Beskrivelse af oplevelsen:



Het was een regenachtige morgen in Illinois. Ik herrinner dat winter's dag in Texas, 1955. Stondend bij the keuken's aanrecht in ons niewe woning, ik dacht aan mijn man die net had vertokken voor een drie jarige opdracht met de Lucht Dienst. Mijn twee dochters, Cathy, zes jaar oud en Carol van 18 maanden waaren naast mij aan't spelen. Met een paar weken gingen wij op reis om met mijn man samen te zijn. Hoe prachtig was ons leven en hoe gelukkig waren wij. Twee jaren eerder was ik een ongeloofige maar nu was ik Kristelijk en ik had een Kristelijke gezin.

Zomaar Was Ik Dood.

Terwijl ik zo in de kuiken stond, plotzeling schoot er pijn door mijn ingewanden en bracht mij tot mijn knieen neer. Binnen een uur was ik te zwak om op mijn benen te blijven. Ik was over mijn kinderen bezorged en ik heb mijn ouders opgebeld om mij even te helpen. Als een verpleegster wist ik dat er eits ernstig aan de hand was en ik dacht over het meest logiese oorsprong van het pijn. De week tevoren had ik bij de dokter geweest om dat ik "wist" dat ik in verwachting was. Na het onderzoek zie hij dat het niet zo was. Ik gelooved hem niet. Terwijl ik met pijn op mijn bed laag wist ik wat mijn lichaam mij vertelde. Ik WAS in verwachting maar het was een 'ectopische pregnancy' waar het embryo zich implanteerde in de Fallopian tube in plaats van in de uterus. De pijn dat ik had was van het grooien van het embryo in dit abnormale plaats en het geschuur en de inwendige bloeding daarvan. Onze pastoor en zijn vrouw kwamen toen om over mij aan onze Heer te bidden zowel als mijn ouders.

Na Doods Leven

De reis naar het hospitaal was pijnlijk. Toen ik arriveerde waren mijn vader en ik verteld dat we moest wachten of was mijn erge toestand aan de ziekenhulp gemeld. Eindelijk was ik op een tafel geplaatst en naar een onderzoeks kamer gebracht. Ik begon mijn leven weg te voelen glijden terwijl mijn gedachten aan mijn kinderen waren. Wat zou met mijn liefjes geburen, wie zal op hen passen?

Mijn gehoor was uitstekend, ik kon ieder woord horen wat er in die kamer gesproken werd. Er waren drie dokters aanwezig en drie assistanten. Ik kon merken dat ze bezorged waren terwijl ze probeerden hartsklop en bloed druk weer te opwekken. Op dit moment begon ik langzaam naar de zaalder te swerven waar ik stopte en keekt naar het toneel wat zich afspeelde beneden. Daar was mijn lijfloose lichaam op tafel legend en een dokter wie aan de andere zegde terwijl hij door de duur kwam, "waar ben je gebleven, wij hebben je geroept, nu is't te laat, ze is weg, wij kunnen niet haart slag of bloed druk ontwekken." Een andere dokter zegde, "wat zullen we haar man vertellen, hij is op opdacht in England en pas een week tertrokken." Van mijn positie boven hen heen zie ik aan mijzelf, "Ya, wat zullen je mijn man vertellen, dat is een goede vraag, heel aandachtlijk van je." Ik herinner er over te denken, Hoe kan ik nu humouristish zijn op een tijd zoals dit?"

Zomaar nu, kon ik mijzelf, op't tafel leggend, of diegeen wie in de kamer waren niet meer zeen. Ik was plotzeling bewust dat ik volkomen in hemelslicht was. Mijn pijn was verdwijnen en in mijn lichaam voeld ik buitengewoon vrij. Ik voelde vreugde en tevredenheid. Ik hoord erg mooi muzik dat alleen van de hemel zou kunnen komen en dacht ik, "zo dit is hoe hemels muzik luidt." Ik begon een vrede te merken dat buiten menselijk verstand is. Ik begon naar dit licht te kijken en begreep wat aan mij gebeurde en ik wou er nooit van weg. Ik was bij een Godelijk wezen, een die genaamde is de Zoon van God, Jesus. Ik kon Hem niet zien maar Hij was daar in het licht en sprekte op een telepatische manier met mij. Ik voelde het overvlooiende lievde van God. Hij zie dat ik moest terug naar mijn kleine kinderen en dat er werk op aarde was dat ik nog af moet maaken. Ik wou niet scheiden maar ik kwam laagzaam weer naar mijn lichaam, wat nu in een andere kamer voorberijdt werd voor een operatie. Ik kwam bewust net lang genoeg om van de hospitaal hulp te horen dat mijn hart had begon weer te kloppen en dat ik nu naar de operatie kamer ging voor het uitnemen van de tubale pregnancie en het bloed van om mijn ingewanden. Ik was van dit punt af nergens bewust van geduurend een aantal uuren.

