Beskrivelse af oplevelsen:

Het volgende verhaal is een BDE waarvan we gedurende verschillende maanden stukjes hebben verzameld. Het is het verhaal van een dame die het, behalve aan haar zoon, nog nooit aan iemand had verteld. De belangrijke en minder belangrijke details van dit verhaal bleven gelijk gedurende de maanden dat ze ons dit vertelde. Het was voor haar heel moeilijk om het te vertellen. Ongeveer 1 op de 4 BDE ervaringen zijn dermate gedetailleerd. In de BDE ervaringen die zo gedetailleerd zijn blijken de gebeurtenissen vaak eender te zijn.

"GENE ZIJDE"

een bijna dood ervaring

Als jonge, alleenstaande vrouw woonde ik in Londen, Engeland en ik werd opgenomen in het Memorial Ziekenhuis met ernstige complicaties na een mislukte abortus poging die ik had gedaan in mijn badkamer. Aangezien ik katholiek was opgevoed wilde ik de ongewenste zwangerschap heimelijk en alleen aanpakken. Nadat ik heel veel bloed had verloren en het vreselijk koud had gekregen belde ik een ambulance om me naar het ziekenhuis te brengen.

Meteen vanaf het moment dat ik in allerijl de spoedeisende hulp was binnengebracht kan ik me herinneren dat er allerlei mensen de kamer binnen kwamen rennen met karretjes met apparatuur, flessen, pompen, naalden, verband, slangen, enz. Ik zat tot aan mijn navel onder het bloed en ik was erg zwak. Ik bevond me in een levensbedreigende, zeer kritieke toestand. Gelijk met het bloed dat weg sijpelde uit mijn lichaam verdween ook de wil om te leven.

Ik hoorde een "plop" en plotseling voelde ik geen pijn meer. Voor het eerst in 3 maanden voelde ik me rustig. Voor het eerst sinds ik erachter kwam dat ik zwanger was van een man die tegen me gelogen had door te zeggen dat hij van me hield en met me wilde trouwen. En dat terwijl hij een vrouw en 5 kinderen in een andere stad had. Ik had goed zicht op mijn lichaam terwijl ze als gekken met me bezig waren, me bloedtransfusie gaven en me aansloten op andere slangen. Ik kan me herinneren dat ik eigenlijk wilde dat ze daarmee ophielden. Ik zag er vreselijk uit en had een enge kleur. Ik schaamde me dat ik de oorzaak was van alle paniek. Ik had gezondigd en verdiende het niet om te leven. Het feit dat ik deze gedachten had terwijl ik vlak onder het plafond hing deed me niet zoveel en verwarde me niet zo erg als het feit dat ik de druk voelde die ik veroorzaakte bij de mensen beneden me. Ik weet ook dat ik compleet "bij" was alhoewel ik een verpleegkundige, de enige in een blauw pak, tegen de artsen hoorde zeggen dat ik meteen nadat ik was binnengebracht bewusteloos was geraakt. Ik was me erg bewust van elk detail van de gebeurtenissen en van de kamer.

Ik werd me bewust van een tunnel die plotseling verscheen en ik werd er ingetrokken. Ik vond het niet erg om weg te gaan van die gespannen situatie beneden. Terwijl ik naar de tunnel zweefde ging ik dwars door een plafond ventilator en daarna door het plafond. De duisternis van de tunnel golfde en ik ging steeds sneller. Ik was eigenlijk wel nieuwsgierig naar mijn huidige lichaam of vorm en ik bekeek mijn armen en handen. Het leek of ze groter werden en licht begonnen te gloeien. Ik voelde een soort tocht en ik hoorde een laag brommend geluid terwijl ik steeds sneller ging in de richting van een helder licht in de verte. Terwijl ik me als maar sneller voortbewoog voelde ik een aanwezigheid bij me die me rustig hield en die zowel liefde als wijsheid uitstraalde. Ik zag niemand maar ik voelde mijn grootvader die was overleden toen ik 13 jaar was. Ik was me bewust van zijn troostende aanwezigheid maar ik zag of hoorde niets.

Eindelijk kwam ik aan het eind van de tunnel en ik zweefde naar een plek die overweldigend was door een stralend wit licht dat alle begrippen van liefde scheen te belichamen. Een onvoorwaardelijke liefde zoals een moeder voor haar kind heeft. Het was beslist een warme, vreugdevolle aanwezigheid, dezelfde die me de tunnel had ingedreven. Het leek een enorm krachtveld of energie dat alle goede en edele emoties die de mens kent uitstraalde.

Ik had gebroken met de katholieke kerk zodra ik op 17 jarige leeftijd van de kloosterschool afkwam. Ik had het gevoel dat ik bevrijd was uit een onbuigzame gevangenschap en ik was allesbehalve gelovig, maar diep in mijn hart wist ik dat dit God was. Ik heb geen woorden om mijn ontzag in deze aanwezigheid te beschrijven. Het leek of ik onderdeel werd van het Licht en daarna werd het Licht een deel van mij. We waren 1 geworden. Plotseling begreep ik, zonder de minste twijfel, hoezeer we onderling met elkaar verbonden zijn, God en alle levensvormen in het heelal.

Ik herinner me dat ik me op dat moment afvroeg of ik gestraft zou worden voor het vermoorden van mijn kind en daardoor het doden van mezelf. Ik wist dat Hij elke gedachte en alle gevoelens van mij kende. Het volgende dat ik zag was een slapende baby en ik wist dat ik dat zelf was. Ik keek geboeid naar de hoogtepunten van elke periode in mijn leven. Het was alsof ik naar een rond filmdoek keek en vele verschillende taferelen vlogen met hoge snelheid voorbij. Op de een of andere manier kon ik niet alleen zien en begrijpen wat er gebeurde maar ook de gevoelens die ik toen had en ook de emoties die ik teweeg bracht bij anderen. Ik zag en voelde mijn moeder's schaamte toen ze, ongehuwd, mij kreeg, ik voelde de verrukking van de liefde en de verpletterende pijn van afwijzing en verraad.

