Beskrivelse af oplevelsen:

Vanmorgen(5-2-99) luisterde ik naar de Art Bell show terwijl ik hier in Tennesee kranten bezorgde. Het deed me goed om te horen dat andere mensen ook BDE ervaringen hadden gehad. Mij werd verteld dat ik knettergek was toen ik als kind van een jaar of 5-6, zo'n 40 jaar geleden over mijn ervaring vertelde. Ik weet niet of het ongewoon is voor een dergelijk jong kind om zo'n ervaring te hebben. Ik weet alleen dat het mij overkwam!!!! Ik had mijn ervaring in de zomer. Mijn vader deed zijn uiterste best om een kind op te voeden. Ik was een sleutelkind lang voordat er zo openlijk over gesproken werd. Hij nam me vaak mee naar een rivier waar een heleboel andere mensen aan het zemmen waren zodat ik in contact kon komen met andere kinderen van mijn leeftijd.

Helaas was de rivier onverwacht diep in het midden. Onnodig te zeggen dat ik niet kon zwemmen. Ik herinner me dat ik voor de derde keer kopje onder ging en me toen realiseerde dat ik niet in leven zou blijven. Ik was aan het doodgaan en ik wist het. Ik wilde niet dood. Het volgende dat ik weet is dat ik een tunnel zag met een helder licht aan het eind. En daar was een heel stel mensen. Ik wist dat het familieleden waren. Ik voelde dat mijn 2 grootvaders daar waren. Iemand, ik had het gevoel dat het een van de grootvaders was, sprak tegen me.

Er werd tegen me gezegd dat ik terug MOEST. Dat ik nog veel dingen moest leren, ik wilde niet terug. Soms wens ik dat ik niet terug had hoeven komen, maar de grootvader had gelijk, ik moest nog veel leren. Het volgende dat ik weet is dat een arm mij greep. Het was mijn vader. Hij redde me!!!!

Ik probeerde te vertellen over mijn ervaringen, maar ik werd nooit geloofd. NOOIT!!!!!!!! Ik heb 40 jaar de tijd gehad om deze ervaring te verwerken. Ik word 46 in april. De voorouders(ja, ik ben ervan overtuigd dat het mijn grootvaders, grootmoeders, tantes en ooms waren, eigenlijk alle familieleden die daarvoor waren overleden) hadden gelijk. Ik moest nog veel leren, oh zulke moeilijke dingen. Van een drugsverslaving af zien te komen 13 jaar geleden. Ik moest leren om de pijn en woede, die veroorzaakt werden door omstandigheden waar ik geen controle over had, te vergeven. De ervaring heeft me wel het besef gegeven dat je niet bang hoeft te zijn voor de dood. Dat in sommige gevallen we hier zijn om te leren, te groeien en dat soort dingen. Ik moet altijd weer huilen als ik de ervaring herbeleef. Ik ben dan zeker 24 uur totaal kapot omdat ik er niet bewust om gevraagd heb om door de levenslessen heen te moeten waar ik doorheen ben gegaan. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik heilig geloof in reïncarnatie( ik had een aantal dromen die zo echt leken, alleen weet ik niet of ze in de categorie BDE thuis horen, sommige plekken in de dromen heb ik later gevonden omdat ze echt bestonden) en ik heb ook een enorm respect gekregen voor het leven van alle levende dingen hier op aarde.

Ik realiseer me dat ik een lange tijd heb gehad om me dingen te herinneren, en om de ervaring die ik had te analyseren, maar het had ook zo'n enorm effect op me.

In zekere zin beschouw ik het als mijn geboorte, het begin van mijn reis en ik had ook het gevoel dat ik daardoor anders was. Dat ik nooit meer "normaal" kon zijn. Dat ik nooit meer een deel zou zijn van wat als normale samenleving wordt beschouwd. Ik weet niet of anderen ook zoiets geuit hebben of niet. Ik zou graag willen weten of anderen over hetzelfde "gevoel" hebben gesproken.

Dank je wel dat je me hebt aangehoord.