Beskrivelse af oplevelsen:

In 1990 werd ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht met hevige interne bloeden door een ectopische (buitenbaarmoederlijke )zwangerschap. Op dat moment was ik een overtuigd atheïst. Ik was als boeddhist opgevoed door mijn moeder, maar toen ik 13 jaar oud was werd ik een atheïst. Ik was geboren met mooie karakteristieken en voelde ik alsof ik in een fortuinkoekje opgegroeid was. Ik was bijzonder arrogant, ijdel, verwaand en heel materialistisch. In het ziekenhuis gilde ik in pijn. Het was heel vroeg' s morgens toen ik in de ER aankwam. Ongeveer 3 uur.

Er was een jongen daar die zijn arm op wat voor een manier gebroken had en werd bang door mijn geschreeuw. Een stageloper probeerde mij met het gillen te stoppen, maar die poging was nutteloos. Hij was boos met mij en ik kon zien dat hij oprecht overstuur was. Ik wet niet waarom dat mij heel boos maakte, maar het was zo. Ik zei tegen mezelf dat. ...Ik zal hem wat laten zien. Ik ga gewoon weg. Ga weg in mijn gedachten. Ik wist dat ik dat kon doen, omdat ik zo dikwijls gedaan had als een kind (ten gevolge van misbruik) Zo, daar ging ik. Ik had zoveel pijn dat ik me gewoon liet gaan.

Ik kon iedereen in de kamer horen. Ik hoorde iemand zeggen, we verliezen haar. Ik kan horen dat de machine aan mijn hart begon te piepen. Toen zei dezelfde stem die had gezegd: we verliezen haar, zei, ‘shit’ ze is……… en ik weet niet wat er daarna gebeurde.

Vervolgens zweefde ik over de tafel waar ik gelegen had. Ik was vrij gelukkig met mijzelf. Kan zelfs zeggen zelfvoldaan. Ik heb ze goed laten schrikken, was wat ik duidelijk dacht. Toen de doktor weer hard begon te roepen… we verliezen haar, mensen, voelde ik een angstige ruk aan ik denk ik kan zeggen, aan mijn ziel, of mijn geest. Ik werd naar beneden gedrukt en ik wist het was naar beneden voor een eigenaardige reden.

Ik landde met groot gemak op of in een andere omgeving. Niets dat leek op de aarde. Eerst was ik alleen en toen voelde ik een aanwezigheid bij mij. Maar ik was er niet zeker van wie of wat het was. Ik begon bang te worden. Deze omgeving was nieuw voor mij. Ik was hier nooit eerder geweest. Ik geloof dat ik mijn ogen sloot hopend dat ik terug zou keren, maar ik wist op de één of andere manier dat dit niet zou gebeuren.

Toen mijn ogen openden, was ik in hel. In een zekere kamer van de hel. Er waren verschrikkelijke vieze geuren en een duisternis die je enkel kan voelen. Ik zag mensen in kettingen en gefolterd te worden. In zulke verschrikkelijke manieren waar ik nog steeds over kan praten. Ik haatte die plaats en wilde wanhopig weg, maar kon niet. Ik bleef daar kijken, rook en voelde alle pijn en gruwel van die plaats.

Later was er een stem, slechts een stem. Het was vertrouwd, maar ik wist dat ik niet wist wie Hij was. Hij sprak eenvoudig en zo rechtstreeks naar mij. Hij legde uit aan mij dat de plaats waar ik was, was niet meer voor mensen zoals mij. Hij zei, dat voordat Hij geboren dat iedereen stierf en naar deze plaats kwam. Er was geen hoop. Maar sinds Zijn dood. Hij had iets gedaan. Ik kan me niet herinneren wat Hij zei dat Hij gedaan had, maar dat sinds die tijd, mensen die sterven nu wachten, in een andere plaats. Ik begreep het niet echt, omdat ik echt bang was. Ik wilde daar niet zijn.

De stem zei toen. ... houdt je van hem? En ik kon me duidelijk herinneren, waarom vraagt u mij dit, u weet alles al. Ik kreeg geen antwoord. Alleen stilzwijgen. Door dit werd ik heel geïrriteerd. Toen plotseling werd er opnieuw aan mijn getrokken, alleen deze keer werd ik naar boven getrokken. Toen ik stopte, zag ik mensen rond mij, maar niet echt dicht bij, maar op een afstand. Er waren mensen die ik kende, en mensen die ik kende, maar niet kende. Het was echt vreemd. Het gevoel was zo mooi en gemakkelijk. Kalm. Ik was zo geestelijk aan dat moment, het was alsof ik alles wist.

Toen…. Keep ik omhoog of voor me uit, daar ben ik niet zeker van en zag de mooiste plaats die ik ooit heb gezien. Er waren, het klinkt banaal…. Poorten van parel. Reusachtige poorten gemaakt van parels. De poort was gesloten, maar terwijl ik keek begonnen ze te openen, naar mij toe. Binnen kon ik straten bedekt met goud zien, met herenhuis na herenhuis in rijen bedekt in diamanten en groene stenen. Het was schitterend. Toen ik alles in me opgenomen had, werd de scène leeg (niet donker) en dezelfde stem vroeg mij. ...” wel Linda, wat geloof je"? Op dat moment, werd ik wakker en haalde diep adem.

Ik opende mijn ogen en zag een verpleegster en met het mooiste gevoel dat ik ooit heb gehad, ik glimlachte naar haar en vertelde haar dat er een God is en Hij houdt van jou! Ik heb sindsdien in Hem geloofd. Ik veranderde mijn hele leven door dit. Hoewel bijzonder teruggetrokken, vanwege de gevoeligheid die ik nu heb, leer ik me opnieuw aan te sluiten. Tot voor kort ben ik niet in staat geweest hierover te kunnen spreken. Ik ben voortdurend aan de studie geweest en ben bijzonder teruggetrokken. Het is vreemd dat ik geen geloof uit deze ervaring heb gekregen, maar het bracht toedeel van angst van de Heer.

Dank u voor het lezen.