Beschrijving Ervaring:

DE RIVIER

EEN LEVEN NA DE DOOD BESCHRIJVING

DOOR DUANE

Het was begin juli 1990, een prachtige heldere maandagmorgen. Eindelijk weer eens een vrije dag, als je het zo kan noemen. Ik had de vorige middag en de hele nacht gewerkt, dus eigenlijk was het hoog tijd om naar bed te gaan. Maar het was tijd voor mijn 1 maal in de week “hele dag avontuur” met mijn dochters en de kinderen van andere alleenstaande ouders uit de buurt. Het was de laatste maanden een behoorlijk vaste gewoonte geworden. Vandaag zou er niet gefietst, geschoten of gewandeld worden, het beloofde een zeer warme dag te worden en het voorstel om met een vlot de rivier op te gaan ondervond geen tegenspraak. Terwijl ik de benodigdheden voor de tocht, die bij elkaar gezocht moesten worden, begon op te noemen herinnerde ik me dat mijn buurman kort geleden een nieuw reddingsvest had gekocht en me had aangeboden dat ik het ten alle tijden mocht lenen. Dus werden reddingsvesten aan de lijst toegevoegd. De gedachte om mijn buurman te houden aan zijn gulle aanbod zette ik snel van me af en daarna nog een paar keer terwijl ik tegen mezelf zei dat het vest beschadigd of vuil zou kunnen worden.

Drie uur, zes kinderen en twee vlotten later konden we het busje van mijn moeder uitladen op de helling bij de rivier. De 4 bijna tienermeisjes, waarvan 2 mijn dochters waren, gingen met mij in het 8 persoonsvlot en onze 17 jarige buurjongen en zijn jongere broer in het 2 persoonsvlot.

Van de helling af en de rivier op, we gingen eindelijk aan ons avontuur beginnen. De aangenaam koele ochtend was een bloedhete middag geworden en het koele water was een welkom toevluchtsoord. Aangezien er maar 4 roeiriemen waren en we met ons vijven in het grote vlot zaten besloot ik al snel om helemaal voorin in het vlot te gaan zitten met mijn benen over de rand hangend. Elk van de meisjes nam een riem in de hand en weg waren we. De meisjes hadden ons snel in de hoofdstroom. Ik strekte mijn benen om met mijn voeten in het water te hangen en ik dacht bij mezelf: dit is het goede leven. Toen we door de eerste bocht in de rivier gingen stroomde het water behoorlijk wat sneller. Ik liet me achterover op de bodem van het vlot vallen terwijl ik het aan de meisjes overliet om ons door de stroomversnellingen heen te manouvreren aangezien die op dat moment nog niet zo hevig waren. De meisjes deden het heel goed tijdens de eerste paar uren op het water dus ik bleef voorop zitten en liet de leiding aan hen. Ik viel achterover in het vlot toen we bij de slechtste stukken van de rivier kwamen.

