Beschrijving Ervaring:

Midden april 1989, op een zondag, reed ik van een beurs in een resort terug naar huis. Terwijl ik reed, dacht ik aan de mooie vroege lentedag, de bladeren die aan de bomen begonnen te verschijnen. Het was prachtig weer, met temperaturen van ongeveer achtentwintig graden. Ik reed in noordelijke richting op de snelweg. Op de radio was een geweldig liedje te horen (hoewel ik me nooit heb kunnen herinneren welk liedje het was), en ik was blij dat ik naar huis ging nadat ik dat weekend op de beurs had moeten werken. Ik was gevraagd om dat weekend stalknecht te zijn op de bruiloft van een oude vriend, maar de baas zei dat ik geen vrij kon krijgen. Ik was teleurgesteld dat ik de bruiloft miste en mijn vriend niet kon zien, maar hij was die dag nooit ver uit mijn gedachten. Ik dacht, terwijl ik reed, dat mijn vriend rond die tijd op de receptie zou zijn en vroeg me af hoe de dienst was verlopen. Ik zag een auto de snelweg naderen, (een tweebaansweg), vanuit het westen op een grindweg. Ik zag de auto de zuidelijke rijbaan oversteken en door de middenberm rijden tot aan het stopbord dat het verkeer op dat weggetje liet stoppen alvorens verder te rijden over de noordelijke rijbaan.

Toen ik achterom keek, besefte ik dat de auto nooit bij het stopbord was gestopt voordat hij over de zuidelijke rijstroken reed. In plaats van te stoppen bij het stopbord alvorens over de rijstroken in noordelijke richting te rijden, die waarin ik op dat moment reed, reed de auto voorbij het stopbord rechtstreeks in de richting van mijn auto.

Terugkijkend op die ervaring lijkt het vreemd hoe iemands waarneming onder dat soort stress verandert. Mijn geest zag de auto als een enorme Lincoln Town car uit het midden van de jaren zeventig. (Ik reed in een veel kleiner type auto.) Bij het onderzoeken van de reden voor deze misvatting, (de auto was eigenlijk GEEN enorme auto, maar eerder een middelgrote Oldsmobile uit het midden van de jaren tachtig), heb ik alleen kunnen vaststellen dat de auto zo dichtbij was, dat mijn geest hem veranderde in een groot model.

Ik kreeg echter wel de kleur correct. Het was groen.

Alles vertraagde tot slow motion tijd. Ik zei of dacht een scheldwoord. Ik geloof nog steeds dat ik het zei, maar gezien hoe weinig tijd ik had in dit deel van de ervaring, denk ik dat mijn geest zo snel werkte dat ik gewoon dacht dat ik die scheldwoord zei.

Ik herinner me dat mijn rechterhand de versnellingspook naar achteren trok. (Het was een automaat, maar zoals bij de meeste Amerikaanse auto's zorgt die beweging ervoor dat de transmissie van de auto naar een lagere versnelling schakelt als de snelheid daarvoor geschikt is). Tegelijkertijd draaide ik het stuur hard naar links, (omdat de groene auto van links naar rechts reed). Ik herinner me dat ik dacht: "Als ik deze auto gewoon in de achteras kan raken, zal hij de auto op de vooras uit mijn weg draaien, en misschien zullen wij (de oudere Man die de auto bestuurde en de oudere Vrouw op de passagiersstoel die ik duidelijk kon zien) dit ding overleven. Mijn geest verwerkte het beeld van hen in een auto die op zijn vooras tolde en vervolgens het beeld van hen in een auto die midden op de passagiersdeur met mijn auto werd geraakt.

Ik herinner me dat er geen ander geluid was dan de wind. Ik herinner me dat ik dacht, "Dat is echt vreemd, waar is de wind? Ik dacht, 'Oké, er zal geen geluid zijn totdat de auto's elkaar raken'. Toen vroeg ik me af waarom mijn auto niet draaide. Ik had het stuur hard naar links gedraaid met mijn hand, maar er gebeurde niets. Ik bereikte een punt, toen de auto's naderden, waarop ik me realiseerde dat ik absoluut niets kon doen om de uitkomst van deze gebeurtenis te beïnvloeden. Ik was er gewoon en het zou om me heen gebeuren. Dat was de eerste keer in mijn leven (en de laatste keer in mijn leven) dat ik me dat realiseerde.

