Beskrivelse af oplevelsen:

Er zijn 9 maanden voorbij gegaan sinds ik mijn BDE had en hoewel ik niet te lang bij die ervaring stil blijf staan is hij toch nooit ver uit mijn gedachten. Ik geloof niet dat ik de "normale" BDE heb meegemaakt, die van mij was er een zonder toeters en bellen. En nadat ik enige van de meer sensationele verhalen op internet heb gelezen ben ik daar wel blij om. Maar, hier gaan we dan, voor wat het waard is.

Ik had mijn BDE tijdens een dotter behandeling. Ik had een hartaanval gehad, mijn 3e, op 14-4-98...een spoed dotter behandeling redde op dat moment mijn leven, maar er moest nog meer gedaan worden. Dat gebeurde een paar weken later, in mei. De behandeling aan mijn kransslagader ging goed, ik kan me herinneren dat de dokter naderhand voor de grap tegen mijn vrouw zei dat ik de volgende maandag weer aan het werk kon gaan. Echter, toen ik naar mijn kamer was teruggebracht ging er iets vreselijk mis en ik kreeg weer een hartaanval...en ik werd snel teruggereden om weer gedotterd te worden.

Het leek of ik uren onder het mes was. En ondanks de medicijnen had ik vreselijke pijn...maar toch kwam de gedachte aan doodgaan nooit bij me op. Ik had volledig vertrouwen in de bekwaamheid van mijn arts en in mijn eigen onverwoestbaarheid.

Tegen het einde van deze dotter ronde...voelde ik vanuit het niets een vreemde electrische "plof", waarschijnlijk oorspronkelijk vanuit mijn hart, door mijn lichaam weerklinken. Ik was verlamd...kon me niet bewegen, kon niet ademen of zelfs mijn ogen bewegen. Ik herinner me mijn paniek omdat ik niet kon ademen. Ik wist dat ik het moest doen, ik wilde het ook maar ik kon het niet...en ik had geen pijn. Omdat ik mijn ogen niet kon bewegen zag ik alleen maar een glimp van het medisch team dat hard werkte om me te redden. Ik zag de vuist van mijn arts op en neer gaan terwijl hij op mijn borst stompte. Ik kon het holle geluid horen...maar ik voelde niets. Ik had nooit het gevoel dat ik "buiten" mijn lichaam was, maar ik zat er ook niet echt in.

Ergens tijdens die seconden die een eeuwigheid leken (en nog steeds lijken) te duren...werd het me duidelijk. Ik was stervende. Mijn gezicht ging achteruit tegelijk met het besef van wat er allemaal om me heen gebeurde. Wat ik me kan herinneren voordat alles zwart werd is een gevoel van angst voor mijn gezin en volslagen droefheid dat ik mijn vrouw en dochters nooit meer zou zien. Ik wilde niet dood, ik wilde ze niet alleen laten!

Het volgende dat ik me herinner is dat ik op de tafel stuipen kreeg...ik snakte naar adem. Ik had weer pijn...heel erge pijn, in mijn hele lichaam. Ik kan niet verklaren hoe of waarom, maar middenin mijn gevecht voor het leven, kon ik niet ontkomen aan het besef dat ik van ergens werd terug geworpen in mijn lichaam. Ik herinner me niets van de tijd dat ik daar ergens was...alleen dat ik niet in het omhulsel(lichaam) was dat ik kende als mij. Ik kan me herinneren dat ik dacht dat het ongeveer zo moest voelen als je geboren werd.

Vandaag de dag lijkt het er op dat ik hersteld ben van mijn hart problemen.

De schade aan mijn hart die is ontstaan in de periode april/mei heeft er voor gezorgd dat ik op de leeftijd van 42 moest stoppen met werken. Mijn dokter zegt dat ik alle stress, lichamelijk en geestelijk, moet zien te vermijden als ik wil blijven leven. Dat was dus echt het einde van mijn carriere. Ik ben nu full time vader voor mijn dochters en hopelijk een betere echtgenoot voor mijn vrouw. Zolang ik maar mijn pillen inneem en op mijn tellen pas zal het wel goed gaan met me.

Ik ben niet bang voor de dood...ik weet dat er geen pijn is en als de tijd daar is zal het zelfs een gevoel van verlossing zijn. Ik heb geen buitengewone visioenen te melden en ik ben zeker niet dichterbij heiligverklaring dan voor mijn BDE. Van tijd tot tijd heb ik de neiging om me helemaal te laten meeslepen door de wereld...en voel ik dat ik terug glijd in mijn oude manier van denken. Maar ik keer altijd terug naar het gevoel van helderheid dat ik had in mijn ziekenhuis kamer toen het ergste achter de rug was...een moeilijk te omschrijven besef van weten wie we zijn, waarom we hier zijn, waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan.

John Lennon had gelijk...liefde is echt het enige dat je nodig hebt.