Beschrijving Ervaring:

In maart 1978 ontdekte ik dat ik op een bed lag. Dit was vreemd want 2 seconden eerder leek ik in een plas bloed te liggen en had ik zware verwondingen aan mijn lichaam. Ik ging zitten en staarde naar mijn linkerhand. Hij zat weer aan mijn pols vast. Een paar seconden geleden was de hand zoek geweest tussen het puin van mijn vernielde auto. Terwijl ik worstelde om me te herinneren wat er net was gebeurd, leek alles te verdwijnen. Ik snapte wel zo'n beetje wat er was gebeurd, maar de details gingen verloren in mijn bewuste geest. Ik worstelde om de herinnering vast te houden terwijl deze uit het zicht verdween. Ik had alleen nog de herinnering dat ik in een plas bloed lag, dat mijn linkerhand weg was en dat de onderste helft van mijn lichaam lag waar eens de achterbank van de auto was geweest.

Ik was geschokt. Hoe kon ik in een paar seconden door tijd en ruimte gereisd zijn. Het was 10 uur 's avonds geweest toen ik met mijn auto verongelukte. Nu, om 10 uur 's morgens, zit ik in bed naar mijn linker pols en mijn beide benen te kijken. Ik wilde weten hoe de schade was hersteld en wie dat gedaan had. Het was geen droom geweest en toch lag ik in een bed alsof ik net had geslapen. Mijn geest had zowel met de 10.00 uur als de 22.00 uur aansluiting alsof er in de tussenliggende 12 uur niets was gebeurd. Ik wist wel beter.

Ik stond op en rende naar de woonkamer. Ik vroeg mijn moeder wat er met me was gebeurd. Ze was net zo in de war door mijn verklaringen als ik was door de verdwenen tijd. Ze hield vol dat ik gedroomd moest hebben. Ik zei tegen haar dat ik heus het verschil wel wist tussen het zien van mijn hand in een droom en als ik wakker was.

Ik zei:

"Terwijl ik naar mijn hand kijk heb ik een herinnering van een paar seconden geleden toen het niets meer was dan een bloederige stomp. Het was te echt en het beeld in mijn hoofd is te echt en levendig om een droom te kunnen zijn. Ik probeerde wanhopig om mijn ingewanden binnen te houden met de stomp aan mijn arm terwijl ik probeerde bij mijn benen te komen met mijn goede rechterhand. De rechterhand zat er nog steeds aan. Het was echt. Hoe kon iemand ooit zoiets goed maken? Hoe hebben jullie me gevonden? Ik was 8 km buiten de stad in niemandsland. Hoe heeft een ambulance me gevonden? Ik zat middenin een veld met katoen. Ik snap niet hoe ze me gevonden hebben en me hebben opgeknapt alsof er niets was.

Mijn moeder bleef volhouden dat er niets was gebeurd. Toen herinnerde ik me dat ik mijn auto had gezien. Ik had de auto pas een paar maanden. Hij was mijn trots. Ik rende naar de voordeur en vond hem op de oprit waar hij stond te glimmen alsof hij zo uit de showroom kwam(hij was 3 jaar oud). Mijn moeder merkte op hoe schoon hij er uit zag. Hij glom niet. Hij fonkelde alsof er sterrenstof door de was gemengd was. Ik rende naar de auto en bekeek hem aan alle kanten om te zien of ik bewijs kon vinden dat hij in een katoenveld was geweest nadat ik met 200 km per uur was verongelukt. Er was geen kras, smet of vuil plekje te vinden. Ik deed de motorkap open en zelfs de moter fonkelde. Er was geen drupje olie of vuil te vinden. Ik zei tegen mijn moeder:"DIT IS MIJN AUTO NIET! Ik ken mijn auto en dit is niet de auto waar ik gisteren in reed".

Ik heb een uur met mijn moeder gepraat. Ik kwam uiteindelijk tot de slotsom dat ik een zwaar ongeluk had gehad. Ik dacht dat het oktober was. Zij vertelde me dat het maart was. Ik kwam tot de conclusie dat ik in oktober een zwaar ongeluk had gehad en dat ik ergens in coma had gelegen en dat ze in die tijd mijn lichaam en mijn auto hadden gerepareerd. Ze wilden niet de nare gevoelens van de verwondingen onder ogen zien en hadden besloten te doen alsof er niets was gebeurd. Voorwaarts gaan en doorgaan en niet terug kijken op de nare dingen uit het verleden. Dat was het enige scenario dat mijn brein kon bevatten.

