Beschrijving Ervaring: Ik had een bijna dood ervaring nadat ik in een bijna dodelijk auto-ongeluk ernstig gewond was geraakt. Ik haalde geen adem meer en moest beademd worden en ik raakte in coma. Sinds ik uit mijn coma ben ontwaakt heb ik levendige herinneringen gehad aan de tijd dat ik aan gene zijde van het graf was, in een hemels rijk. Er was een alles doordringende nevel. Overal was het licht, het scheen zelfs door me heen! Ik kan me herinneren dat ik naar mijn hand keek en ik zag het licht er gewoon doorheen gaan. Ik kon zien dat mijn hand doorzichtig was, maar dat verbaasde me niet. Terwijl ik rondliep met een hemels persoon scheen er zo'n helderheid uit zijn gelaat, die kan ik niet beschrijven. Ik wist dat deze persoon Jezus was omdat ik hem herkende als een vertrouwde vriend. Hij zei niet wie hij was omdat het niet nodig was. Ik herinner me dat ik met Jezus wandelde, maar we liepen niet op de lichamelijke manier. De beste manier om het te beschrijven is dat we in de lucht liepen, we zweefden een heel klein stukje boven de grond van de prachtige tuin waarin we waren. Alles in deze tuin had iets totaal wits en helders over zich. Ik zag het heldere groen van de planten. Ik kon het water zien, er hing een heldere gloed omheen en het gorgelen van het water klonk als muziek, deze waterstroom zong gewoon! Het water was fonkelend helder! Ik herinner me dat ik wilde bukken en een slokje nemen van de stroom die door de tuin, waarin we ons bevonden, liep. Toen ik probeerde water te vangen in mijn handen liep het er letterlijk doorheen en het was niet nat! Jezus stond stil en keek naar me terwijl ik gebukt probeerde dit water te drinken. Ik voelde zijn ogen op me gericht. En hoewel ik dit water niet naar mijn mond kon brengen en opdrinken was mijn dorst op dat moment over! Ik kan het gevoel niet beschrijven dat ik had toen het water door mijn handen liep, maar ik voelde wel degelijk iets. Ik voelde het overweldigende verlangen om alles in deze tuin te ervaren. Jezus en ik spraken niet met onze mond, maar ik wist dat we communiceerden. Zijn gelaat straalde gewoon, en wat hij voor mij voelde straalde om hem heen. Hij straalde eenvoudig liefde, bezorgdheid en genegenheid voor mij uit, alleen maar door daar te staan. Het gevoel van vrede dat ik had is onbeschrijfelijk! Ik kreeg de keus om terug te gaan naar de aarde en verder te leven of daar bij hem in de Hemel te blijven. We wisten allebei dat terugkeren naar de aarde een probleem zou geven omdat ik hem had verteld dat ik naar de aarde terug wilde als ik mezelf en anderen kon helpen. Hij wist dat ik niet meer op aarde wilde leven als dat leven inhield dat ik gevangen zat in een niet wakker te krijgen lichaam en niet kon communiceren. De blik vol liefde in zijn ogen maakte me toen blij en als ik aan dat gevoel van blijdschap terugdenk voel ik me weer opnieuw blij. Ik weet niet hoe ik het deed maar ik herinner me dat ik daarna in een kamer in het ziekenhuis was en naar mijn man keek die mijn hand vasthield en tegen me praatte. Ik keek alleen niet met/door mijn eigen ogen. Ik herkende mijn eigen lichaam maar ik was er buiten. Ik keek van bovenaf naar mijn lichaam. Terwijl ik dit tafereel bekeek voelde ik een sterk verlangen om naar de aarde terug te keren en verder te leven met mijn man, als ik maar met hem kon praten en hem kon helpen. Ik werd begrepen en mijn hartewensen werden gehoord. Het volgende dat ik me herinner is dat ik in mijn lichaam gevangen zat terwijl anderen voor mijn lichaam zorgden. Ik kan me herinneren dat ik wist hoe de verpleegkundigen over me dachten door de manier waarop ze me aanraakten. Ik wist door hun aanraking of ze dachten dat ik in leven zou blijven of zou sterven. Ik wist het als ze dachten dat ze zorgden voor een min of meer gestorven iemand wiens geest er al niet meer was. Ik herinner me dat ik hen probeerde toe te schreeuwen: "Kijk dan, ik leef! Ik zit hier in! Ik ga verder leven!" Ik kwam meer tot rust en vertrouwde degenen meer waarvan ik wist dat zij wisten dat ze voor een levend mens zorgden. Het was overduidelijk dat ik hun gedachten kon lezen! Ik herinner me dat ik, toen ik in mijn geestelijk lichaam was, via telepathie communiceerde, zo spraken Jezus en ik met elkaar in de hemelse tuin. Het was zo makkelijk en ging zo moeiteloos, je dacht iets en dat werd doorgegeven. Spreken met je lichamelijke mond is zo moeilijk en frustrerend. En je wordt soms verkeerd begrepen zodat men denkt dat je iets anders bedoelt dan je eigenlijk doet.