Ik zag de mensen in de andere auto steeds dichterbij komen, eerst een paar meter, toen centimeters. De Man keek naar voren door de voorruit, de Vrouw was iets naar hem toe gedraaid en ik geloof dat ze tegen hem praatte. In haar rechterhand hield ze, wat ik dacht, een kleine transistorradio bij haar rechteroor. Ik dacht: "Zo'n radio heb ik niet meer gezien sinds ongeveer 1971 of zo. Toen werd er contact gemaakt (en ik hoorde zeker het geluid van de inslag) en het zicht op de andere mensen werd onmiddellijk ontnomen door stoom van de radiator van mijn auto die barstte. Ik herinner me dat ik wist dat dat het was. Mijn auto begon langzaam naar het westen te draaien. Ik kon helemaal niets zien door de stoom en ik herinner me dat ik dacht: "Het enige wat ik echt nodig heb is dat er een trekker-oplegger op ons inrijdt, want die zou ik graag zien aankomen. Toen redeneerde ik dat de wind uit het westen kwam en aangezien mijn auto van noord naar west draaide, dat zodra hij een punt had bereikt waarop hij naar het zuidwesten draaide, de stoom mijn zicht waarschijnlijk niet langer zou blokkeren. En inderdaad, toen de auto naar het zuidwesten draaide, verdween de stoom uit mijn gezichtsveld en kon ik over de snelweg kijken vanuit de richting waarin ik zojuist was gekomen. Ik weet nog dat ik dacht: "Man, wat heb ik een geluk dat er geen vrachtwagen op ons afkwam! Toen stopte mijn auto.

Toen ik me realiseerde dat mijn auto was gestopt, dacht ik: "Man, ik moet hier weg! Ik herinner me dat mijn hoofd boog en mijn kin tegen mijn borst sloeg, en toen was er een groot plofgeluid. (De enige manier waarop ik dat geluid kan beschrijven, is als het geluid dat je maakt als je je onderlip achter je boventanden klemt en je lip weer naar buiten blaast in de normale positie... plof) Ik herinner me dat het voelde alsof ik plofte, alsof ik een spuuglap was die snel door een rietje werd geduwd. Ik hoorde en voelde het geplof.

Ik stond (bij gebrek aan een beter woord, de hoogte was ongeveer goed en ik leek over het algemeen verticaal te staan ten opzichte van de rest van de wereld) naast het bestuurdersportier van mijn auto. Ik keek naar de Man die daar zat en dacht: "Hé, dat ben ik, en ik ben een soort puinhoop. Maar niet zo erg, het ziet er niet naar uit dat er iets van het lichaam is afgerukt, het ziet er allemaal nog redelijk uit, maar hij is dood.' (Ik had ongeveer anderhalf jaar in een begrafenisonderneming gewerkt en was behoorlijk vertrouwd met lichamen en hoe ze eruit zien als ze levenloos zijn).

Op dat moment hoorde ik een stem achter me en draaide me om. Daar stonden (bij gebrek aan een beter woord) twee vrienden van mij die in 1983 bij een auto-ongeluk om het leven waren gekomen. Ze waren samen geweest toen ze omkwamen (wat gepast was, want ze waren altijd onafscheidelijk) en wij drieën waren hechter dan broer en zus. Ik ging naar beide begrafenissen en zwoer bij mezelf dat ik heel graag wilde dat die twee meiden me kwamen ophalen (als dat zo ging) als ik stierf. Nou, hier waren ze dan. Het verbazingwekkende was (als ik erop terugkijk) dat ik helemaal niet verbaasd was om ze daar te zien. Ik herinner me dat ik zei (bij gebrek aan een beter woord, maar ik denk dat ik zei), "Hey Lisa, Hey Susan," op een nonchalante manier alsof ik ze net had ontmoet in de Student Union na een lesonderbreking. Ik begon Lisa te vertellen over mijn lichaam. Ik zei: "Hé Lisa, kijk hier eens naar," een beetje geamuseerd over de situatie en knikte naar mezelf terwijl ik in de auto zat.

