Beschrijving Ervaring:

Ik heb het “Bijna in de Hemel op mijn Harley” genoemd en ik zou het op prijs stellen als jullie het dezelfde titel geven. Bedankt. Bones.

Heb je wel eens een verhaal gehoord waarvan je dacht dat het niet van deze wereld was? Dat was nu precies de plek waar ik was toen dit allemaal plaatsvond( niet van deze wereld). Ik ging naar een plek die ik nu de geestenwereld noem. Het was januari 1998, ik reed op mijn Harley toen ik werd overreden door een vrachtwagen. Ik werd met een trauma helicopter naar het ziekenhuis gebracht. Volgens de medische rapporten werd ik onderweg drie keer gereanimeerd. Ik had 56 botten gebroken, een klaplong, een ernstige hoofdwond, mijn kaak was gebroken en lag uit de scharnieren, ik was tanden kwijt en mijn tong was gescheurd waardoor ik dreigde te verdrinken in mijn eigen bloed. Ik lag voor het grootste gedeelte van 3 maanden in coma. Dat klinkt misschien gek maar het was werkelijk zo. Ik werd niet zo maar op een dag wakker alsof ik geslapen had. Na een paar weken in coma te hebben gelegen begon ik te ontwaken en weer weg te zakken. Dat ging zo een hele tijd door omdat de artsen me ook kunstmatig in coma hielden met medicijnen. Wat je nu gaat lezen is precies zoals ik me herinner dat het gebeurde. En ik kan het me heel goed herinneren. Er is niets aan toegevoegd om er een beter verhaal van te maken of om mijn ervaring te laten lijken op die van anderen. Ik heb geen heldere lichten, tunnel, wolken, goud of glitter gezien, ik heb ook geen mooie muziek gehoord. Maar bovendien was het misschien niet de bedoeling dat ik die kant op ging! Het ziekenhuis staat in de buitenwijken van San Diego. En hoewel het een heel groot ziekenhuis is, is het weggestopt achter in een woonwijk. Je komt er alleen maar langs als je toevallig in die buurt moet zijn. Het ziekenhuis is min of meer de doodlopende straat van de buurt, dat deel van San Diego waar veel homosexuelen wonen. Toen ik 28 jaar oud was ben ik van Connecticut naar San Diego verhuisd. Ik weet absoluut zeker dat ik nooit in of bij het ziekenhuis ben geweest voor deze ervaring. Bovendien was ik bewusteloos toen de trauma helicopter me erheen bracht. Daarbij is het helicopterplatform op het dak en vanaf het dak kom je meteen op de trauma afdeling. Dit is allemaal heel belangrijk voor mijn verhaal. Mijn kamer, no.734, was aan de voorkant van het ziekenhuis op de 7e verdieping. Het raam keek uit op de betonnen, binnenplaatsachtige hoofdingang die overkapt werd door een soort regenscherm. Door dat dak kon ik vanuit mijn raam de ingang niet zien, bovendien kon ik lichamelijk niet bij het raam komen. Iedere keer als ik wakker werd hoorde ik weer over een andere verwonding en dan ging ik terug naar de plek waar ik rondhing. Ik bevond me op de “voor binnenplaats” alsof ik een vriend had die gewond in het ziekenhuis lag. Het was alsof ik wachtte om te kijken of hij het zou halen of niet, hoewel ik wist dat ik die vriend was. Er hing daar nog een andere vent rond, maar we bemoeiden ons niet met elkaar. Ik had toen het idee dat hij in het zelfde schuitje zat als ik( bij wijze van spreken) en ik schonk niet veel aandacht aan hem. Ik was daar buiten voor drie dagen of zo, zo leek het althans. ‘s Nachts hing ik rond in een buitengang aan de andere kant van het grasveld, rechts naast de vooringang. Ik weet niet waar die andere vent ‘s nachts was, maar overdag was hij altijd op de binnenplaats. Ik ging vaak door het raam naar mijn gebroken lichaam in het bed kijken. Het was alsof je naar een film keek, ik zag mijn lichaam niet naar het raam komen, ik zoomde in en stelde scherp. Terug op de binnenplaats zat ik terug te blikken op mijn leven. Ik dacht aan alle keren dat ik door de jaren heen door het oog van de naald was gekropen. Ik dacht aan vrienden die op een veel jongere leeftijd dan ik waren overleden. Ik was nu 40 en mijn vader stierf toen hij 32 was, ik was toen 8 jaar. Ik herinner me dat ik bedacht dat ik al veel langer had geleefd dan zij. Ik herinner me ook dat ik bedacht dat ik geen 6 kinderen en een vrouw had die afhankelijk van me waren. Ik was in die tijd net gescheiden en had één dochter van 7 jaar. Mijn ex vrouw verdiende heel erg goed en