Beschrijving Ervaring:

1. ERVARING
2. ADDENDUM ERVARING na het vertellen van zijn BDE

BESCHRIJVING VAN DE ERVARING:

Ik had een afspraak met de dokter om uit te zoeken waarom ik de laatste drie jaar niet ver kon lopen zonder in slaap te vallen. Elke fysieke inspanning was uitputtend. Nadat hij kleurstoftests had uitgevoerd, was de dokter verbaasd dat ik nog leefde, omdat vijfentachtig procent van één slagader en vijfennegentig procent van de andere hoofdhartslagader afgesloten waren. Terwijl ik op de tafel lag, zei de dokter me dat ik niet mocht rechtstaan, omdat hij niet verantwoordelijk kon zijn voor wat er gebeurde als ik rechtstond. Alles wees erop dat ik dood had moeten zijn of spoedig dood zou zijn. Een spoedoperatie met drievoudige bypass werd gepland voor de volgende ochtend.

De volgende ochtend, voor de operatie op 3 april 2000, bracht mijn vriendin mijn kinderen naar me toe. Mijn dochter zei me dat ze wilde dat ik naar haar zwaaide als ze op de parkeerplaats waren, omdat ze wist welk raam bij mijn kamer hoorde. De verpleegster gaf me iets dat me bijna onmiddellijk buiten kennis maakte, dus ik heb nooit naar mijn kinderen kunnen zwaaien. Dit schuldgevoel achtervolgde me tijdens mijn BDE.

Toen ik voor de eerste keer stierf op de operatietafel, besefte ik niet dat ik dood was. Er was geen uittredingservaring, geen tunnels, geen licht aan het eind van de tunnel, geen geesten, niets. Ik was uit mijn lichaam en plofte gewoon neer op de mooiste plek die ik ooit heb gezien. Licht is daar niet visueel. De zintuigen zijn allesomvattende indrukken die in één keer mijn wezen binnenstromen. De ervaring is zo intens, dat ze moeilijk uit te leggen is omdat ze geen logische opeenvolging kent en totaal in emotie is verpakt. Woorden zijn veel te beperkt om uit te leggen, maar ik doe mijn best om te proberen te zeggen wat er gebeurde.

De zintuigen zijn extreem verscherpt en werken niet echt zoals ze hier doen. Woorden schieten volledig tekort, omdat alle zintuigen in elkaar verstrengeld zijn. We hebben de grootste woordenschat op aarde gebaseerd op het beschrijven van gebeurtenissen in termen van wat we zien. Hoewel ik de ervaring voelde, kan ik het het beste beschrijven in termen hoe ik het gezien heb.

Het gras was zo groen dat het pijn deed om ernaar te kijken, en het voelde zo goed! Ik kon het gras zelfs proeven door het te voelen, het smaakte naar watermeloen. Lopen op het gras was heerlijk - het was een ongelooflijk gevoel. De beste manier waarop ik het kan beschrijven was: 'OH MIJN GOD! WOW!!!' De reukzin was niet met de neus. Het was meer alsof het doordrong via mijn jukbeenderen onder mijn oog, alsof ik door de sinussen rook.

Ik had geen 360 graden zicht zoals veel mensen. Ik veronderstel dat dit kwam omdat ik gefocust was op het gras en andere dingen die dichter en directer mijn aandacht trokken. De rest van wat daar zou kunnen zijn, was onbelangrijk. De beste manier om te beschrijven waar ik in het geheel der dingen paste was alsof ik in de ‘modderkamer’ was. Dit is het gedeelte van het huis dat niet het huis is, maar het is ook niet buiten. De modderkamer is niet warm zoals in het huis, en het is niet koud zoals buiten. Het is de middelste, drukbezochte ruimte waar de gasten zich van hun schoenen ontdoen en zich klaarmaken om het huis binnen te gaan.

