Beschrijving Ervaring:

Voordat ik iets begin te schrijven, denk ik dat ik iets over mij moet vertellen. In november 2003, dat was ongeveer drie maanden daarvoor, verloor ik mijn moeder en een vriendin met wie ik mee uit wil gaan op een date. Mijn moeder stierf vanwege verwondingen die ze had opgelopen bij een auto-ongeluk en mijn vriendin bij een vliegtuigongeluk waar we allebei bij zaten. Bij het vliegtuigongeluk had ik mijn linkerenkel gebroken en kreeg ik verlof van het leger. Pas ongeveer drie dagen later kreeg ik te horen dat mijn moeder was overleden. Ik wilde dat delen, omdat ze allebei in mijn ervaring zijn.

Ik was een paar maanden thuis toen mij werd verteld dat ik maagkanker had. Ik onderging de behandeling ervoor en kreeg te maken met alles wat de behandeling met mij deed. Mij werd verteld dat één van de medicijnen een hartaanval kon veroorzaken, maar de kans daarop was een miljoen op één.

Een paar weken nadat ik de behandeling begon, kreeg ik een beetje pijn in de borst en ging ik een tijdje liggen. Mijn broer, destijds legerarts, was na ongeveer een uur thuis en kwam naar mij kijken. Toen hij dat deed, vertelde ik hem dat ik iets zwaars op mijn borst voelde en dat ik heel erg last had van brandend maagzuur. Hij nam mijn bloeddruk en zei dat ik moest ontspannen en rustig aan moest doen. Toen vertelde hij mij dat ik een hartaanval kreeg. Hij liet mijn stiefmoeder het alarmnummer bellen en begon een behandeling voor mij. Hij en onze stiefmoeder hebben aan mij gewerkt totdat de brandweer arriveerde.

Toen ik op de eerste hulp was. Ik voelde mijn lichaam gevoelloos worden en mijn borst werd zwaar. De kamer begon zwart te zien en ik vond het moeilijk om iedereen om me heen te horen, maar ik herinner me dat ik mijn dokter hoorde zeggen: 'Nee, we kunnen hem niet kwijtraken, laten we doorgaan, ik wil hem niet kwijt, hij is nog maar een kind, geef me nog een ronde epi en laad hem op tot 360 en blijf hem inpakken.' Toen werd alles zwart en dodelijk.

Toen was ik in wat ik dacht dat de wachtkamer was en mijn dokter die naar mijn vader ging. Toen liep mijn broer (die op de eerste hulp was terwijl er aan mij gewerkt werd) verdwaasd naar binnen en zei: 'Wat heb ik verkeerd gedaan, al de medische opleiding die ik heb en ik kon mijn broer niet redden, wat heb ik in godsnaam verkeerd gedaan. Ik probeerde hem te vertellen dat het goed met me ging, maar hij kon me niet horen. Toen herinnerde ik me wat mijn zus zei wat er met haar was gebeurd toen ze een paar weken eerder haar BDE had gehad. Ik dacht: oh mijn God, ik ben dood, dit is hoe het is, maar waar zijn mijn moeder en grootvader? Waar is de muziek die ze zei te hebben gehoord? Waar is het licht zo helder waar ze het over had? Toen werd alles zwart en kon ik niets zien en al mijn gedachten werden voor mij afgespeeld.

Waar ik ook was, begon zich te vullen met mist. Toen voelde ik mezelf door een gang van duisternis bewegen. Toen hoorde ik iemand mijn naam roepen en zeggen dat ik mee moest komen. Ik was oké en dit was wat ik mijn nieuw huis zou worden. Ze waren daar om mij naar huis te begeleiden. Ik voelde dat er iets niet klopte en ik wilde teruggaan zoals ik gekomen was, maar mij werd verteld dat ik niet terug kon gaan, mijn tijd op aarde was voorbij. Ik moest in beweging blijven en ik zou mijn moeder snel zien. De stemmen zeggen steeds dat ik met ze mee moet gaan en moet volhouden. Bij alles wat ik terugkeek, voelde ik dat er iets ergs met mij zou gebeuren en dat ik terug moest gaan zoals ik gekomen was. Elke keer als ik terugkijk, zeiden de stemmen dat ik moest doorgaan en in beweging moest blijven.