De term zielsverwanten die we hier gebruiken doelt op de communicatie tussen 2 zielen, geest tot geest communicatie. Communiceren op geestelijk niveau is een hele diepgaande ervaring. Ik geloof dat ik deze gave heb sinds mijn bijna dood ervaring en deze gave is een grote zegen in mijn leven. Ik heb een grote behoefte om met anderen op een geestelijk niveau te communiceren. En een van de weinige manieren dat ik zo kan communiceren is door te schrijven. Ik moet mezelf geestelijk voorbereiden om op dat niveau te kunnen communiceren. En je hebt de tijd om dat te doen als je thuis, zonder afleiding, schrijft. We zijn wat we denken. Ik vind oppervlakkige gedachten verwarrend, ik kijk zelden TV en dan alleen nog maar als het goede gedachten stimuleert. Ik luister nu naar andere muziek en ik neig naar het hemelse. Mijn bijna dood ervaring heeft me veranderd, ik zoek gerechtigheid en ik verafschuw het kwaad. Ik ben eigenlijk nogal dankbaar dat ik dit ongeluk heb gehad, al heeft het mijn lichamelijke vermogens nadelig veranderd. Maar tegelijkertijd zijn mijn geestelijke vermogens enorm opgebloeid! Vanaf het moment dat ik uit mijn coma ontwaakte heb ik een vredige, hoopvolle instelling gehad. Omdat het mijn taak is om te getuigen dat de geestenwereld echt en prachtig is, geloof ik dat dat de reden is dat ik nog steeds in leven ben, dat het een van de redenen is dat ik op deze aarde terugkwam om te leven. En dat Jezus is wie hij zegt dat hij is, hij is onze broeder, en we kennen hem in de geestenwereld heel goed als een bevriende broeder. Deze kennis, dit geloof heeft invloed op mijn hele leven en op mijn verlangen om dit aan anderen te vertellen. Ik geloof dat ik daarom terugkwam om verder te leven, om dit te vertellen aan iedereen die maar wil luisteren.

Toen ik de vragenlijst invulde wilde ik mijn verhaal erin "plakken" maar dat ging niet dus vertel ik het maar hier.

Ik dacht dat het misschien diegenen zou helpen die de zorg hebben voor revaliderende mensen met een hersentrauma als ik meer gedetailleerd over mijn eigen revalidatie zou vertellen.