Toen kwamen er drie gele lichten naar voren. Ze kwamen van de linkerkant van een ongelooflijk intens gekleurde groene dennenboom (kleur van esdoornblad in de zomer met licht dat er doorheen komt). Ik kreeg het gevoel van geel en de smaak van limonade. Niet geel zoals een banaan, maar het was meer de emotie en het gevoel van geel. Een beetje zoals een vlam die danst op een kaars tijdens een emotioneel diner en ook zoals het gevoel van warme gele zonneschijn. Ik zag ze niet echt, maar ik wist dat ze er waren. Ik kan ze niet echt entiteiten, engelen of duivels noemen. Ze waren meer als aanwezigheden. Deze aanwezigheden waren meer als potentiële batterijstroom, ze waren energie, die er gewoon was.

Ik hoorde niet met mijn oren. Ik hoorde met het midden van mijn hoofd, dicht bij de achterkant van de frontale kwab. De aanwezigheid rechts van mij, communiceerde telepathisch met mij. Communicatie is niet met woorden zoals wij die kennen. Dit wezen communiceerde een gevoel met de kern van de betekenis, 'Je kunt blijven als je wilt, of je kunt teruggaan. Maar als je teruggaat, moet je iets doen.' Ik wist dat ik terug moest gaan om een reden. De reden was meer dat ik nog niet klaar was, niet omdat ik iets moet doen. Dit is moeilijk uit te leggen, maar het is alsof je de baas bent, er iets moet gebeuren, maar wie gaat het doen? Ik heb ervoor gekozen om terug te komen en een paar taken af te maken.

Een deel van mijn beslissing om terug te komen waren mijn kinderen. Zo gelukkig als ik daar was, werd ik oncontroleerbaar verdrietig. Ik herinnerde me dat ik geen afscheid had genomen van mijn kinderen. Ik moest teruggaan om afscheid te nemen. Toen plofte ik terug in mijn lichaam.

Ugh! Ik kon de splijter van mijn ribben zien, en hoorde een Man schreeuwen. Ik zag het afzuigapparaat het bloed uit de borstholte zuigen. Ik voelde mijn linkerarm en -been in brand staan, waar ze de aders hadden weggehaald voor de bypassoperatie van het hart. Ik kon de druk voelen van het duwen op mijn hart. Ik kon niet ademen. OW! Het deed pijn! En 'pop' ik was terug aan de andere kant.

Weer waren er geen tunnels en geen geesten. Het was gewoon 'pop', en ik was terug daar. Maar deze keer was het anders. Hoewel ik er voor negentig procent was, was er ook het gevoel dat ik er niet was. De ervaring was bijna dezelfde als de eerste keer, maar het was ongeveer tien procent minder intens dan de eerste keer. De tweede keer werd ik niet begroet aan de deur, niet binnengelaten in de 'modderkamer'.

Ik was dolgelukkig toen ik Memé, mijn grootmoeder, herkende. Ze zag eruit als op de foto's die ik in het fotoalbum had gezien, de dag voordat ze trouwde. Ze was jong, gezond en levendig. Ze is altijd heel speciaal voor me geweest, omdat ze de enige was die echt van me hield om wie ik was. Ik hoefde er niets voor te doen; ze hield gewoon van me omdat ik geboren was. Een van de eerste dingen die in me opkwam was te vragen waarom ik hier was. Memé was zeer gelovig, en ik niet. Ik vroeg me af waarom we allebei op dezelfde plaats waren.

Toen zei Memé tegen me: 'Billy, je mag niet binnenkomen. Je kan niet blijven, je moet teruggaan.' Ik maakte bezwaar omdat het zo'n pijn deed om in mijn lichaam te zijn. Ze zei me dat ze met me mee terug zou gaan, maar ik kon niet blijven. Ik wilde haar omhelzen, maar kon het niet. Het was alsof ze in een zeepbel zat. Ik kon de omhelzing voelen, maar wist dat ze me niet fysiek omhelsde. Het was als het gezegde dat een omhelzing voor tien procent lichamelijk is, en voor negentig procent al het andere. Tot mijn verbazing plofte ik terug in mijn lichaam en het deed geen pijn. Wat ik zag in de operatiekamer was een licht boven de lampen van de operatiekamer. Het was veel feller dan de operatielichten. Ik wist dat het Memé was. Ze liet mijn arm omhoog vliegen en raakte de dokter. Ik hoorde: 'Hij is terug.' Dus deden ze opnieuw hun best om me te reanimeren en de operatie af te maken. Memé blokkeerde de pijn, alsof zij het over nam. Ik was me ervan bewust dat ze naar me lachte.