Heilige Visite bij mijn Bedzijde

De Hemel had nog een bericht voor mij en deze keer verlaat ik mijn lichaam niet. Ik was in een bijkomst bed na mijn operatie en het belangrijkste moment van mijn leven gebeurde. Het Hemel's licht kwam weer en vulde de hele kamer. Deze keer het prachtige gezicht van Jesus werd duidelijk vanuit het licht. Zijn aanwezigheid met Zijn lievde en genade was zeker. Het vorm was van Zijn hoofd en schouderen. Hij spreete op telepatische manier (zonder stemgeluid) met mij. Hij zegde, "Herinner wat ik je verteld heb, herinner hoe ik mijzelf aan je kenbaar heb gemaakt en het zal gerief en vrede tot je brengen in de aankomende jaren en het werk dat je gaan doen. Je weet dat je hoef niet meer vrees van het sterfgeval te hebben."

De Volgende Dagen

Geduurend de volgende dagen in't hospitaal kwamen er veel niewsgerige persooneel op visite. Niews over iemand wie dood is verklaard en weer tot leven komt vliegt hard in het medische gemeenschaap. Mijn bijble laag naast mij toen mijn dokter bij mij kwam. Hij vroeg mij over mijn geloof. Ik wist dat hij had gehoord wat ik enkele mensen had verteld. Zij waren aanwezig toen ik dood verklaard was. Toen ik bijgekomen was verteld ik zich wat zij overgesproken hadden terwijl ik dood was. Ze waren er van verstelled.

Toen ik het hospitaal uit kwam enkele dagen later en thuis ging rijden zag ik mijn kind en zes jaar oud dochter naar ons het ruit uit kijken. In mijn hart zegd ik, Dank U God dat ik terug tot mijn kinderen mocht komen, en dat ik het voorrecht mag hebben om hen moeder te zijn. Ik zal die zoete gezichtjes in het ruit altijd herinneren.

De Volgende Jaren

Laater ben wij naar England toe gegaan en met mijn man hebben wij ons opdracht van met de kinderen te werken, uitgevoerd. Door mijn ervaaring met doodte had ik een grooter begrijp van het leven en mijn Zondags school werk met de jeugt. Eenmaals weer terug in de United States mijn gezin werd grooter en ik werkte duur aan mijn ontwikkeling en beroep, verpleegster onderwijs geven als een professor van een universiteit. Ik ben altijd dankbaar geweest dat ik naar de aarde terug mocht en een andere kans gegeven was en ik heb mijn tijd met verstandigheid gebruikt. Ik ben nu een gepensioneerede kanker patient wie een goede leven heeft gehad. De dood ervaaring leeft nog in mijn haart , ziel en geest na 43 jaren. De leifde en genade van God is voortdurend.

In de 1950's gaaf de medishe model van praktijk dat door de doktoren en hospitaalen werd gevolgd geen voorschrijften aan wat te doen met mensen wie stervden en dan weer tot levend kwamen met verhalen van hemels ervaringen. Mijn ervaaring met doodte was tot mij sacraal en ik bewaard het dicht tot mijn haart. Ik ging er over praaten alleen met mijn man en mijn vader en later mijn kinderen. Om 1970 begon ik boeken er over te zien en ik vond vele mensen met erg veel de zelfde ervaaringen. Sommigen toch, hadden het over een levens replay en in een tunnel te zijn. Dit was met mij toen niet gebeurd. Misschien was het toen ik Christelijk ben gewoorden en mijn zonden aan Christus heb erkend. Het geeft mij gerief dat de menselijkheid tegenwoordig meer geinformeerd is en dat overledens onderzoek steeds vooruit gaat



NDERF Notatie: Bedankt Susan, voor aan ons deze bezeilende ervaaring te vermelden.

De tunnel komt maar in 30% van alle BDE's voor. Ik denk dat BDE's geven aan ons iets wat we nodig zijn en ik geloof dat je eigen replay van je leven maakte het niet nodig voor dat te gebeuren.