Beskrivelse af oplevelsen:

Bij toeval kwam ik op jou website terecht, nooit echt wetend dat er rond dit onderwerp zulke websites bestonden, hoewel

ik niet echt onwetend was over de term “bijna doodervaring”. Door w at ik in mijn eigen BDE ervaren heb en de gelijkenis ervan met wat ik gelezen

heb over andere mensen die hier hun BDE beschreven, ben ik geschrokken. Voor zover heb ik dan ook besloten mijn BDE te delen met de groep. Ik heb dit verhaal aan anderen verteld over de jaren heen, maar enkel aan mensen die ik goed kende. Ik was altijd bang over wat mensen zouden zeggen of denken, maar nadat ik jou site bezocht heb, heb ik het gevoel dat ik mijn ervaring moet delen. In de hoop dat anderen ook voor hun verhaal uitkomen en zulke prachtige ervaring niet meer weg proberen te stoppen voor de wereld (en voor zichzelf).

Ik sta open voor elke soort van verificatie, op z’n minst voor sommige dingen die ik hier heb neergeschreven, tot en met hypnose.

Iets wat ik altijd al gewild heb, maar nooit de tijd voor had. Suggesties in die zin zijn altijd welkom. Als je een goede hypnotiseur kent, die deze soort dingen doet, stuur me dan alstublieft hun contactinfo. Ik leef nog steeds in Los Angeles.

Ik was 17 jaar oud en had net een duiktraining vervolledigd, terug in het jaar 1972, en ik ging op onregelmatige basis duiken met enkele schoolvrienden. Het strand waar we doken bevond zich in Corona Del Mar, Californië. Toen ik die dag wilde vertrekken om te gaan duiken, was mijn moeder erg ongerust en vroeg ze me niet te gaan, alsook de hele hobby op te geven. Natuurlijk, doordat ik 17 jaar was, voelde ik me onsterfelijk, dus zei ik “Ok , mam, maak je geen zorgen”. Onze duiksessie begon als alle anderen; we waren behoedzaam, en gingen niet dieper dan tussen 6 en 18 meter. Bovendien waren we met z’n driëen, Richard, Ricky en mezelf. Ik merkte plots dat mijn primaire zuurstoftank kapot was gegaan; ik kon geen lucht meer inademen uit het zuurstofapparaat. Ik bleef proberen, maar mislukte. Het was niet echt een probleem, we bevonden ons slechts op een diepte van 12 meter en ik had mijn reserve zuurstoftank nog.

Ik trok aan de koord die naar de reservetank leidde en ademde in. Toen ik de tweede keer inademde merkte ik opnieuw dat ik geen lucht meer kreeg, doordat ook de reservetank faalde. Zelfs tot op vandaag kan ik niet verklaren wat er juist mis gegaan is. Zowel toen als nu was ik helemaal geen expert in duiken. Door het probleem met de primaire zuurstoftank was ik reeds achter Ricky en Richard geraakt, en werd ik bang. Ik had de lucht die nog in mijn longen zat al laten ontsnappen en een vrije klim naar het oppervlak leek me dan ook geen goede optie.

De vrije klim was trouwens mijn zwakste punt in mijn duikdiploma, hetgeen duidelijk vermeld stond op mijn laatste examen. Ik probeerde de aandacht van Ricky en Richard te krijgen, maar ze leken niet te reageren.

De waarheid moet verteld worden. We waren grappen aan het uithalen met elkaar, dus moeten ze waarschijnlijk gedacht hebben dat ik hen probeerde te overtuigen voor een nieuw rondje van “elkaars duikbril afnemen”. Ik gaf ze het onderwater teken voor luchttekort. Ze antwoordden met hun middenvingers, terwijl ik daar ronddreef, hulpeloos hopend dat één van hen me lucht zou komen geven. Ze kwamen niet en ik begon met te concentreren op het inhouden van het mondstuk terwijl ik het bewustzijn verloor. Ik wist dat het moment van blackout eraan kwam en ik werd erg ongerust dat dit het was voor mij, op de leeftijd van 18 jaar, met nog zoveel om voor te leven. Nu werd ik echt ongerust en dacht over hoe ontgoocheld mijn ouders zouden zijn, vooral mijn mama. Het hele idee rond het duiken had haar nooit bevallen en op deze dag had ze me er zelfs uitdrukkelijk spijt over doen krijgen. Doorheen de jaren ben ik ook de erg nauwe psychische band met mijn moeder beginnen begrijpen en respecteren.