Ik probeerde steeds weer opnieuw met vrienden en familie over mijn zgn. coma te praten. Iedreen ontkende dat ik in coma had gelegen en dat ik een ongeluk had gehad. Zij wisten wat zij wisten en ik wist wat ik wist. Ze verborgen iets. Ik had altijd de indruk dat er sprake was van een of ander schuldgevoel. Later bleek dat een vriend van mij zelfmoord had gepleegd op de zelfde weg waarop ik zei dat ik verongelukt was. Ik kon me geen vriend herinneren. Ze noemden zijn naam en dat zei me niets. Ik stelde vragen en zij omzeilden het onderwerp. Ze wilden iets vergeten en ze wilden dat ik ophield met vragen stellen. Iedereen was blij dat ik me de laatste 5 maanden niet kon herinneren. Ze droegen alleen maar bij aan mijn achterdocht dat ze niet eerlijk tegen me waren.

Ik nam een familielid en een paar vrienden mee naar de weg. In de greppel was de indruk van de voorkant van een auto. Het katoenveld was volledig vernield maar er was geen metaal in de ravage. Iemand zei tegen me dat ik wel heel veel moeite deed om een grap uit te halen.

Over de weken kwamen er wat meer herinneringen terug. Ik was verongelukt met de auto en toen hij stil stond... had ik ernstige snijwonden door de voorruit en rondvliegend glas. Ik schreeuwde "God" help me. Daarna stond ik naast mijn auto. Ik voelde me naakt want ik had geen kleren meer aan. Mijn eerste gedachte was dat ik uit de auto was geslingerd en me het bloederige tafereel in de auto had verbeeld. Daarna bedacht ik hoe ik thuis moest komen en daar uitleggen waarom ik naakt was. Ik keek naar mijn auto die total loss was. Er kwam stoom uit de voorkant van de auto. Ik kon door de toestand van het staal niet zien of het de motorkap was. Het was zo gescheurd en gehavend dat het niet eens meer leek op een auto. Hij zag er uit als een kleine bal. Ik zag een band uit de lucht vallen, de grond raken en weg rollen. Toen kwam de gedachte ineens bij me op dat mijn dode lichaam in de auto lag. Iets zei me dat ik moest gaan kijken maar ik bedankte voor de eer. Ik had al gezien hoe het er uit zag en ik wilde het niet nog eens zien. Op dat moment besefte ik dat ik was gestorven. Ik zat niet meer in het stoffelijke lichaam. Toen hoorde ik een geluid. Het klonk als wilde dieren die gromden en lachten. Ze klonken als lachende hyena's. Ik kon ze in de verte naar me toe zien rennen. Ik riep weer "God" help me. Ik begon naar boven te zweven.

Op dat moment herinnerde ik me dat ik een doel had. Ik zocht een vriend die vast zat aan de andere kant van de dood. Het was hem niet gelukt om naar "God" te gaan. Ik was er om hem te halen en hem naar "God" te brengen en voor hem om vergeving te vragen. Ik zei tegen de kracht die me omhoog bracht dat hij me moest laten gaan zodat ik naar die weerzinwekkende schepsels kon gaan. Ik was van plan om ze allemaal een rotschop te geven om bij mijn vriend te kunnen komen. Ik moest mijn vriend zien te bereiken voordat ik naar "God" kon gaan en op de deur van de hemel kon kloppen. Iets zei me dat ik het moest loslaten en moest ophouden met worstelen. Ik zei:"Ik ga nergens heen zonder mijn vriend". Een stem zei:"Je vriend is nu bij je. Draai je om en kijk zelf". Ik draaide me om en ik droeg mijn vriend op mijn rug. Ik slaakte een overwinningskreet en vloog omhoog.

Ik vloog in een hoek van 45 graden tot ik een licht bereikte. Het was een lasershow die ik kon horen, voelen, zien, aanraken, ruiken en proeven. Het was geweldig. Toen ik een niveau bereikte, vloog ik naar voren en werd een met het licht.

