Beschrijving Ervaring:

Gedurende enkele jaren had ik met een groep vrienden Vietnam-veteranen ontmoet die last hadden van Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS). Mijn bijdrage aan deze mannen was er een van ondersteuning. Luisteren, naar hun verhalen als die beschikbaar kwamen. Een deel van onze relatie bestond erin hen te helpen vaardigheden te ontwikkelen om verhalen te vertellen, en een omgeving met enige spirituele dimensies te ontwikkelen waarbinnen zij hun individuele gevoel van spiritualiteit konden hervinden. Ik introduceerde hen in de Indiaanse ceremonie, om gemeenschappelijke spirituele gronden te creëren zonder specifieke denominatie, want deze mannen hadden uiteenlopende achtergronden in geloofspraktijken en denominaties.

Uit een oogpunt van gemeenschappelijke menselijkheid was het noodzakelijk een denominatievrije omgeving te creëren. Het leek een gemeenschappelijke factor te zijn bij gevechtsveteranen (die lijden aan PTSS) om ofwel de geloofspraktijken in hun achtergrond te hebben verworpen, ofwel, wat vaker voorkomt, zich verworpen te hebben/zich verworpen te voelen door hun geloof(en) als gevolg van de slachtoffers van gewapende gevechten.

Als de anderen in onze groep die deze goede mannen en vrouwen -- de veteranen -- ontmoetten, boden wij elk vriendschap, empathie en genegenheid aan hen aan. Mijn eigen praktijk was die van het vasten op de zaterdagen dat we elkaar ontmoetten. Dit hielp me om me voor te bereiden op het letterlijk "in bloed lopen" met deze geweldige mensen.

Op zaterdag 14 november 14 november 1992 zouden we zoals gepland samenkomen met een kleine groep waarmee we al zo'n vijf jaar samenkwamen. Om de een of andere reden meldden de veteranen zich voor die dag en verontschuldigden zich op verschillende manieren. Een goede vriend, Virgil C., de eigenaar van de plaats waar we elkaar ontmoetten en onze zaterdagse zweetavonden hielden, besloot de ceremonie door te laten gaan, voor onszelf en onze eigen behoeften.

Ongeveer drie kwartier na de Inipi (zweetceremonie) kreeg ik een gevoel van zwaarte en enig ongemak aan de linkerkant van de borst, alsof zich daar warmte ophoopte. Ook het leunen op de koudere grond leek wat van deze druk te verlichten. Ik had een lichte maagklachten, maar dat kon ik toeschrijven aan het vasten. Ik vroeg echter om naar buiten te gaan en wat adem te halen, ik voelde enige behoefte om de hitte in mijn linkerzij te verlichten.

Eenmaal buiten, met een prachtig uitzicht op San Pablo Bay, in de stilte van de nacht, wilde ik me gewoon ontspannen, loslaten. Het water van de baai leek gevuld met lichtbelletjes die dansten en bewogen, soms tegen de stroming in, in een soort dans. Ik voelde me erg aangetrokken tot het ongewone schouwspel, maar zocht er geen betekenis of betekenis bij -- het was gewoon mooi en, toen ik mijn vriend hierover vertelde, was hij het er gewoon mee eens (pas later zou hij me vertellen dat hij nooit iets gezien had).

We keerden terug naar de zweethut, om de ceremonie af te ronden. De enige ongewone gebeurtenis die me enige aarzeling gaf, was dat ik telkens als ik mijn ogen sloot om me te ontspannen, het gevoel had ergens anders te zijn, op een reis door een of ander veld. Maar, nogmaals, ik deed het af als vermoeidheid en vasten.

Aan het eind van een derde ronde van het zweet, smeekte de benauwdheid in mijn borst me om te stoppen. Ik vroeg mijn vriend om zijn mening, en hij stemde toe. We voltooiden de ceremonie volgens de traditie -- een kwestie van respect. En vertrokken naar zijn huis, waar we zouden genieten van een licht diner. Mijn maag was nu echt van streek, maar omdat ik aan het vasten was, lette ik er niet op. Ik nam een snoepje, en toen ik het opat, werd mijn maag weer rustig. Ik dacht dat dit bevestigde dat mijn ongemak te wijten was aan een lang vasten, dat ik net aan het verbreken was. Ik voelde me een beetje licht in het hoofd, maar niets zorgwekkends. Toen we aan het diner zaten -- broodjes salami en koffie -- werd ik plotseling duizelig, mijn borst deed geen pijn, ik voelde me alsof ik gewurgd werd, maar ik kon veel meer lucht inademen dan voorheen. Het voelde alsof mijn borstbeen werd gescheiden en verscheurd. Nu voelde ik wel bezorgdheid.

