Beschrijving Ervaring:

Ik was in het ziekenhuis, maar ik wist niet waar, en ik had veel pijn, zo erg dat ik het gevoel had dat ik het niet meer kon verdragen. Ik keek om me heen en het leek alsof ik in een soort ruimteschip zat - alles was van roestvrij staal en wit. Ik dacht dat ik meegenomen was. (Misschien door Aliens? Maar ik besefte dat dit alleen maar een wens van mij was.) (Ik heb altijd al door een ruimteschip meegenomen willen worden om een andere planeet te bezoeken.) Mijn gevoelens gingen over dat ik nog niet dood wilde - ik heb zo veel dat ik nog wil doen.

Ik wilde niet sterven, maar ik wist dat ik de pijn niet meer kon verdragen. Toen leek het erop dat ik ergens anders naartoe werd vervoerd - ik herinner me geen witte lichten of tunnels, of zoiets niet. Maar er was een grote weide met groen gras en bloemen, bloemen in roze, paars en geel. Mijn moeder stond rechts bij een bank, zoiets als een bank in het park waar je op kon zitten om uit te rusten, en ze was grote planten aan het planten naast de bank aan het uiteinde ervan. Ik denk dat de bloemen oranje tijgerlelies waren. Ik probeerde haar zover te krijgen dat ze naar mij keek, maar dat deed ze niet. Ik riep en riep naar haar, en ze lette helemaal niet op mij. Het was alsof ze mij niet kon zien of horen. Dat gaf mij om de een of andere reden een vredig gevoel. Dus ik ging verder.

Aan mijn linkerkant, op een heuvel, zat mijn beste vriend Buddy, die een paar jaar geleden zelfmoord pleegde. Hij keek naar het westen, in de tegenovergestelde richting van mijn moeder. Het leek erop dat hij een pijp rookte, maar hij rookte nooit, dus ik weet dat hij niet rookte. Toen besefte ik dat het niet mijn vriend Buddy was, maar Alfred Hitchcock. Hij keek me verwijtend aan en liep weg, weg van waar ik was. Ik was zo moe na deze ervaring dat ik in slaap viel waar ik was, in een heel zacht, zacht bed met kussens. Ik dacht dat ik nog steeds dood zou gaan en moest wachten. Ik weet niet waar ik op zat te wachten, maar ik moest wachten. Dus ik sliep terwijl ik wachtte. Ik voelde geen pijn en ik voelde een opluchting vanuit mijn hart, alsof ik me toch nergens zorgen over hoefde te maken. Toen ik wakker werd, voelde het alsof ik werd weggetrokken van waar ik was in een whosh - ik leefde nog steeds, had enorme pijn, en drie van mijn vrienden keken me glimlachend aan! Het waren Guy, Sandy en Emily.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw.

Datum BDE: 17 december, 1999

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Onduidelijk. Operatie gerelateerd. Hartaanval. Ook longontsteking gehad, in welke mate weet ik niet zeker. Mijn hartaanvallen hadden mijn hart ernstiger beschadigd dan mijn arts besefte en 60% bestaat uit littekenweefsel. Hij zei dat hij bezorgd was dat ik hierdoor misschien niet zou kunnen herstellen van de longontsteking.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief.

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Onzeker. Ik heb geen idee welke medicijnen ik heb gehad voor mijn openhartoperatie - of de longontsteking. Ik kreeg echter niet zo'n zware medicatie, omdat ik enorm veel pijn voelde. Mijn dokter wilde niet dat ik 'gedrogeerd' werd.

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Nee. Het voelde heel echt.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam?

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Ik had niet het gevoel dat ik controle over mezelf had. Dat is niet erg comfortabel. Maar mijn pijn was gestopt en daar was ik dankbaar voor.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis. Zowel ruimte als tijd waren verschillend, opgeschort zoals...

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Volgens mij zongen er in de verte enkele vogels. Geen ander geluid.

Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming? Ik weet niet wat dit betekent.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Onduidelijk. Ik denk het niet.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja. Ja – zie hierboven. Ik zag mijn moeder en mijn vriend Buddy. Maar geen andere mensen. Hoewel ik op de achtergrond wel gemompel hoorde.

Heb je een onaards licht gezien? Onduidelijk. Geen fel licht - het was middag - middaglicht.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied.