Ik zei tegen mezelf genoeg is genoeg en ik zei dat ik niet verder wilde gaan dan waar ik was, totdat ze me vertelden waar ik was en waar we heen gingen. De stemmen zeiden dat we ons punt hadden bereikt. Dat ik op mijn bestemming was. Toen ruikte ik iets waarvan ik dacht dat het zwavel en de dood was. Toen begonnen de stemmen te lachen en te zeggen dat dit is het gevolg van hoe ik geleefd had. Ik vroeg waar ik was en wat er verder ging gebeuren. De stemmen lachten nog wat meer en herhaalden wat ik zei. Ik dacht bij mezelf dat ik in de hel moest zijn, omdat dit niet was wat mijn zus zei dat haar overkwam. Dit is niet hoe ze zei dat de hemel eruit zag. Toen kon ik mijn gedachten hardop horen. De stemmen zeiden toen dat er voor mij geen hemel was. Dat dit de hemel was die de mijne zou zijn. Toen zei één van hen dat het etenstijd was.

Toen voelde het alsof ik tegen een muur werd geduwd en mijn armen tegen de muur werden gedrukt. Ik voelde me volkomen hulpeloos en toen zag ik iets wat leek op een haarbal met haaientanden op mij afkomen. Ik keek naar mijn rechterkant en zag dat de stemmen kleine monsters waren die in haarballen veranderden en weer in monsters. Het waren de lelijkste dingen die ik heb ooit heb gezien en zal zien. Ze leken op slangen gekruist met vleermuizen gekruist met iets dat hoorns had. Ze hadden lichamen die leken op die van een slang en hij had vleugels. Hun armen en handen lijken op die van een vleermuis. Hun gezichten lijken op slangen en ze hadden hoektanden als die van een vleermuis en een slang. Bovenop hun hoofd hadden ze hoorns, maar niet zoals de hoorns van een stier of een ram. Ze hadden puntige hoorns, maar niets van wat ik kon zeggen was aards.

Toen ze in haarballen veranderden, vroeg ik wat er met me aan de hand was. Ze lachten en zeiden dat ik mijn mond moest houden en ik kon mijn gevoel hardop horen. Toen begonnen ze op me af te komen en terwijl ze dat deden, kreeg ik last van mijn maag. Ik herinner me dat ik voelde: waarom gebeurt dit? Waar is mijn moeder en waar is God? Toen voelde ik dat ze zich met mij voedden. Ik keek neer op wat ik dacht dat mijn lichaam was en delen waren verdwenen. Ik keek toen naar hen en mijn lichaamsdelen zaten in hun mond. Toen zei één van hen: 'We hebben je al verteld dat dit jouw hemel is en dat wij jouw God zijn.'

Ik weet niet waarom ik dit deed, maar ik begon de 23e psalm hardop te zeggen en ze stopten een paar seconden met eten. Eén van hen zei dat dit mij nu niet zou helpen. Ik bleef maar zeggen De Here is mijn herder, mij ontbreekt niets; Hij doet mij nederliggen in grazige weiden; Hij voert mij aan rustige wateren; Hij verkwikt mijn ziel. Hij leidt mij in de rechte sporen om Zijns Naams wil. Op dat moment kropen ze zich op een hoop en schreeuwden: 'Er is niemand om je te redden!' Ik bleef de 23e psalm uitspreken. 'Ja, zelfs al ga ik door een dal van diepe uisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij; uw stok en uw staf, die vertroosten mij. Toen voelde ik mijn armen loskomen, ik stond, en ze verdrongen zich op deze stapel en zeiden dat er nu niemand was om me te helpen.