Mijn vriend vroeg me of ik een hartaanval had, en nee, om eerlijk te zijn, ik voelde geen gevoelloze arm of kaak, en die symptomen worden vaak genoemd. Natuurlijk moeten wat hij zag en wat ik voelde heel verschillende dingen zijn geweest. Maar ik maakte me grote zorgen en vroeg hem me naar de plaatselijke spoeddienst in het ziekenhuis van Kaiser-Permanente in Richmond te brengen -- zo'n twintig minuten verderop. Dat deed hij, en ik ben hem daar dankbaar voor.

Toen we het huis verlieten, probeerde ik met enige humor tegen hem te praten, want hij zag er zo bezorgd uit, en ik wilde hem niet opzadelen met de ongemakken van wat ik nog steeds dacht dat het resultaat was van mijn vasten die hele dag. Toen werd ik me ervan bewust dat ik uit de auto stapte door het raam, en keek naar mijn vriend en een karkas, dat snel vervaagde in de straat. Het lege lichaam naast mijn vriend leek mij te zijn -- ik vond het maar vreemd, want er begonnen andere gebeurtenissen plaats te vinden -- die moet ik voor mezelf houden tot ik ze goed kan begrijpen.

Nadat ik me door het omringende landschap had bewogen, bevond ik me op dezelfde plek die tijdens de ceremonie in mijn gedachten was geweest. Open, gebroken, heuvelachtig terrein, met een pad dat omhoog leidde, naar de zijkant van een nabijgelegen berg. Het pad werd een keienpad dat bij de ingang van een tunnel afsplitste, en ook naar rechts afbuigde, naar een plek met vieze lampen, waar veel lawaai werd gemaakt. Twee stappen later, of zo leek het, had ik een paar honderd meter afgelegd, tot aan de rand van een ravijn dat mij grote angst inboezemde, gewoon een onaangename, onbegrijpelijk lelijke plek, vol as, prikkeldraad en brandende fakkels, die brandden met de geelgroene kleur van zwavel. Iets in mij hield me tegen, en ik bevond me in de tunnel, waar ik door de muren heen een veld vol stenen mensen kon zien. Een innerlijke stem zei stilletjes dat zij het zijn die wachten op de realiteit van het intellect, ogen verloren in de verte, wachtend tot het leven-als-idee werkelijkheid wordt, zoals het leven voor hen ging, vrij om te zijn wat het is...

Aan het einde van de tunnel, of bovenaan de trap, was er een sprankje licht. En daar ging ik heen. Ik denk dat ik op dat moment een flauw vermoeden had van mijn eigen dood, maar ik wist dat ik geen drempel kon overschrijden die ik niet kon zien. Toen ik me omdraaide om de trap af te gaan, viel ik achterover, en bevond me aan de andere kant van een poort die er niet was, er was geen uitweg. De plek was een eindeloos veld, vol gras en bloemen in alle kleuren, en bomen die stille liedjes zongen, en ze verwelkomden me allemaal. Ik? Wie ben ik dat ze dit doen, dacht ik, waarom verwelkomen ze mij?

Ik nam een pad dat verder liep naar een plek waar felle lichten schenen, een soort bouwwerk, vol met mensen, bij duizenden. En ze juichten allemaal en verwelkomden me - ik wist dat ik geen held of belangrijk persoon was, maar ze waren blij dat ik was gekomen. Toen kwamen uit de felle lichten leden van mijn familie, veel dierbare mensen die we in de loop der tijd hadden verloren, mijn grootvader, tantes, ooms, neven en nichten, en zelfs degenen die ik alleen van foto's kende. En mijn jeugdvrienden en hun familieleden. En ze kwamen me allemaal begroeten en verwelkomen. Ik begreep niet wat er gebeurde, maar ik vermoedde (denk ik) dat ik wist dat ik doodging.

Dan waren er enkele wezens wiens spieren geen vlees waren maar vlammen. Vuur in de vorm van benen, armen, enzovoort, en vol licht. Ze begroetten me, en nadat ze allemaal vertrokken waren, bleven er nog maar twee over. Een die me aankeek, iemand die ik kende of zeker zal kennen, iemand van extreem belang voor mijn leven -- maar het vertrok, klom boven de bomen, en wachtte daar. Het andere wezen, stond achter me. Ik wendde me tot mijn familie, maar zij waren stil geworden. De hele wereld was erg stil geworden.

