BESCHRIJVING VAN DE ERVARING:

Het gebeurde in 1953 toen ik 20 jaar oud was. Ik stond op het punt om een kind te krijgen. Na 5 uur op de afdeling verloskunde was ik bijna dood, ik moest een bloedtransfusie hebben. Maar in de kleine plaats waar ik woonde was geen bloed voorradig. Op dat moment besloot de arts om me met een ambulance naar het Vanderbilt Ziekenhuis in Nashville te sturen,   km verderop. Dit was zo rond middernacht denk ik. De oude ambulances zagen er uit als een lijkwagen en mijn man vond het eng om zo dichtbij me te zijn als ik zou sterven, dus ging mijn moeder met me mee. De BDE begon terwijl ze nog stonden te beraadslagen of ze me zouden sturen. Natuurlijk dacht de dokter dat ik in coma was geraakt, ik hoorde alles wat er gezegd werd.

Toen de begrafenisondernemer kwam( hij was ook de chauffeur van de ambulance), terwijl dat allemaal aan de gang was, lag ik op mijn rug met mijn ogen dicht. Ik kon zijn voeten zien en zag dat zijn veters los zaten en dat hij geen sokken aan had!! Ik maakte me daar erg zorgen over omdat ik bang was dat hij zou struikelen en vallen. Ze moesten me door de wachtkamer rijden en ik kon horen wat mijn schoonmoeder steeds maar herhaalde:"Ze is dood, kijk dan hoe haar ogen zijn weggedraaid in haar hoofd". Ik zag op dat moment niets, alles was zwart. Toen ze me in de ambulance legden zweefde ik tussen het dak en mijn lichaam. Ik kon horen dat ik aan het jammeren was en de hele tijd dacht ik: "Ik wou dat ze haar mond hield". Het was net of mijn lichaam iemand anders was, het leidde me af en ik wilde gewoon dat het stil was! Ik kon mijn moeder tegen mijn lichaam horen praten, ze zei dat we er snel zouden zijn. De ambulance reed op volle snelheid met de sirene aan. Ik kan me herinneren dat ik een spoorbaan zag opdoemen en dat ik dacht dat hij vaart diende te minderen. Ik voelde geen pijn maar mijn lichaam maakte nog steeds kabaal.

In het ziekenhuis stonden ze me al op te wachten en 5 mannen reden me de lift in en daarna meteen de verloskamer in. Op dat moment ging ik meteen naar het plafond en keek, het was net of ik naar de televisie keek. Ik voelde me zo goed, ik heb er geen woorden voor dus ik denk dat sereen het dichtst bij komt.

Ik had absoluut geen belangstelling voor het lichaam of de baby. Ik kon niet alle mensen in de wachtkamer zien die me gevolgd waren en ik dacht ook niet aan hen. Terwijlk ik in de kamer zweefde keek ik naar beneden. Opeens ging ik heel snel achterwaarts omhoog. Daarna ging ik, zonder het te voelen, opeens voorwaarts. Ik zag het niet als een tunnel maar het was donker en er scheen een schitterend wit licht aan het eind. En ik wilde echt haast maken om daar te komen. Hetr enige dat ik hoorde was een soort snorrend geluid. De volgende dag werd ik wakker op de intensive care terwijl er een arts naast mijn bed zat. Ik was zo opgewonden over deze prachtige ervaring dat ik hem erover wilde vertellen. Hij glimlachte alleen maar, klopte op mijn hand en begon me te vertellen over mijn baby. Hij zei dat hij me wilde voorbereiden voordat ik hem zag. Hij had zo lang in het geboortekanaal gezeten dat zijn hoofd helemaal was fijgedrukt en dat hij een punt boven op zijn hoofd had. Hij zei ook dat hij bang was dat er misschien hersenletsel was( ik had een week lang wee�n gehad voor dit allemaal begon). Maar uiteindelijk bleek hij een IQ van 160 te hebben. Hij is geboren op de zondag na Pasen en 25 jaar later is hij omgekomen bij een vliegtuigongeluk in Alaska, waar hij piloot was. Ook op de zondag na Pasen. Het had er al een aantal malen op verschillende manieren om gespannen voordat hij stierf.

Hoe heeft het mij veranderd? Voor mijn BDE was ik onderwijzeres op een zondagsschool in een hele strenge fundamentalistische kerk. Na mijn BDE wist ik dat niets was zoals ik het altijd geloofd had. Ik werd van de ene op de andere dag metafysisch. Het was net als osmose, er waren geen boeken, nergens werd zelfs maar iets gefluisterd dat leek op mijn "weten". Ik wilde nog steeds iedereen waarmee ik in aanraking kwam vertellen over deze prachtige ervaring. Totdat men ging zeggen dat ik, en niet de baby, hersenletsel had. Dus alle jaren voordat dr.Moody kwam leerde ik op mijn mond stijf dicht te houden. Ik kwam naar buiten met kennis dat er geen dood is, alleen een overgaan naar een ander niveau. Dat was mijn redding toen mijn enige zoon om het leven kwam. Ik had verdriet om mijzelf en alle mensen die van hem hadden gehouden. Maar ik wist dat hij geen pijn of verdriet gevoeld had, ook al werd zijn dochter pas 2 weken na zijn dood geboren. Ik wenste alleen dat hij haar had kunnen zien. Daarna besefte ik dat hij dat ook had gedaan.