Ik zal eerst iets over mijn achtergrond vertellen. Ik ben gediplomeerd verpleegkundige. Op de dag van het ongeluk had ik mijn 16 jarige zoon naar het CBR gebracht voor zijn 2e rij-examen. Hij was de eerste keer gezakt. Ik liet hem naar huis rijden van het CBR en thuis zou hij in een oude Ford Mustang stappen die we voor hem hadden gekocht. Daarna zou hij naar school gaan en ik zou enkele patienten die ik thuis verzorgde gaan bezoeken omdat ze me verwachtten. Ik werkte voor een thuiszorg instantie hier in Las Vegas. Maar in plaats daarvan veranderde mijn leven die dag voor altijd. Onderweg naar huis kwam mijn zoon bij een kruising waarvan hij dacht dat het geen voorrangskruising was. Hij stopte en trok daarna op voor een vrachtwagen, afgeladen met grind, die van de grindgroeve aan onze kant van de stad kwam. Mijn zoon Clint trok vlak voor hem op omdat hij dacht dat hij voorrang had. Hij wist niet dat de vrachtwagen op een voorrangsweg reed. De vrachtwagen reed op de zgn. grindweg die inmiddels is verlegd na mijn ongeluk en nadat verscheidene andere ongelukken zich precies op dezelfde plek hadden voorgedaan. Hoe het ook zij, de vrachtwagen raakte de bestuurderskant van mijn gloednieuwe Chevrolet Prism(3 weken oud). Mijn zoon Clint had zijn gordel niet om en ik ook niet. De politie zei later dat als hij hem wel had om gehad hij verpletterd en gedood zou zijn. En als ik hem om had gehad zou ik geen schrammetje hebben gehad. De vrachtwagen sleepte ons zo'n 10 m mee voordat hij stil stond en ik geloof dat we uit de auto gezaagd moesten worden. Ik weet helemaal niets meer van het ongeluk zelf. Het laatste wat ik me van die dag herinner is dat ik met mijn mobiel mijn baas van de hospiceverpleegkundigen belde bij het CBR terwijl ik wachtte op Clint die afreed in mijn auto. (Ik bezocht zowel voor het hospice als de thuiszorg patienten thuis). Zoals je kunt zien was ik toen een behoorlijk bezige bij! Clint raakte bewusteloos door de klap, hij had een klaplong, een paar gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen aan de linkerkant. Hij herinnert zich dat hij in de ambulance bijkwam. Ik was veel ernstiger gewond, ik moest gereanimeerd worden, ter plekke of onderweg naar het traumacentrum. Daar onderging ik een spoedoperatie vanwege een bloedprop in mijn hersenen en een onderzoek operatie van de buik. Mijn man was op zijn werk op de hoogte gebracht van mijn ongeluk en hij belde mijn twee werkgevers. Om ze te vertellen van mijn ongeluk en dat ze iemand anders naar de patienten moesten sturen. Verpleegkundigen van beide werkplekken kwamen naar het ziekenhuis en bekeken mijn status. Ze wisten hoe ernstig gewond ik was en dat ik weldra zou overlijden.

De predikant van het hospice hield een gebedsdienst voor me in een lutherse kerk en hij had ook andere verpleegkundigen gevraagd te komen. Ik weet dat ze geweest zijn omdat ik later een boek kreeg waarin de mensen die bij de gebedsdienst aanwezig waren hun handtekening hadden gezet en aanmoedigende stukjes voor me hadden geschreven. Aan alle leden van mijn congregatie was gevraagd om allemaal op dezelfde dag te vasten en voor me te bidden. Mijn ouders in Utah, die in een tempel van de mormoonse kerk werkten, hadden mijn naam geschreven op de gebedslijst bij de namen van mensen waarvoor die dag gebeden zou worden in alle tempels in het westen van de VS. Bidden is een voelbare macht, een kracht voor het goede hier op aarde! Veel mensen vragen me wat het eerste was dat ik dacht of voelde toen ik, ca. 3 weken na mijn ongeluk, uit mijn coma kwam. Wat ik voelde was het ongelofelijke gevoel van kracht omdat zovelen aan me hadden gedacht en voor mijn genezing hadden gebeden. Ik kon de liefde en het erbarmen van God voor mij voelen en ik geloof dat alle gedachten en gebeden hebben geleid tot mijn ongelofelijke ervaring met Christus in die hemelse tuin. Ik heb nu niet langer de hoop dat er een hemel is en dat het leven en de boetedoening van Christus echt zijn. Ik weet het nu! Net zo goed als ik weet dat ik bevallen ben van mijn 5 kinderen en hen tastbaar in mijn armen heb gehouden. Mijn getuigenis van Christus brandt in me, nu ik aan hem denk heb ik beeldende herinneringen aan hoe hij naar me keek daar in die hemelse tuin. De liefde en bezorgdheid voor mij in zijn ogen is overweldigend en als ik er te lang aan denk word ik door emoties overspoeld.