Ik begreep de angst en onzekerheden van de man die mijn pijn had veroorzaakt en zijn schuldgevoel omdat hij met me gebroken had toen hij hoorde van mijn zwangerschap. Ik voelde elke goede en slechte daad die ik had gedaan en de gevolgen daarvan voor anderen. Het waren moeilijke momenten voor me, maar ik werd ondersteund door onvoorwaardelijke liefde en ik doorstond de pijnlijke gedeelten.

Via gedachten overbrenging werd me gevraagd of ik wilde blijven of terugkeren naar mijn vorig leven in de "Aardse School". Ik viel op mijn knie�n om zo mijn wens om bij Hem te blijven kenbaar te maken. Hij liet me een prachtige glimmende luchtbel zien die naast me zweefde. Erin zag ik een baby die borstvoeding kreeg. De baby werd een peuter en begon, nog steeds in de luchtbel, naar me toe te lopen. Toen veranderde het jongetje in een tiener en hij bleef ouder worden tot hij een volwassen man was. Wie is dat? vroeg ik. Je zoon Michael, was het antwoord. Ik herinner me dat ik heel erg opgelucht was dat ik zijn kans op een leven niet had vernietigd. Een groot aantal angstige gedachten bevolkten mijn brein. Ik was niet getrouwd en kon amper voor mezelf zorgen, dus hoe zou ik een zoon kunnen opvoeden? Zou hij ooit kunnen vergeten of mij kunnen vergeven voor het feit dat ik had geprobeerd hem te aborteren toen hij 4 maanden in mijn buik zat? Hoe kon ik dit ooit alleen, zonder hulp, doen. Ik zag een flits van mijzelf met een man waarvan ik wist dat hij mijn toekomstige echtgenoot was en hij hield de 2 jarige jongen die ik had gezien in zijn armen. Voor de allereerste keer stond ik mezelf toe om liefde te voelen voor de baby die ik droeg. Alle schaamte, verwikkelingen en moeilijkheden die ik had gebruikt om mijn abortus goed te praten leken erg zwak en ego�stisch.

Plotseling was ik terug in mijn lichaam en een verschroeiende pijn verscheurde mijn onderlijf. De verpleegkundige in het blauwe pak gaf me een injectie en zei dat ik rustig moest blijven en dat de pijnstillers spoedig zouden gaan werken. Het scheen dat ik niet langer dan een paar minuten buiten bewustzijn was geweest maar mijn bezoek aan "Gen Zijde" leek uren te duren.

Toen ik buiten mijn lichaam was op de Eerste Hulp zag ik een rode sticker aan de zijkant van een rotorblad, dat gericht was op het plafond, van de ventilator.

Toen ik naar de verkoeverkamer werd gebracht werd me verteld dat mijn baby gered was. Ik zei: "ja dat weet ik". Ik vroeg of iemand alsjeblieft naar mijn ongelooflijke ervaring wilde luisteren maar niemand had tijd. Mijn arts zei dat het een wonder was dat hij mij en de baby had kunnen redden. Hij zei dat er 2 momenten waren geweest waarop hij dacht dat hij ons allebei kwijt was. Ik probeerde hem te vertellen over mijn ervaring maar hij werd weg geroepen. Zijn glimlach toen hij wegging liet er geen twijfel over bestaan dat hij vond dat hij zijn tijd verdeed door te luisteren naar het onsamenhangend verhaal van een vrouw die onder de invloed van medicijnen was.

Later kwam mijn moeder, met "religieuze" versterking die probeerde mij mijn zonden te laten opbiechten. Ik vond het wel grappig toen er een non kwam die voor mij begon te bidden en aan God begon te vragen om me te vergeven. Ik wist dat ik allang vergeven was. Mijn straf bestond uit mijn eigen gevoelens van schuld en schaamte die ik zo pijnlijk had ervaren toen ik de luchtbel film van mijn vorig leven zag.

Slechts 1 verpleegkundige in het ziekenhuis luisterde naar me. Dat deed ze nadat ik haar een paar dingen had verteld over wat ze had gezegd tegen artsen en verpleegkundigen toen ik bewusteloos was. Ze vertelde me dat ze gelijkluidende verhalen had gehoord van andere mensen die uit de dood waren terug gehaald. Uiteindelijk kreeg ik haar zover dat ze een hoge trap haalde zodat ze zelf de rode sticker op de ventilator, die ik had beschreven, kon zien. De verpleegkundige en een oppasser zagen beiden de sticker en bevestigden elk detail dat ik beschreef. Ik wist wat ik wist, maar het voelde wel lekker dat tenminste 2 mensen me geloofden. Tot nu toe heb ik nooit meer over deze ervaring gesproken.

Ik ging vol goede hoop verder met mijn leven, met een hele nieuwe instelling en 5 maanden later beviel ik van een gezonde jongen en ik noemde hem Michael. Door de schade die ik mezelf had toegebracht kon ik nooit meer zwanger worden maar de band die ik met Michael heb beschouw ik als een echt "cadeau" van gene zijde.

De ervaring is nog steeds even echt en levendig als 34 jaar geleden en heeft mijn leven in vele geestelijk verheffende manieren veranderd.

NDERF aanvulling: Mary ging terug naar de katholieke kerk, maar was wel zo voorzichtig om een gemeente uit te zoeken die meer onbevooroordeeld was dan waar ze eerst bij hoorde.

NDERF spreekt haar waardering uit voor de moed van Mary om haar verhaal te vertellen.