Tijdens het herstel was het echt moeilijk. Ik was zo depressief. Het enige wat ik kon zien was een persoon die lichamelijk wegkwijnde. Aan de ene kant wilde ik hier zo graag niet zijn, maar aan de andere kant wilde ik zo graag bij mijn kinderen zijn. Ik wist dat ik voor hen zou blijven.

Na mijn genezing wist ik dat het mijn missie was om met kinderen te werken. Ik wist dat ik nog een 'dungeon & dragon den'-winkel moest openen. In juni 2002, voelde ik me geraakt. Ik had genoeg van de familiebijeenkomst en ging pizza halen op een plek waar ik nog nooit was geweest. Wat ik zag was de lege winkel tegenover de pizzeria. Ik zei: echt niet. Mijn rationele verstand zei dat de stad te klein was en geen 'dungeon & dragon den'-winkel levensvatbaar kon houden. Maar, hier was het. Er waren minstens veertig kinderen aan de rechterkant en dertig kinderen aan de linkerkant van de lege winkel. Ik wist dat ik hier het 'dungeon & dragon den'-winkel zou bouwen dat een deel was van mijn reden om terug te keren naar de aarde. De volgende dag huurde ik de ruimte en op 22 juni 2002 (op de zomerzonnewende), werd Cody's Castle geopend.

ADDENDUM ERVARING

Ongeveer een week nadat ik voor het eerst over mijn ervaring had gesproken en mijn BDE begon te integreren met mijn huidige werkelijkheid, had ik de meest verbazingwekkende ervaring.

Ik zat op vrijdag om half drie 's nachts achter de computer in een chatroom. Normaal negeer ik pop-up vensters, omdat ze altijd willen dat je naar een pornosite gaat. Maar deze keer klikte ik er op in plaats van het te negeren. Ik voelde onmiddellijk een tinteling van elektriciteit door het toetsenbord en in mijn arm gaan, die rillingen door mijn lichaam stuurde. De Vrouw aan de andere kant was ook een BDE'er. Normaal gesproken vraag ik vrouwen niet om persoonlijke informatie voordat ik ze leer kennen. Maar deze keer werd ik gedwongen door krachten buiten mezelf. Ik vroeg haar mij haar telefoonnummer te geven zodat ik met haar kon telefoneren. Dat deed ze. Toen ik haar belde, werd ik gedwongen haar naar haar adres te vragen, omdat ik wist dat ze slechts een paar uur rijden van mij woonde. Ze gaf me haar adres. Dit is niets voor mij, maar ik kon de dwang niet weerstaan. Ik sprong in de auto en reed prompt de halve staat door, zodat ik bij haar kon zijn. Ik wist dat ik haar moest opzoeken, en het moest nu gebeuren.

Ik wist niet echt waar ik heen ging, was er nog nooit geweest, maar reed er zonder problemen heen. Ze begroette me bij de deur. Ze dacht dat ik daar was voor seks, maar ik moest uitleggen dat ik dat niet van plan was. Ik was daar om haar een boodschap te geven. Binnen vierentwintig uur zou haar iets heel ergs overkomen, en ze had wat ik haar te geven had nodig om de beproeving door te komen. Bewust deed ik dingen die ik nog nooit gedaan had. Toch kon ik mezelf niet helpen.