Sinds mijn ongeluk liggen al mijn emoties dicht aan de oppervlakte. Veel mensen zullen denken dat ik emotioneel onvolwassen ben, net als een kind. Ik ben, emotioneel gezien, heel onschuldig, ik zeg wat ik denk. Ik ben heel eerlijk, maar ik heb nog nooit iets wreeds of pijnlijks tegen iemand gezegd. Mijn opmerkingen verrassen mensen en vaak weten ze niet hoe ze het moeten opvatten. Mijn man is heel beschermend tegenover mij, maar hij is vaak blij verrast over hoe ik nu de dingen zeg en doe. Hij zegt vaak dat ik nu de behoedzaamheid, die ik altijd had als ik met anderen sprak, kwijt ben. Hij vindt mijn na�viteit verfrissend. ik bid er nu elke dag voor en ik volg de stem van mijn hart over met wie ik moet praten en waarover. Mijn ziel vertelt me met wie ik kan praten en wie is afgeleid door andere zaken en dus niet zou luisteren naar wat ik heb te zeggen. En ik weet ook of mensen goede bedoelingen hebben.

Ik lag ca. 1 maand in een verpleeghuis, waar ik uit mijn coma kwam. Daarna ging ik 2 dagen naar een revalidatiecentrum. Ze hadden tegen mijn man gezegd dat ik elke dag fysiotherapie, logopedie en bezigheidstherapie zou krijgen en dat deze therapie�n mijn herstel zouden bevorderen. Maar mijn ouders waren overgekomen uit Utah om me op te zoeken en te helpen met mijn verzorging omdat mijn man elke dag naar zijn werk moest. Dus bedachten we dat ik naar huis zou gaan, dat mijn ouders zouden blijven zolang ik hun hulp nodig had en dat mijn vriendinnen van de thuiszorg mij de therapie�n zouden geven die ik nodig had. Dus eigenlijk zijn alle revalidatietherapie�n bij mij thuis gedaan. Door het huis lopen, oefeningen doen, een rondje buiten lopen met mijn fysiotherapeut, een schuimrubber bal gooien en vangen met mijn aangetaste kant, een gewicht in mijn linkerhand houden als ik oefeningen deed. De oefeningen werden zelfs ingewikkelder toen de bezigheidstherapeut begon langs te komen. Ik kreeg veel meer geheugenoefeningen en oog-hand co-ordinatie dingen te doen. En tussen de bezoeken van de therapeuten in was ik zelf met revalidatie bezig, gewoon door dingen in huis te doen. In plaats van in een bed te liggen en in mijn broek te plassen omdat niemand kwam als ik belde om me naar de wc te brengen. Iedereen hielp mee, mijn vader masseerde elke ochtend mijn pijnlijke, spastische spieren als ik uit de Jacuzzi in onze ouder-badkamer kwam. Daarna gingen we samen een rondje om, dit was allemaal in dezelfde periode dat de therapeuten aan huis kwamen. Mijn neef is een chiropractor maar hij woont in Laughlin. Zijn partner echter woont en werkt hier in Las Vegas. En dus ging ik ca. 3 maanden lang 3 keer per week naar de partner. Uiteindelijk ging ik nog maar 1 keer per week. Mijn ouders bleven 1 maand en toen was ik in staat thuis voor mezelf te zorgen. De dames van mijn kerk gaven zich, tijdens een vergadering van de hulporganisatie, allemaal op om op verschillende dagen in de week met me te gaan wandelen.

Ik heb nu veel belangstellende vriendinnen, die deel uitmaken van mijn leven omdat ze zich toen vrijwillig opgaven om met me te wandelen. Zelfs nu nog krijg ik, als ik teveel dezelfde beweging maak, zoals typen, pijnlijke spierknopen in de buurt van mijn linker schouderblad en krampen in mijn linkerhand.

Nu volgt een voorbeeld van 1 van mijn gedichten.