Ik herinner me een gevoel van totale en volkomen vrijheid. Er zijn echt geen woorden om dit gevoel te beschrijven, maar het drong tot me door dat ik in mijn huidige toestand alles kon doen wat ik wilde, dat ik overal naartoe kon gaan en dat geen enkele natuurwet mij voorschreef wat ik kon doen. Ik realiseerde me dat ik zelfs naar de Eiffeltoren kon gaan als ik dat wilde (dat was precies mijn gedachte, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit naar de Eiffeltoren wilde of er zelfs maar aan gedacht heb, behalve misschien om een vraag te beantwoorden in een aardrijkskundequiz van de vijfde klas). Ik begon te genieten van mijn huidige gevoel, een gevoel van zo'n welzijn dat ik het zelfs nu nog mis.

Lisa zei: "Brian, je moet goed luisteren, (zei ze dat er niet veel tijd is? of was dat slechts informatie die via gedachten werd geïmpliceerd). Lisa vervolgde: "Je moet kijken", en wees (of liever richtte ze mijn aandacht op een andere manier - het is moeilijk te beschrijven hoe praten, bewegen, staan, enz. in deze toestand precies in zijn werk gaat) naar de westelijke horizon. Ik merkte dat vrijwel de hele wereld gedempt was, als een televisie die geen goede ontvangst heeft en af en toe wordt het zwart-wit doorbroken door een klodder kleur, maar vrijwel alles is zwart-wit. Maar in de lucht was mijn leven. Het was alsof ik het zag op een filmscherm (breedbeeld) in kleur, op een videocassetterecorder die in fast-forward staat, maar in plaats van het alleen te zien, was ik het aan het VOELEN, alsof ik in het leven was en tegelijkertijd met Lisa en Susan 'stond'. Het leven speelde zich letterlijk af van mijn geboorte tot mijn 'dood'.

Aan het eind van dit levensverhaal was er niemand die tegen me zei: "Je hebt gezondigd! Je bent een zondaar! Je deed dit en dit en dat was slecht en tegen de Tien Geboden!". Ik moest me eerder een mening vormen over het leven. Niet zozeer in termen van "Ik was een slecht mens, een goed mens", maar eerder: "Dat was een goed leven", net zo objectief als wanneer ik commentaar gaf op een speciale maaltijd of de voltooiing van een zojuist afgerond project dat me buitengewoon beviel. Ik wist op dat moment dat er andere levens waren geweest. Toen ze voltooid waren, had ik identieke of soortgelijke beoordelingen doorgemaakt, maar ik was niet nieuwsgierig naar die andere levens omdat ze klaar waren, ik had ze voltooid, waardoor ze van geen verder belang waren. Ik wist dat dit leven van geen belang zou zijn nu het voltooid was.

Ik besefte dat ik alles wist. Er waren geen vragen; alle kennis was onmiddellijk aanwezig in mijn gedachten. (Ik wist bijvoorbeeld dat alles wat in welke staat dan ook wordt geschapen, deel uitmaakt van een enorm concept. Dit was slechts enige kennis die ik me herinner, maar ik was in staat dat enorme concept van binnenuit te verkennen en deel uit te maken van alles terwijl ik eraan dacht, op het moment dat ik er voor het eerst aan dacht. Verwarrend, nietwaar?)

Ik wist dat dit mijn eigenlijke staat van zijn was. Ik was een wezen/wezen zoals ik me nu bevond, dat enige tijd het levenloze stuk vlees in de auto had gebruikt. (Ik voelde me wel een beetje verdrietig om mijn lichaam, dat niet meer van nut kon zijn, het leek een soort verspilling, en het had goed voor me gepresteerd. Zoals het gevoel dat je krijgt als je een auto inruilt).

