Beskrivelse af oplevelsen:

Door de jaren heen heb ik met enige interessante ervaringen te maken gehad. Ik weet, dat wij als christenen, niet zouden moeten vertrouwen op ervaringen om ons geloof te versterken. Maar ik zal bekennen dat nadat ik gesproken heb met een beschermengel, ontelbare duivelse wezens en zelfs een lichamelijke aanval van een van hen heb ervaren, al deze dingen je vertrouwen geven in de waarheden van de bijbel. Deze gebeurtenis heeft me vertrouwen gegeven. Tussen 2 haakjes, duivelse wezens hebben geen macht over ons tenzij je hen die geeft. Ik moet bekennen dat mijn geloof niet zo sterk is als dat van andere mensen. Ik had ook een DOOD ervaring in 1986. Op een dag zal ik tijd vrijmaken om gedetailleerd over deze situatie te schrijven. Het duurde 5 jaar voordat ik kon praten over wat er nu eigenlijk gebeurd was. Uiteindelijk vertelde ik dat verhaal aan een 30 tal jongens in de leeftijd van 13/14 jaar vlak voor bedtijd in mijn hut toen ik dienst deed als kampadviseur en wapenmeester tijdens een zomerkamp van mijn kerk. Daar, op dat moment werden een paar dingen duidelijk over wat er gebeurd was op de achtste dag in oktober 1986.

Toen dit voorval plaatsvond was ik hoofd programma's en technicus bij een radio zender in Utah. Ik werd geëlectrocuteerd door de FM zender waar ik op dat moment aan werkte. Ik zat op de grond en keek hem na, ik ging de schakeling na van de opgevoerde transformator tot aan de gelijkrichter. Op dat moment kwam er een straal van 4500 volt uit, ging door mijn metalen zaklamp, daarna door mijn rechterhand en verliet mijn lichaam via mijn linker onderarm. Ik slaakte een onbedwingbare kreet-- op dat moment stond de microfoon in de naastgelegen studio open, zodat iedereen die naar de radio luisterde in westelijk Wyoming en Montana, zuidelijk Idaho en geheel noordelijk Utah me hoorde schreeuwen. Ik besefte niet dat ik schreeuwde tot ik er mee ophield.

Ik kan echt niet zeggen hoe lang de volgende beschrijving duurde, voor mij leek het een hele lange tijd, maar echt, het kan maar een paar minuten geduurd hebben. Het was bijna een parodie. Ik moest denken aan die tekenfilms waarin de hoofdpersoon wordt geëlectrocuteerd. Ze hebben hun armen uitgestrekt en dan kun je hun skelet en de omtrek van hun lichaam zien. Ik had ook het gevoel dat ik uitgestrekt was en wel zover dat mijn armen er af zouden vallen. Ik herinner me dat ik naar mijn uitgestrekte linker arm keek. Toen besefte ik dat het slechts de omtrek van mijn lichaam was. Ik draaide mijn hoofd om voor me te kijken, dat moet recht in de zender geweest zijn. Een krachtige FM zender kan in omvang variëren van een kleine kast tot een hele grote kamer. Deze was een 5000 watt zender, met het formaat van een kleine kast in het midden van de kamer.

In plaats dat ik de zender zag, zag ik mijn achterhoofd. Ik leunde een beetje naar voren en toen keek ik weer door mijn eigen ogen. Ik keek naar beneden en zag mijn armen slap langs mijn zij liggen, ik zat nog steeds rechtop. Ik probeerde op mijn linker arm te leunen en, ik weet zeker dat waarschijnlijk dit een optische illusie was, hij boog door. Daar werd ik een beetje bang van en onwillekeurig ging ik een beetje naar achteren en nu keek ik naar de achterkant van mijn zittende lichaam.

Ik keek de kamer rond en toen naar mijn arm en hand. Zo goed en zo kwaad als ik het kon uitmaken zag ik een perfecte omtrek van mijn lichaam. Alsof ik onzichtbaar was terwijl je toch de omtrek goed kon zien, klein foutje. Ik zag niets ongewoons in de zender kamer. Er waren geen heldere lichten; er waren geen andere wezens van wat voor soort ook. Het waren gewoon de kamer en ik, zoals altijd. Ik keek niet achter me. Ik herinner me wel een gevoel van Vrede en tevredenheid, iets dat ik niet vaak voel, zeker toen niet. Ik had er lol in om mijn nieuwe omgeving uit te proberen en om in en uit mijn lichaam te gaan. De enige diepgaande gedachte die ik toen had was dat dood zijn geen pijn doet.