Juist voordat ik het bewustzijn verloor herinner ik me hoe bang en ongerust ik was, maar milliseconden voordat het eindelijk gebeurde, voelde ik een euforie over me heen vallen. Ik voelde geen angst of pijn, ik voelde me zelfs vrij en gelukkig, het was erg vreemd. Daarna bevond ik me boven het strand neerkijkend op de plaats waar onze uitrusting lag; onze koelbox en persoonlijke dingen. Ik kon naar het water kijken en zag de boei waar we doken, achter de golfbrekers. Ik wist dat Richard en Ricky nog steeds onder water waren. Ik voelde me erg levendig en intact. Het enige wat ontbrak was mijn duikuitrusting, hetgeen me ertoe aanzette ongerust te zijn omdat we het gehuurd hadden en ervoor moesten betalen als er iets mee zou gebeuren. Maar telkens opnieuw ik me begon zorgen te maken, daalde die kalmte over me neer. Tot op vandaag haat ik hoogtes en dus ging mijn aandacht onmiddellijk van de duikuitrusting naar hoe ik in staat was te zweven. Opnieuw daalde de kalmte over me neer, dezelfde kalmte die ik voelde net voordat ik m’n bewustzijn had verloren.

Ik begon rond te kijken en merkte dat ik in een noordwestelijke richting aan het bewegen was, en begon vanaf dat moment erg nauwgezet te volgen wat er met me aan het gebeuren was. Ik kon niet vertellen of ik zoiets was als een ziel of een geest. Ik voelde me heel en met mijn fysieke lichaam, ik droeg zelfs nog m’n duikhorloge. Ik merkte plotseling dat ik mijn bewegingen kon controleren terwijl ik aan het zweven was en kon stoppen wanneer ik me daarop concentreerde. Echter, als ik te lang stopte, begon ik erg te schudden. Met mijn angst voor hoogtes vreesde ik dan ook dat ik uit de lucht zou vallen. Als ik stopte met me te concentreren op het stoppen, begon ik opnieuw te zweven alsof iemand controle had over waar ik naartoe moest. Ik voelde me zorgeloos in extreme mate. Elke keer ik bang werd, begon een gevoel van totaal geluk zich te manifesteren. Het was een fantastisch gevoel.

Ik merkte dat de richting waarheen ik zweefde me uiteindelijk zou terugbrengen naar mijn stad. Ik herinner me over Disneyland te zweven en over Berry Farm, hetgeen heel vreemd was. Ik had een duidelijk gevoel dat een ongeziene kracht me gidste. Ik kon niemand zien buiten de grond en de lucht tot aan de horizon. Ik besliste de tijd te meten tussen de afstand die ik aflegde door de afstand te meten met mijn ogen tussen dingen die ik zag op de grond. Daarna gebruikte ik mijn duikhorloge om de tijd te meten terwijl ik de afstanden aflegde. Ik weet niet meer waarom ik dit deed, buiten dat ik opeens dat gevoel kreeg. Natuurlijk was dit een erg onnauwkeurige meting, maar het leek logisch. Het duurde niet lang voor ik realiseerde dat ik niet echt accuraat de grond kon volgen om afstandsmetingen te doen, en ik werd gefrustreerd over het proces. Echter, vooraleer ik het project opgaf, observeerde en concludeerde ik intuitief (ik kon het voelen vanbinnen, het was een sterk gevoel) hetvolgende. Op een bepaald moment merkte ik door geluk dat terwijl ik afstanden probeerde te meten dat mijn horloge met dezelfde snelheid seconden aftelde, lineair. Maar de afstand op de grond bleef niet constant, ze varieerde; de snelheid was niet lineair maar mijn horloge wel. Mijn diepe intuitie bracht me ertoe aan te nemen dat er iets grondig fout was.

Ik probeerde bang te zijn, maar het gevoel sloeg niet aan en ik was dan ook niet erg verwonderd toen ik boven de stad waar ik woonde aankwam. Ik eindigde boven mijn huis, hopend uit de lucht te kunnen vallen en gewoon binnen te kunnen wandelen, maar ik kon het niet. Ik kon het zweven wel stopzetten, doordat ik er reeds vanaf het begin van mijn ervaring kennis van had.

Daar was ik dan, zwevend boven mijn eigen huis. Ik kon de aanwezigheid van mijn mama voelen in de keuken, ik kon zelfs aanvoelen waar exact ze stond. Ik kon voelen dat ze overmand werd door rouw en dat ze erg ongerust was over iets, maar ik wist niet over wat.

Ik begon opnieuw te schudden en uit angst door het dak van mijn huis te vallen, ontspande ik en begon opnieuw te bewegen. Ik observeerde nu dat de richting waarheen ik bewoog veranderde, iets waar ik nauwgelet op had toegekeken sinds het begin van mijn ervaring. Ik bekeek de nieuwe richting en zag Rose Hill Cemetery (kerkhof) in Whittier. Aangezien ik me in de lucht bevond voelde ik instinctief aan dat ik over het kerkhof zou passeren als ik deze nieuwe koers bleef volgen. Al snel kwam ik op het kerkhof aan. Ik schrok toen ik gestopt werd door een ongeziene kracht. Tot dan toe waren alle stops door mezelf in gang gezet, door me op het stoppen te concentreren. Dit is tenminste wat ik erover voel, opnieuw met een sterke intuïtie dat ik juist was in deze gedachten en veronderstellingen.

