Het scheen dat ik nog meer "werk" te doen had, dat ik op de een of andere manier zou "doorgaan". Maar ik was zo moe... en ik had geen enkele intentie om daar weg te gaan. Vervolgens voelde ik mijn pijn terugkomen, steeds sterker en ik dacht: "ik ben terug". Mijn volgende gedachte was: "ik word beter en deze mensen weten dat nog niet". Ik probeerde het te vertellen maar ik was te ziek om te praten. Later, op de intensive care, had ik niet zoveel zin om over deze ervaring na te denken. Toen ik weken later werd ontslagen merkte ik dat ik hier met niemand over kon praten zonder te huilen. Ik ging elke week naar de dokter en uiteindelijk vond ik de moed om het hem te vertellen. Hij schudde zijn hoofd en zei: "Tja, wij dachten 2 keer dat je was overleden". Een hele lange tijd voelde ik me zo anders, ik dacht dan bij mezelf: ik ben "ik" niet meer. Ik voelde me een heel ander mens, en ik kon het niemand uitleggen. Het duurde een jaar voor ik hersteld was; tijdens mijn eerste week thuis sliep ik heel veel. Ik werd op een dag wakker terwijl ik op mijn rug in bed lag.

Ik was alleen boven, normaal gesproken wilde ik altijd iemand bij me hebben om me uit mijn stoel te helpen en zo. Maar ik zat rechtop in bed en keek over mijn linkerschouder terwijl ik me met mijn handen overeind hield. Het leek net of mijn lichaam nog steeds lag en dat ik ervan "gescheiden" was. Ik ging snel weer liggen en verroerde me niet. Ik vond het eng om te proberen op te staan!! En dit gebeuren houd ik ook voor me!!

Dit gebeurde allemaal 20 jaar geleden en tot op de dag van vandaag voel ik me "anders". Niemand heeft de juiste woorden om iemand anders werkelijk te doen begrijpen wat dit met je leven doet, of hoe diepgaand je gevoelens zijn. Om dit alles aan een ander te vertellen is frustrerend omdat je altijd weet dat ze het gewoon niet kunnen begrijpen. En er verdwijnt dan misschien ook een stuk onschendbaarheid. Ik geloof wel dat ik toleranter ben tegenover iedereen. Maar het lijkt soms wel of niemand het ooit zal begrijpen. Ik vergat trouwens te vermelden dat ik me tijdens mijn BDE een "compleet mens" voelde, ik bedoel dat ik geen enkel onderdeel van mezelf leek te missen, d.w.z. lichaamsdelen, enz.! Ik was me er volledig niet van bewust dat ik iets anders was dan mijn gehele zelf. Ook denk ik dat ik mijn gevoelens meer in bescherming neem dan ooit tevoren. Ik leef nu mijn leven met geheel nieuwe normen en waarden. Dankjewel voor het luisteren!!!!!!!!!! Ik ben een gediplomeerd verpleegkundige, ik had een 3-jarige cursus toegepaste grafische kunst gevolgd voor mijn ziekte en ten tijde van mijn BDE nam ik geen medicijnen in. Er was geen sprake van een "voorvertoning" van mijn leven. Eigenlijk was het zo dat toen ik mezelf toestond om na te denken over wat ik had ervaren en ik geloofde dat ik inderdaad mijn lichaam had verlaten, me onmiddellijk de gedachte te binnen schoot dat ik me volledig "schuldvrij" voelde!!!! Ik was katholiek opgevoed, dus ik hoorde steeds de "je zult beoordeeld worden" dreiging en ik werd dagelijks gewezen op een doodzonde of een gewone zonde. Omdat ik er schuldig aan was en moest zien te leven met de gevolgen dat God op de een of andere wijze boos was dacht ik dat het leven een hopeloze toestand was!!!! Maar........ ik was NERGENS schuldig aan. Ik had een omarming gevoeld en een ongelofelijk, niet te bevatten liefde!!!! Ik zag niemand maar ik voelde een "indrukwekkende aanwezigheid" van warmte en liefde. Een sterk gevoel van saamhorigheid en blijdschap.

Het is denk ik ook belangrijk om te vertellen dat de volgende dag mijn bloedwaarden(levertest) absoluut normaal waren en zo ook de urine-productie. Vanaf die dag bleven de uitkomsten van alle testen normaal. Voordat ik instortte waren mijn nieren gestopt met functioneren, de urine-productie was slechts 1 cc per dag. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis was mijn gewicht gezakt van mijn normale 70 kg naar ca. 45 kg. Maar na een jaar ging ik weer part-time aan het werk, hoewel ik nog mager en broos was, ook had ik nog wat pijn omdat, volgens de dokter, mijn botten waren gekrompen. Wat dat ook moge betekenen. Maar op dit punt in mijn leven durf ik best toe te geven, dat toen ik weer ging werken het altijd leek of mijn patienten beter werden als ik aanwezig was!!!??? Klinkt dit gek?! Eerlijk waar, ik begon het uit te proberen nadat ik gemerkt had dat dit gebeurde. Ik werd heel vaak op de intensive care ingedeeld. En het leek dat zelfs de patienten die er het slechtst aan toe waren minder pijn hadden of beter konden rusten, enz. Zelfs sommige collega's spraken me hier op aan. En ik maakte er dan een grapje van en zei: "Oh, dat komt doordat ik hen op magische wijze aanraak"!!

Bedankt, ik voeg dit alles alleen maar toe omdat ik eerlijk en volledig wil zijn met de informatie die ik geef en omdat ik wens dat jullie nieuw succes zullen hebben met jullie bestudering van BDE.

Deze laatste informatie hoeft niet echt te worden toegevoegd aan wat ik jullie al eerder heb gestuurd.

Ik dacht gewoon dat het misschien waardevol was voor jullie onderzoek.