Niets van dit alles leek lang te duren, in onze tijd, een periode van ongeveer twintig seconden of zo. Dit alles kwam in me op, werd bedacht en gebeurde in die tijd.

Lisa zei, of liever gezegd communiceerde: "Je moet luisteren (haar woorden waren dringend), je hebt genoeg bereikt dat je met ons mee kunt gaan, (ze pauzeerde), of je kunt blijven, maar als je blijft moeten we weten waarom en moet je het ons vertellen. Je moet dit weten, als je blijft, wordt het heel, heel moeilijk.'

Ik zei botweg: "Ik moet blijven. Lisa vroeg: "Waarom?" Ik zei: "Ik heb nog geen kinderen. (Dit was belangrijk, maar het was niet emotioneel, eerder als een huis, ik moest schilderen en deed dat ook, maar het was gaan regenen en ik vertelde iemand dat ik nog een dag nodig had om rond de ramen te schilderen).

Ik was me ervan bewust dat Susan hierbij niets had gezegd, alleen Lisa; ik merkte dat er buiten Susan nog 'Iemand' was? Ik besefte dat deze 'Persoon' aandachtig luisterde en dat ik hem/haar niet mocht zien.

Deze 'Persoon' verscheen alleen als een enorme aanwezigheid die alleen waarneembaar was als golven van vervorming, afgeschermd van mijn bewustzijn zodat ik hem/haar niet rechtstreeks kon zien. (Kijk voor een voorbeeld hiervan naar de film Predator met Arnold Swartzenegger en let op hoe de alien eruit ziet als hij "gemaskeerd" is. Ik zag dat effect. Ik werd er niet door "bedreigd" en wil de lezer niet beïnvloeden met mijn filmvoorbeeld van een afschuwelijke, moordende alien, maar wilde alleen een verwijzing geven naar de gebruikte visuele vervorming. Er waren geen gevoelens van 'gevaar', alleen een besef van deze aanwezigheid).

Lisa zei: "Oké, je moet weten dat je hart stopte toen je het stuur raakte, maar je zult hier geen blijvend letsel aan overhouden. Je verwondingen zijn een gebroken borstbeen, een snee in je vinger en je verliest een paar tanden. Ik zei: "Oké," en hoorde Phooof. Alles was zwart en ik was eerst verward, ik wist niet waar ik was. Toen hoorde ik een geluid, als een verre boem. Dan was er stilte en dan nog een boem, dan nog een, dan nog een dichter bij elkaar. Toen hoorde ik een hartslaggeluid en nog een en besefte dat het gebonk mijn hart was dat begon. Ik weet nog dat ik dacht: "Waarom begint mijn hart! Toen besefte ik dat ik heel hard lucht nodig had. (Zoals het gevoel dat je krijgt als je diep onder water bent en je niet weet of je de oppervlakte gaat halen voordat je geen lucht meer hebt - stel je nu voor hoe het zou voelen als je je realiseert dat je de oppervlakte niet hebt gehaald voordat je geen lucht meer hebt - dat gevoel). Ik nam de langste, diepste adem die ik me ooit kan herinneren. Toen het klaar was, opende ik mijn ogen en bekeek het tafereel, en zag dat mijn hand begon te bloeden.

