Beskrivelse af oplevelsen:

Ik vind het verheugend om te merken dat mensen nu voor hun ervaringen durven uit te komen. Ik heb pas kortgeleden bedacht dat ik wat beter over mijn ervaring zou moeten nadenken aangezien die wellicht antwoord geeft op de vraag waarom ik hier ben.

In augustus 1978 werd ons huis gebouwd en ten tijde van mijn BDE was het voor de helft klaar. Mijn moeder was in het bos hout aan het sprokkelen voor de stapel haardhout die ze aan het maken was. Ik speelde met een bevriend buurmeisje in het huis dat eigenlijk nog slechts een geraamte van een huis was. Die dag zou de steenhouwer langskomen om een kijkje te nemen in de kelder en waar de schoorsteen moest komen zodat hij niet lang daarna met zijn werk zou kunnen beginnen. Normaal gesproken waren de gaten waar de schoorsteen moest komen op elke verdieping afgedekt met zware platen zodat niemand er doorheen kon vallen. Omdat hij de boel kwam opmeten waren ze, zonder dat ik het wist, weggehaald en niet meer teuggelegd. Die dag was ook de keldervloer ge-egaliseerd als voorbereiding op het storten van cement. Twee verdiepingen boven de kelder stond ik klaar om "Boe!" te roepen tegen mijn vriendinnetje die van de zoldertrap af kwam. In plaats daarvan viel ik door het niet afgedekte gat. Ik herinner me in het bijzonder dat ik dacht hoe geweldig het was om te kunnen vliegen. En daarna hoe eng het was om de grond zo snel op me af te zien komen. Toen gilde ik, wat mijn moeder in het bos kon horen. Er is me verteld dat ik neerkwam op mijn nek en rug, op de plek waar de ruggegraat overgaat in de hersenstam. Ik herinner me dat ik eerst erg koud en bang was. Ik was ergens waar het pikdonker was op een klein schitterend lichtje, zo groot als een speldenprik, aan het eind, na.

Ik kon de wind voelen toen ik voorwaarts ging naar dat licht. Het ging langzaam genoeg zodat ik kon zien, toen het licht groter werd, dat ik me in een behoorlijk krappe tunnel bevond. Ik kon zien dat de wanden van de tunnel eruitzagen als een grove, gegraven tunnel. Toen ik dichterbij het licht kwam werd mijn snelheid vertraagd. En ik merkte de ongelofelijke warmte op die het licht uitstraalde, het leek niet op een warmte die ik ooit had gevoeld. Toen ik bijna bij het licht was, als het al zo beschreven kan worden, hield ik stil en ik zweefde voor een gedaante die er menselijk uitzag.

Hoewel het licht op de achtergrond zo helder was dat je geen gezicht kon zien. De armen waren uitgestrekt alsof ze me wilden omarmen en ik wilde niets liever dan in dat licht zijn. Ik voelde een acceptatie en liefde die niet te vergelijken zijn met iets op aarde. Ik was nog niet eens een meter verwijderd om me in die armen te storten toen ik(wij) mijn moeder mijn naam hoorde gillen. Dit is het enige geluid dat ik gehoord heb gedurende mijn gehele reis. Ik aarzelde en keek of deze persoon haar ook had gehoord. Ik was bozer op mijn moeder dan ik ooit was geweest omdat ze me er van ging weerhouden om in dat licht te gaan. Zeker weten. De gedaante deed zijn armen over elkaar en strekte ze daarna voor zich uit terwijl hij me langzaam terugduwde naar waar ik vandaan kwam, terug in de duisternis en kou.

Ik heb in mijn leven nooit iets zo graag gewild als in dat licht zijn. Het mooiste dat ik tijdens dit leven ooit nog zal meemaken zal zijn om terug te gaan naar die plek en eindelijk geaccepteerd te worden. Ik kijk naar die dag uit hoewel ik voel dat ik nog niet klaar ben met wat ik hier heb te doen.

In de tunnel zag ik, terwijl ik steeds verder van het licht wegzweefde, mijn lange haren voor me uit wapperen. Ik was heel erg boos en in paniek toen ik, liggend op mijn rug, wakker werd met mijn duim in mijn mond. Mijn moeder zat huilend over me heen gebogen en ik had haar nog nooit zo bang gezien. De ambulance kwam met gillende sirenes van 40 km ver en ik voelde mijn longen branden in hun worsteling om lucht binnen te krijgen. Mijn rug deed behoorlijk pijn toen ze me wegbrachten voor onderzoeken, injecties etc. Uiteindelijk belandde ik voor die nacht op de kinderafdeling van de intensive care.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit aan mijn tunnel ervaring dacht totdat ik een soortgelijk verhaal hoorde toen ik een jaar of 14 was. Toen realiseerde ik me pas wat er was gebeurd. Ik zie zo die tunnel en dat licht voor me alsof ik het gisteren heb meegemaakt. Ik weet dat het geen droom was, want dromen vervagen heel snel en worden met elk uur dat voorbijgaat steeds minder duidelijk.

Tegen alle artsen die beweren dat bijna dood ervaringen worden veroorzaakt door drugsgebruik wil ik het volgende zeggen. Ik was een gezond, levendig kind van 8 dat tot die dag nog nooit in het ziekenhuis was geweest.

Ik werd de volgende dag uit het ziekenhuis ontslagen. Tegen mijn ouders werd gezegd dat ik op zijn minst aan beide benen verlamd zou raken en dat ik blijvend hersenletsel had opgelopen.

Ik heb zelfs nog nooit een blauwe plek gehad en ik ben gewoon afgestudeerd aan de universiteit zonder ook maar enig nadelig bijverschijnsel te hebben ervaren.

Ik sta open voor het beantwoorden van elke vraag die jullie zouden kunnen hebben. Laat het me weten als ik op sommige onderdelen van mijn ervaring uitgebreider moet ingaan. Ik bewonder de moed waarmee jullie dit onderzoek doen. En ik vind het heel belangrijk dat BDE's worden geaccepteerd voor wat ze zijn in de maatschappij in het algemeen.

Intussen zullen degenen die uitverkozen zijn gewoon doorgaan met liefhebben in de wetenschap van wat het werkelijke belang is van onze aanwezigheid hier op aarde.