Toen ik naar beneden keek zag ik duidelijk dat ik me boven mijn familiebegraafplaats bevond, waar reeds mijn late grootvader en overgrootmoeder begraven waren. Er waren andere plaatsen die leeg waren maar ook tot onze familie behoorden.

Opeens zei een stem tegen me “Wat denk je dat er aan het gebeuren is daar beneden?”. Aan de horizon, vlak voor me verscheen het hoofd van een man. Hij leek Spaans met zijn grote snor en hij sprak tegen me terwijl ik zijn mond kon zien bewegen. Hij vervaagde nu en dan, van semi-transparant tot bijna onzichtbaar tot bijna solide, maar nooit helemaal vast. Ik had de intuïtie dat hij diegene was die me gidste en me beschermde tegen het uit de lucht vallen op mijn reis, die begonnen was boven het strand, over mijn huis tot aan het kerkhof. Over de jaren heen heb ik hem “de Gids” genoemd. Hij zei opnieuw “Wat denk je dat er aan het gebeuren is daar beneden?”. Ik keek naar beneden en dacht niets nieuws te zien, aangezien ik nog maar net gekeken had. Toch zag ik opeens dat er een begrafenis aan de gang was, daar waar dit nog niet het geval was een seconde daarvoor, en dat wist ik zeker. Ik bevond me te hoog in de lucht om uit te maken wat er juist aan de hand was. Ik wist dat het een begrafenis was omdat ik een kist zag, maar ik kon geen mensen onderscheiden. Het was trouwens de eerste keer dat ik mensen zag op de grond gedurende mijn hele ervaring.

Ik keerde me tot de Gids en vroeg “Kan je me dichter brengen zodat ik de mensen beter kan zien?”, hij antwoordde vriendelijk “Neen”. Dit zette me ertoe aan opnieuw naar beneden te kijken en het zelf uit te spitten. Ik herinner me duidelijk te focussen op de mensen die het dichtst bij de kist stonden terwijl een vrouw werd ondersteund door een man, waarna ze zich losrukte. Ze gooide zich letterlijk op de kist en zei in het Engels en het Spaans dingen die alleen een moeder zou zeggen tegen haar enige zoon die op 17 jarige leeftijd sterft. Het hele gebeuren werd ineens heel somber en heel erg realistisch. Ik probeerde erg ontgoocheld te zijn, in shock, maar hoe ik ook probeerde, ik kon niet triestig of bezorgd raken. Dit hielp me wel, want moest ik dit alles gekunnen hebben ging ik gek geworden zijn. Ik keek naar de Gids en zei ‘Dit is mijn begrafenis?”. Hij antwoordde met “Ja”. Ik keek opnieuw naar beneden en zag mijn vrienden en de autos van toendertijd. Vele van m’n vrienden waren aanwezig en mijn mama en papa stonden naast de kist. Mijn vriendin met wie ik later zou trouwen stond ook dichtbij. Als ik depressief kon worden, ging ik het geworden zijn, maar ik kon helemaal geen haat, pijn of angst voelen. Alles was gewoon OK, niettegenstaande wat ik voelde en zag. Als we onszelf zo konden voelen in het dagelijkse leven zou de wereld een heel speciale wereld zijn...

Daarna zei de Gids tegen me “Je moet beslissen of je wilt teruggaan of meegaan met ons”. Ik was echter te druk bezig met iets te proberen voelen rond m’n eigen begrafenis, echter vruchteloos. De Gids vroeg me opnieuw “Je moet beslissen hier te blijven of mee te gaan met ons”. Niet in staat zijnde enig gevoel van angst te ervaren, antwoordde ik op een scherpe manier tegen de gids: “Je hebt dat nu tweemaal gezegd, je gebruikte het woord WIJ twee keer terwijl het enkel jij en ik zijn hier, wat bedoel je met WIJ?”. Op dat exacte moment verscheen een landschap achter De Gids, een prachtig landschap zoals ik er nog nooit één gezien heb in mijn leven. Ik ben naar vele plaatsen gereisd hier op aarde, maar ik moet nog steeds die plaats vinden waar planten en bomen zo schitterden als ze op deze plaats deden. Het was als een prachtige tropische jungle, ik kon vogels zien vliegen, die helemaal anders waren dan hier op aarde. Ik kon planten en bomen zien die geen steek hielden voor me. Het was zo mooi en zo vredevol, en zeer helder. Alles was helder en levend. Ik begon stilaan te begrijpen wat hier gebeurde. Ik besef nu dat waar ik naar kijk en wat ik beleef niet aards is.

