Beschrijving Ervaring:

Ik ben 62 jaar oud en wordt eind mei van dit jaar 63. De 1e keer dat mijn hart stopte was op 1 aug. 1957 toen ik een operatie aan mijn ruggegraat onderging om een kwaadaardig hemangioma te verwijderen(toelichting: hemangioma is een tumor in de cellen die de binnenkant van de aderen vormen). De tumor was zo groot als een voetbal en zat om de 10e, 11e en 12e wervel heen. De operatie werd uitgevoerd in het Los Angeles Orthopedisch Ziekenhuis door de artsen Joseph K. Lucas en Jones. Ik was 21 jaar oud, moeder van mijn bijna 2 jaar oude zoon Larry en de artsen waren erg bezorgd over de prognose.

Tijdens de operatie bloedde de tumor hevig en de dokter sneed per ongeluk in mijn ruggemerg. Mijn hart stopte en de verpleegkundige ging naar buiten om mijn familie te vertellen dat ik op de operatietafel was overleden. Ik was me niet bewust van de scheiding van mijn lichaam, alleen dat ik op de een of andere manier wakker was geworden tijdens de operatie. Ik bedacht dat ik in de operatielamp boven de tafel keek en op de een of andere wijze was die lamp voor mij een spiegel zodat ik mezelf op de tafel zag liggen. Ik kon beschrijven hoe ik op mijn buik op de tafel lag, hoe mijn rug werd opengehouden, het bloed en de artsen die aan het werk waren. Ik kon ook zien hoe ze me op mijn zij legden in een poging me te reanimeren. En dat is alles dat ik me herinner. De volgende dag werd ik wakker op de intensive care. Ik weet niet meer dat ik in mijn lichaam terugkwam en ook niet wat er daarna tegen mijn familie is gezegd. De verpleegkundige was naar ze terug gegaan om te vertellen dat de artsen me met succes hadden gereanimeerd maar dat ik nooit meer zou kunnen lopen of praten. Ze hadden niet de gehele tumor verwijderd en hadden ook niet mijn ruggegraat gerepareerd zoals ze oorspronkelijk van plan waren.

Toen ik de volgende morgen wakker werd riep ik een verpleegkundige om me te helpen uit de blokken om me heen. Alleen al het feit dat ik sprak bracht de verpleegkundige er toe om naar de artsen te rennen. Niet alleen mijn artsen kwamen aan rennen maar het leek wel of elke arts van het ziekenhuis, die even tijd had, naar mijn kamer kwam snellen. Er werden opmerkingen gemaakt over het feit dat ik sprak. Ik vroeg of de blokken konden worden weggehaald en dokter Jones deed dat waarna hij me voorzichtig op mijn rug draaide. Hij vroeg hoe ik me voelde en nadat ik hem verzekerd had dat ik me goed voelde begon hij speldeprik en andere testjes te doen op mijn hele lichaam. Toen hij ervan overtuigd was dat ik inderdaad "voelde", vroeg hij wat ik vervolgens wilde doen. Mijn hoofd optillen? Ik zei hier niet alleen ja tegen, maar ik vertelde hem dat ik de katheter eruit wilde en dat ik wilde opstaan en lopen. Nadat de katheter was verwijderd deden ze het hoofdeinde van het bed omhoog, ik pakte zijn arm om me zelf op te trekken, draaide mijn lichaam en zette mijn voeten op het opstapje voor mijn bed. Hij zei tegen me dat ik mijn benen even moest laten bungelen, maar toen hij zag dat ik vastbesloten was om te gaan staan en te lopen liet hij me dat doen. Uiteraard was hij dicht in de buurt voor het geval ik zou vallen. Geen probleem. Ik heb sindsdien altijd gewoon gelopen. Ik zag dokter Jones voor het laatst in dec.1979 toen hij zijn zoon, ook een orthopedisch chirurg, meebracht om me ontmoeten. Ik heb 3 wervels die nog steeds niet aan elkaar zitten en die nog steeds vol gaten zitten, flinterdun zijn en piepkleine stukjes zijn gebroken. En dokter Lucas heeft een heel hoofdstuk aan mij gewijd in de 11 studieboeken die hij heeft geschreven.

Mijn volgende ervaring was ontzagwekkend en helemaal niet zoals de ervaring van Sara.

Op 3 april zal het 41 jaar geleden zijn(het gebeurde in 1958) dat mij overkwam wat we nu een BDE noemen Het was Goede Vrijdag, mijn 22e verjaardag kwam eraan en ik was in verwachting van mijn 4e zoon. Twee zoons waren overleden voorafgaande aan dit kind. Mijn 2e zoon, David, werd slechts 2 maanden oud en had een aangeboren hartafwijking Mijn 3e zoon, Douglas, werd gewoon met geweld uit mijn baarmoeder gehaald in de 7e maand omdat de dokter dacht dat ik hem zowiezo zou verliezen. Ondanks dat hij levend ter wereld kwam, daarna overleed in de handen van de verpleegkundigen, vertelde ze me dat ik nooit een geboortebewijs(doodgeboren of anders) zou krijgen voor deze zoon. Michael, mijn 4e zoon, was heel erg gewenst en ik was "over tijd". Ik was naar de kerk geweest, was thuisgekomen, had Larry eten gegeven, hem in zijn bedje gelegd voor een slaapje en daarna braken mijn vliezen in de keuken. Ik liep naar de kamer, belde mijn toenmalige echtgenoot om naar huis te komen; daarna belde ik de dokter en toen mijn moeder om op Larry te komen passen. Ik liep door de woonkamer naar de slaapkamer en ging op bed liggen. Maar het was geen vruchtwater dat ik op de vloer lekte. Het was bloed. Ik voelde me zwak maar ik was niet bang en ik wist dat ik ter wille van de baby rustig moest blijven.

Larry werd wakker, klom uit zijn ledikantje, zag het bloed en zei tegen me op zijn manier( hij was pas 2 1/2) dat hij Alice, een buurvrouw van 2 huizen verder, ging halen. En dat deed hij! Als zij er niet was geweest had mijn echtgenoot me dood gevonden en was ik dus niet stervende geweest onderweg naar het ziekenhuis. Het feit dat Alice kwam en het voeteneind van het bed omhoog deed was waarschijnlijk een reden waarom ik terug kon komen. Althans geloof ik dat het gedeeltelijk zo is, want ze stond ook op het punt om een baby te krijgen en ze was erg klein. Ik geloof dat ik door haar liefdevolle daad terugkwam. Toen mijn echtgenoot thuiskwam zette hij mij snel in de auto en we reden van Glendale naar het St.Joseph Ziekenhuis in Burbank. Onderweg kreeg ik het heel erg koud en werd erg bang. Ik voelde plotseling dat ik stervende was en ik was oprecht bang, maar ik denk dat ik toen vooral angstig was om Larry.

De dood kwam zo snel. Het ene moment was ik zwaar en had veel pijn, had het koud en was bang. En het volgende moment voelde het alsof iemand een sleutel had gepakt en een zwaar harnas had geopend zodat het van me af kon vallen. Ik was vrij, ik leefde, ik had het niet koud meer en ik was vervuld van liefde. Ik was op veel plaatsen tegelijk. Ik was bij mijn man, bij mijn moeder die in de auto zat op weg naar Larry, bij Larry, bij mijn vader bij NBC-TV waar hij werkte, bij mijn 2 zusters die aan het werk waren, bij mijn zusje op school en bij mijn broer die ook op school was. Ik was ook bij mijn dokter terwijl hij naar het ziekenhuis reed en ik vertelde hem welke ingang hij moest hebben. Ik kon van ieder van hen hun gedachten lezen, wat ze allemaal precies aan het doen waren tijdens de periode dat ik dood was. Ik was bij alle andere mensen waar ze contact mee hadden, ook met de mensen die rondliepen om te gaan doen wat gedaan moest worden. Ik ging zelfs met een verpleegkundige van de kinderafdeling mee naar de kelder van het ziekenhuis om plasma te halen. Ik kon echt op meerdere plaatsen tegelijk zijn. MAAR, ik keek ook naar beneden naar de San Fernando Valley alsof ik in een vliegtuig zat en naar buiten keek. En op het zelfde moment keek ik naar beneden naar de aarde en we waren in die tijd nog NIET in de ruimte geweest. Ik ben nooit door enig soort van tunnel geweest. Ik ging dwars door onze melkweg en verder nog het heelal in, het was echt ontzagwekkend. Het was ook allemaal zo vertrouwd. Ik voelde me heel lekker. En plotseling was ik THUIS.

Ik wist waar ik was en dat dit de plek was waar ik thuis hoorde. En Sara beschreef het als een plek die leefde. De plek waar ze toen niet naar binnen kon. Ooit gaat ze! Maar ik was daar binnen en we kunnen ons er geen voorstelling van maken. De hemel is heel echt, in feite echter dan de aarde. Het water schittert echt, maar dat komt doordat het levend water is. En de kleuren die het voortbrengt zijn ontzagwekkend. Alles wat hier groeit is daar ook maar het is vele malen mooier en erg levend. Als je bij jezelf denkt "wat is het water mooi" of "wat zijn de bomen mooi" of "wat is het gras mooi", zal elk van hen deze gedachte beantwoorden met liefde. Je voelt in je binnenste hun liefde voor jou voor jouw waardering. Er is hier ook niet alleen platteland, of landschap. Het is de vervolmaking van alles dat we hier op aarde hebben geprobeerd te maken of schilderen of bouwen of hebben omdat we denken dat het ons gelukkig zal maken of ons leven beter. De grote meesters en bouwers hebben slechts geprobeerd de Hemel na te maken. En dat is ook heel logisch. Omdat de aarde echt gemaakt is in het uitspansel van de Hemel.

Ik kreeg zoveel te zien waarvan sommige dingen buitengewoon moeilijk te beschrijven waren na mijn terugkeer. Maar ik werd meegenomen naar een computer kamer en ik vond het moeilijk om daar over te vertellen. Wij zullen nooit zover komen als ze daar waren. Het wezen dat bij me was gaf me letterlijk een rondleiding, hij liet me technologie zien die we toen nog niet hadden. Hij(ik zeg wel hij, maar er is zowel een mannelijke als vrouwelijke kant aan onze Schepper) liet me zien hoe die computer werkte. We communiceerden via gedachten overbrenging. Ik denk dat ik nieuwsgierig was naar de Burgeroorlog, dus hij pakte een cd(toendertijd beschreef ik het als een hele kleine metalen grammofoonplaat) ter grootte van een kwartje. Hij deed de cd in de computer en plotseling verdween de hele muur en beneden mij zag ik een gevechts tafereel uit de Burgeroorlog. Alleen keek ik niet meer naar beneden maar ik stond werkelijk op het slagveld tijdens het gevecht. Het was virtuele werkelijkheid en een hologram tegelijkertijd. En ik moet de boodschap hebben uitgezonden dat ik het niet leuk vond om daar te zijn, want plotseling was ik terug bij het wezen en alles verdween tot er alleen maar de muur was. Hij nam me mee over een prachtig open plein met schitterende fonteinen naar een Paleis dat vele verdiepingen hoog moest zijn(de hallen alleen waren al 2-3 verdiepingen hoog). Er waren met goud versierde pilaren en marmeren hallen, alles was absoluut zoals de droom van de rijkste man en toch beter dan ook maar iets hier op aarde. Het was ONTZAGWEKKEND. Het zou teveel woorden in beslag nemen om alles te beschrijven dat ik zag. En toen naderden we 2 duidelijk overdadig versierde deuren, ze waren erg hoog en er waren tekens of omkrulde letters boven hen en op hen. En ze gingen moeiteloos open. Ik merkte op dat het leek alsof we ons boven de grond bewogen en toch voelde alles echt en solide. Ik voelde me solide. En toen was daar een Licht in die geweldige kamer en het riep me zonder ook maar een woord mondeling te uiten. En ik wist dat ik alleen maar een afspiegeling van het Licht mocht zien. En ik voelde vrede, liefde en ontzag. En het Licht zei, "Strek je armen en handen naar voren en zie dat je lichaam is gemaakt van vast licht". Ik deed het en het was waar. Ik kon niet door mijn lichaam heen kijken, het was vast, volmaakt en mooi. En toen zei Hij(het Licht), "Je wordt niet gestraft als ik je zoons bij je weg haal. Weet je, zij zijn zulke zeldzame schatten dat ik niet langer van hen gescheiden kan zijn. En ik gebruik jou om jouw zonen voort te brengen voor Mijn Voorhoede". En ik scheen het te begrijpen. Toen zei Hij, "Je moet nu teruggaan en onthoud dat ik van je houd en alle dagen van je leven bij je zal zijn". En na deze woorden ging ik met de snelheid van het licht terug door het Paleis, de grote open ruimten, het heelal en onze melkweg en zo mijn lichaam in.

Ik ging mijn lichaam in via de bovenkant van mijn hoofd en terwijl ik dat deed zag ik dat Michael, die gehaald was via een keizersnede, zijn kleine lichaampje via zijn hoofd verliet om weer geboren te worden. Je kunt alleen het koninkrijk van de Hemel in als je weer geboren bent. En dat is wat de dood is: geboorte! Een baby sterft in zijn moeder's baarmoeder op het moment dat hij in deze wereld geboren wordt. Toch verheugen we ons over deze dood en geboorte cyclus. Als we sterven in de aardse baarmoeder worden we weer geboren in de eeuwigheid. Toch rouwen we om hen die zo'n vreugdevol ogenblik meemaken.

Drie dagen later werd ik wakker in een speciale kamer naast de intensive care. Ik was nog een keer kort dood op 18 dec. 1968 tijdens de geboorte van mijn jongste zoon, Gregory. Hij was mijn 11e zoon en mijn 13e kind. Van mijn zoons zijn er nu 9 herboren, waaronder mijn oudste zoon Larry die vermoord werd. Maar ik ben niet bang voor de dood. Ik weet wie we zijn, waarom we hier zijn en wat we moeten doen terwijl we hier zijn. Ik zit in een menselijk lichaam, ben vatbaar voor de zwakheid van dit lichaam en ik val vaak. Toch weet ik dat onze Schepper alleen maar van ons vraagt dat we de code die ons is gegeven gebruiken:LIEFDE. Oorlog is logisch omdat we dat ontzag niet kunnen vergeten.

We horen te weten dat engelen echt zijn. Lucifer en zijn bende werden niet zo maar niet vernietigd. We horen het te weten! We hebben echt een beschermengel en een kwelgeest. De sleutel naar kennis is dat onze Schepper alles in drie�n doet. Daar moeten we aan denken! Ik kan dat verklaren. Onze herinneringen aan ons vorig leven zijn geblokkeerd. We komen niet nog een keer terug en dat wordt ook niet van ons verwacht. De hele wereld is een toneel en die woordkeus komt niet zo maar uit de lucht vallen.

Wij kiezen wanneer, als wie en waar we geboren gaan worden. En elke keus valt binnen ons vermogen om alles wat het leven voor ons in petto heeft te overwinnen of te verdragen. Geest boven lichaam is een feit en de reden dat er werkelijk wonderen gebeuren. Het is het geloof in wat je instinctief al weet. En niets is echt onmogelijk. We zouden een beter leven kunnen hebben dan waar we nu voor kiezen... We herkennen elkaar vaak en weten niet hoe dat komt. Maar ik wel! En daarom herkennen babies en kleine kinderen mij.

En waar we het meest mee voor gek staan is dat er geen ras, kleur of geloof is in ons bestaan na ons leven hier. We zijn allemaal gevormd naar het evenbeeld en gelijkenis van onze Schepper. We zijn allemaal wezens van vast licht met vormen, met unieke, individuele persoonlijkheden. We zijn net zo oneindig als vingerafdrukken.

De grootste smart die ik hier heb gehad is dat ik het miste om daar te zijn. Maar zolang ik hier ben zal ik zijn wat een lieve non eens onder mijn middelbare school foto schreef. "Een niet uit te doven ster die voor altijd helder zal zijn". Ik kan zelfs geen haat voelen voor de moordenaars van mijn zoon. Maar ik bid liever voor hen zodat elk van hen bij ons kan zijn in de Eeuwigheid. Zo indrukwekkend was mijn ervaring met leven na de dood voor mij. Ik heb de moordenaars van mijn zoon nooit gehaat, ik wist wie het waren en ik heb nooit enige wraakgevoelens voor hen gehad. Onze Schepper is te ontzagwekkend om Hem ook maar 1 ziel te misgunnen.

Ik wil dat jullie weten dat ik een boek aan het schrijven ben over het bovenstaande en waarin ook de vele, vele wonderen, die zich in mijn leven hebben voorgedaan, staan.

En geloof me maar, er zijn vele bewezen wonderen. Maar ik dacht dat jullie het wel eens leuk zouden vinden om van iemand met een positieve BDE te horen.