Toen werd ik me bewust van een soort licht. Schijnend met een helderheid die meer is dan alle zonnen in het heelal. Wit, helder en kristalhelder, en zeer levend, stond het voor mij. Op de een of andere manier wist ik dat ik niet in dat licht kon komen, dus draaide ik me om, dan weer omhoog, dan weer omlaag, en er was geen ontkomen aan het licht dat me in zich opnam. Ik wist nu dat ik dood was, en dat wat er ook zou zijn, het nu zo zou zijn. Dit allerheiligste Wezen en Geest, degene die ik met geen woord kan noemen of beschrijven, nam me in zijn armen en heette me welkom. Toen vroeg Hij: "Ben je klaar? Ik wist meteen dat ik dood was, en nu ter verantwoording werd geroepen voor mijn kleine en onbelangrijke leven, en ik kon niet liegen...

In een ogenblik dat voor altijd zal duren, zag ik mijn leven, van conceptie tot dood, als één enkele en hele gebeurtenis, niet als afzonderlijke delen van een legpuzzel, maar als een compleet en onafscheidelijk geheel. En ik wist dat mijn leven compleet was, ik was klaar. Het licht, deze Allerheiligste Geest, nam me in zich op, in een omhelzing die me tot het einde van mijn dagen en daarna zal achtervolgen. Voor een eindeloos moment kende ik Liefde. En ik wist dat ik meer geliefd was dan woorden en beschrijvingen. Gewoon oneindig geliefd -- en ik zag door de ogen van Spirit, wat Spirit ziet -- er is geen geest om die visie te begrijpen, het is gewoon.

Toen vroeg de stem: "Is er iets dat je zou willen doen?" Ik zei dat ik een paar minuten zou willen om mijn familie gerust te stellen, om hen geen wroeging of spijt te bezorgen, slechts een paar minuten om een laatste keer te zeggen: ik hou van je, altijd al, altijd zal ik van je houden -- wat er ook gebeurt, onze strijd, stomme ruzies, boze momenten -- niets heeft ons er ooit van weerhouden lief te zijn voor elkaar. Degene die boven alle namen staat liet me los uit zijn omhelzing en zei: 'Ga'. Ik zei: 'Nee. En ik was doodsbang, ik had nee gezegd tegen wat ik het meest heilig vind. Ik wist dat ik geen leven meer kon willen zonder Hem. Mijn verlangen naar Hem was veel groter dan mijn kleine angst. Het Licht zei, 'Ga. En ik zei, 'Nee.

Het Licht zei, 'Ga.' En ik begon een scheiding te voelen, een afstand. Maar als geschenk was er dat wat het Licht me gaf om te 'zien'. Misschien wat er in mijn eigen hart en ziel ligt over wat het geloof dat ik omarmt belooft -- en ik zag ook dat er een punt is, of een plaats, waar men niet voorbij mag, want als men dat doet, maakt het al het andere definitief.

Sommige van deze dingen van visie en gevoel heb ik voor mezelf gehouden. Ik weet dat ik ze niet kan verklaren, noch betekenis kan geven. En ik kan geen antwoorden zoeken bij anderen, want hun verklaringen worden uiteindelijk lege speculaties -- en dat is heel pijnlijk. Ik denk dat het begrijpen dat mens zijn betekent dat je meer bent, veel meer, dan we onszelf hebben toegestaan te zijn, en dat er zoveel mogelijkheden zijn die we onszelf ontzeggen als we opgesloten zitten in rationeel zijn. In het beperkt zijn door rationeel bewijs. Dit BDE ding is tegelijk een zegen en een vloek.

Als predikant, hoewel minder geestelijk, heb ik mij zoveel mogelijk moeten verzoenen met de traditie en de leer, zoals mijn kerkgenootschap die uitdrukt. En de waarheid is dat er bijna niemand is die men kan ondervragen om de termen te zoeken waarmee men een antwoord kan benaderen. Tien jaar lang heb ik het ambt verlaten en de zoektocht naar een antwoord omarmd. Helaas' is niet zomaar 'een' antwoord, en er is geen echt antwoord te krijgen. Ik heb in een indianenreservaat gewoond, gezocht naar 'heiligen' en heilige mensen op andere manieren, en vond vooral leegte en speculatie, in naam van het geloof.

