Beschrijving Ervaring:

Dit opschrijven is zowel opwindend als moeilijk. Alleen mijn dierbaarste vrienden weten van het incident, omdat het maanden duurde voordat ik er zelfs maar over kon spreken. Het was mijn arts die wat ik ervaarde feitelijk categoriseerde als een bijna-doodervaring. Ik corrigeerde hem door te zeggen dat het een 'doodservaring' was. Ik weet dat ik dood was. Ik weet dat ik hier alleen ben omdat 'mijn kinderen er nog niet klaar voor waren' en ik hen moest helpen bij 'het opvoeden van hun kinderen'.

U moet begrijpen dat ik nu 'WEET' dat mijn gehandicapte, rolstoelgebonden zoon een vriendin zal hebben nadat hij uit mijn huis is verhuisd, en dat zij samen kinderen zullen krijgen. Terwijl ik dit schrijf, vallen de tranen gemakkelijk. Het was nooit in mijn wildste dromen dat mijn zoon zelfs maar een vriendin zou hebben, laat staan kinderen. Mijn zoon is gehandicapt. Vanaf zijn achtste zit hij op een stoel. Hij werd geboren met een aangeboren afwijking bovenaan zijn hoofd. Eigenlijk werd hij geboren zonder dat zijn 'zachte plek' omsloten werd door huid. Zijn hersenen waren blootgelegd. Het klinkt ernstig en dat was het ook. Maar hij is uitgegroeid tot een geweldige jongeman. Je kunt dus begrijpen waarom ik nooit, maar dan ook nooit dacht dat hij vader zou worden. Ik ging er altijd van uit dat het mijn dochter zou zijn die mij kleinkinderen zou schenken.

Ik ben in eerste instantie naar de dokter gegaan omdat ik de pijn in mijn linkerarm niet meer kon verdragen. Het was verschroeiend. Mijn arm was gevoelloos. Het was nutteloos en ik heb maandenlang in een draagdoek gestopt. Ik wist dat het gewond was geraakt tijdens de 'aanval', maar ik kon niemand vertellen wat er was gebeurd. Ik heb tegen mensen, familie/vrienden/collega's etc. gezegd dat ik hem moet hebben losgerukt toen ik mijn zoon optilde. Ze wisten dat ik 'niet meer verloofd' was en dat het 'niet lukte'. Dus mijn gemopper, mijn onvermogen om me te concentreren en mijn constante huilen waren gemakkelijk te verklaren. In werkelijkheid probeerde hij mij te vermoorden.

Ik zag het nooit komen. Het was een moeilijk jaar voor ons geweest omdat hij emotioneel zo afstandelijk was. Hij had bekend dat hij mijn beste vriendin had 'gehad' en twee weken later was ze zwanger. Ik was boos, gekwetst, vernederd (in het openbaar). Maar ik slaagde erin te wachten en te zien hoe hij zich als een idioot gedroeg terwijl hij probeerde de vrede te bewaren. Ik besloot het af te breken. Het kindje kwam. Het was het kind van haar Man. Hij besloot dat 'wij' zich op 'ons' moesten concentreren. Ik wilde hem niet meer. Mijn vader stierf. Thanksgiving kwam en ging. Kerst heb ik bij mij en mijn kinderen doorgebracht. Hij kwam op de 26e. Hij kwam gewoon onaangekondigd. Ik wilde niet met hem uitgaan. Ik had plannen gemaakt om naar het huis van mijn vriend te gaan om poker te spelen. Hij zei dat hij met mij mee zou gaan. Hij bleef ongeveer een uur en vertrok toen, met de mededeling dat hij terug zou komen om mij op te halen.

Hij belde die avond verschillende keren met de vraag wanneer ik klaar zou zijn om te vertrekken. Ik heb hem niet teruggebeld. Ik had er geen zin in. Ik bleef bij mijn vrienden. Het was bijna één uur in de ochtend. De telefoon ging opnieuw. Deze keer stond hij buiten op mij te wachten, wachtend om mij naar huis te brengen. Ik pakte mijn tas en mijn quiltwerk en ging naar buiten.

