Beschrijving Ervaring:

Ik weet niet of dit verhaal een BDE is of niet. Het is misschien geen BDE, maar ik vertel je dit verhaal omdat het voor mij een heel vreemde ervaring was. Dit gebeurde in 1971, toen ik in het eerste jaar van de BoSung middelbare school in Hyewha-dong in Seoul studeerde. Alle leerlingen in mijn school beoefenden Judo. Leerlingen uit twee klassen oefenden tijdens de fysieke training meestal samen Judo in een grote zaal. De hele vloer van de grote zaal was gematteerd. We oefenden judo en deden ook spelletjes met elkaar.

Er zijn verschillende technieken in Judo zoals gooien en vergrendelen (Katame-waza).

Gooien is een techniek waarbij de tegenstander wordt geworpen en vergrendelen is een vasthoudtechniek die de tegenstander onbeweeglijk op de grond en Kansetsu-waza, Nelson enz. maakt. Eén van mijn vrienden wurgde tijdens een wedstrijd. Ik wilde me niet overgeven, dus ik hield het een tijdje vol, maar toen viel ik flauw. Op dit moment voelde ik me heel goed. Na een paar minuten kon ik mijn ogen niet meer openen omdat het licht te fel scheen. Ik voelde zelfs pijn in mijn ogen door dat schijnen en ik voelde dat alles wit was. Na een tijdje waren mijn ogen weer aangepast aan het licht en kon ik zien. Ik lag een paar meter van de hal in de grond. Er was geen lichaam en geen geluid. Ik voelde me stil. Zo heb ik de speeltuin nog nooit gezien. Het was zo helder en gevuld met licht rondom. Niet op de grond maar boven in de lucht keek ik door de speeltuin. Ik dacht: "waarom ben ik hier, wat moet ik doen als mijn leraar mij verwijt dat ik niet in de klas ben, moet ik naar huis gaan?" Ik was perplex en wist niet wat ik moest doen.

Het volgende moment voelde ik me plotseling zo slecht en verschrikkelijk. Ik merkte dat mijn vrienden mij op de wangen klapten en mij wakker schudde toen ik herstellende was van mijn flauwte. Ik was erg verlegen, dus stond ik snel op en ging terug naar de hoek van de speeltuin en rustte uit. Dit is mijn ervaring. Hoewel het zo eenvoudig was, herinner ik me dat nog steeds omdat het zo levendig was en ik het niet kon vergeten.