Het duurde helaas niet erg lang. Ik voelde een druk op mijn rug, alsof er een hand tegenaan duwde. En toen de druk groter werd voelde ik mijn lichaam weer. Het voelde als een ritssluiting. Dat gevoel ging naar boven naar mijn armen tot mijn vingertoppen aan toe. Ik voelde mijn benen, en daarna mijn middel, ik werd stukje voor stukje weer in mijn lichaam geritst. Mijn armen en vingertoppen waren het laatst. Ik kon me niet meer losmaken van mijn lichaam.

Terwijl ik in mijn lichaam werd teruggeduwd hoorde ik geen woorden, maar ik voelde ze. Eenvoudig en rechtstreeks:"Je bent nog niet klaar". Ik wilde dat ik me precies kon herinneren wat de woorden waren, maar dit was het in grote lijnen.

Pas 5 jaar later, op die avond tijdens het zomerkamp, vertelde ik dit verhaal voor het eerst. Toen ik op het moment van het terugritsen in mijn lichaam kwam, verstarde ik en ik zag het allemaal weer. Alleen deze keer kreeg ik te zien wie me had teruggeduwd en tegen me had gesproken. Het was Yeshua Hamashia, hetgeen hebreeuws is voor Jezus Christus. De kinderen in de hut vroegen zich af wat er met me aan de hand was. Ik stond daar als een etalagepop en staarde in de ruimte terwijl ik alles weer zag en herbeleefde. Ik zag de gebeurtenissen voor het eerst vanuit de derde persoon, ik zag Jezus die mij met zijn hand op mijn rug terugduwde in mijn lichaam, ik zag hem spreken. Toen vertelde ik de kinderen wat ik zag en wat er gebeurde.

Toen ik weer helemaal dichtgeritst was kwam de algemeen manager van de zender, Gary Girard, binnen en zei met zijn naar nicotine stinkende adem, die elke dode weer tot leven zou hebben gewekt, "gaat het met je? wat is er gebeurd, we hoorden je schreeuwen!"

Ik keek naar hem op en zei:"ik geloof dat ik een schok heb gekregen."

"Nu, dan moeten we je in het ziekenhuis zien te krijgen". Ik was het daar mee eens en Gary hielp me op te staan. Ik ging naar de receptie, ging aan het bureau van de receptioniste zitten en belde mijn, toenmalige, verloofde, en haar zuster nam de telefoon op. Terwijl ik wachtte tot mijn verloofde aan de telefoon kwam besefte ik dat ik iets verbrands rook. Het kwam van mijn linkerhand, die de telefoon vasthield, tot aan ergens midden op mijn linker onderarm. Ik keek naar mijn jasje. Destijds toen ik hoofd programma's was ging ik gekleed zoals ik dacht dat een hoofd programma's gekleed moest gaan en ik kleedde me naar de laatste mode. Ik droeg een smalle stropdas, mooi overhemd en een zwart jasje van het merk Members Only. Ik keek naar mijn jasje en zag een perfect rond gaatje met de doorsnede van een telefoondraad. Ik deed mijn jasje uit en keek naar de mouw van mijn overhemd, daarin zat ook een perfect rond gaatje. Ik stroopte mijn mouw op en toen zag ik een hele grote wond.

De wond nam het grootste deel van de bovenkant van mijn linker onderarm in beslag, vlakbij mijn elleboog. En bij aanraking voelde het net als een gaar stukje kipfilet, het was ook ongeveer zo groot. Er was een donkere plek in het midden met donkere ringen er om heen. Eindelijk kwam mijn verloofde aan de telefoon en ik vertelde haar wat er was gerbeurd en dat ze naar het Bear River Ziekenhuis in Tremonton moest komen.

Toen ik in het ziekenhuis aankwam was er meteen een arts bij me en ik hoorde ze praten over een catheter, Ik had ooit eerder een catheter gehad toen ik in 1981 mijn oren liet recht zetten. Die ervaring was afschuwelijk en pijnlijk totdat ze mijn blaas bereikten en toen vond ik het een geweldige uitvinding. Desalniettemin wilde ik er nu geen een. De verpleegkundige legde uit dat wanneer je geëlectrocuteerd bent de baan daarvan dood weefsel wordt. Zoveel dood weefsel dat via je urine je lichaam weer uit moet kan de oorzaak zijn dat je nieren het opgeven omdat ze te hard moeten werken. Ik zei tegen hen dat ik geen catheter nodig had, maar ze stonden er op. Ik vroeg hen wat ik moest doen om te bewijzen dat ik het niet nodig had. Ze gaven me een potje en zeiden:"PLAS NU". Ik zei dat ik een emmer zou vullen als ze dat wilden. Na dit alles zetten ze me in een ambulance en ik reed, ca.50 km, helemaal naar Salt Lake City, waar ze me achterlieten in de brandwondenkliniek van de universiteit van Utah.

