Beschrijving Ervaring:

Groeten!

Deze BDE is één van de meest aangrijpende en angstaanjagende die wij ontvangen hebben. Omdat hij voor sommigen storend kan zijn, dachten wij dat onze lezers enkele verhelderende opmerkingen op prijs zouden stellen. De persoon heeft toestemming gegeven voor publicatie, maar zonder contactgegevens te verstrekken, dus waren wij niet in staat deze waarnemingen met haar te delen. Als zij alsnog contact met ons opneemt, zullen wij vast en zeker haar verdere opmerkingen plaatsen, vanzelfsprekend met haar toestemming.

De meest voorkomende soort BDE die in zekere mate beangstigend werkt bevat een een ervating van ‘leegte’ die bestaat uit een vacante ruimte of isolatie die een deel van de gebeurtenis in beslag nam, en die de verslaggever als angstaanjagend ervaren had. Zulke BDE’s vormen ongeveer vijftien procent van die in onze administratie. Maar de meeste daarvan bevatten ook ook prettige elementen, die het merendeel van de rapporten uitmaken. Daardoor komt het dat de meeste ‘leegte’ BDE’s toch in hun geheel als aangenaam door de BDE-er ervaren zijn, om reden dat hij of zij veiligheid, liefde, en andere positieve gevoelens had die de negativiteit van de ‘leegte’-elementen evenaarden of overtroffen. Vandaar dat meestal, ondanks dat de persoon helse beelden rapporteerde, hij of zij zich uiteindelijk niet gekwetst of bedreigd gevoeld had. Om deze redenen is dit rapport zeer ongewoon, als hoordend bij de enkele percenten van de BDE’s in ons archief die als ‘hels’ beschreven kunnen worden.

Het is ook ongewoon om in BDE’s iemand tegen te komen die stierf tegelijkertijd met de verslaggevende BDE-er, wat in dit geval gebeurde, hoewel het vanzelf spreekt dat zulke gebeurtenissen meer gebruikelijk zijn in oorlogstijd. In ieder geval, volgens het rapport is deze andere persoon in een helse omgeving, en letsel wordt toegebracht; en ons wordt niet meegedeeld of hij naar zijn leven terugging of niet. Dit is de eerste BDE die wij zijn tegengekomen die zo’n beschrijving bevat.

Kan deze BDE in overeenstemming worden gebracht met het schema van BDE's dat aanwezig is in de vele honderden die op NDERF zijn geplaatst? Ik dacht van wel. Wat voorhanden is aan onderzoeken over angstaanjagende BDE’s suggereert dat personen die boosheid of schuld voelen, of geloven dat zij naar de hel gaan wanneer ze sterven, meer kans hebben om een angstaanjagende BDE te ervaren. Deze BDE-er en haar vriend hadden onenigheid gehad, hij was duidelijk opvliegend, en vóór het ongeluk bestuurde hij een auto zonder toestemming van de eigenaar. Het is waarschijnlijk dat beiden negatieve emoties koesterden, waaronder boosheid en schuldgevoel.

In de meeste angstaanjagende BDE’s, tot ‘God’ of ‘Jezus’ roepen resulteert in een onmiddellijke verschuiving uit de angstaanjagende omgeving waarin de BDE-er zich bevindt. Dat gebeurde hier niet, hoewel toen zij besloot ‘het op te geven’, ze toch het helse milieu verliet, en naar de tunnel terug ging. Dit heeft haar wellicht de essentiële levensles van ‘opgeven’ of ‘loslaten’ geleerd. Een algemeen thema van BDE’s is dat we vrije keuze hebben. Veel BDErs die helse rijken zien geloven dat wie in zulke rijken verblijven gekozen hebben daarheen te gaan, en kunnen kiezen om te vertrekken. De vriend van de schrijver, in zijn woedende pogingen om te controleren (hij reed de auto over de kop terwijl hij “mensen angst aanjoeg om hun mond te houden”) dacht waarschijnlijk dat hij in een hels rijk thuishoorde. Het feit dat de schijfster in een tunnel was en plotseling omkeerde doet mij vermoeden dat het voor haar belangrijk was de gevolgen van haar vriend’s keuzen te zien en eraan deel te nemen. Ze heeft het over de tunnel als 'één of andere rare drug', en haar verhouding met de chauffeur suggereert dat zij zelf grote problemen met hem had die ze hoorde aan te pakken. Een Liefdevol Goddelijk wezen zou de onderdelen van deze BDE geschapen kunnen hebben als het voor haar de beste (en misschien de enige) manier was om de sterkte te verkrijgen grote veranderingen in haar leven door te voeren, wat haar relaas aangeeft dat ze gedaan heeft. Ik ben geneigd te suggereren dat het Goddelijke angstaanjagende BDE’s schept voor alleen de moedigsten, wier moed hen in staat stelt het soort angstaanjagende gebeurtenissen mee te maken dat de beste kans heeft hulpzaam te zijn bij hun groei op hun aardse reis.

De schrijver werd een Christen na haar ervaring. Wat onderzoek er bestaat betreffend angstaanjagende BDE’s suggereert geen verbinding tussen de godsdienstige achtergrond (of de afwezigheid ervan) van de BDE-er destijds, en het ervaren van een angstaanjagende BDE. Onder BDE-ers die hun BDE met ons hebben gedeeld is er echter een zwakke maar statistiek meningsvolle neiging voor de BDE-er om na de BDE meer vrijzinnige religieuze overtuigingen te hebben. Als iemand nog andere inzichten heeft met betrekking op dit soort BDE, overweeg a.u.b. deze op het NDERF mededelingenbord te plaatsen, zodat we allemaal kunnen blijven leren.

Wij zijn de auteur zeer dankbaar voor het delen van haar ervaringen.

Hoogachtend, Dr. Jeff Long

Beschrijving van de belevenis:

Ik blijf by voorkeur anoniem vanwege wat ik geleden heb dankzij diegenen die me niet geloven.

Het was ongeveer twee jaar geleden, ik herinner het me alsof he gisteren was. Ik ben in de auto van mijn vriend Gareth gestapt.

Het was de auto van zijn vader en het was heel niet de bedoeling dat hij hem gebruikte. Ik weet niet hoe hij hem in handen kreeg. Ik herinner me dat hij eerder op die avond aan het drinken was. Ik weet dat hij er niet mee mocht rijden maar ik herinner me dat ik echt een rit naar huis nodig had omdat het laat was. We hadden de hele rit over iets geruzied, stom, en in een moment van woede trapte hij hard op het gaspedaal, en probeerde een U-bocht te maken. Nu ik erover nadenk herinner ik me dat het zijn manier was om mensen angst aan te jagen zodat ze hun mond hielden; hij was gek op die manier. Verdraaid, voor ik het wist werd ik op een brancard een grote kamer binnengereden. Mijn borst en mijn hoofd voelden aan alsof ik her en der met metaal of iets dergelijks geslagen was.

Het volgende gedeelte is heel, heel levendig. Ik herinner me dit absoluut. Binnen een paar sekonden begon ik uit mijn lichaam op te stijgen en deze rare tunnel van licht door te gaan, alsof ik één of andere rare drug had geslikt, of zo. Ik wist niet waar ik heen ging maar wist wel dat ik niet kon bepalen waarheen ik gezogen werd. Ik kon niet stoppen of omdraaien of wat ook. Alles scheen goed te zijn. Een fractie van een seconde dacht ik dat ik op weg naar de hemel was maar plotseling gebeurde iets. Ik stopte heel hard in deze tunnel, en als een bliksemschicht begon ik te vallen, sneller en sneller en sneller.