Ik merkte dat vanaf het moment dat dit landschap verscheen, het afgescheiden was door een diepe ravijn. Ik en de Gids bevonden zich aan de ene kant, en het tropische paradijs was aan de andere kant. Voor zover ik bezorgd kon raken, werd ik bang omdat deze plaats elke cel van me opriep de ravijn te oversteken. Ik voelde het eigenlijk meer als mijn atomen die aangetrokken werden tot deze plaats. M’n instinct vertelde me dat als ik deze oversteek zou maken, ik niet meer terug zou kunnen komen. Toch bleef deze plaats elke vezel in me aantrekken. Ik wou er erg hard naartoe gaan, maar ik wist dat terugkeren vrij onmogelijk zou zijn. Ik dacht hoe dit m’n zus, ouders, vriendin en vrienden zou beïnvloeden. Ik dacht eraan nooit meer een vader te hebben, of zelf kinderen te hebben. Ik was pas 17 en wou nog zoveel meer van het leven ervaren. Dus bleef ik mezelf concentreren geen enkele van m’n atomen de grens die voor me lag over te laten steken. Toch had ik het ongemakkelijke gevoel dat het m’n thuis was, dat alles van hieraf afkomstig was, zichtbaar en onzichtbaar. Ik wou er echt heen, maar was me bewust van de gevolgen. Mijn intuitie was m’n enige gids geweest doorheen deze hele ervaring en toch voelde ik dat ik hier eerder was geweest.

De gids zei opnieuw “Je moet beslissen of je wilt gaan, of meekomen met ons.” Ik keek hem opnieuw aan en zei “Waarom blijf je steeds wij zeggen, als het enkel jij en ik is?”. Op die seconde kwam een man vanuit het prachtige landschap naar me toegewandeld. Hij leek erop alsof hij vanuit de lucht op een onzichtbare trap naar beneden kwam. Ik zag hem de treden naar beneden nemen, zwevend, maar hij raakte nooit echt de grond aan. Zijn beweging leek me niet erg natuurlijk, en ik merkte dat in tegenstelling tot mijn gids, hij solide bleek te zijn; ik kon er niet doorheen kijken.

Terwijl ik mijn best deed om deze ervaring ten volle te begrijpen, deed ik er niet lang over om erachter te komen wie juist uit de lucht kwam gewandeld. Het was Jezus Christus (Die ik op vandaag de ‘Goddelijke Figuur” noem, om het naamloos te houden.) Ik wist dat Hij het was, hij leek “enigszins” op de tekeningen die ik van Hem gezien had op aarde, maar dan ook weer niet helemaal. Het was een vrij fantastisch gevoel om naar Jezus Christus te kijken, de zoon van God zoals we Hem op aarde heten. Hij was gekleed in een lang kleed, blauw van kleur. Hij was veel mooier dan ooit afgebeeld op aarde. Zijn haren waren lang en goudblond van kleur, maar niet te lang.

Een blik op hem en je wist dat Hij familie was, of je vader. Mijn cellen en atomen wilden er naartoe vliegen en Hem omhelzen, maar opnieuw wist ik dat de oversteek over de ravijn een vrij permanente reis zou zijn. Het waren mijn instincten die mij tegenhielden de ravijn te oversteken. Ik wou mijn opties open houden, als er al zoiets was. Vele keren in de afgelopen 33 jaar heb ik gedacht, dat als ik opnieuw de kans zou krijgen, ik het zou doen. Zoveel keer heb ik gedacht – waarom ben je er niet voor gegaan – je hebt de beste kans van je leven laten liggen. Het is moeilijk het te beschrijven, maar het was alsof we elkaar uren aankeken. De eerste seconde dat ik hem zag, wist hij alles over me, mijn verleden, heden en toekomst. Ik had het gevoel waardeloos te zijn, of op zen meest niets speciaals te zijn. Ik voelde en ervaarde dat er niets was dat ik kon doen of zeggen wat dit Wezen nog niet wist. Ik kon Hem voelen binnenin mijn hoofd, ik kon zijn gedachten voelen kort vooraleer ik ze voelde en dacht. Ik wou ECHT met Hem meegaan, maar ik was al excuses aan het voorbereiden om dat niet te moeten doen. Ik voelde me slecht omdat ik Hem in m’n hoofd voelde en ik aanvoelde dat ik Hem op geen enkele wijze mocht ontgoochelen, ook niet in gedachten. Het was juist zoals men zegt op aarde. Hij is alwetend en alziend, en dat kon je voelen. Maar Hij leek zo rustig en vergevend op hetzelfde ogenblik. Ik had zoveel gevoelens terwijl we daar naar elkaar stonden te kijken.