financieel hadden ze me niet echt nodig. Ik moest beslissen of ik wilde leven of sterven. Omdat ik om onbekende redenen een keus scheen te hebben. Op, denk ik, de derde dag kwam de andere vent op de binnenplaats naar me toe. Hij keek me recht in de ogen en zei: “Wel George wat ga je doen?” Op dat moment realiseerde ik me dat die vent God was of in ieder geval iemand van zijn afdeling. Misschien was het wel mijn vader hoewel hij helemaal niet leek op de weinige foto’s die ik heb gezien. Ik ging bijna, maar de gedachte om mijn dochter( die ik aanbid), en die heel veel van haar papa houdt, alleen te laten weerhield me ervan. Ik wilde gewoon niet dat ze zonder haar vader zou opgroeien. Niet als ik er iets over te zeggen had en klaarblijkelijk had ik dat. Ik wist door deze vent ook dat ik zou herstellen, hij niets behalve: wel George wat ga je doen. Maar op de een of andere manier wist ik dat ik beter zou worden. Ik wist ook dat het heel heel erg lang zou gaan duren. We spraken met elkaar via telepathie of zoiets, dus ik zei tegen hem dat ik hier wilde blijven. Ik vertelde hem ook dat ik teveel dronk en niet terug wilde naar die manier van leven. Hij gaf daar geen antwoord op en dat was ook de laatste keer dat ik hem gezien heb. Hoewel ik het gevoel heb dat ik hem op een dag weer zal ontmoeten. Ik ging met enorme kracht terug naar mijn lichaam. Ik vertel dat omdat mijn lichaam op de operatietafel lag om al weer een operatie te ondergaan. Toen ik helemaal wakker werd zei ik iets. Toen hoorde ik de dokter zeggen: hij kan niets voelen. Ik vertelde hen toen dat ze bezig waren aan mijn rechterbeen, diep van binnen vlakbij mijn scheenbeen. Het werd stil in de kamer. Daarna kan ik me alleen nog mijzelf en de anesthesist herinneren. Ik smeekte hem om me weer onder zeil te brengen en na wat een hele lange tijd leek deed hij dat ook. Nu heb ik daar een hele tijd niet aan gedacht of ik had het afgeschreven als een coma droom. Op een avond was mijn vriend Richard op bezoek en was ik heel vaak aan het wakker worden. Richard zei dat hij naar buiten ging om te roken. Voor mijn ongeluk rookte ik ook, dus ik zei: neem me mee, ik heb in geen tijden een sigaret gehad. Ik wilde eigenlijk gewoon dat bed uit en ik wist dat als iemand me zou helpen het Richard zou zijn. Hij en Spivey kwamen veel op bezoek en als ik rookte zou ik vaak buiten zijn. Dus haalde Richard een rolstoel, pakte me op, zette me erin en hup daar gingen we. Met de lift naar beneden en de voordeur uit, we gingen 9 à 12 m. naar buiten en daar stopten we en deed hij mijn stoel op de rem. Nu was mijn kaak gebroken en mijn gebit vastgezet. Maar ik probeerde net te doen of ik genoot van de sigaret zodat ik de volgende keer weer mee kon. Toen we klaar waren met roken en het tijd was om weer naar binnen te gaan draaide Richard me om zodat ik de voordeur en de binnenplaats zag. Toen ik de plek waar ik rondhing, waar de andere vent stond, zelfs de buitengang waar ik ’s nachts naar toe ging zag zei ik: Wel Allemachtig, Het Was Echt. Toen pas besefte ik dat het geen droom was geweest en ik vertelde Richard het hele verhaal. Kort daarna zei Richard: we zullen je bones(beenderen) moeten gaan noemen. En Spivey zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken omdat alleen goede mensen jong sterven. En ik wist dat ik beter zou worden. En ik wist dat het heel heel erg lang zou gaan duren.

Tot slot wil ik vertellen dat ik 2 ½ jaar “helemaal geen” borrel heb gedronken. En nu drink ik alleen nog maar als een heer. Wat ik daarmee bedoel is het volgende: van de 6 flesjes bier in mijn koelkast die een maand geleden heb gekocht zijn er nog een stuk of 2 over. Het gaat heel goed met mijn dochter Krysten en de helft van de tijd woont ze bij haar vader. In de laatste 37 maanden heb ik 43 operaties ondergaan. De laatste was 6 weken geleden. Mijn hele lichaam is nog steeds compleet, op een paar tanden na die zijn vervangen. En ik weet dat dit slechts een deel is van die heel heel erg lange tijd. Krysten is nu 10 jaar en ik kij er naar uit dat ik haar op een dag, als ze gaat trouwen, weg mag geven. En zoals het liedje zegt: de pijn had ik wel kunnen missen, maar dan had ik ook “DE DANS” gemist.

Bones.