Ik nam mijn handen en legde de ene voor en de andere achter haar borstkas, vlak bij haar hart. Ik zei tegen haar: 'Hier is je kracht.' Ik leek ook iets van haar te nemen. Plotseling was er een verbazingwekkende en intense overdracht van energie van mij naar haar. Het kwam vanuit de solar plexus in een rechthoekige vorm. De energie was als de wind van een ventilator die van mij in haar ging. Mijn haren gingen rechtop staan en ik kreeg kippenvel op mijn armen. Ik vertelde haar dat het een geschenk van energie was, en dat ik slechts de boodschapper was.

Omdat het ochtend was, en ze diabeet is, ging ze haar medicijnen halen. Op dat moment ging de telefoon. We wisten allebei, 'dat is het'. Het nieuws stond op het punt zich kenbaar te maken. Ze nam de telefoon op en begon te huilen. Haar moeder lag op de intensive care. Ze vroeg me of ik haar naar het ziekenhuis wilde brengen, omdat haar moeder in coma lag. Ik zei haar dat ik haar niet kon brengen, omdat dit een deel van haar taak was die ze alleen moest doen. Ik wist toen dat haar moeder mij gestuurd had om haar de gave van energie te geven en om bij haar dochter te zijn toen ze het nieuws kreeg.

Nadat ze de telefoon had opgehangen, ging ze haar insuline nemen. Ik kreeg een golf van energie die van mij naar haar schoot en haar bevroor, zoals wanneer een hert de koplampen van een tegemoetkomende auto ziet. Ze bevroor voor ongeveer tien hartslagen. Toen draaide ze zich langzaam om naar mij. Ze had de insulinespuit gevuld en was van plan geweest zichzelf te doden met een overdosis insuline. Ik vertelde haar dat ze nu de gave droeg. Ze kon dat nu niet doen.

Op dat moment was het alsof een energieschild haar omringde. Het wervelde om haar heen als een omgekeerde tornado. Het was alsof ze een gevoel van hernieuwde kracht en doel had. Ze pakte haar kleren en maakte zich klaar alsof ze de strijd in ging. Het was verbazingwekkend om de transformatie te zien.

Op weg naar huis, was ik uitgeput van het gebrek aan slaap van enkele dagen. Ik herinnerde me de tijd van de overdracht van de kracht. Het was alsof ik nieuw leven was ingeblazen. Ik reed naar huis met het gevoel dat ik uren geslapen had.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man

Datum BDE: 4/00

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja - Operatie gerelateerd hartoperatie.

BDE-elementen:

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Verbijsterend

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Ja - Er werden medicijnen gegeven voor de operatie.

Leek de ervaring op één of andere manier op een droom? Ja, sommige dingen waren surrealistisch, zoals de mensen en mijn 'Mem' (Memé).

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja, in en uit mijn lichaam/realiteit springend, dit gebeurde twee keer.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Ongelooflijk bewust.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis. Ik verloor volledig besef van tijd.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring? Ja, ik had een gesprek met drie entiteiten, die elk soortgelijke vragen stelden, maar met emoties - niet echt woorden - als een andere vorm van communicatie.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Nee.

Was jij je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja - Drie lichten/kleuren/mensen - zij leken tot mij te spreken, maar niet in woorden. Bel alsjeblieft als je details wilt, dit is echt stressvol om te typen.

Heb je een onaards licht gezien? Nee.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied.

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Verwondering; verdriet bij vertrek; vastbesloten om terug te gaan; gefrustreerd dat ik moet blijven en iets moet doen.

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum We zijn allemaal met elkaar verbonden en deze onderling verbonden patronen maken deel uit van een grotere functie. De mens is het enige schepsel dat gebruik maakt van het oorzaak en gevolg model bij het nemen van beslissingen. Door ego te gebruiken om zich te bemoeien met de universele oorzaak en gevolg patronen, ontstaat er een complete disbalans tussen de mens en het universum. Er is een volledige ontkoppeling van wie we zijn en hoe we in het grote geheel der dingen passen. In plaats van in de wereld te leven, overheersen wij haar. Door dat te doen, zijn we geen deel van de wereld. Ik voel de wereld schreeuwen. Ik kwam terug met een soort missie. Ik probeer de zoektocht nu te creëren.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Religies zijn een hoop egoïstische onzin!