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Eerst pijn. Toen stopte mijn pijn en voelde ik me erg moe. Slaperig. Toen zat ik op mijn gemak, op een zachte stoel of zoiets.

Leek je opeens alles te verstaan? Nee. Alleen ik dacht dat God mij kon horen toen ik vroeg om nog jaren in leven te blijven.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Ik herinner me vluchtig dat ik wenste dat ik mijn zonen vóór mijn operatie had gezien.

Waren er beelden uit de toekomst? Nee. Het was alsof de toekomst niet meer bestond.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja, maar ik kan dit niet goed uitleggen. Ik mocht de weide niet in. Ik stond aan de buitenkant, ook al was er geen zichtbare poort.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ineens kreeg ik een totale black-out. Ik was een tijdje volledig black-out.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk. Ik ga niet naar een kerk.

Welke godsdienst beoefen je nu? Conservatief/fundamentalist Lutheraans.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja, ik heb mijn verdriet laten gaan. Het was zo'n opluchting. Ik voelde me zo goed!!! Ik ben in die periode ook gestopt met roken; ik had geen enkel verlangen naar een sigaret. Heeft mij meer in God doen geloven.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Vermeerderd.

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Ik ben veel gelukkiger. Sinds dit alles ben ik opnieuw getrouwd - het is soms onwerkelijk voor mij, alsof ik een nieuw leven heb gekregen. Ik weet dat het niet waar is, maar zo voel ik het wel.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Ik denk dat ik me heb gerealiseerd dat de dood reëel is, dat het kan gebeuren, dat het plotseling kan gebeuren, hoe gezond je je ook voelt. Ik waardeer nu alles en iedereen meer - ik ben me dagelijks bewust van het leven en geniet van het leven, en probeer het leven van iemand anders gemakkelijker te maken.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja. Er is iets gebeurd wat ik me nog steeds niet herinner. Ik denk dat ik bleef vragen om met God te praten en hem te vertellen dat ik nog niet dood wilde. Ik bleef maar aan iemand vragen om hem dat alsjeblieft te vertellen. Maar ik kon niemand anders zien, niet bij mij in de buurt – alleen mijn moeder en mijn vriend, en zij wilden niet naar mij kijken.

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Nee. Ja, ik voelde dat er een enorm gewicht van me af viel, dat het niet mijn schuld is dat mama en Buddy dood zijn, dat ik hun dood niet heb veroorzaakt, en niet had kunnen voorkomen dat één van hen stierf. Ik wist heel diep dat als ik niet ophield mezelf de schuld te geven van hun dood – en om hen te treuren – ik zou sterven. Ik was niet sterk genoeg om de pijn van mijn verdriet te verdragen.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Het beste is dat ik zo dankbaar ben dat ik elke dag leef. Het ergste deel? Ik denk niet dat die er is. Natuurlijk zou ik willen dat ik geen hartaanvallen en hartoperaties had gehad – dat haat ik. Maar het gebeurde - ik ben erg blij dat ik kon stoppen met roken - terwijl ik had gebeden en gebeden en gebeden tot God om mij te helpen stoppen met roken. Dit is sociaal verlammend geworden in mijn leven...

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Ik vertelde het aan mijn zus. Ik denk dat ik er iets van aan mijn Man heb verteld, en er iets van aan mijn kinderen heb verteld. Niemand wil het echt weten, niemand wil mij over de dood horen praten. Het maakt hen van streek.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee. Verrassend genoeg slik ik heel weinig medicijnen. Ik moet soms Nitro nemen als mijn hart pijn doet. Dat is wanneer ik te druk ben, te veel werk probeer te doen.

Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Ik denk dat er ergens een plek is waar we naartoe gaan als we doodgaan – of misschien meer dan één plek. Ik denk niet dat wat ik zag de hemel was. Maar het was ook niet op aarde, niet zoals ik het ken.

Zijn er andere vragen die we kunnen stellen om jouw ervaring beter te begrijpen? Op dit moment kan ik niets bedenken! Veel succes met je werk. Ik weet niet in welke bewustzijnsstaat ik me daarbij bevond; ik voelde me gescheiden van mijn lichaam. Ik ving een glimp op van mijn slapende lichaam, maar het kon me niet schelen om te kijken - ik wilde met God praten over niet doodgaan. Vreemd, hè!