Beschrijving Ervaring:

In 1962 beviel ik van mijn eerste kind. De verpleegsters hadden vastgesteld dat ik pijnmedicatie nodig had, ook wilde ik er geen, alleen maar hevige weeën. Onmiddellijk ervoer ik extreme pijn. Het was alsof mijn geest gescheiden was en het redenerende deel niet in staat was het andere deel te coachen om te ontspannen en het geboorteproces op natuurlijke wijze te laten verlopen. Al snel stopte de bevalling en werd er een injectie toegediend om de weeën weer op gang te brengen; dan meer Demerol, enz., enz. Het voelde alsof iemand op mijn ruggengraat stampte elke keer dat ik wakker werd met weeën. In de verloskamer kreeg ik te horen dat ik bij elke wee ether moest inademen, maar toen er geen verlichting van de pijn kwam, smeekte ik de anesthesist om alsjeblieft het gas aan te zetten: 'Er komt niets door.' Ik verpletterde de hand van de leerling-verpleegster, en uiteindelijk kon ik het niet meer verdragen. Ik haalde diep adem en liet alles gaan.

Plotseling keek ik neer op de bevallingstafel, die omringd was door een staf van diep bezorgde verpleegsters en artsen. Ik besefte dat ik geen pijn had en was blij. Maar omdat ik medelijden had vanwege de angst beneden, zei ik: 'Het in oké, ik heb geen pijn meer.' Ik voelde zo'n ongelooflijke liefde voor ze, en toen het duidelijk werd dat ze me niet hadden gehoord, zei ik: 'Nee, echt waar, het gaat goed met me. Ik heb geen pijn.'

Ik fronste; Ik voelde me enigszins gefrustreerd en wilde hen zo graag helpen begrijpen dat het niet nodig was om zich zorgen over mij te maken. Toen zei een mannenstem: 'Je baby heeft je nodig.' Ik keek om me heen en merkte voor het eerst de grijze, wervelende mist op die ik liefde ben gaan noemen. Er bestaat zo’n ongelooflijke liefde, meer dan we ons kunnen voorstellen. Ik wilde de persoon achter de stem zien, die opnieuw zei, nu met meer nadruk: 'Je baby heeft je nodig.'

Ik was verward, maar keek opnieuw naar de tafel, en deze keer zag ik mijn radeloze echtgenoot onze dochter aan zijn moeder overhandigen, een strenge Vrouw wiens voorliefde voor tijdschema's vaak in strijd was met mijn gebrek aan precisie (zelfs de baby was drie weken te laat). Veel vrouwen kwamen mijn Man troosten, en hij trouwde, kreeg nog meer kinderen met haar, maar onze dochter mocht geen deel uitmaken van zijn nieuwe gezin. Mijn prachtige kind strekte haar handen uit naar haar vader, die reden na reden vond waarom hij niet van haar kon houden, en ze was verdrietig en ziekelijk. Maar mijn schoonmoeder straalde helemaal. Ik wilde niet terug in de pijn, maar genoeg was genoeg. 'In geen geval zal ze mijn baby krijgen,' schreeuwde ik naar hoe heet hij, en vluchtte de mist uit.

Ik denk dat ik ze bang moet hebben gemaakt, want het masker werd over mijn neus gehouden en de ether stond vol genoeg aan om mij uit te schakelen voor de bevalling met de tang. (Uiteraard heb ik dit verhaal jarenlang met niemand gedeeld).

In 1969, na een moeilijke zwangerschap, besloot ik voor de bevalling een ruggengraatblok te proberen. Blauwe lichten pingelden rond, maar totdat een tweede dosis 'spul' aan het infuus werd toegevoegd, kon ik de lichten niet wegschudden. Ik zei: 'Er is iets mis', maar kreeg te horen dat het goed met me ging. Ik zei het nog een keer, en plotseling proberen drie verpleegsters de hartslag van de baby te lokaliseren. Het gevoelloosheid verspreidt zich vanaf mijn voeten naar boven. Ik kijk hier met belangstelling naar en denk: 'Ze zeggen dat de hersenen de laatste zijn die sterven', terwijl het personeel 'Adem, adem' tegen mij roept. Maar ik kan niet reageren.