Waren er beelden uit de toekomst? Beelden van de toekomst van de wereld? Ja. Ik wist dat ik een 'dungeons and dragons den'-winkel moest openen om kinderen te helpen. Ik kon alleen terugkomen als ik een verschil maakte in iemands leven. Ik zou veel levens raken, maar één persoon in het bijzonder. Er zou een vrouwtje naar de winkel komen, haar haren nat, ze zal gespannen zijn om het niet uit te schreeuwen. Ik zou haar kunnen helpen. Dan zal er een passage zijn van twee - twee uur, twee dagen, twee jaar, Ik weet het niet - gewoon twee. Dan kan ik van deze wereld gaan. Ik word bevrijd van deze realiteit. Deze realiteit is zo verschrikkelijk op dit moment. Ik voel me als een vlieger zonder staart, als hij ronddraait heeft hij geen stabiliteit. Het stort neer. Ik moest dit doen als een overeenkomst om terug te komen. Dit is mijn lot en het verschijnen van de Vrouw is een mijlpaal in mijn leven. Ik moest aan deze eisen voldoen om terug te mogen komen en afscheid te nemen van kinderen.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja - Tweede keer terug werd ik tegen een muur gestuiterd toen ik mijn 'Mem' (Memé) probeerde te omhelzen.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barrière waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. De eerste keer kreeg ik de keuze om te blijven of terug te keren. Ik koos voor terugkeer omdat ik mijn zoon van zeven beloofd had dat ik afscheid zou nemen.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Geen.

Welke godsdienst beoefen je nu? Geen – anti-religie - religie is een grap.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja - De dood is niet iets om bang voor te zijn. In juli 2002 overleed mijn oudste zoon van eenentwintig in een auto-ongeluk. Ik was aan zijn bed. Ik kon zien dat hij, ook al lag hij in coma, van streek was. Ik vind het vreemd dat ik niet de emotie voelde die ik volgens de maatschappij zou moeten voelen. In plaats daarvan vertelde ik hem dat ik wenste dat ik met hem mee kon gaan, omdat het een mooie en prachtige plaats is waar hij naar toe zou gaan. Het gevoel van mijn zoon dat hij zo van streek was omdat hij niet alle dingen in zijn leven kon afmaken die hij wilde, veranderde in nieuwsgierigheid. Hij wist dat het goed was en liet het los. Ik ging de verpleegster vertellen dat hij er niet meer was. De verpleegster bleef volhouden dat omdat hij ademde, hij nog leefde.

Ja, ik raakte ervan overtuigd dat 'Georganiseerde Religies een Enorme Fraude' zijn die de mensheid bedriegen. Ik heb zoveel woede jegens georganiseerde religies. Ik ben opgevoed als een vroom katholiek, maar na mijn BDE, ben ik erg gedesillusioneerd. Ik verloor een van mijn beste vrienden, een pastoor die als mijn kleine broertje was, omdat ik niet tegen de onzin kon die hij de mensen vertelde.

In verband met ons leven op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Terugloop

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Te betrokken om te herhalen.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Ik opende mijn winkel in wat waarschijnlijk het slechtste gebied is dat ik had kunnen kiezen, omdat het er de juiste plek voor was. Ik weet niet waarom, maar het voelde absoluut juist.

