Beschrijving Ervaring:

Mijn ervaring lijkt niet op de gewoonlijke verhalen over bijna dood ervaringen, er viel niet veel te zeggen over de omgeving, zoals mooie lichten bijv. Mijn ervaring was heel anders dan wat ik heb gehoord of waarover ik heb gelezen...ik was een 22 kaliber handvuurwapen aan het ontladen dat we als bescherming in huis hadden, ha! We hadden problemen met een vriendje van een van mijn dochters die ons gezin had bedreigd. Dus ik had het wapen geladen voor het geval ik het nodig had. Mijn man is vrachtwagenchauffeur en hij was niet veel thuis. Het was al een paar maanden geleden dat ik het geladen had en ik was het vergeten...terwijl ik op een avond de was opvouwde realiseerde ik me dat het wapen nog steeds geladen was, dus dacht ik bij mezelf: ik zal het voor de zekerheid gaan ontladen. Het ging niet zo makkelijk dus ik richtte het wapen naar het plafond boven mijn linker schouder. Ik begon de kogels uit de kamer te halen. Ik herinner me dat ik er 1 uit kreeg, maar de volgende zat overdwars vast, dus ik probeerde hem met mijn vinger recht te krijgen zodat ik hem kon verwijderen. Het wapen sloeg dicht op mijn vinger en ik denk dat ik een plotselinge beweging maakte. Het wapen ontlaadde zich links bovenin mijn borst en bracht ernstige schade toe aan de slagader die naar de arm gaat en aan de zenuwen die op die plek zitten. Ik verloor meteen heel veel bloed en mijn arm viel langs mijn lichaam alsof hij helemaal niet bij mijn lichaam hoorde. Ik herinner me dat ik besefte dat mijn leven op het spel stond. Ik herinner me ook dat ik ;"oh Jezus" zei. Niet in paniek maar meer als HELP. Ik kreeg het heel koud, ik denk dat ik onderkoeld was. Maar plotseling voelde het alsof ik, als een klein kind, werd vastgehouden, ik werd getroost door iemand van wie ik denk dat het Jezus was. Ik voelde me warmer ofschoon mijn lichaam heel koud was, zodanig zelfs dat ik bibberde en schokte. Ik zag alles, maar het was net alsof ik het hele tafereel van boven af bekeek. Ik herinner me stukken, zoals de politieagent die vragen stelde, de ambulance broeders die me vragen stelden. Ik herinner me dat mijn dochters huilden en toen zag ik mijn kleindochtertje, die toen amper 1 jaar oud was. Het meest ontzagwekkende gevoel dat ik me kan herinneren, is het geweldige gevoel van absolute vrede, een vrede die niet alleen in mijn hoofd zat, maar ook diep in mijn ziel.

Sindsdien kan ik beter dingen, die ik niet kan veranderen, accepteren en ik kan ook beter de dingen verdragen die ik liever niet zou hoeven te verdragen. Het enige dat me verbijstert is dat ik me niet verbonden voel met de leden van mijn familie. Mijn echtgenoot, met wie ik al bijna 27 jaar getrouwd ben, mijn 3 dochters uit dat huwelijk, en de andere mensen in mijn leven van wie ik dacht dat zij de reden van mijn bestaan op aarde waren. Zij zijn niet langer de reden om mijn leven te laten voortduren. Ik leef mijn leven nu voor MIJ. Ik houd nog steeds van deze mensen, maar ik bemoei me niet met ruzies. Ik kies voor vrede, maar ik ben geen voetveeg meer, ik ben iemand. Ik ben nu 45 jaar en ik ben weer naar school gegaan, ik weet nog niet wat ik wil worden als ik groot ben, ha. Maar ik weet wel dat ik andere mensen wil helpen op welke manier dat dan ook van me verwacht wordt. Ik heb het bijna gehaald en daarna ga ik naar een van de beste universiteiten van Pennsylvania.

Ik weet niet waar mijn leven mij leidt, het is net alsof er een onzichtbaar pad is dat ik moet volgen en onenigheid past daar niet in. Mijn man en mijn gezin vinden dat ik thuis moet blijven en op de kleinkinderen moet passen. Ik heb er nu 3, maar ik wil absoluut mijn opleiding afmaken. Ik heb nu een innerlijke tevredenheid die niemand begrijpt en die ik ook niet kan omschrijven. Het is zo moeilijk voor me om de overweldigende vrede die ik heb gevonden met woorden duidelijk te maken. En hoewel het lijkt alsof alle krachten op aarde me tegenwerken ga ik toch door. Enige uitleg hierover zou erg gewaardeerd worden. Ik weet dat ze me verteld hebben dat ik ongeveer 5-6 eenheden bloed heb verloren. Ze hebben me verteld dat ze een deel van mijn slagader vervangen hebben door een kunststof stuk. Ze hebben me heel veel bloed gegeven, zou het kunnen dat ik door dat bloed meer vrede in mijn geest heb gekregen? Ik weet dat het onwerkelijk lijkt en een beetje vreemd. Maar van het moment van het ongeluk, toen ik me voelde als een pasgeboren baby die getroost wordt door zijn moeder, hetgeen me een gevoel van warmte door mijn hele lichaam gaf, ben ik niet meer dezelfde geweest...op de een of andere manier ben ik zowel verbaasd als opgetogen.

Dank je wel dat je me aangehoord hebt en nogmaals enig inzicht of inspraak zouden in dankbaarheid aanvaard worden...ik weet alleen maar dat een van de artsen tegen me zei dat mijn leven aan een zijden draadje hing en elke dag dank ik God dat ik er nog ben.

Ik vind het niet erg om anoniem op het internet te staan en totdat ik meer begrijp van mijn ervaring wil ik dat ook zo houden. Ik denk dat je dat wel begrijpt. Het lijkt alsof mijn ongeluk gisteren gebeurde, maar het was bijna 4 jaar geleden in 1995. Ik voel meer vrede met alles, maar tegelijkertijd voel ik me zo afstandelijk. Ik vind het heerlijk om te lachen, om anderen te laten glimlachen, ik vind het heerlijk om kinderen te zien spelen, om bloemen in bloei te zien komen en om het opkomen en ondergaan van de zon te zien. Zoveel dingen, zoals kleuren, lijken veel levendiger, belangrijker en niet zo beuzelachtig als voorheen. Ik ben me meer bewust van de gevoelens van anderen en soms kan ik bijna hun, geestelijke en niet zo zeer hun lichamelijke, pijn voelen. Maar ik ben nog steeds maar een kleuter in het vinden van mijn nieuwe pad naar deze bestemming die ik niet helemaal begrijp. Met elke dag die voorbij gaat heb ik het gevoel dat ik tijd verlies. Tijd die gebruikt had kunnen worden om meer te bereiken. Ik weet echt niet wat er nog meer voor mij in de sterren staat, maar ik ben er helemaal klaar voor om daar achter te komen.