Het was zo raar. Hij zat aan de passagierszijde van zijn auto. De deur aan de bestuurderszijde stond open. Hij zei dat ik moest rijden, dat hij te veel had gedronken. Ik had nog nooit in zijn nieuwe kersenrode Chrysler Concorde gereden. Niemand mocht het rijden.

Ik wist niet waar iets was. De lichten, de richtingaanwijzers, de ontdooier, niets, maar ik reed ermee. Ik was bijna thuis toen hij zich over mij heen uitstrekte en mijn linkerhand pakte en aan mijn diamanten ring trok. Ik trok mijn arm terug. Vertelde hem 'STOP HET'. Hij draaide zich helemaal om en kwam op mij af. Het kostte me alles wat ik had om de auto mijn straat in te rijden en te stoppen. Toen ik hem in parkeren zette, ging hij helemaal bovenop me zitten. Hij legde zijn rechterarm om mijn vastgebonden lichaam en draaide mijn linkerarm naar achteren achter mij. Hij legde zijn rechter onderarm in mijn nek en sneed mijn luchtweg af. Ik kon niet ademen. Ik kon me niet bewegen. Zijn hele lichaam lag bovenop mij. Mijn rechterschouder zat gebogen tussen de voorstoel en de achterbank. Mijn rechterelleboog klemde zich in de ruimte tussen de console en de stoel. Mijn rechterpols draaide en mijn vingers klemden zich tussen de console en de stuurkolom. Ik probeerde me uit mijn positie te bevrijden. Maar mijn linkerschouder kwam klem te zitten en kwam vast te zitten tegen de linkerdeurblokkering. Ik zakte weg in de stoel. Het gewicht van zijn lichaam rustte volledig op mij terwijl mijn hoofd langs de console bungelde en naar de achtervloer kantelde. Hij bleef zijn onderarm in mijn nek drukken. Mijn lichaam begon te trillen en te trillen en te trillen – ik kon het niet tegenhouden – en toen kon ik niet meer bewegen. Niets. Geen deel van mijn lichaam. Ik was me ervan bewust dat ik had geplast en dat ik een stoelgang had. Ik was doordrenkt van mijn eigen vloeistoffen, ik ademde niet meer.

Ik hoefde niet te ademen. Ik hoefde het niet te zien. Ik keek naar hem. Ik was niet meer in mijn lichaam. Ik (mijn 'zelf') keek naar hem. Hij klom van mij af. Hij porde tegen mij. Hij schopte mij. Hij probeerde mijn lichaam te laten bewegen. Maar dat zou niet zo zijn. Hij stapte uit de auto. Hij reikte weer naar binnen en begon aan mijn lichaam te trekken. Hij duwde het deze kant op en vervolgens een andere kant op.

Hij beval mij: 'Ga uit mijn auto. Kijk wat je hebt gedaan.' Ik keek naar hem. Ik werd volledig overspoeld door warmte, licht, liefde, kennis. Ik wist dat ik was, ik wist over dingen en onderwerpen die universeel waren. Ik 'zag' mijn kinderen, als baby's, als volwassenen, als ouders, als grootouders. Ik wist dat ik niet bleef waar ik was. Ik wist dat ik er alleen was om 'beschermd' te worden tegen verder letsel. Gescheiden van dit kwaad dat me werd aangedaan. Ik wist dat ik terug zou komen in 'dit' leven.

Ik snakte naar lucht. Mijn longen raakten snel vol. Het deed pijn. Mijn borst was tegen het stuur gegooid. Hij maakte mijn lichaam los. Greep mijn hoofd. Ik trok mijn haar richting het portier aan de bestuurderszijde. Die stond open en hij reikte naar de auto om mij eruit te dragen. Mijn rechterhand werd gegrepen door de versnellingspook op de console. Mijn benen waren over elkaar geslagen en hingen onder de stoel. Hij greep naar hen. Aan hen getrokken. Hij duwde mij terug tegen de stoel. Hij trok mijn linkerarm van achter mijn rug vandaan/draaide mijn schouder en trok aan mijn elleboog. Mijn lichaam was bevrijd van de beperkingen van de stoel. Hij vouwde mijn lichaam dubbel en trok me met mijn hoofd naar voren uit de auto, als een lappenpop, maar zó zwaar. Hij kon niet achterhalen waarom mijn lichaam zooooo zwaar was. Hij trok me naar voren, maar toen ik de deur uitkwam, begon ik in elkaar te zakken. Hij duwde tegen mij aan. Hij richtte mij op en balanceerde mij tegen de achterdeur van de auto. Hij liet me gaan. Ik viel op de grond. Hij boog zich voorover. Ik werd vervuld van woede. Ik kwam op en schreeuwde: 'JE BEHANDELT ME ALS STRONT EN DAN VERWACHT JE DAT IK VAN JE HOU!?'