De BDE heeft mijn leven echt overhoop geworpen. Ik kan niet overweg met mijn vriendin (moeder van kinderen), omdat ze het weerzinwekkend vindt om nu zelfs maar met me in één kamer te zijn. Ze heeft me het huis uit geschopt. We waren veertien jaar samen. Ik heb mijn leven aan mijn kinderen gegeven sinds ze geboren zijn. Ik ben erg gehecht aan mijn kinderen, ook al kon ik niet veel met ze doen dat lichamelijke inspanning vergde. Ik probeer om te gaan met alle intense emoties van de BDE en ook nu, met de intense emoties van een geruïneerde relatie. Tot nu toe heb ik veel opgekropte emoties omdat ik de pijn probeer af te sluiten. Wat ik het meest mis is het knuffelen met mijn kinderen 's morgens voor ze naar school gaan. Dit is echt moeilijk voor me. Thuis, voor mij, is niet de andere kant. Thuis is voor mij, waar mijn kinderen ook zijn. Zelfs als ik deze realiteit verlaat, zal ik over mijn kinderen waken.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja - Deze ervaring is zo anders dan wat ik gewend ben om over te praten. Hier is het alsof ik een ander deel van mijn hersenen gebruik dat aan emotie raakt. Ik ben gewend gedachten uit te drukken met het deel van de hersenen dat ik, hogere denkprocessen noem - zoals wiskunde, beweging, hand-oog coördinatie. Maar dit is anders. Het is alsof je de kleur rood probeert uit te leggen aan een blinde. De zintuigen kunnen erover praten. We kunnen manieren of dingen laten zien die we associëren met rood, maar een blinde heeft niet de referentie voor rood, omdat hij het niet kan zien. Ik raak gefrustreerd als ik de ervaring probeer uit te leggen. Ik wil er echt over praten, maar woorden alleen zijn niet genoeg om de ervaring te beschrijven.

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja, ik kan dingen zien en voelen nu ik me meer bewust ben van alles. Bijvoorbeeld, de persoon die hoest op de achtergrond, ik kan de infectie in de linker long zien. Zeg hen dat ze een wit, warm badstof handdoekkompres op hun borst moeten leggen. Heb je een groot groen object op je rechterschouder? Zoiets als een plant? (Mijn antwoord: Ja, ik heb een grote plant op de boekenkast naast mijn computerbureau aan mijn rechterkant).

Concepten van genezing zijn dat we genezen van binnenuit. We genezen niet, we herstellen. We worden verzorgers van de zieken. Dokters naaien het gat dicht; stoppen nooit iets in het gat. Ik genees door overdracht. Cody werd ziek, hij hield hem vast, lippen tegen zijn ruggengraat, voelde zich verdrietig, en trok ziekte van Cody in zichzelf. Hij kreeg de ziekte. Cody vergat dat hij ziek was geweest. Mijn verbeterde psychische vermogen begon ongeveer acht maanden na mijn operatie. Ik was in de woonkamer. Ik pakte plotseling mijn linkerbeen vast en begon over mijn knie te wrijven. Mijn zoon kwam binnen omdat hij zich bezeerd had toen hij van een scooter was gevallen. Mijn zoon had zijn been geschaafd en hield het been (dezelfde kant) en de knie op dezelfde manier vast als ik de mijne vasthield. Deze band tussen mij en mijn zoon heeft een positieve invloed gehad op zijn geestelijk welzijn. Als hij in de kamer is, kan ik hem voelen. Als een van ons praat, maakt de ander de zin af.

Ik kan de persoon zien lopen op straat buiten de winkel, ze hebben een oorontsteking. Het is een indruk die ik heb, niet dat ik hun pijn voel of iets dergelijks.