Plons, ik lag in het water, het was snel en woest, het vlot had een rots net onder de oppervlakte geraakt, waardoor ik mezelf moest zien te redden in het tot nog toe slechtste stuk van de rivier. Omdat ik niet gewond wilde raken door de stenen die zo snel onder me door gingen, ging ik op mijn rug liggen met mijn voeten stroomafwaarts terwijl ik probeerde zo hoog mogelijk in het water te drijven. Het vlot was al vele meters achter me maar ik was door het ergste heen en ik bevond me nu in dieper water terwijl de stroom me langzaam stroomopwaarts voerde. Aangezien ik zo’n 24 uur geen slaap had gehad kon ik niet meer zo heel helder nadenken. En op het moment dat ik bedacht dat stroomopwaarts niet zo’n goed idee was, was het al te laat. Ik ging kopje-onder nadat ik net genoeg tijd had om een hap lucht te nemen en de onderstroom me opslokte. Het woeste water greep me en trok aan me, de oppervlakte was zo dichtbij maar ik kon er niet komen. Ik kon ook de bodem en de rots, ter grootte van een auto, vlak bij me niet aanraken. Op dat moment drong het met een dreun tot me door dat dit een ernstige situatie was. Ik was aan het verdrinken en ik kon er niets tegen doen. De paniek sloeg toe en met alle kracht die mijn vermoeide lichaam nog had vocht ik om naar de oppervlakte te komen om mijn longen te vullen met zelfs maar een heel klein beetje lucht. Maar de werkelijkheid kwam snel en de adem en het kleine beetje leven waarvoor ik zo hard had gevochten ontsnapten en lieten me achter in het duister met slechts één gedachte. Ik kan dit. Het was nu vredig, geen kolkend water, geen paniek meer of angst of wat voor gevoel dan ook, alleen de gedachte dat het OK was om het leven te laten gaan. Per slot van rekening van 4 à 5 uur slaap per nacht 5 dagen in de week en de andere 2 nachten helemaal geen slaap omdat ik 3 banen had, ook niet echt een geweldig leven bedacht ik.

Opeens stond ik een heel stuk boven het water net alsof ik weer een peuter was en mijn vader me bij mijn kruippak greep en me boven zijn hoofd tilde. Ik kon de zonneschijn voelen die mijn gezicht verwarmde maar het was niet langer te fel om in te kijken. De zachte bries was gerieflijk en mijn gedachten gingen naar het geluid van de bries, ritselend door de helder groene bladeren van een grote boom links van mij. Doordat ik me concentreerde op de boom voelde ik echt de bries door de bladeren, alsof mijn vingers de bladeren waren en de boom deel uitmaakte van mij. Al mijn zintuigen waren versterkt, kleur helderder, gezicht scherper, geuren beter afgebakend en de vluchtige waternevel op mijn huid was geweldig. Achter me begon een vogel te zingen en terwijl de melodie mijn aandacht trok was het alsof de bomen en struiken, die de vogel aan het gezicht onttrokken, uiteen weken en ik had het volle gezicht op dit kleine wezen. Ik kon hem niet alleen zien en horen, maar ik kon voelen dat de vogel gelukkig, zelfs heel blij, was, dat hij er was en dat gevoel werd een deel van mij. Hoewel veel van wat er allemaal gaande was om me heen plaatsvond aan mijn linker- en rechterkant en achter me hoefde ik me niet om te draaien om er getuige van te zijn. Want ik kon 360 graden in de rondte kijken terwijl ik veel dingen die vlakbij me gebeurden onmiddellijk door had.

Terwijl ik vol ontzag was voor wat er gaande was klonk er ineens een stem, zo duidelijk als de stem van iemand die naast je staat en die vroeg: “wat wil je”. Ik verlegde mijn aandacht naar het schouwspel voor me en ik begon de rekening op te maken om uit te vinden wat er gedaan kon worden. Zo’n 68 m. stroomafwaarts, vlakbij het vlot, klauterde mijn jongste dochter net uit het water. De oudste was al zo’n 27 à 36 m. stroomopwaarts van het vlot over de rotsige oever gelopen. Ik, daarentegen, was hier en mijn levenloze lichaam daar, hetgeen voor mij geen probleem was, aangezien mijn oude leven net zo’n soort droom was voor mij als het leven na de dood is voor de meesten van ons. Geen gevoelens van pijn of verdriet, alleen zo’n vrede en liefde die weinigen van ons ooit gekend hebben. Nadat ik deze informatie vergaard had was het net of ik het eenvoudig bij elkaar pakte in een keurig klein pakketje, ik voegde er nog een beetje onbegrip aan toe en gaf dat aan het wezen dat de vraag had gesteld. Het antwoord kwam onmiddellijk: “wat wil je doen” en het antwoord daarop was veelal gelijk aan datgene toen het opmaken van de rekening begon. Terwijl ik naar mijn oudste dochter keek die, zoals ik later ontdekte, probeerde om de oudere jongens de weg te wijzen naar mijn, op dat moment, levenloze lichaam, was het net of iemand me oppakte en in haar wierp. Ik zag met haar ogen, hoorde met haar oren en ik begreep alles wat ze op dat moment wist en voelde, maar ik was slechts een toeschouwer in haar wereld. Deze 12 jarige, die geconfronteerd werd met deze vreselijke situatie, was zo kalm en beredenerend als iemand maar kan zijn. Met mijn zusje gaat het nu goed, ze was ook van het vlot gevallen en gepakt door dezelfde onderstroom, maar ze had een reddingsvest aan dus is ze veilig en de andere meisjes ook. Nu moet ik mijn vader redden. Dit waren haar gedachten op dat moment. Toen, net zo snel als ik de wereld van mijn dochter was binnengeleid, keerde ik terug naar die van mij en stond ik boven het water op dezelfde plek als eerst. Daar was de stem weer: “ wat wil je doen”? Eindelijk begreep ik dat ik moest kiezen tussen het beeld voor me, d.w.z. mijn dochters opvoeden, en het leven dat ik zojuist had verlaten. Oftewel dit nieuwe bestaan en het leven waarvan ik wist dat het met mijn hemelse vader was want ik kon zijn liefde voelen uitstralen van een punt net achter me aan de linkerkant. Een liefde die me deed denken aan de vredigheid en tevredenheid die je als klein kind voelt als je zachtjes gewiegd wordt in de armen van je moeder na een volmaakte dag. Dit gevoel van liefde, vrede en je prettig voelen was zo sterk dat ik niet wist wat ik moest doen. Ik werd niet gedwongen het een of het ander te kiezen, er werd me ook niet wijsgemaakt dat de ene keus beter zou zijn dan de andere. Het was geheel aan mij. Omdat ik wist dat mijn dochters me echt nodig hadden en hoeveel ik van hen hield, maakte ik bijna schoorvoetend de keus om terug te komen en ze, zo goed als ik kon, op te voeden. Om deze beslissing door te geven nam ik alle informatie en gevoelens die ik vergaard had en gaf het geheel aan mijn vriend, die ik nooit heb gezien. Ik zei: “ik wil dit”, het beeld voor me en alles waar het voor stond.

Toen werd er tegen me gezegd: “je moet alles geven wat je hebt”. Daardoor moest ik een nieuwe zoektocht beginnen, nu naar “alles wat ik had”, het leverde niets op omdat mijn lichaam daar was en ik hier. Net voordat me werd verteld dat ik alles moest geven kreeg ik weer een heleboel informatie. Niet met woorden maar toch werd er aan me doorgegeven dat ik de keus moest maken om in mijn lichaam te zijn omdat niemand me erin zou zetten. Deze informatie werd erin gestampt met dezelfde urgentie die een vader zou hebben voor een kind dat in acuut gevaar verkeerde. Nadat ik de bewuste keuze had gemaakt om weer in mijn lichaam te zijn raasde het water weer om me heen, greep me en trok me naar beneden. Zonder resultaat echter omdat ik de kracht van een locomotief had. Niets kon me ervan weerhouden om de oppervlakte te bereiken. Daar aangekomen blies ik alle onzuiverheid uit mijn longen en ruilde dat in voor een grote hap levensadem. Mijn longen deden zo’n pijn dat de gedachte bij me opkwam dat ik toch maar liever gewoon verdronk. Ik vocht tegen de bijna overweldigende drang om het gewoon maar op te geven. Ik dacht dat ik fluisterde maar later is me verteld dat ik om hulp schreeuwde aangezien de jongens in het kleine vlot maar een meter of 2 bij me vandaan waren. Met een paar slagen van de riemen waren ze naast me. Terwijl ik het touw aan de zijkant van het vlot greep ontdekte ik dat ik nog genoeg energie had en ik zwom naast het vlot om te helpen het door de stropomversnellingen naar de oever te krijgen.

Uitleggen wat er zojuist was gebeurd had nogal wat voeten in de aarde en er waren er in de groep een aantal die eraan twijfelden. Totdat ik ieder van hen vertelde wat ze hadden gedaan en van enkelen wist ik wat ze hadden gedacht toen ik onder water was. De twijfels waren snel verdwenen. De rest van onze tocht was buitengewoon vredig en gaf veel voldoening en het zien van herten en andere dieren, heel dichtbij op de oever, droeg daar ook aan bij. We waren erg laat op onze bestemming en toen we mijn moeders.

Ik was bijna aan het eind van de proeftijd van mijn fulltime baan dus ik moest de volgende dag aanwezig zijn. Ik werkte alhoewel ik amper kon lopen en elke vezel van mijn lichaam, van het haar op mijn hoofd tot mijn teennagels, ongelofelijk veel pijn deed. Gedurende de volgende dagen werd de pijn langzaam minder. Wat overbleef was het zeker weten van veel dingen die ik me zelfs nooit had voorgesteld en de kans om mijn dochters te zien opgroeien.

Ik verklaar hierbij plechtig dat deze ervaring de waarheid is, dat doen ook degenen die bij me waren op de rivier. Ze weten dat dit is gebeurd. Ik verklaar ook plechtig dat God bestaat, hij heeft ons lief en hij is zich bewust van en denkt om zelfs de kleinste dingen in ons leven en op deze aarde. De gave om te bemiddelen, het vermogen om te handelen volgens onze eigen wensen en het een en ander bij elkaar te brengen in de kring van zijn scheppingen is ontzagwekkend. Ik bid dat we hem bedanken voor ons bestaan hier en dat we elkaar en zijn scheppingen bejegenen met het respect en vriendelijkheid dat hen toekont.

Was er sprake van medicijnen of stoffen die mogelijk een effect op de ervaring zouden kunnen hebben? Nee.

Was het moeilijk de ervaring in woorden uit te drukken? Ja, de inhoud was hier en daar nogal emotioneel en het is moeilijk om uit te leggen hoe het voelt om een boom te zijn en de wind door je bladeren te voelen etc.

Was er ten tijde van de ervaring sprake van een levensbedreigende situatie? Ja, ik was aan het verdrinken.

Wat was de mate van bewustzijn en waakzaamheid tijdens de ervaring? Zo goed als het kon zijn na 24 uur zonder slaap. Het was beter nadat ik dood was want ik was niet langer moe en ik kon beter nadenken.

Leek de ervaring in sommige opzichten op een droom? Ja, dit leven was toen net zo’n droom als het leven na de dood nu is voor de meesten van ons.

Heb je een scheiding van bewustzijn en lichaam ervaren? Ja, ik zag er hetzelfde uit maar mijn lichaam was daar en ik was hier.

Welke emoties had je tijdens de ervaring? Geweldige vrede, liefde en het gevoel dat er voor me werd gezorgd.

Heb je ongebruikelijke geluiden of lawaai gehoord? Ik hoorde alles dat om me heen gaande was, alleen veel duidelijker en ik begreep beter wat er aan de hand was.

Ben je in of door een tunnel of besloten ruimte geweest? Nee.

Heb je een licht gezien? Ja, de zon was voor me maar niet langer te fel om in te kijken. Alles om me heen was veel helderder.

Heb je andere wezens ontmoet of gezien? Ja, ik zag mijn kinderen en anderen die ik eerder gekend had in de echte wereld, hoewel ik, of in ieder geval mijn lichaam, onder water was. Ik wist wat ze aan het doen waren en in sommige gevallen wist ik wat ze dachten. Ik heb een gesprek gehad met een onzichtbaar wezen.

Kreeg je een terugblik op gebeurtenissen uit je leven? Nee.

Heb je iets gezien of gehoord aangaande mensen of gebeurtenissen tijdens je ervaring dat later bevestigd kon worden? Ja, zie boven.

Heb je mooie of anderszins kenmerkende plekken, niveaus of dimensies gezien of bezocht? Ja, ik zag de aarde in een ander licht en ik begreep het beter.

Had je enig besef van veranderde ruimte of tijd? Nee.

Had je het idee dat je speciale kennis had, dat je wist van een wereldorde en/of doel? Ja, we zijn op deze aarde om te leren. We kwamen van onze Vader in de Hemel en hij waakt over ons en helpt ons zoveel als we willen accepteren. Ik stond op dat moment op goede voet met hem en ik voelde een uitstorting van liefde van daar waar ik wist dat hij was, maar ik heb hem nooit gezien.

Ben je een grens of beperkend bouwsel tegengekomen? Nee.

Was je je bewust van toekomstige gebeurtenissen? Ja, ik zou leven en in mijn eentje mijn kinderen opvoeden tot ze volwassen zouden zijn.

Was je betrokken bij of je bewust van een beslissing om terug te gaan naar je lichaam? Ja, ik kon kiezen tussen teruggaan of niet. En ik moest kiezen om terug te kunnen naar mijn dode lichaam omdat niemand het voor me zou doen. Dit werd heel duidelijk aan me doorgegeven omdat ik het toen niet begreep.

Heb je psychische, paranormale of andere speciale gaven na je ervaring die je niet had voor je ervaring? Onzeker.

Zijn je standpunten of overtuigingen veranderd na je ervaring? Ja, mijn geloof in God en het doel van het leven werd versterkt, er waren geen moeilijke vragen meer.

Is de ervaring van invloed geweest op je betrekkingen met anderen, je dagelijks leven, religieuze gewoontes, carrièrekeuzes, etc.? Dingen lijken nu veel makkelijker op hun plek te vallen nu ik iedereen zo diep liefheb, maar ik dwing niets meer omdat ik weet wie een betere leraar is dan ik. Dus ik kan geduldiger en zekerder zijn.

Heb je deze ervaring met anderen gedeeld? Ja, er waren twijfelaars, zelfs onder diegenen die me zagen verdrinken, maar nadat ik hen had verteld wat ze deden en soms dachten terwijl ik onder water was, geloofden ze me.

Welke emoties had je na je ervaring? Vrede, liefde, tevredenheid.

Wat was het beste en wat het naarste deel van je ervaring? Te weten wat er komt na dit leven en de liefde die onze God voor ons heeft te kennen; te weten dat ik ging verdrinken en de ervaring van het verdrinken.

Is er nog iets dat je wilt toevoegen aangaande de ervaring? Lees het verhaal.

Is je leven veranderd juist door je ervaring? Ja, het leven is goed, zelfs tijdens de slechtste momenten. Veel dingen waar ik me druk over maakte doen er gewoon niet toe.

Zijn er na de ervaring andere gebeurtenissen in je leven, medicijnen of stoffen geweest die een of ander deel van de ervaring hebben gereproduceerd? Ja, geuren van de rivier, zonnige dagen, mensen die glimlachen. Het leven in het algemeen herinnert me er dagelijks aan dat ik besta, er was een tijd dat dat niet zo was. Al 10 jaar lang komt het terug alsof het een paar minuten geleden gebeurd is.

Beschrijven de gestelde vragen en de informatie die je hebt verschaft uitgebreid genoeg je ervaring? Ja.

Heb je nog suggesties om de vragenlijst van www.nderf.org te verbeteren? Ik vind dat het goed gedaan is. Er is alleen geen plek om de gezondheidsvraagstukken uit te leggen. Ik had maar een paar dagen problemen en daarna was ik helemaal gezond tot ik ander letsel opliep.