Beschrijving Ervaring:

Toen ik 6 jaar was reden we een bekend ritje van ons huis in Ipswich Engeland naar Bentwaters Luchtmacht Basis(mijn vader werkte bij de amerikaanse luchtmacht) toen we betrokken raakten bij een ernstig verkeersongeluk. We gingen een bocht om en daar stond een auto stil langs de kant, mijn vader gaf een ruk aan het stuur om hem te ontwijken. We rolden van een bijna 6m hoge dijk af die meer op een rotswand leek en we belandden in een rivier. Ik herinner me het koude water dat de Rambler stationwagen binnengutste. Ik hoorde een heleboel geschreeuw, maar ik kon tijdelijk niets zien doordat er een warme vloeistof in mijn ogen stroomde. Later zou blijken dat het mijn bloed was dat uit een gat in mijn rechter slaap kwam. Ik weet nog dat ik onmiddellijk warm werd en toen kon ik weer zien. Ik keek echter naar de rivier van bovenaf de rots. Waar mogelijk rende ik naar beneden en andere stukken moest ik klimmen. Ik herinner me verwarring want ik zag het bovenlichaam van een oudere mannelijke figuur, waar ik nu in zat, naar mijn vader's auto rennen. Ik bereikte de auto samen met andere mensen. Ik keek naar binnen en zag een hand boven het water uitsteken. Ik stak mijn hand door de kapotte autoruit en trok aan de hand van een jongen die buiten bewustzijn was. Maar die jongen was ik. Ik was het. Ik weet nog dat een andere man het levenloze lichaam bij me wegtrok omdat ik me in verwarring en vrees niet meer kon bewegen. Ik herinner me dat ik, dagen later, wakker werd in het ziekenhuis.

In 1975 gingen mijn moeder en ik op vakantie naar Engeland om mijn oma te bezoeken. Toen we langs een dijk en een brug reden stopte mijn moeder de huurauto. We stapten uit omdat ze me vertelde dat dit de precieze plek was waar we het ongeluk hadden gehad. Op dat zelfde moment kwam er een auto door de bocht, slipte en rolde van de dijk af de rivier in. Er stopte een andere auto en we renden allemaal, behalve mijn moeder, naar beneden om te helpen. Ik naderde de auto met een verwarrend gevoel van deja vu. Ik keek naar binnen en zag een hand boven het water uitsteken. Ik pakte hem en trok hem omhoog. Het was een klein jongetje dat precies op mij leek. Ik keek naar de auto. Het was een Rambler. Ik kon me niet meer bewegen. Een man rukte de jongen uit mijn armen, rende langs de oever van de rivier en daarna naar boven naast de brug. Ik ging terug naar mijn moeder. Ze was hoogst verbaasd dat er een ongeluk gebeurde op exact dezelfde manier als ons ongeluk. Ik heb niemand hier ooit iets over verteld. Ik durfde het niet. Het kan me niet schelen of dit geloofwaardig is of niet. Maar het is waar. Heb ik mijn eigen leven en lot gered?