Beskrivelse af oplevelsen:

Zijn we “soul mates”, zielsverwanten, of meer? Ik had nooit van de term “soul mate” gehoord, en ik wist niet wat het was tot 5 jaar geleden, maar ik wist wel dat de relatie met mijn vrouw meer dan gewoon een huwelijk was. Ik had altijd het gevoel dat het voorbestemd was. Het leek alsof er een supreme kracht was die ons samen bracht. Ik zal het verhaal vertellen en jullie, lezers, je eigen mening laten vormen.

Ik ben in 1975 met mijn eerste echtgenote getrouwd. Het was geen goed huwelijk, maar in mijn omgeving waar bijna iedereen in mijn familie stormachtige relatiees had (ook mijn ouders) leek dit de norm. Gedurende de volgende twee jaar ging het verder bergaf, maar door mijn sterk religieuze en morele opvoeding wilde ik er het beste van maken. Ik praatte nooit over mijn moeilijke huwelijk en hoe ik er aan probeerde te werken.

Ik werkte toen bij een autoverkoopbedrijf en in November 1977 werd een nieuw meisje aangenomen als kassierster. Ze was 3 jaar ouder dan ik, getrouwd en had een zoontje. Ze heette Mary Alice. Ik vond haar leuk, en een geweldige persoon, een beetje een zuster-figuur. Over de maanden werden we vrienden en, praatten veel, en gingen zelfs uit samen met onze partners. Er was geen fysieke aantrekking, we waren gewoon vrienden.

Regelmatig was er een dealermeeting in een hotel in de buurt. Deze meetings waren bedoeld voor de managers, maar als die bezet waren, werd ik meegevraagd. Meestal zei ik ja…gratis eten en drinken, en een avond uit zonder mijn vrouw. Op de middag voor de meeting kwam Mary Alice naar me toe. Ze zei dat wij ook ging die avond en vroeg of ze met me mee mocht rijden. We spraken af bij mij thuis. Het was begin Maart, net na de grote sneeuwstorm van januari 1978. Er lag nog sneeuw en het was rond het vriespunt. We kwamen aan bij het hotel en ontmoetten de mensen van de andere dealers.

Na een paar glazen gingen we aan tafel. Mary en ik zaten apart, tot na het diner. Het werd laat, en mensen vertrokken een voor een. We waren uiteindelijk nog met z’n tweeen. Het was middernacht en ook wij vonden het tijd om te gaan. Buiten vroor het stevig en de auto zat diep onder het ijs. Ik had echt geen zin om de auto schoon te krabben, in die bittere kou. Met de verwarming op hoog, zaten we daar gewoon, tandenklapperend van de kou.

Ik klaagde over de kou, en Mary kwam tegen me aan zitten om op te warmen. De auto werd warmer, en wij ook. Ons tandenklapperen sloeg om in een omhelzing. We draaiden onze gezichten naar elkaar toe, neus aan neus. Toen gebeurde het…een kus…de kus waarmee ons nieuwe leven begon. We waren allebei getrouwd, maar heet voelde zo natuurlijk, hoe kon dat? Dit was zo ongehoord voor ons allebei; wij waren niet dit soort mensen. Mary had ook sterke morele overtuigingen. Maar… HET VOELDE NATUURLIJK!! Gedurende een nacht waren we niet getrouwd, maar twee verdwaalde schepen die elkaar mideen in de nacht tegen kwamen. We kusten elkaar opnieuw, en het werd meer.

De auto was helemaal warm en ik reed naar huis, mijn arm rond Mary Alice. We vertelden elkaar over onze huwelijken en hoe vreselijk die geworden waren. Dit was een verrassing voor ons beiden. We hadden nooit verwacht dat de ander een moeilijke relatie had. Toen ik Mary bij haar auto afzette besefte ik dat dit waarschijnlijk een hint was dat ik uit dit huwelijk moest stappen. Ik ging naar bed die nacht, en probeerde er iets van te begrijpen.

De volgende dag ontweek ik Mary tot aan de lunch, met een excuus voor wisselgeld. Ze gaf me het geld en zei “er is gisteren niets gebeurd, vergeet het gewoon, ik heb een man en een zoon.” Voor een keer in mijn leven, ging ik tegen iemand in en antwoordde, “Dit kan ik niet zo maar vergeten. Er is gisteren iets gebeurd. Wanneer kan ik je weer zien?” Zonder te twijfelen zei ze “Vrijdag avond. Ik ben dan op mijn tweede baan tot 10:00.”

Op die vrijdag zei ik tegen mijn vrouw dat ik uitging met een paar maten van het werk. Ik ontmoette Mary bij het theater waar ze werkte en we gingen naar een klein Italiaans restaurant. We praatten urenlang over ons leven, onze families en onze partners. Toen besefte ik wat een geweldige persoon Mary echt was. Toen we naar huis gingen besefte ik eindelijk dat ik uit mijn huwelijk moest stappen. Ik verliet mijn vrouw niet VOOR Mary Alice…we hadden elkaar geen beloftes gedaan, maar ik verliet mijn vrouw OM Mary Alice. Ze deed me inzien dat er een betere manier van leven is en ik was vastbesloten om bij haar te zijn, en als dat niet kon, met iemand zoals zij.

Ik had diezelfde zondagavond een gesprek met mijn vrouw en maakte een einde aan mijn huwelijk; ik vertrok op maandagmiddag. Ik belde mijn ouders vanaf mijn werk en zei dat ik terug thuis kwam wonen. Op kantoor bedankte ik Mary voor wat ze voor me gedaan had, ging wat persoonlijke spullen ophalen en ging naar het huis van mijn ouders. Die avond ging de telefoon, rond 8:00. Mijn moeder nam op, gaf me de telefoon door en zei, het is Mary. Ik wilde eigenlijk niet zo snel weer met mijn vrouw praten. O, ik vergat te melden dat mijn vrouw Mary heette…Mary Ellen. Met tegenzin nam ik de telefoon aan, maar het was tot mijn verrassing Mary Alice. Ze wilde gewoon even weten hoe het met me ging. Ik zei dat mijn hele familie me in hun armen sloot en allemaal wisten dat mijn vrouw een kreng was. Ik had ze niets kunnen verbergen. Ik hoorde veel achtergrondgeluid tijdens ons gesprek, ze was duidelijk niet thuis. Toen ik haar dat vroeg, zei ze dat ze bij haar ouders thuis was. De bom viel. Ze had haar man verlaten. Ik zei haar dat ik niet wilde dat ze dat voor mij deed; ze verzekerde me dat dat niet zo was. Maar we wisten allebei beter.... Binnen een week hadden we gevonden wat we twintig jaar lang hadden gezocht. Elkaar.

We hadden 6 maanden lange geheine afspraakjes, dineetjes ver uit de buurt, en lange autorritten. Onze liefde groeide over de tijd. We namen vele malen afscheid met tranen in de ogen, als we elkaar dagenlang niet konden zien. Het moeilijkst was op het werk waar we elkaar tegenwamen maar elkaar niet konden aanraken.

We maakten wel een afspraak in het begin: als een van ons twee ooit een eind aan de relatie wilde maken, dat zou de ander loslaten… geen vragen, geen ruzie. We wilden geen van beiden dezelfde fout van ons eerdere huwelijk maken. Hoeveel pijn het ook zou doen, we wilden het beste voor de ander. EN DAT GEBEURDE OOK. Op een dag werd Mary uitgevraagd na het werk door een rijke klant. Ze was gevleid, en aanvaardde.

Na het werk vertelde ze me over de afspraak en verzekerde me dat het puur sociaal en platonisch was. Ik was er niet zo blij mee, en dat merkte ze, maar ik wist dat dit een goede test voor onze relatie was. Ik ga niet in detail want het is nog steeds pijnlijk maar toen ik thuis kwam (na zo’n 35 minuten) ging de telefoon en het was Mary Alice. Ik dacht ik dat ze zich bedacht had en belde om te zeggen dat ze niet naar zijn huis was gegaan. Had ik het fout? Er was iets gebeurd…iets dat ze op dat moment niet wilde vertellen. Ze wilde er gewoon niet over praten. Ze zei net voldoende zodat ik besefte dat er seksueel contact was geweest die middag.

Dit zou me jaren lang dwars zitten. Pas halverwege de jaren 90 kon ik de waarheid boven tafel krijgen die Mary zo diep verstopt had. Het duurde zo’n 3 dagen van vragen en herinneringen bovenhalen. ZE KON HET ZICH NIET HERINNEREN. Uiteindelijk zei ik iets scherps dat haar tot tranen bracht… tranen zoals ze nog nooit eerder had gehad…en toen stopte ze. Dodelijke stilte. Ik keek naar haar gezicht en zag de horror en pijn in haar ogen. Met trillende lip zei ze zachtjes, “Ik werd verkracht. Hij heeft me verkracht”. Ze was maar een kwartier in zijn huis. Ik herinner me dat ze me tijdens ons telefoonje toen zei dat ze alleen maar aan mij kon denken … “wat deed ik daar, ik had jou toch.” Ze zei ook dat ze nooit eerder zo dicht bij verkrachting was geweest.

Ze kon me niet vertellen wat er precies gebeurd was. Mary was bang dat ik iets drastisch zou doen dat niet alleen onze relatie zou bedreigen maar ook crimineel zou zijn. Ze had gelijk; ik zou de schoft vermoord hebben. In plaats daarvan nam ze de schuld op zich en vertelde me beetje bij beetje wat er gebeurd was. Ze nam een risico… ik had haar kunnen verlaten, maar ze heeft altijd Iers geluk gehad. Terugkijkend geloof ik oprecht dat dit de hand van die supreme kracht is, God of zo, die haar in het gezicht sloeg om haar duidelijk te maken, “Wat doe je hier in godsnaam. Ik heb je alles gegeven dat je nodig hebt. Je hebt niets anders nodig.”

We zijn nu meer dan 24 jaar samen, verliefder dan ooit, en de eeuwigheid wacht ons.

Twee dingen nog. Zo’n week voor die koude avond in Maart had ik een droom die me wakker maakte uit een diepe slaap. Een droom zoals ik nog nooit eerder had gehad, en nooit meer sindsdien. Het was kort, zonder dialoog. Ik zat op een terrasje; het was laat, nacht al, met zware mist. Twee menselijke gestalten liepen naar me toe. Ik keek omlaag naar mijn krant en voelde dat een van de personen aan mijn tafeltje kwam zitten. Ik keek weer op, en zag dat het Mary Alice was. Het was alsof deze droom een voorteken was van de dingen die zouden komen.

Het andere, ik heb slechts met 3 vrouwen een serieuze relatie gehad. Mijn vrouw, mijn ex-vrouw, en een meisje tijdens mijn studie. Ze hadden een ding gemeen: ze heetten allemaal MARY.

Mijn vrouw Mary Alice had maar een andere serieuze relatie, met haar ex-man. Zijn naam was Jon, de mijne is John. Het lijkt alsof we de juiste naam zochten, en alleen de verkeerde person vonden.