Hij schoot overeind en schopte mij vervolgens. Hij draaide zich om en strompelde de auto in, op zoek naar iets. Hij vond de ring weggestopt in de spleet van de stoel. Hij trok het eruit. De stoel afvegen met een doek of zoiets. Hij stapte in de auto en reed weg. Ik trok mezelf overeind en kroop de trap op naar mijn achterdek en vervolgens mijn huis in. Ik wist dat hij niet terug zou komen.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw.

Datum BDE: 27 December, 2002

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja. Criminele aanval.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief.

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee.

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Ik 'voelde' dat er een duidelijke film was die mij scheidde van de omgeving terwijl ik werd verzwolgen.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja. Ik voelde geen pijn. Ik voelde me veilig. Ik voelde me vrij.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Ik voelde me volledig alert en wist alles wat er aan de hand was.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis. Tijd en ruimte worden niet veranderd – ze zijn oneindig.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Ja. Zachte muziek.

Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Toen ik hem eindelijk confronteerde met de gebeurtenissen, nog geen jaar later, sprak ik met hem over die avond. Hij heeft het geverifieerd.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja, ik ben er niet doorheen gegaan. Het omringde mij. Ik had het gevoel dat ik aanvankelijk midden in een zachte, wervelende bries zat.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja.

Heb je een onaards licht gezien? Ja. Ze waren om me heen. Bij mij in de buurt. Ik ‘kende’ ze. Ze kenden mij. Ik begreep het zonder iets te zeggen. Ik gloeide. Zoals het licht van duizenden/miljoenen bliksemschichten.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied.

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum. Ik weet nu hoe ik mijn lichamelijke gezondheidsproblemen kan ‘repareren’.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Ik weet mijn doel in het leven.

Waren er beelden uit de toekomst? Beelden van de toekomst van de wereld. Ik word een grootmoeder.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja. Ik kwam terecht in een ander aspect. En ging ik terug toen het weer veilig was.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik wist dat ik niet kon blijven. Ik wist dat de behoeften van mijn kinderen zouden vereisen dat ik hier bij hen zou zijn.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk. Ik geloofde in God, maar nam niet deel aan een georganiseerde religie.

Welke godsdienst beoefen je nu? Hetzelfde maar meer intensief.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Ik moet mijn endocriene systeem in evenwicht brengen. Ik moet voor mijn huid zorgen (ik dacht altijd dat mijn huid dode cellen waren, maar ze leven nog steeds).

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Vermeerderd.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Ik ben rustiger. Ik koester mijn vrienden, ik heb GEWELDIGE vrienden. Maar fysiek heeft het zo lang geduurd voordat ik me mentaal kon concentreren, fysiek in evenwicht kon komen, kon lopen zonder het gevoel te hebben dat ik zwak wiebelde - ik had me aanvankelijk gevoeld alsof ik een lopend skelet was - en probeerde rechtop te blijven.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja.

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Nee. Ik heb nog steeds bijzondere gedachten en connecties.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? De dokter zei dat ik 'geluk' had. Dat dacht ik toen niet, maar nu... Ik heb veel geluk. Ik weet dat ik geweldige vrienden heb. Ik weet dat ik geliefd ben. Ik weet dat ik liefde kan geven. Ik weet het van mijn kinderen. Ik weet dat mijn dochter gelukkig en succesvol zal zijn. Ik weet dat mijn zoon geboren moest worden.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja, maar heel weinig.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee.