Beschrijving Ervaring:

Ik ben een diabetes type één. Ik woonde alleen, maar als ik me ziek voelde, logeerde ik bij mijn ouders. Nou, op zaterdag 20 november 1999 kreeg ik de griep en was natuurlijk bij mijn ouders. Niets speciaals. Mijn ouders wilden dat ik naar de eerste hulp ging, maar ik weigerde uiteraard en zei dat ik de volgende dag zou gaan als ik me niet beter voelde. Nou, ik bleef die avond op de bank liggen, deels vanwege het feit dat ik niet rechtop kon lopen van alle pijn en moeite met ademhalen. Naarmate de avond vorderde, begon ik gekke dingen te doen. Ik dacht dat de wekker die mijn moeder mee naar beneden bracht een glas water was en pakte het een paar keer op om te drinken. Ik begon ook zwaar te ademen en ging in en uit een diepe slaap. Toen werd ik om 8.10 uur wakker en begon met mijn moeder te praten. Ze zat achter mij in een fauteuil.

Ik vertelde haar dat het mijn tijd was om te gaan en dat ik van haar hield en dat het enige wat ik ooit uit het leven wilde, was een gelukkig meisje te zijn. Ik bleef haar dit keer op keer vertellen. Maar tussendoor zei ik steeds tegen de persoon die op mij wachtte: 'Hou je mond en wees niet langer een klootzak.' Deze persoon kende ik niet of had ik nog nooit eerder gezien, maar hij was er om mij mee te nemen. Terwijl dit aan de gang was, kon mijn zus boven het horen en bleef maar bij zichzelf denken: 'Hou toch op'. Toen zei ze dat ze een stem hoorde zeggen: 'Ze gaat dood', keer op keer. Gedurende deze tijd kwam mijn moeder naar de bank en ging aan de andere kant liggen, wreef over mijn extreem koude benen (zoals zij het uitdrukte) en zorgde ervoor dat ik weer in slaap viel. Om 8.25 uur was ik weg.

Mijn moeder werd rond 10.00 uur wakker om naar de wc te gaan en mij gereed te maken voor het bezoek aan de eerste hulp. Toen een stem tegen haar zei: 'Ze is dood en je doet beter iets.' Toen ze dat hoorde, rende mijn moeder naar me toe (begrijp, ik sta vlak naast haar en kijk naar haar en luister naar haar.) Toen ging ze naar mijn vader. Mijn zus kwam op dat moment naar beneden en zei tegen mijn moeder dat ze naar mij moest kijken en zei dat ze dood was. (Ik was de 'doodsgrijs' zoals ze het noemen.) Mijn vader kwam naar beneden en schudde me door elkaar en schreeuwde dat ik wakker moest worden. Toen hij erover nadacht om de salontafel uit de weg te ruimen. Mijn moeder deed compressies en mijn vader deed kunstmatige ademhaling. Mijn zus belde 911 en ik bleef een tijdje bij haar op de veranda hangen totdat ik in de verte een sirene hoorde.

Toen werd ik plotseling vastgepakt en voelde ik dat ik een soort wachtkamer binnenging. Het was rustig en ik vond het geweldig. Ik wilde blijven. Ik had een overzicht van mijn leven, bij wie ik zou moeten zijn en met wie niet, wat het leven was en een voorproefje ervan, denk ik, is een manier om het te zeggen. Ik herinner me er nu alleen een gevoel van, maar destijds wist ik dat het prachtig was. Ik herinner me ook dat ik gebeden van mijn familie hoorde. Ik herinner me ook enkele van hun gedachten en angsten. Ik herinner me dat ze te horen kregen dat ik veel te lang afwezig was en dat ik, zoals ik het nu uitdrukte, MOES was. Ze moeten mij laten gaan. Dan denk ik aan gebeden. Ik wilde blijven en ik denk dat je zou kunnen zeggen dat ik vocht om te blijven en was boos dat ik terug werd geduwd en werd verteld dat ik moest leven. Toen opende ik, tot verbazing van iedereen, mijn ogen en strekte mijn hand uit naar mijn geschokte ouders die naast me zaten. Ik kon niets zeggen vanwege het slangetje in mijn keel, maar ik weet nog dat ik naar het bordje tegenover mijn bed keek en daar stond: maandag 22 november 1999 en jouw verpleegsters vandaag zijn Terri en Teresa.

En ik ging weer slapen. Alleen om te zien dat veel bezoekers die niet konden geloven dat ik leefde, naar mij staarden. Ik ging door, excuseer mijn woordspeling, een hel om te komen waar ik nu ben. Ik herinner me de vrede en goedheid die ik voelde, maar ook een lichte woede omdat ik terug was. Ik heb geprobeerd om over dit alles en meer met mijn moeder te praten, maar het is te veel voor haar en zijzelf is hierdoor door de hel en terug gegaan. Mijn zus was geweldig en mijn Man (Toen was hij nog mijn vriend) was ook geweldig. Het is zo moeilijk om de gevoelens en woorden die werden gesproken tijdens mijn 'tijd weg' onder woorden te brengen. Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden om je te schrijven, zodat je zelfs maar een greintje begint te begrijpen van hoe het was. Geen gemeenheid bedoeld.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw

Datum BDE: 21-11-99

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Nee. Ziekte.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief.

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee.

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? NEE.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja. Het was bewust, keek toe en ik communiceerde met de persoon die bij mij was.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Ik was dood. (Maar volledig wakker kijken van bovenaf.)

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Nee.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Geen ongebruikelijke geluiden, alleen stemmen. Soms was er geen gezicht voor een stem die ik hoorde. Maar ik heb er nooit echt naar gezocht, je voelde gewoon de aanwezigheid.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Nee.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja, niemand die ik kende. Toen hij voor het eerst kwam, sprak ik met mijn moeder. Hij vertelde me dat het tijd was en dat hij me zou brengen waar ik heen moest. (Hij stond tussen de keuken en de studeerkamer in het huis van mijn ouders, terwijl ik met mijn moeder sprak voordat ik vertrok.)

Heb je een onaards licht gezien? Ja.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied.

Leek je opeens alles te verstaan? Nee.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Laten we zeggen dat ik een paar vriendschappen heb losgelaten. Ik heb mezelf ook opengesteld voor; Ik denk dat je zou kunnen zeggen: de uitkomst van sommige dingen in het leven voorspellen. Moeilijk uit te leggen.

Waren er beelden uit de toekomst? Als dat zo is, kan ik eerlijk zeggen dat ik het me niet herinner.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja. Als je met grens bedoelt, als ik naar de andere kant zou kunnen gaan, zoals sommigen zeggen, dan ja. Ik voelde het grote gevoel van liefde en vrede en wilde het zo graag naar, maar ik moest terug.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barrière waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik smeekte om te blijven. Ik was boos en toch oké en nog steeds vredig. Ik herinner me dat mij één van de redenen werd getoond waarom ik terugkwam. Daarom liet ik het los en kwam terug. Ik hield te veel van deze persoon om hem te laten doorstaan wat hij zou moeten doorstaan. Ze hebben genoeg geleden en ik ben er nog.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk.

Welke godsdienst beoefen je nu? Liberaal

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Hoe het leven is, wat de betekenis van de dood en het leven is. Dingen waar ik weer moeilijk de juiste woorden voor kan vinden.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Vermeerderd.

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Ja en nee, ik heb meer begrip voor sommigen waar ik voorheen misschien niet zo begripvol voor was. Ik voel ook meer.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Mijn relaties zijn sterker met degenen van wie ik echt houd en die voor altijd zullen blijven. Mijn dagelijks leven is een strijd. Vanwege de gezondheid. Ik weet dat ik hier op geleende tijd ben. Het leven zal voor mij een volledige cirkel bereiken. Wat religie betreft, ik geloof in God en dat je verantwoording moet afleggen voor alles wat je doet, dus doe je best. Maar niemand is perfect.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja. De gevolgen ervan. Wat ik allemaal heb gezien, doorstaan en ervaren. Sommigen denken misschien dat ik gek ben. (Om het zachtjes uit te drukken.) Als je er nog nooit bent geweest, hoe kan ik dan verwachten dat iemand anders het begrijpt?

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja. Eén ding: bij sommige evenementen kan ik de uitkomst voorspellen. En een ander is te moeilijk om uit te leggen. (Het heeft te maken met gevaar, kwaad, moeilijk om op te schrijven maar gemakkelijk om te zeggen.)

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Het ergste, shuldgevoel; het beste, vrede

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Sommigen zijn geïnteresseerd en geloven, anderen denken dat ik gek ben.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee.

Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Wees gewoon goed voor je 'medemens', want je moet wel voor iedereen verantwoording afleggen en hij weet het allemaal. Het klinkt misschien prekerig, maar dat is één ding dat ik nooit zal vergeten: mijn leven voor mijn ogen en de verantwoording daarvoor.