Beschrijving Ervaring:

Ik ben een fan van Art Bell en ik luister naar hem als ik elke week op de weg zit. Ik vond vooral de show waarin jij een gast was heel leuk en daardoor ging ik over mijn ervaring nadenken. Ik had geen angstige ervaring, in tegendeel, het deed me beseffen dat we geen mensen zijn op zoek naar een spirituele ervaring; we zijn machtige spirituele wezens die een menselijke ervaring hebben...

In juni 1992 was ik 20 jaar getrouwd. Ik was getrouwd met mijn school liefde en ik hield echt heel veel van haar, maar men zegt dat liefde blind is. Ik weet niet wie "men" is, maar het is wel waar. Ik wist het toen nog niet maar bij mijn vrouw openbaarden zich de eerste tekenen van een meerdere persoonlijkheden stoornis door de dingen die ze eerder in haar leven had meegemaakt en die ze nooit verwerkt had.

Het resultaat was dat ik me in een buitengewoon gewelddadige relatie bevond en ik voelde me echt heel ellendig. Maar mijn liefde voor haar maakte me blind voor alles wat ik doormaakte. Binnen de relatie beleefde ik een tijd vol stress omdat ik niet kon wennen aan haar andere persoonlijkheden en mezelf de schuld gaf van alles. En dankzij haar dacht ik dat zij en mijn 2 dochters beter af zouden zijn zonder mij. Ik kon niet meer verdragen en begon God te bidden om me uit deze hel op aarde weg te halen en me de vrede te gunnen die Christus in zijn lessen had beloofd.

Ken je het oude gezegde:"Wees voorzichtig met wat je vraagt, want je gebeden zouden wel eens verhoord kunnen worden". In mijn geval kwam dat uit. Ik hoefde slechts 3 maanden zo te bidden voordat mijn gebeden verhoord werden...

Op een avond kwam ik na een rit thuis en na het eten kreeg ik enorme last van maagzuur. Mijn oudste dochter, op dat moment 14 jaar, zei dat ik er veel te bleek uit zag en ze stond erop dat ik naar het ziekenhuis ging! Meteen wilde mijn vrouw ook van de partij zijn. Ik was van plan geweest om die avond naar bed te gaan en me door mijn vrouw om 7 uur te laten wekken de volgende morgen als ze zich klaar maakte om naar haar werk te gaan. Maar ik besefte al gauw dat ik thuis geen slaap zou krijgen zodat ik klaar was voor de rit van de volgende dag, voordat ze me naar de Eerste Hulp hadden gebracht om me te laten nakijken.

Diezelfde avond laat kwam ik bij de Eerste

Hulp en de dokter vertelde me dat hij me wilde opnemen om de volgende morgen enige onderzoeken te kunnen doen. Ik zei tegen hem dat ik 's morgens een rit had en dat ik me echt goed voelde. Wel, het was duidelijk dat ik in de minderheid was en ik gaf toe aan zijn verzoek.

Om ongeveer 1 uur 's nachts werd ik naar een 1 persoonskamer gebracht. Ik was van streek door de hele beproeving en ging lekker tv kijken. Om 3.00 uur kwam de hoofdzuster binnen en gaf me ongenadig op mijn kop omdat ik wakker was. Ze deed mijn tv uit en zei dat ze vroeg in de ochtend zouden komen om onderzoeken te doen en ik dus mijn rust nodig had. Ze legde me ook aan een hart monitor omdat ze, zoals ze zei, het heel erg druk hadden en ze niemand over het hoofd wilden zien. Vervolgens deed ze het licht uit en zei dat ik moest gaan slapen. Ik gaf het maar op en besloot te gaan slapen. Ik wist dat ik zowel lichamelijk als geestelijk op een burn-out afstevende, en dat het zelfs voor anderen duidelijk was. Ik ben altijd een christen geweest, ik was als methodist opgevoed, maar ik had nooit iets gelezen dat me had kunnen voorbereiden op mijn reis. Ik had alleen mijn spiritueel geloof.