Ik had het gevoel dat ik de psalm helemaal moest opzeggen om de weg uit deze plek te vinden – die ik nu als een hel voelde. Dus met alles wat ik in me had, probeerde ik elk woord dat ik kon zeggen te herinneren. Gij richt voor mij een dis aan voor de ogen van wie mij benauwen; Gij zalft mijn hoofd met olie, mijn beker vloeit over. Ja, heil en goedertierenheid zullen mij volgen al de dagen van mijn leven; ik zal in het huis des Heren verblijven tot in lengte van dagen.' Op dat moment begon ik een heerlijk gevoel te voelen dat over mij heen kwam en ik moest mijn ogen sluiten.

Toen hoorde ik een stem zeggen: 'Joe, ik ben het, open je ogen. Het komt echt goed. Ik kende de stem als mijn vriendin die ik in november 2003 mee uit had willen vragen, net voordat ze omkwam bij een vliegtuigongeluk waar we allebei in zaten. Toen zei ze: 'Sandy, hij is te bang om nu zijn ogen te openen, misschien kun je hem zover krijgen dat hij zijn ogen opent'. Toen wist ik dat ik mijn moeder hoorde, omdat ze zei: 'Joe, mijn lieve Thanksgiving-baby, (mijn moeder noemde me altijd haar lieve Thanksgiving-baby omdat ik in november ben geboren). Doe nu je ogen open, schat. Het is oké om bang te zijn, maar je moet nu je ogen openen, mijn kleine lieve erwt, alsjeblieft voor mij, schat.'

Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik haar voor me staan en mij omhelzen en ze zei dat ik naar beneden moest kijken. Toen ik dat deed, zag ik dat mijn lichaam weer één was. De afgebeten delen zaten weer op mijn lichaam. Ze vertelde me dat het nu goed met me ging en dat ik eerder een keuze moest maken, maar eerst wilde ze me een paar dingen laten zien. Ze pakte mijn hand en we vertrokken. Het eerste wat ze me liet zien was een kasteel. Het zag er heel oud en heel mooi uit. Ik kon ridders te paard de strijd in zien rijden. Ik kon ook zien dat het kasteel op een heel groene heuvel lag. Ik kon ook herders zien terwijl hun kudde van de heuvel at. Ik vroeg toen aan mijn moeder of ik het gras kon voelen, want zo’n heuvel had ik nog niet eerder gezien. Ze nam me mee naar beneden zodat ik dat kon, en toen we dichterbij kwamen, kon ik het gras ruiken. Het rook naar watermeloen, het rook zo zoet dat het overweldigend was en ik wilde een stuk eten omdat ik dacht dat het watermeloen was. Mijn moeder vertelde me dat ik dat niet kon; het was voor de schapen om te eten.

Het volgende dat ze me liet zien was een oceaan. Het was niet één die op aarde was. Het water was donker marineblauw. Ik zou bijna zeggen dat het kobaltblauw was. Mijn moeder zei dat het goed was dat ik een slok water nam. Toen ik dat deed, was het zo goed. Het was alsof je een frambozen-/kauwgom-/tutti-fruitige sneeuwkegel had. Het was niets was dat ik ooit heb gehad en dat ik nog een keer moet hebben of in ieder geval nog moet vinden. Ze vertelde me dat deze oceaan de plek is waar ze allemaal komen drinken en een beetje tot rust komen.