Jezus zei tegen me “Je moet beslissen of je met ons wil meekomen of wil teruggaan”. Het was dan dat ik het meest fantastische iets in mijn hele leven realiseerde – hij sprak rechtstreeks in m’n hoofd; z’n mond bewoog nooit. Ik kon het uit Zijn hoofd voelen rechtstreeks in het mijne, mijn oren werden nooit gebruikt. Het was gewoon onvoorstelbaar dat ik op een telepathische manier aan het converseren was met dit Wezen.

Ik was verbluft en voelde me zo speciaal en anders. Het leek erg natuurlijk en ik dacht erover waarom we dit op aarde niet deden.

Ik kon aanvoelen dat Hij wist wat ik ging zeggen, nog voor ik eraan dacht het te zeggen. Ik probeerde telepathisch met Jezus te spreken, maar mijn inspanningen waren slechts komisch. Mijn mond bleef bewegen en er kwam geluid uit, maar ik kreeg een goed idee rond het concept. Ik dacht aan goede redenen waarom ik niet met hen mee wou gaan en waarom ik liever naar het leven terugkeerde, terwijl ik zo respectvol mogelijk probeerde te zijn om hen niet te kwetsen. Ik schrok toen Hij tegen me zei “Ik wist dat je die beslissing zou maken”. Hij zei verder niets, Hij knikte alleen z’n hoofd met goedkeuring en lachte naar me. Ik wachtte instinctief tot ik teruggestuurd werd. Jezus sprak opnieuw tot me, in m’n hoofd en niet via m’n oren. Hij zei “Op een dag heb Ik werk te doen via jou”, en ik dacht terug “Ik doe alles wat je me vraagt”, waarop Hij zei “Je zult een lang leven hebben”. Ik dacht terug “Dank u”. Terwijl Hij verdween merkte ik dat Hij de grond niet aanraakte. Boem, daar was ik opnieuw in het water met Richard en Ricky ,die beiden zo dicht bij me zwommen dat ik de horror en bezorgdheid op hun gezicht kon aflezen. Dat gaf me de kans het mondstuk uit hun mond te trekken en te ademen, ademen en ademen.

Daarna deelden we de lucht en begonnen naar het oppervlak terug te keren. Eens op het strand aangekomen, bleef ik liggen, totaal verbauwereerd over wat ik meemaakte. Heel emotioneel maar toch kalm en blij terug te zijn in deze wereld vroeg ik Richard en Ricky wat me overkomen was, en ze vertelden me het. Ze hadden omgekeken en waren teruggekeerd omdat ik te ver achterop gevallen was. Eens ze bij me aangekomen waren zeiden ze dat ik van kleur veranderde; van lichtbruin tot blauw, tot donkerblauw en uiteindelijk vaal grijs. Ik dreef er rond als een grijs levensloos mens. Ze vertelden me dat ze bang waren me aan te raken of te verplaatsen. Ze zeiden dat na wat 5 of 10 minuten leek, ik opnieuw van kleur begon te veranderen, van grijs naar donkerblauw, daarna blauw om uiteindelijk terug lichtbruin te worden. Ze keken vol angst toen ik opnieuw in hun duikbril keek. Dat was toen ik hun mondstukken uittrok.

Eens op het strand aangekomen vroegen ze me beiden om een verklaring, ze konden voelen dat er iets met me gebeurd was. Ik was echter niet in de stemming erover te praten, ik geloofde het zelf nog steeds niet. Ik probeerde de dingen te plaatsen maar slaagde er niet in. Ik vroeg Richard om ons naar huis te rijden, we waren immers met mijn auto gekomen. We reden meestal vroeg terug, zodat we de rest van de dag nog vrijhadden. We brachten het duikmateriaal terug en we waren al snel terug op de snelweg. Opnieuw begon het vragenvuur; “Wat is er met jou gebeurd?”. Ik kon amper rechtop zitten. Ik voelde me zwak en erg raar. Finaal vertelde ik Richard en Ricky dat er me inderdaad iets overkomen was, maar ik wist niet goed hoe het hen te zeggen. Ik zei dat ze me niet zouden geloven als ik het hen zou vertellen.

Gary

Was de ervaring moeilijk in woorden te vatten? Neen Ik kan me nog steeds alles helder herinneren.

Tijdens de ervaring was er een hiermee samenhangende levensbedreigende situatie? Ja. 

Op welk moment van de ervaring ervaarde u het hoogste bewustzijn/alertheid? Vanaf het moment dat ik mijn lichaam verliet. Ik weet nu dat op het ogenblik ik mijn lichaam verliet, me in een hoger bewustzijn bevond.