Wachten. Wachten op antwoorden op mijn gebeden is een ingeving van mijn hart, ik laat bewust gedachten over wat ik dacht dat God tegen me zou zeggen, achter me. Ik blijf bewegingloos en ik wacht. Ik gun mezelf vanochtend de tijd om de stille stem van God te horen. Ik zit niet langer af te wachten wat ik denk dat hij zal doen en geef hem de kans om te doen wat het beste is voor mij. Terwijl ik naar de zonsopgang kijk en op de stem van God wacht zie ik in de donkere ochtendlucht een zwak begin van daglicht. Een rossige gloed spreidt zich uit vanaf de horizon tot aan de randen van de wolken. Oranje gouden lichtstralen spreiden zich als een waaier om de bovenste takken van de bomen aan te raken, om dan verder af te dalen naar de struiken, naar de koude donkere aarde. Het duister is gevlucht, ik voel dat de rossige gloed van zijn liefde me verlicht. De warmte van zijn geest is met mij terwijl ik op antwoord wacht op de gebeden die ik heb gedaan in de duisternis voor de dageraad. Ik kijk naar het opkomen van de zon terwijl ik me voorbereid om zijn stem te horen. Als ik de zonnestralen door de wolken heen zie breken vindt mijn ziel blijdschap! Mijn geest groeit terwijl ik in dankbare stilte kijk hoe de dag begint en ik wacht om de stem van God te horen. Wat een schitterende manier om de dag te beginnen! Wachten....

Dit is het eerste gedicht dat ik schreef om met anderen te delen na mijn BDE. Ik heb dit aan alle dames van de kerk gegeven omdat ze vrijwillig met me gingen wandelen toen ik hulp nodig had tijdens mijn revalidatie. Dit gedicht werd uitgedeeld op Moederdag 1998, ik was in november 1997 uit het ziekenhuis gekomen.

BEDANKT, VRIEND

ik bevind me in een dichte nevel,
in een prachtige tuin,
wandelend en pratend met de Heer.


ik vertelde Jezus
dat ik op deze aarde wilde blijven,
om mijn aardse proeftijd af te maken.


ik zei hem dat ik geloofde dat ik sterk was
genoeg om het hoofd te bieden aan tegenspoed
en verleidingen die op me wachtten,
met zijn hulp. Jezus beloofde me
dat ik nooit alleen zou zijn,
zijn geest zou altijd bij me zijn,
om me te sterken,
om me moed te geven...
Jezus vertelde me dat hij hulp zou sturen
van zijn dienaren die naar hem luisteren.


Jezus vertelde me dat hij erbarmen met me had,
dat hij van me hield,


dat hij wist dat ik bij hem terug zou komen,
en dat hij me zou helpen om dat ook te doen.


gesteund door zijn beloften,
en hem gelovend,
kwam ik terug in deze wereld,
ik kwam uit mijn coma,


tegen alle verwachting in,
en ik begon te vechten!


Jezus hield zich aan zijn beloften,
zijn geest is met me geweest,


en ik heb alle hulp die ik nodig had
gekregen van zijn dienaren die luisteren,


JIJ! Bedankt
dat je een dienaar van de Heer bent,
dat je je openstelt voor zijn geest.
ik ken de beloften die ik de Heer heb gedaan,
en zijn beloften aan mij zullen uitkomen,
met zijn hulp. Jij bent de kracht van de Heer,
zijn hulp en hij is de jouwe.
Wat een prachtige vriendschap!
Bedankt, Vriend!




Was er sprake van medicijnen of stoffen die mogelijk een effect op de ervaring zouden kunnen hebben? Nee. 

Was het moeilijk de ervaring in woorden uit te drukken? Ja, als ik erover sprak werd ik door de herinnering altijd overmand door emoties. 

Was er ten tijde van de ervaring sprake van een levensbedreigende situatie? Ja, ik had ernstig hoofdletsel, stopte met ademhalen, ik moest worden gereanimeerd en ik kreeg 1-2 weken hulp van een beademingsapparaat omdat mijn ademhaling vaak stopte. 

Wat was de mate van bewustzijn en waakzaamheid tijdens de ervaring? Ik lag in coma, de ervaring kwam stukje bij beetje terug nadat ik uit de coma was gekomen en ik aan het revalideren was. 