Ik zal niet alle bijzonderheden van het ongeluk herhalen, maar ik raakte steeds weer buiten bewustzijn. Vaak hoorde ik mensen praten, maar leek niet te reageren. Ik herinner me minstens drie keer dat mensen aan mijn nek voelden en zeiden: "Deze is weg". Toen ik uiteindelijk mijn hoofd optilde en een verklaring aflegde aan een staatsagent die voorovergebogen stond bij de bestuurdersdeur van mijn auto en mijn V.I.N.--nummer van mijn dashboard kopieerde, sprong hij achteruit en riep: "Hé, deze leeft nog, kom hierheen! Ik herinner me een medische hulpverlener in mijn auto en trillingen van afzuigapparatuur. Ik herinner me een televisiecamera en de uitspraak: "Haal die @#$%$%$ camera uit mijn gezicht". Ik herinner me dat ik in een ambulance zat en dat een vrouwelijke hulpverlener naast me op een bank zat. Ik herinner me dat ik haar vroeg: "Waar zijn we precies? Ze zei, 'Je zit in een ambulance'. Ik zei, 'Nee, waar precies zijn we, hoe ver van de stad?'. Ze zei: "Ik ben bang dat ik dat niet kan weten, er is alleen een klein raam. Ik herinner me dat ik zei: "Dat is goed, ik ga naar buiten en kijk. Ik herinner me dat ik via de zijkant van de ambulance een steengroeve zag die ik altijd als oriëntatiepunt gebruikte en opmerkte dat we er bijna waren. Ik ging terug via de zijkant van de ambulance en zei tegen haar: "We zijn bijna bij de steengroeve, goed, we komen in de buurt. De medische hulpverlener stond op, ging naar een klein raampje aan de zijkant van de ambulance en zei: "Oh, ik zie het, ja, maar hoe... Ze maakte die zin niet af, en zei ook niets anders dan: 'Blijf maar rustig liggen, we zijn er bijna,' toen ze weer ging zitten.

Later, op de spoedeisende hulp, kwam de medische hulpverlener uit de auto en zei: 'Je ziet er veel beter uit dan een tijdje geleden.' Ik zei hem dat ik me beter voelde. Hij zei: "In al de jaren dat ik dit doe, heb ik nog nooit iemand gecontroleerd en me vergist in levend of dood zijn, tot nu. Ik zei hem: "Wie zegt dat je je vergist hebt? Hij leek bezorgd, maar nu grijnsde hij en zei: "Rustig maar," en ging weg. Een verpleegster vroeg me of ik een medische achtergrond had, want ik had ter plekke en op de eerste hulp verteld dat ik een gebroken borstbeen had, een snee in mijn vinger, en dat ik twee tanden zou verliezen. Ik vertelde haar dat ik geen medische achtergrond had.

Ik herstelde van mijn gebroken borstbeen, de snee in mijn hand, en ik moest een paar wortelkanalen op mijn tanden laten zetten. (In het ziekenhuis had ik echter zo veel moeite met slapen, telkens als ik begon in te dommelen, voelde ik dat ik uit mijn lichaam begon te zweven.)

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man

Datum BDE: April 1989

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja Ongeval auto ongeluk. Ik had een ernstig auto-ongeluk, mijn lichaam lag nog in het wrak van de auto.

BDE elementen:

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Nee, het was echter dan deze werkelijkheid.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja Mijn gedachte was toen dat ik verscheen zoals ik in het leven deed, maar dat ik de mogelijkheid had om te verschijnen zoals ik wilde.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Geweldig!

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis Tijd hier en tijd daar zijn NIET hetzelfde, (als tijd daar al bestaat). Alles was hier erg grauw, (zwart wit met een beetje gedempte kleur).

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Phoof' toen ik mijn lichaam verliet, het geluid van mijn hart dat begon te kloppen toen ik terugkwam. Alles daartussen was een gesprek.

Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Zie mijn gesprek met de EHBO-er over de steengroeve.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Nee

Was jij je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja Vlak achter me. Twee van hen kende ik, (zeer goede vrienden), maar er was een derde die ik niet duidelijk mocht zien. Ze vertelden me wat er was gebeurd, gaven me een "film"-achtige terugblik op mijn leven waarin ik eigenlijk weer leefde, en zeiden toen dat ik met hen mee kon gaan of kon blijven, maar als ik ervoor koos om te blijven moest ik hen vertellen waarom. Ik vertelde hen waarom en ze vertelden me dat het erg moeilijk zou zijn en ik ging terug naar binnen.