Een andere keer kwam er een meisje in de winkel. Ik kon zien dat ze werd gemolesteerd door een oudere mannelijke figuur. Ik vroeg haar of ze erover wilde praten. Ze keek naar me op en kalmeerde toen en vertrok, alsof een last was losgelaten. Er werden geen woorden gesproken en ze kwam niet meer terug. Ik zie geesten. Op een keer zat ik pizza te eten en keek naar een huis dat eruit zag als het huis uit de oude 'Adam's Family' sitcom. Ik ontmoette de eigenaar en hij nodigde me uit voor een rondleiding. Ik zag een Vrouw die daar gewoond had. Ze was een gevangen geest. Ze kwam terug omdat ze haar onderleggers en een foto van haar Man wilde. Ik vertelde de eigenaar dit. De Vrouw vertelde me dat ze vroeger kleedjes maakte en ze tien voor een stuiver verkocht. Ze zei me dat ik beneden in de kelder de foto zou vinden die ze zocht. En inderdaad, beneden in de kelder werd een litho gevonden van 2 bij 3 meter met een soldaat met een geweer in zijn hand. Ze vertelde me ook dat haar kamer warm was en vlak naast een schoorsteen lag. De eigenaar ontkende dit omdat er geen schoorstenen in het huis waren. Na restauratie belde hij mij echter op en vertelde mij dat hij de schoorsteen en haar kamer had gevonden. Blijkbaar hadden de familielegenden het mis en sliep zij echt in de dienstwoning. Er waren drie bakstenen uit de schoorsteen gehaald om de warmte in haar kamer te krijgen.

Ik ervaar de geesten. Ik zie ze niet echt. Ik reed langs het kerkhof en kreeg een vreemd gevoel van woede en voelde hoe geesten met hun vuisten schudden naar mensen die langs het kerkhof reden. Later kwam ik erachter dat de stad extra ruimte nodig had voor de wegen, dus verplaatsten ze de omheining van de begraafplaats met acht voet, maar niet de lichamen. De geesten waren daar boos over. Ik ging langs een huis en keek nog eens naar een raam. Ik kon voelen dat een kind was geslagen en een bloedige lip had. Een maand later merkte ik dat de kamer wel degelijk van een kind was, want er was een nauwelijks zichtbare kleuter-vinder sticker verbleekt van meer dan tien jaar oud te zijn.

Het is echt vreemd om een kamer binnen te lopen en het gevoel te hebben dat mensen me niet mogen. Vóór de BDE ging ik ervan uit dat ik een familiebijeenkomst binnen kon lopen en dat mijn familieleden me aardig vonden. Ik voelde dat sommige van mijn familieleden woede en afkeer op mij projecteerden. Ik kon ook zien dat een ander familielid me wilde vertellen dat alles goed was tussen ons, maar ze was te verlegen om iets tegen me te zeggen.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? De wetenschap dat mijn kinderen 'in orde' zullen zijn en het ergste is de wetenschap dat ik terug zal gaan en mijn zoon zal achterlaten. Ik maak me om een of andere reden zorgen om hem. Mijn dochter lijkt te vervagen uit mijn bewustzijn - op deze manier - jeetje, woorden zijn niet genoeg!

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja - Lachen tot ontzag en alles daar tussenin.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Ja, ik kan de BDE herbeleven door het me te herinneren. Er was wat vertekening van de tijd omdat ik geen idee heb hoeveel tijd er voorbij ging. Ik kan teruggaan naar de emoties en de herinnering is glashelder. Niet helemaal zoals de herinneringen aan dingen die op aarde gebeurden, zoals de geboorte van mijn kinderen. Mijn emotionele herinneringen, kan ik me voor honderd procent herinneren. De BDE-herinnering is vergelijkbaar, maar intenser. Het is anders, omdat de herinnering van een andere plaats in mijn hersenen komt. Als ik het heb over herinneringen aan emotionele momenten, vreugde, pijn is ver weg. Als ik mijn ogen sluit en terug ga naar de BDE, zijn de herinneringen onmiddellijk en levendig, als een glas water dat op het punt staat van tafel te vallen. Ik ben er absoluut van overtuigd dat de ervaring echt was, en geen hallucinatie. Ik ken het verschil tussen drugs en hallucinaties. De BDE was geen van beide.

Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Ja!!! Al maanden heb ik de gave. Het vermogen om met dode of dolende geesten te spreken/horen. Ongelooflijk vervelend en ik kan de kennis niet delen.

Zijn er andere vragen die we kunnen stellen om jouw ervaring beter te begrijpen? LOL - maak er een bandrecorder van en ik zou veel beter in staat zijn om de ervaring over te brengen.