Ik vond dat ik liever de eenzaamheid omarmde dan tijd te verspillen aan het hervertellen van een verhaal; BDE is geen mandaat, geen opdracht tot heiligheid. Ik kan, net als ieder ander mens, aanspraak maken op heiligheid, zonder ooit door het heilige te zijn aangeraakt. En het gedachteloos herhalen van een verhaal, een verhaal dat nooit volledig verteld kan worden, staat mij tegen. Ik ben een eenvoudig, oninteressant, semi-rationeel, gewoon, mens (mijn Vrouw twijfelt daar soms aan). En ik maak voortdurend fouten, lach erom of verontschuldig me. En nog steeds op zoek naar een antwoord." "Voor zover ik weet, was ik me bewust van waar ik was, met wie ik was en wat we deden -- de Inipi (Zweet) ceremonie, houdt je daar wel heel erg van bewust.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man

Datum BDE: november 14th, 1992

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Nee Hartaanval

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Nee. Hoewel de realiteit van het leven kwam toen ik wakker werd met een koud gevoel, heel koud, en niet in staat om enige warmte te krijgen. Terwijl iemand een soort pasta op mijn borst bleef smeren, een masker op mijn gezicht drukte, of draden op me plakte. Nadat vijftien uit de autoclaaf getrokken dekens me eindelijk hadden opgewarmd, dacht ik dat het misschien een droom was.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam?

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid?

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis Was minuten, dagen of uren -- hoewel het in een fractie van minder dan twintig minuten gebeurde tussen het begin van de BDE en het wakker worden op een spoedeisende hulp.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor dat je net had vóór het moment van de ervaring. Ja Muziek, en een koor. Stemmen (niet als stemmen maar als een bewustzijn van 'stem/geluid' waargenomen zonder fysieke zintuigen.

Leek je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Ik kan niet beschrijven wat het is dat ik ben gaan begrijpen. Begrijpen, weten, leren, zijn allemaal één ondeelbare gebeurtenis die zich buiten de zintuigen afspeelt. Dit is de meest ongemakkelijke vraag, het is niet gemakkelijk te beantwoorden en toch is het een post-NDE 'gave' die je achtervolgt. Ik probeer dit nog steeds te beantwoorden -- elke dag.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja Zie hierboven.

Was je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja Ze waren 'daar'. Op alle plaatsen van deze reis. Ik had het gevoel dat ik ze allemaal kende, of liever, dat ze mij allemaal kenden, of ik het me nu herinnerde of niet. En wat de communicatie betreft, werd ik getroffen door het feit dat niets gebeurt door stem of zintuiglijke waarneming, maar dat er toch een antwoord is op welke vraag dan ook. Vragen en antwoorden worden zowel universeel gesteld als gegeven -- onmiddellijk -- weet men het niet, dan weet iedereen en alles het. Het is niet meer dan gepast om het communicatie te noemen, toch functioneren de gewone zintuigen als één.

Heb je een onaards licht gezien? Ja Zie hierboven.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum Op dit moment wijs ik een beschrijving af. Ik ben gegriefd door wat ik nog immense behoefte heb om te redeneren en te begrijpen binnen de armoede van mijn intellect.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Ik heb geleerd dat ik, als ik de kans kreeg, niet zou kiezen voor een ander leven dan wat ik als leven heb ervaren. Ik zou gewoon betere woorden kiezen om anderen mee te behandelen, niet om het verleden te hermaken, maar om niets kwetsends of onvolledigs achter te laten. En er is een toekomst voor de mensheid, die het waard is om voor te werken -- maar ik zou dit in stilte moeten houden (mijn keuze, want ik probeer hier zelf iets van te begrijpen -- en ik ben zeker geen begaafd intellect).

Waren er beelden uit de toekomst? Beelden van de toekomst van de wereld

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja Nee. Deze grens mag niet overschreden worden om terug te keren naar het leven. Dit mocht ik weten, hoewel ik mocht zien wat daarachter lag, en ik werd uitdrukkelijk verzocht niet verder te gaan dan de plaats van 'heelheid'. De beschrijving van de plaats bevat bepaalde elementen die, naar ik meen, terug te vinden zijn in de heilige geschriften, en kan als zodanig zeer subjectief zijn. Maar voor degene die voorbij deze markering, of mijlpaal gaat, is het leven in de wereld niet meer mogelijk.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik weigerde terug te keren, weigerde wie mij het meest dierbaar en heilig is en die mijn tijdelijke terugkeer naar mijn familie had toegestaan. Ik voelde angst en groot verdriet want ik weigerde het leven te verlaten. Maar mij werd gezegd te gaan, een laatste keer, en ik begon te 'vallen' of af te dalen in een heldere, glanzende mist.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk Katholiek

