Beskrivelse af oplevelsen:

Ik twijfelde of ik op deze website moest reageren. Een vriend had me erop gewezen, en ik moest er serieus over nadenken. Ik heb onderhand besloten dat het wellicht kan helpen deze gevoelens naar buiten te brengen.

Ik heb iets bijzonders meegemaakt op woensdag 6 februari 2002. Dat is 5 dagen geleden. Mijn 34ste verjaardag was op vrijdag 8 februari, 2002. Toen ik op woensdagavond slapend in bed lag, had ik, rond middernacht, een vreemde droom: mijn stiefvader hield me in zijn armen op de achterbank van een taxi, die me met spoed naar het ziekenhuis bracht. Mijn hart sloeg zo snel (in mijn droom) dat ik dacht dat het zou ontploffen. De droom was zo intens dat ik wakker werd...

Toen ik wakker werd sloeg mijn hart daadwerkelijk erg snel. Ik bleef liggen en wachtte tot het zou kalmeren - ik dacht dat ik een angstaanval had - maar het ging juist sneller. Ik kon mijn kinderen niet roepen. Ik kon haast niet ademen. Ik ademde met korte stoten, zoals tijdens een bevalling. Ik belde 911 (spoed) en zei dat ik dacht dat ik een hartaanval had. Ze zeiden dat ik kalm moest blijven, dat er onmiddellijk iemand kwam. Ik belde naar de telefoon van mijn dochter aan de andere kant van de gang en zei dat ze gelijk naar mijn slaapkamer moest komen, wat ze deed.

Ze was doodsbang, en ik kon niets verstandig zeggen. Ik ging dood, en ik wist niet wat ik tegen mijn oudste kind moest zeggen. Dat vond ik eigenlijk meer storend dan het incident op zich. Toen stopte ik helemaal met denken. Plotseling was mijn ex-man er (mijn dochter had haar vader gebeld) en de paramedici stonden in mijn slaapkamer. Ze porden me en zeiden dat ik kalm moest blijven.

Mijn hart sloeg zo’n 200 slagen per minuut. Echt. Mijn dochter keek de hele tijd op de hart monitor, en mijn hartslag kwam niet onder de 198. Ze sloten overal elektrodes aan. Toen vonden ze een goede ader en gaven me een IV en droegen me toen de trap af op een brancard (ik weeg 100 kilo). Dat op zich was al voldoende om me een hartaanval te geven. Ze gingen de trap af, toen zei er een "Ik ga eerst", en draaide zich om, toen de ander "Nee, ik denk dat ik eerst moet", dus het duurde al een tijd om te beslissen wie mijn gewicht de steile trap af zou dragen! Ik hield mijn ogen maar dicht!

Toen had ik het koud en vroeg om een deken. Ze zeiden, "Wij zijn maar heel even buiten, je gaat rechtstreeks de ambulance in, even doorzetten". Mijn dochter hoorde dit en rende naar boven om haar deken van haar bed te halen. Vervolgens lag ik in de ambulance, nog steeds ademend met horten en stoten en een hartslag van ongeveer 200.

Ik wist gewoon dat ik doodging, en ik dacht aan alle dingen waar ik aan zou moeten denken. Waar denkt een mens aan als je doodgaat??? Ik dacht aan mijn kinderen, wie zou voor ze zorgen (13, 9 en 7 jaar oud). Mijn zoon zou morgen 8 worden (hij is de dag voor mij jarig) en ik zou er niet meer zijn. Wie zou voor mijn kids zorgen??? En mijn huis? Niemand zou zich dit kunnen permitteren. Is mijn verzekering in orde? Zou het de kosten van mijn huis en mijn begrafenis dekken? Wacht even! Ik geloof dat ik verzekerd ben. En kredietkaart verzekering. En bankrekening verzekering. Maar, is dit accidenteel? Waar had ik al deze informative gelaten? Kan iemand het straks wel terugvinden? Waar is mijn ex-man? Volgt hij de ambulance? O, en mijn oma…. Ze is 90, en ik ben de kern van haar bestaan. Dit overleeft ze niet. Ze sterft aan gebroken hart. En mijn kleine broertje. Hij is meer een zoon van me, en hij woont zo ver weg in Maryland, hij zal helemaal van de kaart zijn. Hij heeft geen geld om naar Texas te komen.

Laat iemand hem alsjeblieft bellen, en mijn moeder. Ik ben zo bang. Mijn gedachten gingen als een sneltrein achterin die ambulance.

Toen zei een van de paramedici, "We zullen je Adenison moeten geven. Je zal je helemaal raar voelen, maar het is ok. Je doet het goed. Probeer te ontspannen." Toen ze me de Adenison inspoten, voelde ik me wegdrijven...ze hadden eigenlijk mijn hart gestopt. Maar het hielp niet. Mijn hartslag ging nog steeds heel snel. Ze zeiden, "We zullen de injectie moeten verdubbelen. Ok, we geven je opnieuw Adenison. Je zal je weer raar voelen. Je deed het goed, de eerste keer. Het is ok. We moeten je hartslag vertragen." En ik voelde me een beetje verder omhoog drijven. Het leek alsof ik een paar seconden lang lucht was.

Toen VOELDE ik letterlijk mijn hart weer op gang komen. Ik herinner me niet dat ik licht had gezien, maar wel dat ik me totaal gewichtloos voelde, en buiten mijn lichaam. Het was een erg ongewone ervaring, zacht uitgedrukt. In het ziekenhuis begon ik me beter te voelen toen mijn hartslag afnam. Ik weet dat ik dacht hoe dicht ik bij het verlaten van deze wereld was gekomen. Mijn hele perspectief veranderde.

Ik besloot dat ik een nieuwe blik op het leven zou werpen. Niets of niemand stoort me nog. Ik was helemaal alleen, in de pijn in mijn lichaam die woensdagavond, en bij de gratie van God kreeg ik een tweede kans. Ik werd verteld dat, als men mijn hartslag niet onder controle kreeg, ik een hartfalen zou hebben. Ik hoef niet te vertellen hoe beangstigend het was. Ik heb besloten een paar serieuze veranderingen in mijn leven door te voeren, zoals tenminste 25 kilo afvallen, en minder stress te hebben.

Dat is mijn verhaal. Ik hoop dat iemand hier door gezegend zal worden, en de hele belangrijke les dat "mensen hier niet voor altijd zijn" zal leren. Leef elke dag alsof het je laatste is, want een dag zal dat zo zijn.



Zes maanden later



Hi Jody,

Het gaat echt goed met me. Dank je wel voor je belangstelling. Ih heb echt een nieuw levensperspectief. Ik ben nu een full-time predikant, een vrijwilliger kapelaan in een van onze locale ziekenhuizen waar ik zieken en stervenden bezoek, en families troost die een dierbare hebben verloren. Ik werk ook als vrijwilliger en raadgever bij de Missie Soep keuken die de armen en daklozen in onze gemeente helpt. Ik doe dit eens per week, op woensdag, en ik vind het heerlijk. Ik ben ook lid van het JAIL predikanten team, een groep Christelijke vrijwilligers die eens per week het jeugd detentie centrum bezoekt, op donderdag, om advies te geven en bijbelstudies aan te bieden aan jonge gevangenen.

Ik huisvest ook een Koreaanse student vanaf 10 augustus. Dan landt hij. Hij is 15 en Christen. Ik huisvest hem gratis (geheel vrijwillig) voor 10 maanden. Graag voor mij bidden, want ik spreek geen word Koreaans!

In ieder geval voelt het alsof ik een volledig begrip van mijn levensdoel heb: anderen te dienen en lief te hebben. Ik veroordeel NIEMAND - 'want mensen hebben geoordeeld, en verkeerd geoordeeld'. Bovendien worden wij allemaal gemeten met de maat die we zelf hanteren. Met andere woorden, zoals ik oordeel, wordt ik beoordeeld. Dat neem ik in alle aspecten van mijn leven mee.

Ik luister veel beter dan vroeger, vooral naar mijn kinderen. Ik stuurde ze altijd weg als ik geen tijd had of aan het uitrusten was. Nu stop ik met alles wat ik doe om naar ze te luisteren, want ik besef dat ze mij hun diepste gedachten en gevoelens toevertrouwen. We zijn ook begonnen met een familie bijbelstudie elke avond, en elk kind kan dan een verhaal kiezen.

Tot slot, ik heb mijn spirituele 'intuitie' tot een wetenschap verfijnd. Ik kan signalen van anderen oppikken en ik weet waneer ze zich depressief voelen. Ik bied telefonisch advies aan via Keen aan mensen die verdrietig, depressief of eenzaam zijn, of simpelweg een vriendelijk oor nodig hebben om naar hun problemen te luisteren. Mijn eerste 3 minuten zijn altijd gratis en mijn werktijden erg flexibel. Als ik niet beschikbaar ben tijdens de oproep kunnen bellers naar leden van mijn tele-advies groep bellen. Mijn website is http://www.keen.com/Mother+Joy. Ik heb vele mensen kunnen helpen en heb alleen maar positieve feedback gehad. Ik heb een 5-sterren rating op Keen, en veel van mijn bellers zijn trouw omdat ze mijn intuitie, inzichten, compassie en eerlijkheid op prijs stellen.

Ik hoop dat ik je vraag goed heb kunnen beantwoorden – sorry voor de schaamteloze pitch voor mijn telefonische adviesdienst. Maar ik geniet daar oprecht van en voel me daardoor gezegend.

Ik wens je wonderen en zegeningen,

Mother Joy

Achtergrondinformatie:

Geslacht:     Vrouwelijk