Toen zei ze dat ze me nog één laatste ding wilde laten zien. Het was niet erg leuk om het mij te laten zien, maar ze moest wel. Ik zei dat het goed was. Als ze het moest laten zien, was het oké. Ik ging haar er niet van weerhouden om het mij te laten zien. Het maakte deel uit van wat ze moest doen. Ze nam me mee naar ons huis en de kamers in het huis, en ik zou mijn familie bezoeken. Ik wilde zien wat ze bij mij voelden in hun leven. Ik kon in elke kamer een groot verlies voelen. Hun harten waren zwaar van verdriet en vroegen zich af wat voor mij en mijn leven had kunnen zijn. Ik vroeg mijn moeder of Mandy dit heeft meegemaakt toen ze haar BDE kreeg. Mijn moeder zei nee, dat haar BDE niet hetzelfde was als de mijne. Iedereen is anders; daarom heeft iedereen een andere ervaring. Mandy heeft niet dezelfde dingen gedaan die ik had gedaan en zij heeft nog niet gedaan wat er van haar werd gevraagd. Ze heeft nog steeds dingen die ze moet doen voordat ze iets te zien krijgt van wat ik zag. Toen vroeg ik mijn moeder of de reden dat ze mij dit liet zien was om mij te helpen beslissen of ik bij haar zou blijven of terug zou gaan naar mijn vader en mijn familie op aarde. Ze zei 'ja.' Ze wilde dat ik een besluit nam over de plaatsen waar ik zou kunnen zijn.

Toen zei ze dat ik voor iemand moest staan en dat het nu tijd was om voor hem te gaan staan. Ze vertelde me dat ik niet bang moest zijn voor wat er daarna zou gebeuren. Toen gingen we naar de plek dat ze het keuzepunt noemde.

Toen we daar aankwamen, was er een enorm tafereel aan mijn rechterkant. Toen kwam er een helder licht naar boven. Toen het licht dichterbij kwam, zag ik er een gouden centrum in. Toen het stopte, stond het centrum recht voor me en zei niets. Toen kreeg ik te horen dat ik naar het tafereel rechts van mij moest kijken. Toen ik me omdraaide zei mijn moeder dat het oké was, laat gewoon mijn gevoel weten. Ik kon foto's zien van mijn leven op aarde. Mijn oude scholen en al mijn vrienden, al mijn huisdieren, alle streken die ik uithaalde met mijn leraren. Toen waren de laatste foto's die ik zag van mijn familie. Alle keren dat ik mijn zus pijn deed en alle spelletjes die mijn broers en ik speelden. Toen het voorbij was, werd mij gevraagd of ik iets had geleerd van wat de ander voelde. Ik zei ja en dat ik heel veel spijt had van alle pijn die ik hen had bezorgd.

Het licht zei dat ik een keuze moest maken. Ik mocht blijven of dat ik terug kon gaan. Het kruispunt lag recht voor mij. Het enige wat ik hoefde te doen was over een afstand van zestig centimeter lopen, maar als ik dat deed, was er geen weg meer terug. Ik was daar om te blijven als ik die zestig centimeter kruiste.

Ik zei dat ik wilde blijven, maar ik kon het niet verdragen te weten wat mijn familie zou voelen als ik bleef. Ik wilde dat ze gelukkig waren, dat was oké, maar ik weet dat ze me te erg zouden missen om gelukkig te zijn als ik bleef. Ik kreeg te horen dat het oké was om terug te gaan, het was mijn keuze om terug te gaan.

Toen zei het gouden licht tegen mijn moeder dat ze me terug moest nemen. Ze zei oké dat ze dat zou doen. Ze zei toen: 'Oké schatje, ga maar liggen en houd je gedachten op mij gericht. Het is oké om bang te zijn, maar onthoud dat alles goed met je gaat. Onthoud dat ik van jou, je broers, zus en je vader hou. Ik zal er zijn voor jullie allemaal, ook voor je nieuwe stiefmoeder.' Toen zei ze dat ik mijn ogen moest sluiten en als ik ze weer open deed, zou ik terug zijn bij mijn vader in mijn lichaam. Ze zei ook dat ik pijn zou voelen, maar dat het goed zou komen. Over ongeveer een week zou ik thuis zijn en binnen een paar maanden zou ik volledig herstellen van mijn maagkanker.

Met mijn ogen dicht voelde ik mezelf terug in mijn lichaam zweven. Terwijl ik dat deed, zag ik woorden en antwoorden door mij heen gaan? Bijna alsof ik het antwoord op alles kreeg, zou ik het ooit willen weten.

