Beschrijving Ervaring:

Rond het einde van de zomer van 1989 hoorde ik van mijn arts dat mijn baarmoeder verwijderd moest worden. Ik wilde die operatie niet. Ik had het gevoel dat ik te jong was, ik had mijn eigen moeder verloren aan baarmoederkanker op mijn dertigste en ik was doodsbang wat ze zouden aantreffen. Ik had geen keus want ik had zoveel pijn en problemen dat ik uiteindelijk akkoord ging met de operatie. Ze brachten me naar een eens-persoonskamer waar ik de rest van de middag nadacht over wat er de volgende ochtend zou gaan gebeuren. Ik herinner me dat ik bad, en aan God vertelde dat ik bang was en Hem vroeg hem me kracht te geven. Ik bad de hele dag en zei tegen God dat ik niet dood wilde.

Rond 8 uur s’ochtends rolden ze me naar de operatiekamer en ze brachten me wat later weer terug (misschien rond 11 uur s’ochtends maar ik weet het niet zeker). Wat ik me herinner is dat ze me af en toe terug brachten naar mijn eens-persoonskamer, ik bleef de verpleegkundigen bellen om hen te zeggen dat er iets verkeerd zat. Ze bleven zeggen dat er niks verkeerd zat en soms gaven ze me een spuitje omdat ze dachten dat ik pijnstillers nodig had ook al bleef ik hen zeggen dat ik die niet wilde. Uiteindelijk, rond half negen die avond, deed ik mijn ogen open en dacht, ‘Ik ga dood’’. Toen ik probeerde het knopje te pakken om de zuster te bellen, had ik daar niet eens de energie voor.

Terwijl mijn hoofd naar rechts viel, zag ik een bed aan de andere kant van mijn kamer, met de mooiste oudere dame (puur wit haar) die ik ooit had gezien. Ik had het gevoel dat ze heel oud was, en toch zag ze er helemaal perfect en heel jong uit. Ze keek naar me met een prachtige glimlach en zei, ‘Ik zal de zusters bellen, wees niet bang, alles komt goed.’ Ik moet flauw gevallen zijn want mijn volgende herinnering is die van de zusters die over mijn bed bogen en me vroegen, ‘Wat wilt u nu ?’ ‘Ik kan niet ademen, ik denk dat ik dood ga !’

Ze namen mijn bloeddruk. In paniek zei de ene verpleegkundige tegen de andere snel de dokter te roepen omdat er iets fout was. Ze legden me aan de zuurstof en al snel zat de dokter naar mijn bed en vertelde me dat ik al de hele dag interne bloedingen had en dat ze me opnieuw moesten opereren. Tot op dit moment was ik erg bang geweest dat ik dood zou gaan, maar terwijl ze me door  de gang sjeesden naar de OK, kwam er een warm, knus, comfortabel gevoel over me en ik was niet meer bang.

Ik dacht, ‘Oh, dit is de bedoeling !’ en het voelde goed. Ik zei tegen de dokter die tegen me praatte terwijl hij naast het ziekenhuisbed rende, ‘Je stem klinkt grappig, het klinkt bijna net als een echo’. ‘Bij ons blijven, Corina !’ antwoordde hij. Het eerste dat er gebeurde nadat ze me weg hadden gemaakt [ze gaven me een algehele verdoving] was dat ik ineens boven mijn lichaam zweefde en ik zag dat ze in paniek waren en de dokter die zei ‘Ik kan niks zien, er is te veel bloed’. Hij sneed aan de ene en aan de andere kant in me, op en neer.

Mijn volgende gedachten en gevoelens waren die van totale duisternis. Ik voelde mijn lichaam, maar als ik naar mezelf keek, zag ik niks. Ik was doodsbang, en ik herinner me dat ik sprak : ‘Alsjeblieft God, laat me niet alleen, waar bent U ?’ Het volgende wat ik zag was het helderste, meest intense licht dat ik ooit had gezien. Het was zo licht dat ik er nauwelijks in kon kijken. Voor het licht stond een enorme kathedraal-achtige poort, en daar stond mijn moeder, die overleden was toen ik ongeveer 8 jaar oud was. Er waren ook anderen, maar ik herkende niet wie dat waren

Het gevoel dat ik ervaarde is wat moeilijk uit te leggen, maar ik zal mijn best doen. Alle mishandeling en pijn die ik in mijn leven heb ondergaan, al was het lichamelijk, emotioneel of mentaal, het was helemaal weg. In plaats daarvan was er een intense liefde, acceptatie, toewijding, en een gevoel van welbevinden. Gedurende één seconde begreep ik alles (zo eenvoudig), maar toen was het weg – alsof het niet de bedoeling is dat we ‘alles’ begrijpen.

Toen keek mijn moeder naar me en ze zei (niet in woorden, alleen in gedachten), ‘Er wordt je een tweede kans gegeven. Ik kan je verder meenemen, of je kunt teruggaan. Ik herinner me dat ik me zo ontzettend goed voelde daar en dat ik wilde blijven, maar toen dacht ik aan mijn kleine kinderen en ik zei tegen mijn moeder, ‘Ik moet terug, mijn kinderen hebben me nog nodig, en je weet hoe moeilijk het voor jou was om dood te gaan toen we nog klein waren.