De 'Stem' komt hier binnen. 'Ik zal je helpen ademen,' zegt hij, en begint in en uit te ademen, waardoor ik gedwongen wordt zijn richtlijn op te volgen. Ik werd onmiddellijk naar de bevalling’s kamer gebracht en de baby wordt letterlijk uit mij geduwd. Mij werd verteld dat het probleem was dat ik de 'ontspanningsinjectie' had geweigerd voordat de wervelkolom werd toegediend. (Dit is het schot waardoor ik de controle verloor tijdens fase één en twee). Een vriend vertelde me dat de wervelkolom mijn middenrif had verlamd.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw

Datum BDE: 1962, 1969

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja. Bevalling. Ik bekeek de dingen vanaf een andere plek.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Gemengd.

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Ja. Demerol, Scopolamine, ether voor 1962; Zadelblok voor 1969

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Nee.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja. Ik weet niet zeker wat dit betekent. In zekere zin besefte ik niet dat mijn bewustzijn niet nog steeds ingekapseld was in een fysieke vorm, ook al was die andere ik 'daar beneden'.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? In zekere zin hyperbewust.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Nee.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Nee.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Nee.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja. Een stem, een stem die sinds die gebeurtenissen af en toe mijn aandacht heeft getrokken.

Heb je een onaards licht gezien? Nee.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Nee.

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum. Ik was getuige van de trieste toekomst van mijn dochter als ik niet terugkwam.

Waren er beelden uit de toekomst? Nee.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Nee.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barrière waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Destijds in conflict, omdat de verlichting van de pijnlijke pijn zo kortstondig was geweest. Maar ook al begreep ik niet wat er allemaal later zou gebeuren, ik kon mijn baby niet in de toekomst plaatsen die mij was getoond.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk.

Welke godsdienst beoefen je nu? Gematigd.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Ik kan me niet herinneren dat ik bijzonder bang was voor de dood, maar er was een verschuiving naar het niet bang zijn voor de dood. Naarmate ik volwassener word, zie ik steeds meer dat ik hier ben om te doen – wat wij hier allemaal moeten doen – is liefhebben. Het is niet gemakkelijk, en ik voel me schuldig omdat ik deze richtlijn zo vaak niet heb nageleefd, maar het is zo. De boodschap is LIEFDE.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Vermeerderd.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Mijn relaties zijn moeilijk. Hetzelfde met elke baan, enz. Ik heb het gevoel dat ik niet in bijna elke relatie thuishoor, en eerlijk gezegd voelen veel van mijn relaties precies hetzelfde. Ik merk dat ik luister en zoek naar iets dat verder gaat dan het hier en nu.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Nee. Verder heb ik ervoor gekozen om het aan bepaalde personen niet te vertellen, omdat dit alleen maar gezinsproblemen zou veroorzaken.

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Onduidelijk. Ik heb altijd een zekere 'wetendheid' gehad, maar hoe die al dan niet werd versterkt door de BDE's is niet duidelijk. Wat zeker veranderde, was het vermogen om verder te kijken dan de traditionele overtuigingen/tradities van mijn kerk. In de jaren zeventig onderzocht de cultuur als geheel al het mystieke. Het was een goede tijd voor iemand als ik om te leven.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Er was geen slechtste deel, alleen het beste besef van liefde en verzorgd worden door mijn eigen engel.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Ik kon het niet echt aan mijn Man, schoonmoeder of kinderen vertellen, maar ik heb de verhalen tijdens intieme gesprekken met vrienden gedeeld. Slechts één vriendin heeft een soortgelijke ervaring gehad, en ook zij voelt zich niet op haar plaats, net als zij lijdt aan diverse, schijnbaar ongeneeslijke ziekten.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee.

Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Misschien dat we allemaal in liefde naar anderen moeten uitreiken en kleine manieren moeten vinden om hen te laten weten dat iemand om hen geeft. Op aarde zijn wij het die moeten werken aan het uiten van de liefde die uiteindelijk het universum bestuurt.

Zijn er andere vragen die we kunnen stellen om jouw ervaring beter te begrijpen? Mijn BDE-vriend probeert mij al jaren daartoe te bewegen. Ze zal heel trots op zichzelf zijn als ik haar vertel dat ik dat ook echt gedaan heb. Ik denk dat de vragen compleet zijn zoals ze zijn.