In mijn slaap zag ik mezelf overspoeld door een geweldig helder licht. Mijn eerste gedachte was om mijn ogen te beschermen maar ik besefte al snel dat dit geen gewoon licht was. Er zijn geen woorden in de menselijke taal die het gevoel van warmte, thuis zijn, vrede en vooral liefde kunnen beschrijven. Euforie is een woord dat bij je opkomt, maar ook dat doet geen recht aan het gevoel. Het woord liefde ook niet, want we denken dat we weten wat liefde is, zoiets als de liefde die een moeder voelt voor haar pasgeboren kind. Vermenigvuldig dat duizenden malen en we komen misschien in de buurt. Zo niet dan weten we tenminste dat we toch de goede kant opgaan. Onnodig te zeggen dat ik onmiddellijk wist dat ik thuis was en ik wilde niet weg! Tot mijn verdriet werd me verteld dat het mijn tijd nog niet was om te blijven. Dat ik nog een heleboel te doen had en dat ik voor mijn dochters zou moeten zorgen. Toen hij mijn dochters noemde herinnerde ik me hoeveel ik van ze hield en ik wist dat hij gelijk had. Er werd me toen verteld dat wanneer ik mijn ogen open deed ik niet bang moest zijn, rustig moest blijven, doen wat de dokters zeiden en dan zou ik in 4 dagen thuis zijn...

Toen ik wakker werd keek ik recht in het gezicht van de hoofdzuster. Gewoonlijk zou ik daar, met mijn achtergrond, enorm van zijn geschrokken. Maar ik had een overweldigend gevoel van vrede en ik wond me niet eens op toen ik merkte dat een andere verpleegkundige me had vast gebonden. Toen kwam er plotseling een man binnen rennen met een defibrilator en het leek of ze een spannend ogenblik meemaakten. Ik keek weer naar de hoofdzuster en vroeg of ze me een tik voor de broek gingen geven met die dingen. Ze leek geschokt, toen glimlachte ze en zei: nee hoor je bent nu een hele brave jongen...

Om 6.00 uur kreeg ik hartritme stoornissen en dus ging het alarm af. Tegen de tijd dat ze bij de deur waren was ik al dood. De hoofdzuster redde mijn leven en meer verbazingwekkend was het, vooral voor de artsen, dat ik totaal geen aanwijsbare schade aan mijn hart had. Later zei de dokter dat dat op zich al een soort wonder was. Hij deed het af met dat ik een sterk hart had en dat, toen ik stierf, de hartspier genoeg samentrok om er bloed doorheen te laten om zichzelf te beschermen. Natuurlijk had ik een sterk vermoeden wat er gebeurd was omdat ik me nog steeds de droom herinnerde, maar was het wel een droom? Ik deed mijn best om te geloven dat het zo was, maar er begonnen dingen te gebeuren die bewezen dat wat ik had meegemaakt meer was dan zo maar een droom.

Ze brachten me snel naar de nood hartafdeling om me stabiel te krijgen en ze katheriseerden me en vonden 2 vreemde blokkades. Mijn voorste linker slagader was voor 85% geblokkeerd. mijn achterste hoofdslagader was voor 95% geblokkeerd, maar mijn rechter voorste slagader was totaal niet geblokkeerd. Er was weinig aanslag in en rond mijn hart en de slagaders zagen er uit alsof iemand ze met een heel dun touwtje had samen gebonden. De dokter benadrukte dat ik rustig moest blijven zodat mijn hart het niet weer zou opgeven. Want, zo zei hij, als ik een andere hartaanval zou overleven, zou ik 2/3 van mijn hart verliezen door de blokkades en dan zou ik een harttransplantatie moeten ondergaan. Tot iedereen's verbazing bleef ik rustig. Eigenlijk zag ik het als een vakantie en ik zag alleen maar de humor van de situatie in.