Ik schat dat er zo'n 6 tot 8 co-assistenten met me bezig waren terwijl 1 arts de leiding had. Na ongeveer 30 minuten prikken en duwen kwam er een andere, oudere, man binnen. Hij was duidelijk het hoofd van het team en/of de professor. Hij kwam binnen en begon mijn voeten en tenen te masseren om te kijken wat er aan de hand was. Hij keek naar de andere arts en vroeg:"Waar is de uitgangswond, ik zie geen uitgangswond!"

Terwijl de hoofdarts mijn voeten onderzocht, zei de andere arts dat de wond op mijn linker onderarm zat. De hoofdarts ging naar mijn zij en zag de grote, in het oogspringende, wond. De hoofdarts voelde toen aan mijn linkerarm tot aan mijn hand en vingers. Toen onderzocht hij mijn linkerhand en de vingers grondig. Op dit punt gekomen stopten sommige co-assistenten met hun werk om te luisteren naar de dialoog die er aan zat te komen. De hoofdarts keek weer op en vroeg:"Ik zie hier geen intredewond, waar is de intredewond?"

Toen hij die vraag stelde lieten alle co-assistenten hun werk voor wat het was en werd het stil in de kamer. Alle ogen waren gericht op de arts die de leiding had en hij stopte ook met waar hij mee bezig was en keek op naar de hoofdarts. "De intredewond is aan de rechterhand tussen duim en wijsvinger".

Er verscheen ongeloof op het gezicht van de hoofdarts en hij ging naar de rechterkant van de tafel waar ik op lag. Hij begon mijn rechterhand te onderzoeken en vond een 1e graads brandwond tussen de duim en wijsvinger van mijn rechterhand. Hij keek naar de andere aanwezige artsen, daarna weer naar de intredewond op mijn rechterhand en toen naar de uitgangswond op mijn linkerarm. Hij deed dat een paar keer alsof hij zich wilde overtuigen dat wat hij zag er ook echt was. Alle co-assistenten en de andere arts stonden zwijgend te kijken. Toen keek de hoofdarts mij aan, slaakte een diepe zucht en zei:"Ik heb geen idee hoe je dit hebt gedaan en ik snap ook niet dat ik tegen je kan praten. Je zou dood moeten zijn, knul. Het is een wonder dat je er nog bent".

Ik lag daar maar en nam het allemaal in me op. Ik wilde eigenlijk alleen maar weg daar en mezelf trakteren op een Big Mac. Daarna ging alles heel snel. Ik kreeg een antibiotica zalf en verband en er werd me verteld dat de wond zichzelf zou schoonspoelen en dat ik het verband regelmatig moest verwisselen. Het duurde een paar maanden voordat de wond geheeld was en uiteindelijk kwam het binnenste er uit. Nu heb ik alleen nog maar een rond litteken van zo'n 8 cm op mijn onderarm dat af en toe als een gek jeukt. Zo nu en dan heb ik krampen in mijn linkerarm. Zonder twijfel is er blijvende schade aangericht aan sommige zenuwcellen. Vandaag de dag lijkt het meer een droom dan dat het echt gebeurd is. Maar ik heb het litteken om me dagelijks aan deze gebeurtenis te herinneren en hoe echt het eigenlijk is geweest.

Nu begrijp je misschien dat mijn geloof niet groter is dan dat van de doorsnee christenen. Ik heb gezien dat er een leven na de dood is. Ik heb de hand van de Heer gevoeld. Ik heb de situatie bekeken vanuit de derde persoon, dus ik heb goed gezien waar ik doorheen ging. Johannes 20:29(NT) "...Gelooft ge, omdat ge Mij hebt gezien? Zalig zij, die niet zien, en toch geloven"... Ik geef toe dat ik lang voor deze gebeurtenis al christen was, maar als mijn geloof wankelt en als ik twijfels heb over wie ik ben en waarom ik hier ben heb ik daar geen excuus voor omdat ik toevallig aan de andere kant ben geweest.

Rhettman A.Mullis, Jr.

Vooirzitter van de Kerk in Beweging