Dit is alles wat ik me kon herinneren in 1978. Ik vertelde iedereen dat ik met een raket naar de hemel was geweest. Mensen vroegen me wie mijn vriend was en ik zei dat ik dat niet wist. Ik noemde hem alleen maar mijn vriend. Toen ik me omdraaide om achter me te kijken, zag ik alleen zijn rug. Zijn rug was tegen mijn rug. Ik kon zijn gezicht niet zien en hoorde alleen zijn stem. Ik had geen idee wie hij was.

Maandenlang praatte ik over deze ervaring. Mensen zeiden dat wat het ook geweest was het had mijn persoonlijkheid veranderd. Ze zeiden dat ik een ander mens was in het zelfde lichaam. En nog steeds zeiden ze niets over mijn vriend die was gestorven. Ik had geen idee waarom hij zich van het leven beroofde. Het was een compleet raadsel voor me. Niemand geloofde me ooit als ik vertelde dat ik een ernstig auto ongeluk had gehad, dat ik was gestorven en toen op de een of andere manier weer tot leven was gekomen. TOT

1988. Ik had een klein ongelukje waardoor ik met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik werd wakker met weer 12 uur van mijn leven weg. Ik had geen idee waarom ik in het ziekenhuis was. De dokter kwam binnen en vertelde me dat ik op een oude verwonding was gevallen. Hij wilde over die oude verwonding praten. Hij vertelde me dat hij het merkwaardigste operatie bewijs had gevonden dat hij ooit had gezien. Hij zei dat het leek of ik van binnen verminkt was geweest en daarna op de een of andere manier weer in elkaar was gezet. Hij zei dat de operatie littekens alles tartten wat hij ooit had gezien. Ik vroeg hem of de schade leek alsof het veroorzaakt was door rond te tollen in een auto die met 200 km verongelukt. Hij zei dat dat precies was waar hij naar leek te kijken. Ik vertelde hem dat ik altijd had geweten dat het was gebeurd, maar dat andere mensen me ervan probeerden te overtuigen dat het niet zo was. De dokter wilde dat ik de arts zocht die geopereerd had om de schade te herstellen waar hij het bewijs van zag. Ik zei tegen hem dat dat geen zin had. Ik had allang elk ziekenhuis in de stad waar ik vroeger woonde gebeld op zoek naar informatie en niemand kon me die geven. Het was alsof het nooit was gebeurd. Ik zei tegen de dokter dat hij de eerste persoon was die me geloofde. Hij vroeg of hij mijn dossier wereldkundig mocht maken en dan zou de hele wereld me geloven.

Ik zei dat ik zou bidden voor een antwoord en zou wachten tot mijn dromen mij vertelden wat ik moest doen. Ik ging terug en zei dat ze tot 1999 niet openbaar gemaakt konden worden. De dokter was teleurgesteld, maar ik zei dat ik mijn hart moest volgen en trouw moest blijven aan mijn visioenen en dromen.

Een paar maanden geleden herinnerde ik me de 2 periodes van 12 uur in 1978 en 1988. Ik had ook een BDE ervaring tijdens het voorval in 1988. De ambulance broeder die me weer tot leven wekte vertelde me later dat ik 26 minuten geen teken van leven had gegeven. De enige reden waarom hij me een zuurstofmasker gaf was omdat ik tegen hem had gesproken toen ik uit mijn lichaam was. Ik kon me dit in 1988 herinneren toen hij me er de volgende dag naar vroeg. Ik kan het me nog steeds herinneren. Ik was er uit en probeerde er weer in te komen.

Ik geloof nu ook in reïncarnatie. Tijdens mijn beide BDE's was me beloofd dat mijn vriend weer zou leven. Hij werd opnieuw geboren in een nieuw lichaam. Ik heb 21 jaar gewacht tot hij volwassen zou zijn. Er wordt van me verwacht dat ik weer mijn hand in vriendschap uitsteek. De band die we hadden kan niet verbroken worden door leven, dood, tijd, ruimte of materie. De band zat in onze harten. Er zit zoveel vast aan mijn verhaal en ik ben druk bezig om alle details op te schrijven. Tijdens de buitenlichamelijke reis naar het licht in mijn beide BDE's was me verteld om dat te doen.