Plotseling voelde het alsof ik op een grote tot het maximum uitgerekt rubberen elastieke band had geleden en nu met een sterke schok terug werd getrokken, het deed bijna pijn en het voelde vreemd om weer terug te zijn. Ik deed mijn ogen open en zag een verpleegkundige huilend naast mijn bed, in de intensive care, en haar ogen waren zo groot als schoteltjes. Ze zei, ‘Je bent terug ! Oh ! Je hebt ons bang gemaakt ; ik ga de arts halen’.

Ik had twee vragen [voor het medisch team] die recht uit mijn hart kwamen. De eerste was ; ‘Wie was en waar is die oude dame die in mijn andere kamer was ?’ Ze antwoordden, ‘Welke oudere vrouw ? Je was alleen in je kamer.’ Toen vroeg ik, ‘Ik ging dood, niet ?’ Ze gaven me geen antwoord, maar toen ik de arts begon te vertellen dat ik boven mijn lichaam zweefde en alles dat er gezegd was en de instrumenten die ze hadden gebruikt, vluchtte hij bijna weg uit de kamer.

Nou, sinds die ervaring zijn mijn intuitieve gaven steeds sterker geworden. Soms voel ik me zo verbonden met alles… planten, bomen, de lucht, en alles wat er is. Het is het meest geweldige gevoel van de wereld. Waar ik eerst kwaadheid voelde, voel ik nu liefde. Deze ervaring heeft elk facet van mijn leven aangeraakt.

Ik weet dat God een bedoeling met me heeft, omdat ik pas nog een buikoperatie had (die anderhalf uur had moeten duren, en die vier en een half uur duurde) en blijkbaar heb ik veel ‘geluk’ gehad. Ze noemden me ‘een taaie’, en het ‘wondermeisje’. Ik kan me niet herinneren dezelfde ervaringen te hebben als de laatste keer, maar ik kwam terug met het meest geweldige, prachtige gevoel. Voor ze me wegmaakten voor de operatie zei de arts, ‘Maak je geen zorgen, ik heb God gevraagd om jouw handen en die van de specialist de leiden, als hij wordt opgeroepen’. En dat is precies wat er gebeurde – ze moesten halverwege een specialist oproepen omdat er complicaties waren.

Ik weet dat God wil dat ik iets doe, maar ik wilde dat ik wist wat dat is. Ik zou me op mijn gemak voelen met counseling, schrijven (als ik er beter in was), of een bepaald soort workshops geven, maar het zou fijn zijn om een bepaalde gave van healing te hebben. Ik zou graag een groot verschil willen maken in de wereld voor ik weer ga. Ik weet dat dit gek klinkt voor sommige mensen, maar dit komt uit mijn hart en mijn ziel. Wat een geweldig gevoel !

Achtergrondinformatie:

Geslacht:    Vrouw

Datum BDE:  1989

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring?   Onduidelijk   Operatie gerelateerd        

BDE elementen:

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring?     Positief

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben?   Nee     

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom?   Nee!

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid?     Het was precies als wakker zijn, en het was net zo echt als hier zitten en erover schrijven.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring.   Nee  

Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming?   [zie hierboven]

Ben je in of door een tunnel gegaan?   Nee. Het was als een zwarter dan zwarte tunnel vlak voor ik het heldere licht zag. Ik zweefde er doorheen, ik kon mijn lichaam voelen, maar ik kon mijn lichaam niet zien.

Was jij je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen?     Ja     [zie hierboven]

Heb je een onaards licht gezien?    Ja. een helder, intens licht dat heel warm en goed voelde, zo liefdevol en vol van wijsheid. Mijn persoonlijk gevoel is dat we allemaal ‘vonken’ zijn die van het ‘Grote Licht’ komen. Als ons fysieke lichaam sterft, gaat onze ziel, onze geest, wezen, gevoelens en gedachten, terug naar de bron, het ‘Licht’.

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring?    De prachtigste, meest positieve, meest instense emoties die ik ooit heb gevoeld.

Heb je beelden gezien uit je verleden?   [geen verdere details gegeven.]

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield?     Ja. Ik denk dat de grens voor mij de grote poort was, die voor het licht stond.  Ik had het gevoel  dat als ik door de poort zou gaan, dat ik dan niet terug zou kunnen gaan.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren?   Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik wilde daar zo graag blijven, want het voelde zo extreem goed, maar ik wist dat als ik zelfs mijn hand voorbij een bepaalde plek zou doen, dat ik het dan niet meer toegestaan zou zijn terug te gaan.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring?     Onduidelijk   

Welke godsdienst beoefen je nu?   Niet religieus, maar spiritueel. Geloof in God en engelen.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring?    Ja    

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE:    Toegenomen

Na de BDE: 

Was de ervaring moeilijk te verwoorden?     Nee    

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring?     Ja. Ervoor en erna. Na de ervaring, werd het meer.    

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen?     Ja. Sommige mensen doen alsof het een grap is, en zeggen dat het gewoon de ‘medicijnen’ zijn of ‘iets’. Anderen zijn ervan gegroeid en hebben ervan geleerd.

Heeft er ooits iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring?     Nee. Ik heb nooit drugs gebruikt, of alcohol, in mijn hele leven niet.