Beschrijving Ervaring:

Mijn naam is John H. Ik ben 63 jaar oud. Na een week op vakantie in Malta in mei 1992, het was een zeer stressvolle tijd in mijn werk en ik was echt aan vakantie toe. Mijn vrouw en ik gingen op vakantie met mijn zus en zwager. Mijn zus was, en is nog steeds, verpleegster in de verloskunde. Tijdens de vakantie had ik wat ik dacht was konstante indigestie, waardoor ik de hele tijd moe en lusteloos was. Het feit dat ik op vakantie was, maakte me vastbesloten om mezelf te vermaken en ik deed mee aan elk deel van de reis en probeerde met moeite om met de rest van het gezelschap bij te houden.

Op de dag dat we naar huis vlogen, voelde ik me slechter dan de hele tijd dat we op vakantie waren. We stapten op het vliegtuig en toen kwam de tijd dat de maaltijden aan boord zouden worden geserveerd. Ik zat in de stoel bij het raam, een van de drie, mijn vrouw naast me en mijn zus bij het gangpad aan de linkerkant van het vliegtuig. De maaltijd werd geserveerd en we bespraken hoe goed het was en na de opmerking: ‘Deze kip is goed.’ ik zat nog steeds in mijn stoel, maar buiten het vliegtuig aan de linkerkant in een zeer grote kamer. De kamer was helder verlicht met gordijnen die van de vloer tot het plafond rondom de muren waren gedrapeerd. Mijn stoel leek op een verhoogd plateau te staan met twee treden naar beneden. Aan de andere kant van de kamer, aan mijn linkerkant, een paar treden gingen omhoog en verdwenen achter de gordijnen, en ik nam aan, de kamer uit. Al het licht kwam van dit punt en was veel feller achter de ingang die met gordijnen afgesloten was.

Ik nam het tafereel in mij op, een kleine groep mensen kwam van deze trappen af en door de kamer heen en stonden voor me. Er waren vijf volwassenen en twee kinderen, en mannen en vrouwen, allemaal hetzelfde bekleed, in bleke, nauwsluitende kleding en ze haden allemaal hetzelfde kapsel (of een strakke, zwarte, glimmende helm?) tot in de nek gevormd. Van alle glimlachende mensen voelde ik een sterke vriendelijkheid uitstralen, liefde en welzijn. Na een paar seconden (tijdens de ervaring, tijd leek niet relevant) kwamen twee volwassenen, een man en een vrouw, de trap op naar me toe, ze grepen allebei mijn linkerarm en stonden me op. De man liep toen achter mijn stoel naar mijn rechterkant en de vrouw hield nog steeds mijn arm vast.

In dit alles werd er geen woord gesproken, ik ‘wist alles! Ik was me ervan bewust dat ik naar de trap zou worden geleid die naar het heldere licht zou leiden. Op geen moment was ik bang of zenuwachtig. Ik was eigenlijk heel blij en ontspannen, voelde me niet ziek en was blij dat ik weggeleid werd. Op dit moment hoorde ik een zachte stem zeggen, ‘JOHN’, en toen luider, ‘JOHN’, en toen de stem van mijn zus die met een verontruste stem zei: ‘Ik denk dat hij dood is’, en toen een vreemde stem die schreeuwde: ‘Haal hem over deze stoelen!’ Toen zat ik terug in het vliegtuig en werd over de stoelen voor mij getrokken, die leeg waren (ik ontdekte later dat mijn zus met haar medische ervaring mijn pols had genomen en die was gestopt.

Niemand kon zeggen hoe lang dit was geweest). Ik kreeg zuurstof voor de rest van de vlucht en voelde me goed genoeg voor de taxirit van een uur naar huis. Binnen een paar dagen lag ik zes dagen op een hartafdeling en na een aantal weken poliklinisch te zijn geweest, dacht men dat een virus mijn hart en longen had aangetast, waardoor ik postviraal syndroom kreeg. Ik ben nu volledig hersteld en in familiegesprekken beweert mijn zus sindsdien nog steeds dat ze op dat moment geen pols kon vinden en dat ze niet vermoedde dat ik was flauw gevallen. Dit gezegd hebbende, mijn vrouw en zwager waren het met haar eens.

Op dat moment vertelde ik hen over mijn ervaring. De herinnering eraan is heel duidelijk. Het veranderde mijn uitkijk op het onderwerp van doodgaan.

Ik ben op geen enkele manier religieus. Dit is de eerste keer dat ik het sindsdien aan iemand heb verteld.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man