Hoe stond dit hoogste niveau van bewustzijn en helderheid tijdens de ervaring in verhouding tot Uw normale alledaagse bewustzijn en helderheid? Meer bewust en alert dan normal.

Als uw bewustzijn en helderheid tijdens de ervaring verschilde van het dagelijkse ervaren van wakende bewustzijn en helderheid, verklaar dan alstublieft: Mijn intuitie was zo precies en nauwkeurig dat ik er volledig op vertrouwd heb voor mijn feedback. Vooral toen ik niet wist wat te doen. In tegenstelling, zou ik nu sceptisch zijn als mijn intuitie me vertelde dat ik hier eerder was geweest. Maar in die andere wereld was mijn intuitie absoluut nauwkeurig en volgde ik het zonder nadenken op.

Week uw gezichtsvermogen op een of andere manier af van uw normale alledaagse gezichtsvermogen (in om het even welk aspect, zoals helderheid, duidelijkheid, gezichtsveld, kleuren, contrast, diepte, doorzichtigheid van objecten, etc. )? Ja, Ik zag transparante wezens en solide wezens. Mijn ogen zagen prachtige kleuren die straalden. Planten, de grond, rotsen, vogels, alles leek te schitteren in een intens licht, kleur en helderheid. Diepteperceptie leek ook verbeterd.

Week uw gehoor in enig opzicht af van uw normale gehoor (in om het even welk opzicht zoals duidelijkheid, mogelijkheid om de bron van het geluid te identificeren, toonhoogte, volume, etc. )? Neen 

Maakte U een scheiding mee van uw bewustzijn en uw lichaam? Ja

Welke emoties voelde U tijdens de ervaring? De afwezigheid van alle emoties die je zou verwachten wanneer je doodgaat. Ik voelde geen pijn, geen zorgen, geen schade, geen angst, het is ONMOGELIJK enige slechte gedachte te voelen in deze wereld. Dat is tenminste hoe het leek. Je kon intense gevoelens van rust, vrede, toebehoren ervaren alsook het gevoel van eeuwig geleefd te hebben en dat ook voor eeuwig te blijven. Je voelde je, ik voelde me één met het universum. Melig, maar WAAR.

Kwam U in een tunnel of buis terecht? Neen 

Hebt U een licht gezien? Neen 

Nam U andere wezens waar, of kwam U die tegen?  Ja, Een gids verscheen voor me en vervaagde nu en dan; eerst leek hij transparent , daarna eerder vast. Ik kon op elk moment door hem heen kijken, ongeacht zijn verschijning. Er was altijd een plek waar ik dwars door hem heen kon kijken. Ik dacht dat ik hem voelde te kennen, maar ik zag hem niet echt als iemand die ik ooit gekend had. Toch had ik het gevoel dat hij me kende en beschermde. Hij sprak meermaals tegen me, maar gebruikte telkens zijn mond. Ik hoorde hem met mijn oren.

Jezus Christus of een ander wezen dat zich als Hem voordeed, verscheen ook. Jezus leek te zweven, Hij raakte nooit echt de grond. Hij was de hele tijd solide. Hij kon mijn gedachten lezen. Hij sprak tot me, zonder dat Zijn mond bewoog. Hij sprak rechtstreeks in m’n hoofd, ik hoorde nooit een woord in m’n oren. Onze communicatie verliep telepathisch. Ik herkende hem als Jezus Christus. Mijn exacte beschrijving van de communicatie staat in m’n BDE.