Het voelde aan net alsof ik letterlijk vertikaal naar beneden gevallen was en onderweg was naar een soort zwart gat. Het was zo donker dat het aanvoelde alsof ik het met een mes kon snijden. Al vallend begon ik geschreeuw te horen, gehuil, folterende pijn, afgrijselijk, afgrijselijk lachen en de meest verrotte stank die je je maar kunt voorstellen, dan veranderde het donker in vuur, en ik was aan het vallen naar een enorme stookoven. Vuur begon me te verteren. Ik begon te krijsen. Ik wist niet waar mijn geluid heen ging maar ik wist dat ik hard schreeuwde. Neerkomend op mijn rug, botste ik plotseling tegen wat rotsen schenen te zijn en voelde een verschrikkelijke pijn over mijn hele lichaam of wat deze nieuwe gedaante dan ook was.

Toen ik mijn ogen opende besefte ik plotseling dat ik niet alleen was omdat schepsels, dingen die enigszins vervormd waren, mij begonnen te grijpen, één voor één pakten ze mij vast en begonnen me te slepen naar wat een enorme zwarte poort scheen te zijn. Ik begon te schoppen en te schreeuwen, uit volle borst te krijsen om Allah of Buddha of God – wie dan ook van wie ik me herinnerde gehoord te hebben in colleges over Godsdienstonderwijs, om mij te helpen, maar nog kwam niets. Ik herinner me dat één reusachtig schepsel aan de huid op mijn rug begon te trekken, zo hard dat ik de drang voelde on over te geven.

Een ander schopte me omver en begon op mijn borst te staan, al lachend, en mij plagend over persoonlijke problemen die hij van me scheen te weten. Zoals mijn moeder sterven tijdens de geboorte, mijn zuster in de gevangenis en mijn vriend Gareth die de auto chauffeerde die mij gedood had. Ik herinner me de stank zo, het was zo weerzinwekkend als rottend vlees en verbrand haar. Hun krassende lachen en beschimpingen van mij werden bijna overstemd door het gebrul van de vlammen rond mij. Plotseling zag ik mensen vóór mij, rennen en schreeuwen, een group kinderen niet jonger dan twaalf jaar oud huilen, ieder van hen geterroriseerd en letterlijk uit elkaar getrokken door deze kwaadaardige wezens. Ik herinner me zeker dat ik plotseling Gareth zag (de kerel in de auto met mij) — hij was ondersteboven opgehangen met spijkers in zijn handen en voeten geslagen, bijna als Jezus op het Kruis (Ik herinnerde mij daarover gelezen te hebben op college, enkele weken geleden). Tegelijkertijd begonnen de wezens hem te zwepen, allemaal terwijl zingend in een taal die ik echt niet verstond. De brand had nu het hout verteerd waaraan hij gespijkerd was en het vlees aan zijn handen en op zijn borst en hoofd was al begonnen te smelten en af te pellen. Ik keek naar zijn gezicht, hij was DOODSBANG!!!! Hij begon onbedaarlijk te huilen en smeekte hen om op te houden

Mijn lichaam en ziel of wat je het noemen wilt begonnen plotseling erg te branden van het vuur dat zich op de grond verspreidde. Plotseling riep ik weer uit, 'God help me alsublieft.' Opeens besefte ik dat hoe meer ik God’s naam uitriep, hoe meer ze probeerden mij te kwetsen, hoe kwader zij werden, hoe opgewondener en gefrustreerder ze werden. 'God alstublieft,' smeekte ik eindelijk, sekonden voor ik besloot op te geven, en plotseling rukte een grote zuigkracht mij uit hun greep en begon mij terug te dragen door de tunnel. Plotseling werd ik wakker door het geluid van een vrouwelijke dokter’s stem.

Ik herinner me dat ze me zei dat ik na twee uur reanimatie bijgekomen was maar Gareth niet. Blijkbaar terwijl ze hem probeerden bij te brengen, begaf zijn hart het, het gaf gewoon de strijd op. Zijn tijdstip van overlijden was een half uur voor dat van mij bevestigd. Maanden van therapie later, trachtend al dat ik gezien had te beschrijven, heeft mijn vriendin die ik op de universiteit leerde kennen, een pinksterchristen, uitgelegd was ik had meegemaakt. Ze heeft mij ongeveer twee weken begeleid, ze vertelde me verzen in de Bijbel die de Hel beschreven en alles schetsten wat ik had gezien. En dan op een dag, daar en toen, midden op mijn universiteitscampus, heb ik mijn hart aan Jesus overgegeven. Tot op heden zweer ik dat ik nog steeds die rotte stank van verbrand vlees en verbrand haar kan ruiken. Ik placht werkelijk koortsachtig tw worden, iedere keer dat ik over Gareth denk, en waar hij kan zijn, tot op deze dag. Ik geloof nog steeds dat ik weet waar hij is, en waar ik niet wil dat ik zijn broertje zal zien, die nu veertien jaar is. [Wanneer] ik mijn getuigenis deel met vrienden en verwanten die niet in ‘al dat godsdienstige gedoe’ geloven, beweren zij nog steeds dat naar hun mening ik één, of te veel, gruwelfilms heb gezien. Maar dit was geen film, er waren geen aftiteling, geen logo's aan het einde ervan. Nee! Dit was ECHT!!!!

Ik bid dat dit een waarschuwing mag zijn voor ieder die dit leest, voor allen die Jezus Christus niet in hun hart hebben ontvangen. In mijn bijna-dood-ervaring zag ik wat hun die Jezus afwijzen te wachten staat. Ik heb de gruwel gezien die meer echt is dan wat voor film of toneelstuk ooit kon zijn. EN tot op deze dag LOOF IK GOD dat hij me die tweede kans gaf zodat ik nu voor hem kan werken. Voor al diegenen die er niet zeker van zijn, alstublieft wacht niet tot het te laat is om de waarheid te vinden die ik tegenkwam. In de naam van Jezus, roep hem NU aan! Wacht niet – ik ben twee-en-twintig jaar oud, ik dacht dat ik nog vele jaren voor de boeg had voordat zoiets als dit zou gebeuren. Ik was heel bijna mis. God zegene allen die dit lezen en geloven in God en zijn dierbare zoon. Amen!!

Verder commentaar door Ds. John Price:

Zoals Dr. Jeff Long onderstreept, het is het “meest aangrijpende en angstaanjagende” relaas. De beschrijving van 'Gareth' in het rapport komt overeen met wat ik gezien heb in de enkele mensen met wie ik gesproken heb die helse ervaringen hadden: hij was gemeen, echt gemeen. Ik vermoed dat de meeste mensen die teruggekomen zijn van zulke helsachtige ervaringen er liever niet over willen praten vanwege het licht waarin dat hen zelf zou zetten, over wat een slecht mens zij waren geweest.

Ik ken wel mensen die geen persoonlijke beslissing hebben genomen om Jezus Christus te volgen, die de mooie ervaring hebben gehad, maar zij waren niet gemeen en leefden wel volgens de liefhebbende weg die Jezus ons beval in de Evangeliën: 'Heb elkaar lief zoals ik U heb liefgehad”, het enige ‘gebod’ dat hij gaf.

De anonieme schrijfster van dit rapport vraagt ons Jezus aan te nemen, onze harten aan hem te geven, en ik zou zeggen tot degenen die geen positieve ervaring met ‘religie’ hebben gehad, dat liefhebbende leven te leiden is wat Jesus ons vroeg.

Maar de anonieme schrijfster sprak zichzelf tegen op één punt: het is nooit te laat. Ze vroeg zelfs God om hulp terwijl ze in the Hel was en het kwam, en anderen hebben dit ook verteld. Ze 'gaf op' haar eigen pogingen om te controleren, en werd er toen uitgebracht.

Ik vind dat ze moet bidden voor vergeving voor Gareth, dat hij God zal vragen om hulp, om vergeving. Gebed werkt, zelfs op dat punt na iemand’s dood. God's wil voor ons is gezondheid, vreugde, vrede, liefde. Zoals ze hem beschreef, leefde Gareth het tegenovergestelde van al dit. Het is nooit te laat om te bidden voor hem en anderen die in hun eigen kwelling zijn.

Achtergrondinformatie: