Beskrivelse af oplevelsen:

Dit verhaal stond voor het eerst gepubliceerd op het Mededelingen Bord gedeelte van www.near-death.com, en wordt hier herhaald met de volledige toestemming van Kevin Williams en de schrijfster. 

Als tiener had ik verschillende paranormale ervaringen die zich vaak voordeden in dromen. Toen ik ouder en het leven drukker werd verminderden deze ervaringen - ze waren bijna geheel verdwenen tot ik zwanger was van mijn eerste kind. Kort na zijn geboorte had ik een afschuwelijke droom waarin ik door een ernstig auto ongeluk kwam te overlijden. Ik was maandenlang bang en extreem voorzichtig en steeds op de uitkijk naar dat monster voertuig. Tegen de tijd dat mijn zoon 7 maanden was overtuigde ik mezelf ervan dat het slechts een droom was geweest... niet iets wat stond te gebeuren. Ik had pas een nieuwe baan als lerares, een baby, een huis en een echtgenoot om voor te zorgen... ik had veel te veel energie in deze zaak gestopt. En toen gebeurde het. Ik ging die dag meteen uit school naar huis. Ik wilde mijn zoon ophalen bij zijn oma en dan weer snel terug naar school gaan om naar een honkbalwedstrijd te kijken. Het was een geweldige manier om de middag met mijn zoon door te brengen. Nadat ik met gebruikelijke voorzichtigheid van de snelweg was af gegaan, ging ik linksaf bij een stoplicht dat al een tijdje op groen stond. Ik dacht nog dat ik die dag wel geluk had. En het volgende moment was ik weg. Ik was onmiddellijk op de prachtigste, meest vredige plek die ik ooit had gezien. Mijn opa, iemand die ik had gekend in een vorig leven en een hoeder stonden klaar om me te helpen met het overgaan. Ze vertelden me over het ongeluk en lieten me de plek zien. Ze zeiden dat het mijn tijd was om thuis te komen. De overweldigende liefde en blijdschap op die plek was zo uitnodigend. Ik kon mezelf met iedere seconde lichter voelen worden. In een aanval van angst en paniek begon ik te huilen. Nee, ik kon niet dood zijn. Wat zou er van mijn zoontje worden? Hij was pas 7 maanden oud! Hij zou zich mij nooit kunnen herinneren. Zijn vader wist niet eens hoe hij voor hem moest zorgen. Ik wilde niet dat hij opgevoed zou worden door de ouders van zijn vader. Nee, nee, nee... dit was niet de tijd om te gaan. Ze hadden ongelijk. In een omarming van liefde kalmeerden ze me door me te laten zien dat mijn zoon, mijn hele familie het goed zou maken na mijn dood. Mijn moeder kon op mijn oma leunen. Het zou tijd kosten maar uiteindelijk zou ze helen. Mijn man, vol pijn en verdriet en heel eenzaam, zou ook helen en weer opnieuw liefde vinden. De dood maakt deel uit van de lessen die we op aarde moeten leren, en mijn dood was een belangrijke les voor de mensen in mijn leven. Ik kreeg mijn begrafenis te zien, er werd me geleerd om dichtbij degenen waar ik van hield te zijn. Er werd me verteld dat ik uiteindelijk zou kunnen communiseren met hen die er voor open stonden. Ik kon dit aanvaarden. Het zou goed gaan met ze. Ik voelde me steeds lichter worden. Maar wacht eens even... mijn zoon. Ik kon mijn zoon niet achterlaten! Babies hebben hun mama nodig. Ik moest zijn mama zijn. Ik kon het niet loslaten. Ik kreeg zoveel geduld, zoveel liefde te zien. Mijn gidsen legden uit dat de gevoelens die ik had nog steeds een verbinding waren met mijn menselijke kant. Zo gauw mijn Menselijkheid minder werd, zou ik me zo licht als een veertje voelen, en ik zou buitengewoon geluk en extreme liefde voelen. Woorden doen geen recht aan de gevoelens. Ze werkten hard om me te helpen mijn menselijk gewicht af te werpen. De gevoelens waren zo groots en ik werd er steeds sterker in getrokken; Toch was de verbinding met mijn zoon nog heel sterk. We dwaalden door deze plek voor wat een eeuwigheid leek te duren. We bespraken mijn leven, we bespraken het geloof, we bespraken de geheimen van de ziel die we als menselijke wezens dienen te vergeten omdat we anders nooit op aarde zouden kunnen gedijen. De hele tijd was ik erg onder de indruk. Sommige zaken waren precies zoals ik altijd had gedroomd dat een leven na de dood zou zijn; sommige had ik totaal mis gehad en ik herinner me dat ik "wow" dacht. Waar waren mijn andere geliefden? Wanneer zou ik mijn andere, overleden grootouders kunnen zien. Mettertijd - ze bevonden zich op een ander nieveau. Als mijn overgang volledig was kon ik kiezen om naar ander niveaus te gaan als ik klaar was. Af en toe maakten de gedachten aan mijn zoon dat ik me heel zwaar voelde. Ik kon de gedachte dat hij zou opgroeien zonder moeder niet uitstaan. Er werd me verteld dat anderen in mijn plaats een moeder zouden zijn. Eerst grootouders en daarna lieten ze me Jake's leven zien. Hij was een prachtige jongen, zo gelukkig, maar met een hint van droefheid die tot diep in zijn ziel doordrong. Dit was de les waar hij mee aan de slag moest. Hij kende de belangrijkste lessen die hij moest leren toen hij op de wereld kwam. Het moest zo zijn. Ik zag een nieuwe moeder voor Jake toen hij een jaar of 7-8 was. Een mooie, lieve vrouw die echt van Jake hield en hem goed behandelde. Maar ze zou haar eigen kind krijgen met mijn man en de liefde die ze haar eigen kind betoonde was anders en niet gelijk aan de liefde die ze mijn kind, haar stiefkind, betoonde. Dit is niet wat ik voor Jake in gedachten had. Dit kon niet goed zijn. Ik was blij voor mijn man. Met hem ging het goed. Hij was gelukkig. Maar mijn zoon was een ander verhaal. Ik moest nog meer lessen leren in de niet aflatende geduld klus om mij te laten overgaan naar de andere kant. Ik moest loslaten. Op sommige momenten werd ik hysterisch om dan enkele ogenblikken later weer kalm en rustig te zijn. Ik zag een meisje dat ik eigenlijk in de plaats van Jake had moeten krijgen. Maar voor de bevruchting veranderden de plannen en was er de noodzaak dat Jake's geest haar plaats innam. Er was veel ontreddering die Jake kon helpen herstellen(en dat deed hij ook). Op het moment dat ik het gevoel had dat ik mijn dood bijna kon accepteren beleefde ik opnieuw een gevoel van verdriet en pijn, van verlangen naar mijn zoon en naar mijn leven. Ik kon mijn menselijke leven niet loslaten. Mijn gidsen deden hun uiterste best, ze gaven nooit op, ze waren nooit ontmoedigd. De hoeveelheid geduld en liefde die ze uitstraalden is ongelofelijk. Uiteindelijk werd mijn hysterie gekalmeerd door een hogere geest die me leek te hullen in liefde. Mijn gidsen kregen de opdracht om me terug te laten gaan. Ondanks hun pleidooi voor meer tijd werd hen verteld dat mijn geest op dit moment geen rust zou kennen. Het was beter om me terug te laten gaan, mijn geest rust te geven en verdere lessen te leren. Mijn smeekbede had er, nu in iedere geval, voor gezorgd dat ik terug kon. Voor mijn afdaling kreeg ik wel te verstaan dat de lessen voor mijn vrienden en familie waren uitgesteld. Maar op een gegeven moment zouden ze toch de lessen, door mijn dood, moeten leren. Er werden regelingen getroffen voor wanneer, waar en hoe mijn geest zou terugkomen; welke lessen zouden mij verrijken en welke zouden nieuw zijn. Sommige lessen die ik had geleerd bij mijn aankomst aan de andere kant moest ik vergeten. En het was niet goed voor mijn ziel om te weten wanneer ik weer zou sterven, want anders zou ik me, als mens, alleen maar daar op richten, vooral als die tijd steeds dichterbij kwam. Het laatste dat ik me herinner is dat ik werd teruggebracht naar de plek van het ongeluk. En vlak voor mijn afdaling werd me verteld dat wanneer mijn kinderen ouder waren het tijd was om voor altijd thuis te komen. ik nam dat onmiddellijk aan, maar, wacht eens even! Hoe bedoel je ouder? Betekent dat slechts een paar jaar ouder? Tieners? Zal ik lang genoeg leven om ze te zien trouwen en om te zien dat ze zelf kinderen krijgen? Dit was moeilijk om me mee bezig te houden vlak na het ongeluk. Ik had weer een leven met mijn zoon. Ik moest mijn tijd goed besteden want ik had geen idee hoe lang ik nog had. Er werd me verteld dat ik heel veel geluk had gehad om het ongeluk te overleven. Een grote vuilniswagen was door een rood licht gereden en had mijn kleine auto aan de kant van de bestuurder geraakt. Hoewel ik mijn veiligheidsriem om had, had ik het ongeluk nooit kunnen overleven, volgens de artsen, als de airbag niet was opgeblazen. En dat is niet iets wat hoort te gebeuren bij een aanrijding aan de zijkant. Het eerste jaar na het ongeluk deed ik een poging om zo goed mogelijk, zo gelukkig mogelijk te leven. Ik had echter heel veel pijn door een gebroken schouder, gebroken ribben en 2 gebroken heupen. Er werd me verteld dat de pijn binnen een half jaar, hoogstens een jaar, zou verdwijnen. Het is nu 3 jaar later en de pijn is nog steeds niet weg. Het tweede jaar leek het ergst te zijn. Ik dacht alleen maar aan zelfmoord. Het enige dat ik wilde was teruggaan naar die plek, naar dat leven dat zo indrukwekkend was, zo vervuld van liefde, zo vreugdevol. Mijn zoon en later ook mijn dochter zijn de enigen die ervoor zorgen dat ik door ga. Ik was er voor ze. Vandaag, slechts 3 jaar later, heb ik mijn terugkeer naar de aarde geaccepteerd. Maar ik verlang ernaar om terug te keren naar mijn leven-na-de-dood thuis en ik worstel om vrede en geluk te vinden tot mijn tijd hier voorbij is.