Beskrivelse af oplevelsen:

Ik werd in het ziekenhuis opgenomen voor een keizersnede. Ik herinner me dat ik werd weggemaakt en de diepe slaap, andere woorden, geen herinneringen. Toen hoorde ik de anesthesist mijn bloeddruk roepen. Zijn stem was kalm en bedaard. Plotseling bevond ik mij aan het plafond, aan de rechterkant van mijn lichaam. Ik zag mijn lichaam en wist dat het mijn lichaam was. Ik zag de chirurg. Hij had country en western muziek aan staan en hij was mijn lichaam aan het hechten. Hij was begonnen aan de linkerkant en werkte naar de rechterkant toe. Hij was een Aziaat en ik vond zijn muziekkeus wel interessant. Alles was in kleur. Ik keek verscheidene malen naar het lichaam en wist dat het van mij was maar ik voelde er totaal geen binding mee. Ik vroeg ( in mijn eigen gedachten) of ik honger had of iest anders nodig had; nee. Het was geweldig daar waar ik was! Ik had geen problemen of zorgen. Terwijl ik luisterde naar het dalen van de bloeddruk wist ik dat het lichaam zou sterven als ik niet terug zou gaan; het kon me niet schelen. Toen hoorde ik het volgende: “25………….”.

Plotseling viel ik naar beneden, bijna alsof ik in een soort draaikolk werd gezogen. Alles was donker. Er was helemaal geen licht. Na een tijdje zag ik in de verte een licht. Ik was nieuwsgierig naar dat licht. Ik voelde dat ik gestaag naar het licht werd gebracht. Toen ik er nog 9-15 m. bij vandaan was zag ik dat het licht leek te komen van vlammen achter een deuropening. Er stond een donkere onheilspellende gedaante rechts van de deuropening. Hij leek kwaadaardig. Met zijn rechterhand wenkte hij me, in een soort draaiende beweging, steeds om binnen te komen. Ik werd erg bang. Geluiden die klonken als de schreeuw van een ziel die verscheurd wordt ( geen geschreeuw van pijn, maar geschreeuw van de ziel), kwamen uit het vuur achter hem. Ik probeerde achteruit te gaan maar ik ontdekte dat ik het niet kon.

Aan mijn andere kant verschenen “ziele-gidsen”. Hun begeleiding zorgde voor de energie die me vooruit deed gaan. Ik probeerde nog steeds om achteruit te gaan, maar omdat ik geen fysieke vorm had, had ik niets om mee achteruit te gaan. Het voelde alsof een enorme magneet me gestaag de kamer/het vuur in trok. Ik begon te schreeuwen: “Laat me sterven”. Ik wist dat ik iets onmogelijks zei; ik vroeg om mijn ziel te laten sterven. Herhaaldelijk schreeuwde ik: “Laat me sterven”, omdat het veruit beter was dan door die deuropening gaan.

Ik wist dat ik terug was in mijn lichaam maar daar wilde ik helemaal niet zijn. Ik wilde absoluut terug naar de eerste plek. De artsen en verpleegkundigen rammelden aan me en riepen mijn naam. Nu had ik, geloof ik, een stem. Ik bleef roepen, laat me sterven. Ik kon de geluiden in de kamer horen en ik wist dat ze bezig waren om me tot leven te wekken, ze wilden dat ik terugkwam. Uiteindelijk zei een stem: “Je hebt een zoon”. Ik antwoordde: “Nog 18 jaar en dan kan ik gaan”.

De volgende morgen kwam de anesthesist naar mijn kamer. Hij keek me diep in de ogen en vroeg me of “er iets was dat ik me herinnerde”. Ik knikte bevestigend. Hij vroeg of ik “erover wilde praten”; ik schudde wild mijn hoofd, nee. Somber zei hij dat hij alle vragen die ik had wilde beantwoorden als ik zover was. Ik keek hem alleen maar aan.

In 1983 was ik weer in verwachting, ik was bang vanwege mijn ervaring in 1981. En omdat ik bang was dat ze me niet terug zouden kunnen halen zodat ik voor mijn kinderen kon zorgen, sprak ik met een arts. Hij luisterde naar me, daarna pakte hij mijn medisch dossier. Terwijl hij mijn dossier las bleef hij zijn hoofd schudden en hij zei: “Oh nee, oh nee”. Zijn antwoord bevestigde voor mij de medische kant van wat er was gebeurd. Ik vroeg: “Wat was het laagste? 25 punt wat”? Hij zei: “De duisternis was 25.0”.

De arts ( die mijn dossier later las) geloofde dat het kwam door het verdovend middel dat was gebruikt. Dit was geen nachtmerrie; het was zo echt dat mijn bloeddruk radicaal daalde. Er is mij verteld dat dit middel op het ogeblik niet meer op de markt is. Ik GELOOF dat het iets was dat “Kennington” heette, maar het kan ook Ketamine geweest zijn. Hij vertelde me wel dat heel veel mensen ervaringen hadden gehad met “nachtmerries”.

Begrijp alsjeblieft dat ik geen bevestiging zoek voor wat er gebeurd is. De ervaring boezemt me nogal ontzag in. Ik heb mijn leven totaal omgegooid omdat ik me ernstig bewust ben geworden van de aanwezigheid/ het bestaan van God en mijn verantwoordelijkheid jegens hem is overduidelijk!