Ervoer U een soort samenvatting van vroegere gebeurtenissen uit uw leven? Neen 

Kon U iets waarnemen of horen ten aanzien van mensen of gebeurtenissen dat U later kon verifiëren? Ja Ik heb hier niet over uitgewijd in mijn verhaal, omdat het zo al te lang was. Maar toen we van het strand naar huis reden, ontspon een gesprek over hoe het weer was in onze stad. Sinds ik er geweest was, wist ik dat het halfbewolkt was en zonnig. De conversatie ging erover of de wolken al verdwenen zouden zijn. Ik vertelde Rick en Richard dat bij ons thuis, de zon scheen. Toen we thuis aankwamen, was het weer exact zoals ik het beschreven had. Het was de eerste keer dat ik begon te geloven dat wat me overkomen was in de BDE, echt was. Jezus vertelde me dat Hij werk te doen had via mij, en dat ik een lang leven zou leiden. Op vandaag heb ik enkele kleine gezondheidsproblemen, maar ik ben nog nooit geopereerd geweest, hetgeen mijn dokters verbaasde. In dezelfde context; na mijn BDE ben ik in twee verkeersongevallen verzeild geraakt die zouden moeten fataal geweest zijn. En toch, toen ze gebeurden – dit gaat echt ongelofelijk klinken ... – Toen deze ongevallen me overkwamen werd ik uiteraard erg bang; ik wist dat ik ging sterven, door wat ging gebeuren. Beide keren was ik alleen en slipte op de snelweg. Maar telkens werd de angst ingenomen door een gevoel van totaal geluk zoals in mijn BDE. Wanneer ik dit besefte midden in het ongeval herkende ik er dus de gevoelens van mijn BDE in. Onmiddellijk verdween elke angst. Ik voelde ook als het ware een glazen bescherming die over mijn auto werd gezet. Als een krachtveld dat met beschermde. Ik kon andere auto’s tegen me zien botsen, en toen ze wegkatapulteerden, hadden mijn auto en de anderen geen enkele schade. Sorry als dit gek klinkt, maar het is de waarheid. Jezus zei me dus eigenlijk dat Hij me zou beschermen, zodat Hij ik zijn vraag voor Hem iets te doen kon vervullen. Hij zei ook dat ik een lang leven zou leiden. Deze twee beide ongevallen gebeurden toen ik 18 jaar was. Dus ik heb altijd mijn overleven toegedicht aan wat Jezus me heeft verteld.

Hebt U mooie of anderszins specifieke plaatsen, niveaus of dimensies gezien of bezocht? Ja, Een prachtige en echt kleurrijke, doch heldere tropische jongle, met bomen, planten en vogels. Maar ik bekeek het vanaf de andere kant van een klif, die mij en m’n Gids ervan gescheiden hield. Jezus stond aan de andere kant van deze kloof.

Had U een gevoel van veranderde tijd of plaats? Ja, toen ik de eerste keer m’n lichaam verliet, had ik mijn duikhorloge aan. Ik deed enkele zeer onwetenschappelijke metingen van de afstand die ik aflegde door dingen op de grond die ik herkende af te meten tegenover m’n secondenwijzer. Erg onwetenschappelijk. Maar mijn conclusie was, en is nog altijd dat ik tijd meette in een gewijzigde tijdssituatie. De grond bewoog nooit op een lineaire manier, de afstanden waren op z’n best onjuist te noemen. De afstanden veranderden steeds, soms herhalend, soms langer en soms korter. Toch bleef mijn horloge tikken zonder afwijking. Mijn intuitie en perceptie waren dat ik me in een andere tijdszone bevond. Eén waar mijn aardse horloge geen enkel nut had in het maken van afstandsmetingen.

Alsook zou ik zonder fouten willen zeggen dat dit hele gebeuren een uur of meer duurde. Het leek alsof ik voor een hele lange tijd in de BDE was. Maar toen ik mijn duikvrienden vroeg hoe lang ik het bewustzijn had verloren, schatten ze 5 a 10 minuten. Dus had ik een bijkomende reden om aan te nemen dat mijn duikhorloge niet de tijd meette tijdens mijn ervaring.

Had U het gevoel bijzondere kennis te hebben, of een algemene onderliggend beginsel te ervaren, of een doel te kennen? Ja, Alleen de kennis die me door Jezus werd gegeven dat ik een lang leven zou leiden, en dat hij me zou gebruiken voor een bepaald soort werk dat moest gedaan worden. Maar als het ook meetelt, ben ik ervan overtuigd dat ik al eerder in het prachtige landschap was geweest, dat ik er van afkomstig was. Ik wist dat deze plaats mijn werkelijke thuis was. Ik wist ook instinctief dat als ik de klif zou oversteken, ik zou stoppen met leven op aarde.

Kwam U bij een grens of een soort gebouwde afscheiding terecht? Ja, een erg diepe klif verscheen, waarbij ik en mijn gids ons op de ene kant bevonden. Het prachtige landschap en Jezus bevonden zich aan de andere kant. Een absoluut gevoel, dat als ik de klif overstak, ik een deel van dit landschap zou worden en stoppen met bestaan op aarde.

Werd U zich bewust van toekomende gebeurtenissen? Neen. 

Had u enige paranormale of andere speciale gaven na deze ervaring, die U eerder niet had? Ja, een bescherming door een ongeziene kracht heft twee keer mijn leven gered in auto ongevallen. Ik heb toekomstige dingen gezien die levensbedreigend voor me waren, en ik heb ze vermeden. Eens was ik onderweg naar huis van m’n werk, en wilde ik een bestelwagen inhalen. Maar toen ik aan het manoeuvre begon, zag ik de voorband van de bestelwagen loskomen. Het raakte mijn auto, wat ertoe leidde dat ik in een stenen muur reed. Het beeld hield me tegen de bestelwagen in te halen. Uiteindelijk haalde ik hem toch in en passeerde hem zonder problemen.