Leek de ervaring in sommige opzichten op een droom? Ja, doordat ik me kan herinneren dat ik doorzichtig was, water liep letterlijk door mijn handen en ik communiceerde via mijn gedachten. 

Heb je een scheiding van bewustzijn en lichaam ervaren? Ja. 

Welke emoties had je tijdens de ervaring? Ik voelde me heel erg geliefd en beschermd en ik wil mijn BDE met andere mensen delen. 

Heb je ongebruikelijke geluiden of lawaai gehoord? Nee. 

Ben je in of door een tunnel of besloten ruimte geweest? Nee. 

Heb je een licht gezien? Ja, het was overal. De planten en het water gloeiden van binnenuit. 

Heb je andere wezens ontmoet of gezien? Ja. Jezus, ik herkende hem omdat ik hem ontmoet had voor mijn sterfelijk leven. Ik herinner me dat ik, met hem als mijn oudere broer, als geest in de hemel geleefd had voordat ik werd geboren. Ik wist dat ik een kind van God was en ik herkende Jezus als mijn oudere broer. En zonder te spreken haalden we herinneringen op aan ons gezamelijk verleden in de hemel. 

Kreeg je een terugblik op gebeurtenissen uit je leven? Ik zeg nu ja, terwijl ik vroeger nee gezegd zou hebben. Omdat ik toen de herinneringen aan de terugblik op mijn leven te persoonlijk vond om over te praten. Ja, ik kreeg een terugblik op mijn leven, Jezus en ik keken er samen naar. Hij via mijn gedachten en ik via de zijne. Het was een verbazingwekkende ervaring!! De herinnering aan, ja zelfs de herbeleving van belangrijke levenservaringen, zowel goede als slechte! En het voelen van het verdriet of de blijdschap van Christus voor mijn daden toen we naar mijn belangrijke levenservaringen keken. Toen het onderwerp voor het eerst ter sprake werd gebracht vond ik het niet prettig om over de terugblik op mijn leven te praten. Ik vond dat ik teveel vertrouwelijke informatie over mijn leven onthulde en ik voelde me er niet prettig bij om dat met anderen te delen. Nu ben ik meer zelfverzekerd, vrijmoedig in het delen van persoonlijke "dingen" met vreemden, zelfs hoewel ik er in de terugblik op mijn leven af en toe niet al te best op sta. En zo ook andere, voor mij belangrijke, mensen waar ik toen contact mee had. Zodat ik nu de behoefte heb om ze te beschermen voor onderzoeken van buitenaf. Tijdens mijn BDE werd mij beloofd dat ik zijn geest voor de rest van mijn leven bij me zou hebben als ik dat nodig had. In eerste instantie geloofde ik niet dat dit in het dagelijks leven bewaarheid zou worden. Maar dat deed het wel! Het resultaat is dat ik tegenwoordig minder terughoudend ben om over mijn leven, mijn spiritualiteit te praten. Omdat ik ontdekt heb dat zijn geest er altijd is om me over, voorheen hoge, hobbels te leiden, d.w.z. de terugblik op mijn leven delen met tactvolle omzichtigheid. Nu weet ik hoe ik omzichtig moet zijn in mijn antwoorden op het internet, dus ik zeg "Ja", (vol vertrouwen) "Ik kreeg een terugblik op mijn leven". Nu weet ik met zekerheid dat hij me beschermt voor gewetenloze mensen. Ik weet dat ik nog steeds na�ef ben, onschuldig, en ik hoop dat ik het altijd zal blijven. Maar ik voel me zeker omdat Zijn Geest me zal leiden door me in te geven met wie ik kan praten en ook waarover ik kan praten. 

Heb je iets gezien of gehoord aangaande mensen of gebeurtenissen tijdens je ervaring dat later bevestigd kon worden? Vaag. Ik heb mijn man verteld dat ik hem in het ziekenhuis tegen me heb zien praten terwijl hij mijn hand vasthield. Hij vertelde me later dat hij met opzet altijd mijn hand vasthield als hij tegen me praatte toen ik in coma lag. 

Heb je mooie of anderszins kenmerkende plekken, niveaus of dimensies gezien of bezocht? Ja, een hemelse tuin waar een zingende stroom doorheen liep. 

