Beschrijving Ervaring:

Ik onderging een operatie. Een borst biopsie, knobbeltjes. Ik was 18 jaar oud en zwanger van mijn eerste kind. Ik had lokale anesthesie dus ik was volledig bij bewustzijn en alles gewaar wat er om mij heen gebeurde. Dit zou een simpele dag-operatie zijn, en ik zou naar huis gaan na de operatie. Ik kon voelen dat de dokter in mij sneed en de knobbeltjes uit me trok, alsof de lokale verdoving niet helemaal normaal werkte. De dokter was zich bewust van het ongemak dat ik voelde, want hij vroeg of ik het kon voelen dat hij op mij werkte, en ik zei ja. Ik denk dat hij niet geloofde dat ik iets kon voelen, want hij deed er niets aan.

Toen begon mijn hoofd te tollen en ik voelde een heel warm gevoel over mijn hele lichaam komen, zelfs over mijn tenen. Ik kon mijn lichaam helemaal niet voelen. Mijn levenservaringen trokken onmiddellijk aan mij voorbij alsof ik naar een film keek die op "fast forward" stond. Op dat moment voelde ik mijn lichaam scheiden van het lichaam dat op de operatietafel lag en ik begon te drijven. Al die tijd kon ik de dokters en verpleegsters horen praten. Ik kon de dokter horen zeggen, “kom op jongens we verliezen haar we verliezen haar," en toen werd alles verstoord en ik kon niets meer verstaan. Ik kon alleen zien dat de dokters en verpleegsters in paniek op mij aan het werken waren.

Een onmiddellijk angstgevoel kwam over me heen toen ik omhoog dreef naar een enorme, lange tunnel die leek op een feesthoedje dat op zijn kant lag. De opening waar ik doorheen kwam was breed maar aan het einde van de tunnel werd de uitgang kleiner en er was een heel helder licht aan het einde, bijna verblindend. Een meisje verscheen uit het licht aan het einde van de tunnel. Ze was op me aan het wachten en ze droeg een gewaad, een jurk. Haar jurk was net zo helder als het licht aan het einde van de tunnel. Ze had geen huidskleur. Ze zag er zelf uit als een licht maar ze had wel een gezicht en handen. Haar jurk bedekte haar voeten en benen dus ik herinner me niet eens of ze wel voeten had. Ze wist dat ik bang was, dus ze stak haar hand uit en troostte me. Ze liet me weten dat ik okay zou zijn en een onmiddellijk gevoel van kalmte kwam over me heen. Dit was een kalmte die ik nog nooit eerder had gevoeld. Het was erg vredevol.

Ik bleef me omkeren om naar beneden, in de operatiekamer te kijken maar ze zei me dat ik me geen zorgen moest maken over wat achter me lag. Ze zei dat ik vooruit moest gaan omdat er zoveel betere dingen op me wachtten, daar waar ze mij naar toe nam. Ik zei ja en bleef verder gaan naar het einde van de tunnel. Ik had geen gevoel van geluid. Er werden geen woorden gesproken. Ik kon haar gedachten horen en zij kon de mijne lezen dus we hadden geen stemmen nodig om met elkaar te communiceren. Ik vertelde haar mijn naam en ze zei me dat ik geen naam nodig had, daar waar ik naar toeging, en dat verbaasde me een beetje maar ik vertrouwde haar omdat ze zo lief was. Steeds dichter bij het einde van de tunnel kon ik de hitte van het licht voelen. We keken elkaar aan en glimlachten.

Toen kwamen er twee mannen op ons af, met dezelfde soort kleding, om mij te verwelkomen en te groeten. Iedereen gaf me zo'n gevoel van welkom en ik wilde zo graag met ze meegaan. Ik zag er naar uit en gaf niets om mijn vorig leven omdat ik wist dat iedereen mijn beslissing om bij deze lieve wezens te blijven, goed zou vinden. Een van de mannen die me had begroet keek opeens naar mij en zei me dat ik terug moest gaan omdat het nog geen tijd was om met ze mee te gaan. Ik werd overspoeld door een gevoel van verdriet omdat ik niet terug wilde keren. Toen kreeg ik een gevoel van verwarring en besluiteloosheid. Ik stond voor de beslissing om terug te gaan of bij hen te blijven. Ik wist diep in mijn hart dat ik niet terug wilde gaan omdat ik er geen behoefte aan had. Ik had niets of niemand nodig, maar hij verzekerde me dat zij er allemaal zouden zijn om mij te begroeten wanneer het mijn tijd zou zijn om terug te komen. Hij maakte het kraakhelder dat ik met ze mee mocht gaan, maar dat hij dat geen goed besluit zou vinden. Hij maakte ook heel duidelijk dat, eens dat ik uit de tunnel zou drijven, ik niet meer terug kon keren - ik zou voor altijd bij hen blijven. En dat vond ik perfect okay. het meisje dat mij eerst ontmoette wilde niet dat ik zou gaan maar hij keek haar aan met een blik van "hou je sterk en maak dit gemakkelijker voor haar (voor mij dus)". Ik kon niet echt zijn gedachten horen maar ik kon de uitdrukking op zijn gezicht wel zien. Iedereen lachte weer en mijn lichaam dreef achteruit tot ik ze niet meer kon zien. Ik was niet langer in de tunnel en het voelde alsof ik weer in mijn lichaam op de operatietafel gezogen werd. Ik werd wakker toen de dokter mijn naam zei.

Ik moest dit aan iemand vertellen want ik vertelde het mijn moeder, later diezelfde dag, en zij veegde het volledig van tafel en zei dat ik het verzonnen had en dat ik het allemaal moest vergeten en aan niemand vertellen. Ze zei dat ik me alles verbeeldde en dat er niets van waar was. Maar ik vond het moeilijk dit te onderdrukken omdat ik wist dat, wat ik meegemaakt had net zo echt was als mijn gesprek met haar op dat moment. Ik kan het nog steeds zien, alsof het gisteren gebeurde.

NDERFvraagt: Had je een gevoel van herkenning toen je de andere wezens ontmoette? Was je eerste baby een meisje?

Chae antwoordt: Ja, ik voelde herkenning met de twee andere wezens. Ik voelde dat ik ze al kende. Ja, ik kreeg inderdaad een meisje en voelde een drag om haar KEARA te noemen. Dat is een Russische naam die wordt uitgesproken als key * Are * ra. Het was alsof deze naam aan mij was doorgegeven want ik wist niets over Rusland of het Russisch volk.

Ik heb ook sommige, ik weet niet of ik het psychisch wil noemen, want ik vind mezelf niet psychisch, maar ik heb dingen gezien voordat ze gebeurden en ik heb soms "deja vu's" meegemaakt. Plaatsen en gebeurtenissen die gewoon te bekend waren. Ook zijn paden in mijn leven die ik had moeten nemen aan mij bekend gemaakt. Ik heb dit altijd genegeerd door de overtuigingen van mijn moeder, tot voor kort. Mensen die ik zal ontmoeten zijn mij ook bekend gemaakt. Het gekke is dat het niet vreemd voelt, of ongemakkelijk. Het voelt allemaal heel normaal wanneer ik visies krijg. weten jullie wat dit betekent? Waarom is mij dit overkomen ? Heel veel dank voor jullie tijd!

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouwelijk