Beschrijving Ervaring:

Ik ben een student in mediastudies aan een universiteit in Londen. Dit is gebeurd toen ik een korte film aan het opnemen was voor mijn studie.

We gebruikten een verlaten kerk en we waren erg enthousiast, omdat het tien weken had geduurd om toestemming te krijgen. De kerk was midden in een renovatie en hoewel er niets in zat dat het op een kerk deed lijken, lag er een aanzienlijke hoeveelheid afval en allerlei bouwmaterialen in het midden. Hoewel afzetlint de deur bedekte die naar de trap leidde, besloten we het balkon te gebruiken, dat over de hele lengte van de kerk aan beide kanten liep, het was ongeveer drie meter breed en zeven meter hoog.

Toen we met filmen begonnen, moesten we meermalen ophouden omdat het balkon aan het kraken was, en toen onze cameravrouw, Jo, terugging naar de cameratas, ongeveer vijf meter van de set om de tape te verwisselen, leunden ikzelf, Shane en Charlie (allen, met inbegrip van Jo, waren goede vrienden van de middelbare school) tegen het balkonmuurtje, dat het begaf en vielen we naar de grond.

I opende mijn ogen en herinner me naar boven te kijken en te denken, “Nou, dat was een hele val, en ik heb me niet eens bezeerd” Mijn hoofd lag ergens op, dus ik had een goed zicht op alles, een groot deel van het balkon lag nu op de begane grond. Ik dacht niet veel na over Charlie en Shane, omdat ik dacht dat ze niet gevallen waren. Ik voelde iets langs mijn zijden naar beneden druppelen, waardoor ik neer keek, door mijn borst stak een metalen stang - één van die staven die in het midden van beton gaan. Ik raakte niet in paniek; ik lag daar gewoon, bewegingsloos, voelde wat bloed langs mijn zijden lopen, onderweg mijn T-shirt doordrenkend.

Uit de hoek van mijn ogen zag ik wat beweging. Ik zag Shane opstaan, zijn rug was diep verwond en hij hinkte terwijl hij naar de muur toe strompelde. Toen besefte ik dat ik geschreeuw kon horen, maar het was gedempt alsof iemand in een kussen schreeuwde, ik keek omhoog in de richting van de schreeuw en zag Jo op het balkon naar beneden kijken, haar gezicht vertrokken in een mengsel van geschreeuw en tranen. Dit deed me glimlachen, hoewel ik niet wist waarom ik glimlachte. Ik wou dat ze er mee ophield, maar ik kon niet spreken, ik probeerde het niet eens.

Ik keek weer naar die stang in mijn borst en besefte voor de eerste keer dat ik sterven ging, maar ik kon niet begrijpen waarom, ik wist niet zeker of ik al wilde sterven, niet dat ik enige keus had. Het maakte me niet bang, het vooruitzicht om te sterven, dat heeft het nooit gedaan, maar ik had altijd gedacht dat ik bang zou zijn als het eindelijk zover was, maar dat was ik niet. Weer was er beweging in de hoek van mijn oog. Shane knielde neer op het puin en huilde woest. Hij bleef maar tegen iets of iemand schreeuwen: “Charlie! Wakker worden,” herhaalde hij keer op keer.

Toen besefte ik ineens dat ik pijn zou moeten voelen, maar dat deed ik niet. Ik had niet eens bewogen, niet dat ik het probeerde. Ik voelde me plotseling overal warm, warm, en voor het eerst voelde ik pijn in de vorm van duizend vuisten die me over mijn hele lichaam sloegen, maar dat kon me niet schelen. Ik concentreerde me op het warme gevoel dat nu vanuit mijn lichaam door mijn benen en armen kroop, en mijn nek op, als de zon op mijn huid, maar het straalde van binnen uit. Een donkere, zwarte ring vernauwde nu langzaam mijn zicht. Het werd steeds breder en breder, en bewoog zich naar het midden van mijn zicht. 'Word wakker!' schreeuwde Shane opnieuw. Terwijl hij hoop verloor, keek hij naar me en werd ik me bewust van mijn situatie. Ik glimlachte weer op een zwakke manier, ik wist niet waarom. Hij keek omhoog naar Jo en schreeuwde wat instructies, maar ik hoorde het niet, ik kon niet. Toen begon hij mank naar me toe te lopen, nog steeds woedend schreeuwend, met zijn mond uitdrukkend: 'Greg!' al lopende, maar voordat ik iets kon doen, sloot de donkere cirkel rond mijn ogen zich volledig.

Het was alsof mijn ogen knipperden. Ze waren plotseling open, maar mijn positie was veranderd, ik was nu hoger, ik keek om me heen en zag dat ik op het balkon was. Ik vloog niet, of zweefde niet, ik hurkte daar gewoon op de rand en keek naar mezelf, zag hoe Shane de stang uit mijn borstkas haalde, hij schreeuwde, maar het was stil, helemaal geen geluid. Ik keek naar rechts en zag Jo, ook zij huilde erg. Ze was een batterijtje in haar mobiele telefoon aan het herladen, maar ze was te trillerig om het er op de juiste manier in te schuiven

Ik had het nog nooit zo koud gehad. Na het heel warm hebben toen ik tussen het puin lag, voelde ik me nu koud, maar het was geen oncomfortabel gevoel, het was gewoon iets dat zonder vragen geaccepteerd moest worden, zo leek het. Ik droeg precies dezelfde kleren als voorheen, zelfs de bloedvlekken waren er nog. Mijn zicht was niet - menselijk. Het was gebroken, hoewel ik perfect kon zien, zo niet beter, het was niet het zicht dat ik eerder had gehad, en alles gloeide op een zilveren manier.

Ik keek weer terug naar mezelf. Shane probeerde tevergeefs om me te reanimeren, maar het leek niet te lukken. Hoewel ik van de stang af was, was mijn long duidelijk doorboord, maar Shane gaf niet op. Jo was er nu in geslaagd het batterijtje in het mobieltje te steken, toetste een nummer en bracht het naar haar oor. Ik herinner me dat ik naar haar lippen keek. Ze trilden terwijl ze sprak en ik kon niet verstaan wat ze zei. Toen viel mijn oog op iets. Er kwam iets of iemand langs het balkon vlak achter Jo. Het was Charlie

Ik keek snel omlaag naar zijn lichaam. Hij was duidelijk dood. Zijn hoofd was wankel van zijn schouders af geplaatst. Ik keek weer naar Charlie. Hij zag er wezenloos uit, maar hij had tranen in zijn ogen. Hij ging zitten en liet zijn benen over de gebroken rand van het balkon bungelen, net aan de andere kant van de hysterische Jo. Hij keek naar zichzelf. 'Charlie?' vroeg ik, niet wetend of hij me zou horen. Hij keek scherp op. Zijn gezicht vertrok. 'Ik ben bang Greg.' Ik keek naar hem, en toen weer naar zijn levenloze lichaam. Er was nu niets dat iemand nog kon doen om hem te helpen. Hij was dood - punt uit. Ook hij keek naar zichzelf. 'Ik weet het,' zei ik, terwijl ik een traan over mijn gezicht voelde rollen.

De deuren vlogen open. En een team van drie paramedici schoot door de deur - twee mannen en een Vrouw. We zagen de Vrouw Charlie onderzoeken terwijl de anderen naar mij toe renden. Toen één van hen zijn koffer opende, keek hij terug naar de Vrouw die Charlie onderzocht. Alle ogen waren nu op haar gericht, zelfs die van Jo. Ze schudde zachtjes haar hoofd. Charlie was dood. Hij keek me weer aan. Als Charlie dood was, waarom staarde ik hem dan nu in de ogen? 'Je moet gaan Greg,' zei hij. Het drong tot me door dat ik moest proberen terug in mijn lichaam te raken. 'En jij?' vroeg ik. 'Greg, ik ben dood. Je hebt de Vrouw gezien; ik kan er niets aan doen.' 'Ja, dat kan je wel,' smeekte ik, 'je moet het proberen, Charlie.' Hij glimlachte zachtmoedig en knikte. Hij stond op, net als ik, en we liepen naar elkaar toe. Ik keek hem even in de ogen - ze stonden vol angst en ik kon er niets aan doen. Hij gaf me een knuffel, en Charlie gaf mannen nooit een knuffel. Hij hield me heel stevig vast en toen liet hij me los, nog steeds huilend, maar nog harder. 'Dag Greg,' zei hij. 'Dag Charlie,' zei ik. Ik keek terug naar mezelf op de vloer en sprong.

Ik werd wakker... Levend.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man

Datum BDE: 04/16/03

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja Ongeval Ik viel van een balkon.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Gemengd

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Helemaal niet.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja. Zie mijn relaas.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Volledig.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Nee

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor dat je had net vóór het moment van de ervaring. Gedurende dat hele voorvaI hoorde ik alleen Charlie's stem.

Leek jij je bewust te zijn van dingen die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Charlie was dood, en toen ik tegen Jo zei dat ik wist dat ze moeilijkheden met haar mobieltje had zei ze dat dat zo was.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Nee

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja. Zie het hoofdrelaas.

Heb je een onaards licht gezien? Nee

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Nee

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Zie het hoofdrelaas.

Leek je opeens alles te verstaan? Nee

Waren er beelden uit de toekomst? Nee

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Nee

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Charlie heft me er van overtuigd. Ik voelde angst het meest.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk GEEN

Welke godsdienst beoefen je nu? Gematigd Chistelijk

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Ik ben nu een Christen en ga elke Zondag naar de kerk (dezelfde).

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Ongeveer hetzelfde gebleven

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Op elke manier die je je kunt indenken.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja De emotie die ik voelde – het was als niets dat ik ooit had gehad. Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet vóór je ervaring had? Ja. Ik heb die dag met buitengewoon veel detail kunnen herbeleven, en daarom kan ik zo'n goede beschrijving geven. Ik heb ook het vermogen om te weten wanneer iets gaat gebeuren, hoewel dat niet uit vrije wil gebeurt! Het is door dwang.

Ik ben in staat geweest naar die dag terug te gaan met buitengewone details, waardoor ik zo'n goede beschrijving kan geven. Ik he book de bekwaamheid om te weten wanneer iets gaat gebeuren, hoewel het niet mijn kleuze is! Het gebeurt onder dwang.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Om vaarwel te zeggen tegen Charlie was het ergste, en het verbazende gevoel da tik had toen ik naar mezelf keek van af het balkon was het beste.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Alleen Jo en Shane, ze waren verbnijsterd an geloofden me aanvankelijk niet.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Ja. I kreeg een recept voor anti-depressieven waarmee het hele psychische gedoe begon.

Beschreven de gestelde vragen en de informatie die je gaf accuraat en uitgebreid de ervaring? Onduidelijk