Welke godsdienst beoefen je nu? Gemiddeld, katholiek.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja Ik verliet mijn predikantschap omdat wat ik geloofde en wat ik leerde kennen enigszins met elkaar in strijd leken te zijn. In het licht van wat BDE mij liet ervaren, kon ik bepaalde geloofsbeginselen niet langer onderwijzen, beweren of verkondigen.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Toenemend

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Het betoog van mystici en anderen lijkt veel begrijpelijker en ongecompliceerder. Sommige aspecten van spirituele praktijken worden heel persoonlijk en moeiteloos. Het is gemakkelijker om door geloof te leven, geloof te onderwijzen, het geloof van anderen onberoerd te laten.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Mijn familierelaties zijn wat ze altijd geweest zijn; daar is niets aan veranderd, alleen een herbevestiging van wat we voor elkaar zijn. Het dagelijks leven werd anders; ik moest leren me 'af te sluiten' voor anderen, niet omdat ik ze niet mocht, maar omdat mijn zintuigen veel te open stonden.

Twee jaar later accepteerde ik vervroegd pensioen om de tijd aan mijn Vrouw te kunnen besteden en om zin te krijgen in wat er met mij was gebeurd.

Ik ben tien jaar uit mijn ambt gestapt, en ik ben nu weer actief, heel gelukkig, in vrede, en sommige dingen van BDE zijn een factor in het dienen van anderen, en van het leren van de ervaring.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja Bepaalde elementen van de ervaring lijken niet beschikbaar voor de beperkingen van de taal, omdat ze zich niet laten ontleden. Gebeurtenissen hebben een onmiskenbaar gevoel van heelheid, waarvan de opheldering van delen schijnbaar niet mogelijk is.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis hebben/hebben voor jou? Alles weten, en niets weten. Door een gewoon, alledaags mens te blijven, nu vol nieuwsgierigheid en op zoek naar antwoorden.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja Met mijn directe familie (lichtjes), en met mijn vriend Virgil C. (die me naar het ziekenhuis bracht), en met twee of drie andere mensen omdat ik dacht dat ik iets van hen kon leren. Vervolgens is het voor mensen in het algemeen erg moeilijk om te reageren op een gesprek dat dit soort inhoud heeft, het schrikt hen soms af, en voor sommigen is het erg moeilijke materie. Maar zonder verwijzing naar BDE als bron, rouwbegeleiding, spreken met stervenden en als ambtsdrager voor anderen, is het altijd mogelijk om een diep intiem gesprek aan te gaan dat resulteert in meer diepgaande vrede en begrip voor degenen die ik het voorrecht heb te dienen.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Ja Preken, helend gebed, geleide verbeelding, meditatieve helende praktijken, roepen bepaalde herinneringen aan NDE op, op een nuttige, beheerste manier, zonder afbreuk te doen aan de kracht van de menselijke geest -- een goed begin van dienstbaarheid aan anderen.

Is er nog iets dat je wilt toevoegen over je ervaring? Ja, er is de kwestie van het integreren van de hele menselijke ervaring, zoals het mijn lot is geweest te leven. Verbeelding, herinnerde oude dromen, bijgeloof, al die dingen van het ontwikkelen van een spiritueel leven. Is er ergens een verband met wat en hoe men heeft geleefd en de lessen in het leven al dan niet heeft opgelost -- hoe men individueel en intiem heeft gezocht naar de zin van het leven -- dat iemand kan voorbestemmen tot zoiets als een NDE? Waarom? Waarom ik?

Zijn er andere vragen die we kunnen stellen om jouw ervaring beter te begrijpen? Ik vond alleen dat sommige vragen helpen om de ervaring beter te beschrijven, en misschien kan het verhalende gedeelte, hierboven, worden geschrapt, omdat er enige redundantie in het proces zit. De vragen zijn heel goed, ze stellen je in staat je te concentreren op de ervaring en lijken de zeer subjectieve aspecten van het vertellen te verminderen -- hoewel BDE enorm subjectief is, echt als het is. Dank u, ik denk dat ik wat meer klaar was om hier iets over te zeggen, en misschien helpt dit me om wat meer te leren.