Gebruikte je enig soort medicatie die een mogelijk effect op de ervaring zou kunnen hebben: nee

Was het moeilijk om de ervaring in woorden te omschrijven: ja

Waarom was juist deze ervaring moeilijk te beschrijven: de communicatie aan de andere kant van de lichtsluier vond plaats zonder nederlandse woorden. Het was een ander soort taal die moeilijk om te zetten is naar onze taal. Het ging soms veel verder dan woorden.

Heb je een afscheiding van het bewustzijn van je lichaam ervaren: ja

Heb je ongebruikelijke klanken of geluiden gehoord: ja, harmonieuze tonen die ik nog nooit, en nog steeds niet, in muziek had gehoord

Ben je in of door een tunnel of omheining gegaan: ja, ik ging op in het licht

Heb je een licht gezien: ja, als een laser

Heb je andere wezens gezien of ontmoet: ja, 2 hemelse wezens tijdens de BDE van 1978. De een was vrouwelijk en de andere mannelijk. Het waren net oude vrienden die ik buiten mijn lichaam herkende. Ik had een soort besef dat we samen vele spirituele reizen en avonturen hadden meegemaakt

Kreeg je een terugblik op dingen die in je leven waren gebeurd: ja, ik vroeg om popcorn tijdens deze gebeurtenis. Je leert hoe jouw daden door de levens van anderen kabbelen, Als je golven van boosheid en haat uitzendt,,,, voel je de reactie door de levens van anderen kabbelen die daar door worden geraakt

Heb je tijdens je ervaring dingen gehoord of gezien aangaande mensen of gebeurtenissen die later bevestigd konden worden: ja, toen ik in 1988 uit mijn lichaam was sprak ik met een ambulance broeder die naar de plek van mijn ongeluk was gekomen. Ze hadden het reanimeren opgegeven. Toen ik terugkwam van mijn reis naar het licht schreeuwde ik tegen hem dat hij weer aan het werk moest gaan omdat hij nog niet klaar was(hij was een eindje opzij gaan staan om een sigaret te roken terwijl hij op de politie wachtte)

Had je enig besef van veranderde tijd of ruimte: ja, tijdens de BDE van 1988 was er een sluier die de indruk gaf dat hij van water was. Toen ik er doorheen stapte reisde ik door een dimensie die een ander trillingsniveau had. Het begrip en verstand waren van een andere soort

Was je je bewust van toekomstige gebeurtenissen: ja, persoonlijke dingen in mijn toekomst. Ik heb nog geen herinneringen terug over wereld gebeurtenissen. Maar ik geloof wel dat ik die informatie heb gekregen

Zijn je standpunten of overtuigingen veranderd als gevolg van de ervaring: ja, na de BDE van 1988 was ik erg gelukkig. Ik was gedeprimeerd geweest en ik voelde me schuldig omdat ik geen gebruik maakte van mijn capaciteiten. Naderhand omarmde ik het leven met een hernieuwd gevoel van hoop

Heb je deze ervaring met anderen gedeeld: ja, in 1988 waren er veel getuigen. Ze zeiden allemaal dat ze door de gebeurtenissen geraakt waren(ze zagen mijn levenloze lichaam en daarna zagen ze het leven terugkeren). Ze wilden allemaal dat ik mijn ervaring opschreef. Ik beloofde hen dat ik dat op een dag zou doen omdat de "mensen" in mijn "droom" (BDE) hadden gezegd dat ik dat moest doen

Welke emoties heb je ervaren na je ervaring: vreugde, harmonie, lachen en vrede

Wat was het beste en wat het naarste deel van je ervaring: de lessen die ik met anderen kon delen was het beste deel. De twijfel en het ongeloof van anderen was het naarste deel

Is er nog iets dat je wil toevoegen m.b.t. de ervaring: er is zoveel meer en dat ben ik nu bezig op te schrijven. Het is massaal en net alsof je probeert een olifant door een voordeur van een huis te duwen. Dat is moeilijk te doen want hij past gewoon niet(spirituele kennis naar een stoffelijke taal)