Heb je een onaards licht gezien? Nee

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Nee

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum Je moet naar het hoofdverhaal kijken, want dat is ongeveer de beste manier waarop ik het kan beschrijven. Buiten elke beschrijving, JA.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Ik zag mijn moeder mij baren. Dat had ik nog niet eerder gezien. Ik zag mezelf met mijn trapauto tegen de deurfronten in onze gang rijden en ermee naar de garage 'verbannen' worden. Dat had ik me niet herinnerd. Later vond ik het merkteken op de deurbekleding waar mijn auto was geraakt. :) Ik leerde dat het leven (hier) slechts een methode was om de kennis/ervaring voor je ACTUELE bestaan te vergroten.

Waren er beelden uit de toekomst? Beelden van de toekomst van de wereld Zeer accuraat. Ik heb nu twee kinderen. Mijn verwondingen bleken te zijn zoals beschreven.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Nee

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik kreeg de keuze om terug te keren of niet, maar ik moest ze vertellen waarom.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk Ik was een Methodist, getrouwd met een Katholiek. Ik ging toen niet regelmatig naar een bepaalde kerk. Ik werkte en leefde gewoon.

Welke godsdienst beoefen je nu? Liberaal. Ik weet niet precies wat ik nu ben, maar ik ben nog steeds getrouwd met een katholiek. Ik weet niet precies wat ik nu ben, ik volg niet echt het dogma van een bepaalde godsdienst, maar heb het gevoel dat de religieuze ceremonie zoals die in de kerken wordt gezien geen deel uitmaakt van wie (of wat) ik ben. Maakt dat mij liberaal?

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja, ik weet waarom we hier zijn. Ik weet waarom er menselijk leven is, ik weet alleen niet waarom ik hier specifiek ben. Ik weet dat er een vooraf bepaald patroon is voor al het leven, van de kleinste microbe tot de ruimte.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Blijft ongeveer hetzelfde.

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Mijn hele leven is omgedraaid. Ik ben van carrière veranderd, heb kinderen gekregen, blijf thuis en zoek leuke dingen om met ze te doen. Ik werk met het publiek, krijg soms de kans om mensen te helpen en heb 'Het Plan' door mij heen zien werken in mijn carrière.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Ja, het heeft mijn relatie met mijn Vrouw enkele jaren negatief beïnvloed. Maar dat is voorbij en onze relatie is sterk. Het dagelijks leven begint met me af te vragen wat ik die dag moet doen of beleven dat bij het plan hoort. Religieuze praktijken? Ik zie mezelf niet als religieus, maar eerder als deel van een grote spirituele verbinding met alle anderen. Ik veranderde mijn carrière van verkoop (moordend), naar politieagent/brandweerman.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja De ervaring liet me piekeren over de juiste woorden voor wat er gebeurde. Er zijn er echt geen die de ervaring precies kunnen beschrijven. Hoe verklaar je het onverklaarbare?

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Het mooiste is de kennis van wat komen gaat, de verificatie van de eeuwigheid en het gevoel van thuis zijn. Het ergste is om terug te zijn in dit lichaam - het is alsof je probeert te bewegen in een modderige, natte en bezwaarde overall. Dat was een hele aanpassing.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja Ik vertelde het mijn Vrouw enkele dagen nadat dit was gebeurd, en zij stond daar geschokt en zei: "Dat is niet gebeurd," en liep weg. Dat heeft onze relatie niet veel geholpen. Ik heb het mijn zus verteld, die huilde, zei dat ik een groot geschenk had gekregen en me vervolgens bedankte. Ik heb het een goede vriend verteld, die uitriep dat zijn moeder had gedroomd dat hij was omgekomen bij een instorting van een greppel. (Hij was loodgieter.) Hij reageerde positief en zei dat hij zich veel beter voelde over sterven. Hij stierf drie dagen later in een instorting van een greppel. (Over deel uitmaken van een plan gesproken, ik zou hem die dag tegenkomen en dat gesprek hebben).

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee

Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Ik ben niet bang om te sterven. Het leven is nu duidelijk en alles heeft een doel.