Toen ik ongeveer zes uur later mijn ogen opende, stond mijn familie aan mijn zijde, blij om te weten dat ik terug was. Ik kon de woorden niet vinden om hen te vertellen wat ik had meegemaakt. Nou ja, in ieder geval was het deel dat ik voelde dat ik in een hel was. Ik vond het moeilijk om te vertellen of ze op zijn minst te laten begrijpen dat ik een tijdje in de hel was. Mijn moeder had het mis dat ik pijn had. Ik voelde geen pijn en kon na ongeveer een week naar huis. Ik herstelde volledig van mijn maagkanker in ongeveer drie maanden.

Sommige mensen zouden zeggen dat ik dit heb gekopieerd van ds. Storm. Ik weet van zijn BDE. Er is een deel waarvan sommigen zouden zeggen dat de mijne op die van hem lijkt. Ik ontdekte hem pas nadat ik de mijne had. Ik wilde weten of er nog iemand was die een soortgelijke ervaring had als de mijne

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man

Datum BDE: 20/2/2004

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja. Ziekte. Onderging op dat moment een kankerbehandeling. De kanker was niet levensbedreigend, maar ik kreeg tijdens mijn behandeling een hartaanval.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Geen antwoord.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja. Zie verhaal hierboven.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Was heel bewust en alert tijdens dit alles.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis. Ik had geen tijdsbesef toen ik weg was, want er is geen tijd na de dood.

Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Zie verhaal hierboven.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja. Zie verhaal hierboven.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja. Zie verhaal hierboven.

Heb je een onaards licht gezien? Ja. Zie verhaal hierboven..

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied.

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum. Iedereen is anders en daarom heeft iedereen een andere ervaring. We hebben allemaal iets dat ons hier werd gevraagd. Ik weet dat het mijn taak is om een broer en een zoon voor mijn gezin te zijn. Ik weet dat ik een geweldige moet zijn. Ik weet dat ik mijn familie elke dag moet helpen. We moeten allemaal een broeder zijn voor iedereen hier en hen zoveel mogelijk helpen.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Ja. Zie verhaal hierboven.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja. Zie verhaal hierboven.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Zie verhaal hierboven.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? door familiekeuze Katholiek, door mijzelf niet, ik geloofde niet in de bijbel of de kerk

Welke godsdienst beoefen je nu? Katholiek.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Ik geloof dat er een hel en een hemel bestaat. De keuzes die we hier maken, zijn wat ons in de wereld na de dood plaatst.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Vermeerderd.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Ik ben meer van mijn familie gaan houden en meer voor hen gaan doen. Ik heb er met mijn vader over gesproken om kapelaan van de politie te worden, omdat ik denk dat dit voor mij de beste manier is om mijn medemens te helpen.

Na de BDE:

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja. Ik weet van tevoren wat mensen gaan doen. Ik kan mensen lezen en weten wie ze zijn, als ze liegen, of op het punt staan van iemand te stelen, of schade toe te brengen. Ik kan zeggen dat ik mezelf in slechts drie maanden kon genezen, terwijl de dokter me vertelde dat het minstens zes maanden zou duren voordat er enige genezing zou plaatsvinden.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Het mooiste was dat ik afscheid kon nemen van mijn moeder, in ieder geval kon zeggen dat ik van haar hou en dat ik het jammer vond dat ik geen afscheid van haar had genomen voordat ze stierf. Het ergste was dat ik in de hel was

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Sommigen denken dat het de medicijnen waren die ik op dat moment slikte. Anderen denken dat ik gek ben. Anderen zeggen dat het kwam omdat ik niet in hemel en hel geloofde. Weer anderen zijn bang voor het gedeelte over de hel, omdat niemand dat wil horen. En sommigen vinden dat het feit dat ik gered ben, aantoont dat iedereen die naar Hem roept, gered kan worden. Al met al vinden de meesten troost in de wetenschap dat er een God en een hemel is.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee.

Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Ik kan er niet tegen om zombiefilms van welke aard dan ook te zien. Ik krijg nachtmerries als ik ze zie.