Ik heb het gvoel dat ik een boek kan schrijven over alleen maar mijn verblijf in het ziekenhuis. Want ik werd gestabiliseerd, vervolgens naar een ander ziekenhuis gebracht waar ik werd gedotterd. Om een lang verhaal kort te maken, ik werd 4 dagen na mijn droom ontslagen uit het ziekenhuis. Ik moet wel droom zeggen want als ik het anders noemde sprong mijn vrouw uit haar vel. In die tijd was ze me ontrouw en ze maakte plannen voor een scheiding. En toen ik tegen haar zei dat mij was verteld dat ik voor mijn meiden moest zorgen, wel, ik denk dat ze dacht dat God haar door had en vanaf dat moment werd de hel nog erger al wist ik niet waarom.

Houd het verhaal hier op? Nee! Een jaar later was ik er weer net zo aan toe als daarvoor omdat mijn vrouw maar nooit ophield. Er werd me verteld dat je soms meerdere keren gedotterd moet worden om het probleem te verhelpen want het is heel normaal dat mensen in het getroffen gebied weer blokkades krijgen. Ik heb me laten vertellen dat het echt heel vaak voorkomt en ik begon me weer net als voorheen te voelen dus wist ik dat ik ook weer blokkades kreeg. Ik dacht dat ik het gewoon een tijdje moest zien uit te houden en dat ik dan terug kon naar mijn spirituele thuis. Want ik had nog steeds het gevoel dat ik in de hel was en ik zag geen uitweg. Wel, bijna precies 1 jaar nadat ik was gestorven waren we bij het meer en werd ik getroffen door de bliksem! Ik zat in een vouwstoel naast de camper terwijl mijn vrouw vlak achter me stond in de deuropening van de camper toen de bliksemstraal de grond raakte, zich vertakte en mijn linkerhand raakte. Hij ging door mijn borst en verliet mijn lichaam via mijn rechterhand en sloeg toen in op de picknick tafel. Ik zag er uit als een neonverlichting terwijl ik alleen maar was geraakt van net boven mijn middel tot vlak onder mijn kaak en ik had blaren op de vingertoppen van mijn rechterhand. Mijn vrouw kreeg bijna een zenuwinzinking want ze is vreselijk bang voor bliksem en ik moet zeggen dat ik er nu ook anders tegenaan kijk. Maar op dat moment zou je geloofd hebben dat zij was geraakt en niet ik. Ik kon mijn armen tijdelijk niet gebruiken en ik had heel veel pijn. Drie dagen na de blikseminslag voelde ik me een hele Piet en ik moest weer naar het ziekenhuis want mijn hartspecialist wilde nog een katherisatie doen om de toestand van mijn hart te checken. Hij was verbaasd dat hij helemaal geen aanslag kon vinden en hij zag maar heel weinig littekenweefsel van de vorige operatie. Hij kon de opmerkelijke staat van mijn hart niet verklaren. Mijn moeder zei tegen me dat de hand van God naar beneden was gekomen en me had genezen. Ik was het met haar eens, maar vanaf dat moment liet ik me niet meer ringeloren door mijn vrouw want ik houd er van om buiten te zijn en ik wilde Hem niet weer mishagen!

De zgn. droom kreeg later meer betekenis. Twee jaar later werd ik met kerst met een echtscheiding om de oren geslagen. En mijn oudste dochter zei dat dit het beste kerstcadeau was wat ik ooit zou krijgen. En weet je, ze had gelijk!

Ze ging met me mee en ik heb haar verder opgevoed, ze is nu 21 jaar en getrouwd en ik ben nog steeds bezig mijn jongste op te voeden.

En nog even anders wat, nadat ik 3 maanden geleden was weggegaan vanwege de scheiding werd mijn maagmedicatie gestopt. En 8 maanden later werd mijn hartmedicatie gestopt terwijl mijn arts hoofdschuddend zei dat het niet langer nodig was. Gelukkig? Nou, niet helemaal, maar ik ben tevreden met het leven zoals het nu is, maar ik kijk nog steeds uit naar de dag dat ik weer naar huis mag...