Had je enig besef van veranderde ruimte of tijd? Vaag. Ik wist dat ik in een hemelse tuin was en met wie ik praatte. Ik wist dat ik boven mijn ziekenhuisbed zweefde en naar mijn lichaam keek en ik zag mijn man tegen mijn lichaam praten. 

Had je het idee dat je speciale kennis had, dat je wist van een wereldorde en/of doel? Vaag, er was niets dat ik niet al wist, het werd alleen wat krachtiger overgebracht. Ik WEET nu dat Jezus bestaat en ik heb niet alleen meer een vaag geloof in hem. 

Ben je een grens of beperkend bouwsel tegengekomen? Nee. 

Was je je bewust van toekomstige gebeurtenissen? Nee. 

Was je betrokken bij of je bewust van een beslissing om terug te gaan naar je lichaam? Ja, lees mijn BDE. 

Heb je psychische, paranormale of andere speciale gaven na je ervaring die je niet had voor je ervaring? Ja, ik kan vaak de gedachten van anderen lezen en weet dan wat hun bedoelingen zijn. Ik weet tot wie ik me kan wenden en wie ik moet vermijden. 

Zijn je standpunten of overtuigingen veranderd na je ervaring? Nee, ik heb nu een sterker verlangen om mijn religieuze gevoelens met andere mensen te delen. Daarvoor was ik nogal voorzichtig om dat te doen. 

Is de ervaring van invloed geweest op je betrekkingen met anderen, je dagelijks leven, religieuze gewoontes, carrierekeuzes, etc.? Ik sta bekend als de huisdichter van mijn kerk- gemeente en ik ben een betere zondagschool onderwijzeres voor kinderen en volwassenen geworden. En ik word vaak gevraagd om te onderwijzen of te spreken. Dat verbaast me omdat ik onduidelijk praat en dubbel zie als gevolg van mijn hoofdwond. Natuurlijk onderwees ik in de kerk al 8-jarigen voor mijn BDE en dat doe ik nog steeds. Maar ik ben nu een buitengewoon goede onderwijzeres, al zeg ik het zelf, zelfs met mijn onduidelijke spraak. Dat komt omdat ik harder werk en HEEL VEEL tijd stop in de voorbereiding van de lessen in de kerk etc. Dat betekent: "Ik doe heel erg mijn best om het werktuig van de Heer te zijn in alles wat ik doe door open te staan voor ingevingen van de hemel". "Ik voel dat ik sinds mijn BDE een speciaal "lijntje" met boven heb gehad om hulp te krijgen". 

Heb je deze ervaring met anderen gedeeld? Ja. 

Welke emoties had je na je ervaring? Ik voel een overweldigende liefde en erbarmen van Jezus en als ik me teveel herinner in 1 keer word ik overspoeld door emoties. 

Wat was het beste en wat het naarste deel van je ervaring? Het beste deel was in het gezicht van Jezus kijken en zijn gedachten over mij te lezen toen we samen keken naar mijn leven dat ik tot dan geleefd had. Het naarste deel was het lezen van de negatieve gedachten van de verpleegkundigen, die voor me zorgden tijdens mijn coma, over mijn overlevingskansen. 

Is er nog iets dat je wilt toevoegen aangaande de ervaring? Ja, ik zal nog een e-mail sturen om te vertellen hoe het nu met me gaat. 

Is je leven veranderd juist door je ervaring? Ja, ik heb andere prioriteiten dan daarvoor, ik ben gelukkiger, voel me vrediger en ik concentreer me op het bidden en het voelen van zijn geest zodat hij bij me zal zijn en me elke dag zal leiden. 

Zijn er na de ervaring andere gebeurtenissen in je leven, medicijnen of stoffen geweest die een of ander deel van de ervaring hebben gereproduceerd? Nee. 

Beschrijven de gestelde vragen en de informatie die je hebt verschaft uitgebreid genoeg je ervaring? Ja. 

Heb je nog suggesties om de vragenlijst van www.nderf.org te verbeteren? Maak het mogelijk dat je je BDE kan "inplakken" i.p.v. het opnieuw te moeten typen.