Daarna hoorde ik een hard en luid lawaai. Ik keek in mijn achteruitkijkspiegel om de rechter voorband van de bestelwagen te zien loskomen en over de rijstrook waar ik gepasseerd was, te rollen. Daarna raakte het de kant van de weg en botste het tegen een stenen muur. Juist op die manier zoals ik het gezien had. Ik dankte God hierna. Ik heb ook al rare dingen me zien overkomen voor mijn BDE.

Hebt U Uw ervaring aan anderen medegedeeld? Ja, gevarieerd. Ik heb het met anderen gedeeld toen ik aanvoelde dat het gepast was.

Velen bekijken me met ongeloof. Anderen halen bijbelse dingen aan waarvan ze denken dat ze mijn verhaal staven. Ik weet niet of ze beinvloedt zijn. Ik begon mijn verhaal te delen met vrienden en familie kort nadat het me overkwam. Richard werd dokter, dus deelde ik het verhaal voor hij naar de universiteit vertrok, en nadat opnieuw een goede schoolvriend overleden was. Op vandaag vertel ik mijn verhaal met andere new age en spirituele mensen. Ook mijn beslissing om het met jullie te delen, doet me goed voelen vanbinnen. Ik heb mijn verhaal echter nog nooit publiek gedaan.

Had U al enige kennis aangaande bijna dood servaringen (BDE) voor Uw eigen ervaring? Ja, ik denk dat ik erover gehoord heb in de jaren ’60 en ’70. Ik ben echter vrij wetenschappelijk ingesteld, en deed wat ik erover hoorde iaf als pure nonsens. Daarenboven las ik een artikel in Omni Magazine, waarin dokters en psychiaters het fenomeen toedichtten aan een chemische reactie die zelfs in ons DNA was ingebouwd om ons te te helpen als we sterven. Deze chemische reactie wordt gestart als we stervend zijn. Maar na mijn BDE had ik er een heel ander idee over. Omni kan tot op vandaag niet verklaren hoe BDE’s gebeuren bij mensen die heel plots overlijden en terugkomen. Ik zou denken dat het menselijke organisme niet de tijd heeft om op zulke chemische reactie te reageren bij plots overlijden. Misschien is dat de reden waarom hun magazine niet meer gepubliceerd wordt.

Hoe zag U de realiteit van Uw ervaring kort (enige dagen of weken) nadat het gebeurd was? Ervaring was zeker echt.

Ik heb er een miljard keer over nagedacht, van voor naar achter en omgekeerd. Sommige dagen lijkt het niet echt, andere dagen wel. Sommige dagen lijkt het gewoon te mooi om waar te zijn. Maar wat er die dag op het strand gebeurde was erg echt en die gedachten kan ik niet vergeten, hoe hard ik ook probeer. Ik heb het naar u gezonden om misschien enige verificatie te krijgen over de dingen die ik geschreven heb. Het lijkt allemaal heel echt voor me, maar ik ben een grote skepticus, dus zoek ik naar enige vorm van verificatie als ik de tijd vind. Daarenboven wordt dat gevoel van echtheid versterkt door beschermd geweest te zijn van verwondingen zoals Jezus me vertelde. Ik geloof dat de BDE het leven na de dood in een heel andere format probeert te verklaren. Nu ik ouder word, vind ik het soms zelf nog moeilijk er zeker van te zijn.

Waren een of meerdere delen van de ervaring bijzonder betekenisvol of significant voor U? Neen, ik heb het al allemaal besproken.

Hoe beoordeelt U tegenwoordig de werkelijkheid van uw ervaring? Ervaring was zeker echt.

Zijn Uw relaties met anderen veranderd specifiek als een gevolg van Uw ervaring? Neen 

Zijn Uw religieuze overtuigingen of gewoontes veranderd op grond van deze ervaring?  Ja, ik vind het moeilijk om te geloven dat we meerdere goden kunnen aanbidden in het licht van zoveel godsdiensten. Sommige van hen geloven in Jezus, anderen niet. He is een grap dat we zoveel verschillende interpretaties hebben. Het is helemaal uit z’n verband. Ja, mijn geloof is veranderd – Ik geloof nu dat de kracht in de ziel van het leven al eeuwig bestaat, en eeuwig zal blijven bestaan. Het is altijd zo geweest, en zal altijd zo blijven. We kunnen onze levens niet anders leiden dan zoals we ze nu op aarde beleven.

Heb je na deze ervaring nog andere gebeurtenissen meegemaakt, of geneesmiddelen of andere middelen gebruikt die de ervaring of een deel ervan reproduceerden? Neen, nooit

Geven de antwoorden op de gestelde vragen en de informatie die U totnogtoe gaf een nauwkeurig en volledig beeld van Uw ervaring? Ja