Beschrijving Ervaring:

De Laatste Afstand

(De doodbedsvisie van opa)

Beschrijving ervaring:

Niemand had me verteld dat het slechter ging met opa. Ik wist dat hij in het Sayre zorgcentrum verbleef. Ik had hem al eerder bezocht in het verleden vooraleer ik verhuisde (dit was in 1974) omdat ik toen wist dat het heel lang zou duren vooraleer ik hem zou terugzien. Op dat moment leek hij nog redelijk goed in orde. Hij is altijd groot en smal geweest. Zijn bijnaam onder zijn vrienden was dan ook “smalle”. Zijn emfyseem was lasting, maar niet erger dan dat het voor een lange tijd geweest was. Hij had vaak een tekort aan energie en sliep veel. Ik was er niet van op de hoogte dat dingen zo snel konden veranderen. Het zou ook kunnen dat ik het niet wilde weten.

Op een ochtend werd ik wakker van een zorgwekkende droom. Het was mijn beurt om die ochtend vroeg in de keuken te werken. De jonge vrouw in het bed naast mij was een vriendin van mij. Ze schreef altijd vroeg in de ochtend in haar notitieboekje, omdat dat voor haar een rustige tijd was om te schrijven in alle stilte. Ik was zo onrustig over mijn droom dat ik het iemand moest vertellen.

“Brooke” fluisterde ik. “Ik moet met je praten, oké?”.

Ze liet me op haar bed zitten en luisterde naar mijn verhaal. Ze was een heel intelligent persoon en deed haar master in sociaal werk. Ik wist dat ze me kon helpen of op z’n minst zich als een vriend gedragen en me een knuffel geven.  Ik had een verschrikkelijk gevoel van angst die over mij hing.

Ik vertelde haar de droom. De droom begon met mezelf die in een donkere plaats aan het wandelen was. Er waren schaduwen links en rechts. Naarmate ik verder wandelde had ik het gevoel dat er anderen rond mij waren. Een schaduw kwam uit de duisternis links van mij. Mijn gevoel zei dat het een persoon was maar ik kon het niet zien of beschrijven. De stem was mannelijk en herkenbaar, maar toch wist ik niet van waar. “We moeten ons haasten” zei de schaduw. De schaduw maakte kenbaar dat we sneller moesten stappen en op het pad moesten blijven. Ik zag vage schaduwen zonder echte silhouet. Sommige voelden zich ongemakkelijk en zeiden: “Ik wil dit niet doen!”. Anderen voelden zich gelukkig. Sommige waren bang om te gaan en anderen opgelucht. De schaduwen die schrik hadden, hadden een mislukte vorm. Ik voelde dat die schaduwen niet heel vriendelijk of goed waren.

De lange vorm aan mijn zijde gaf geen blijk van gevoel, alleen was het haastig om te geraken waar we moesten geraken.  Het duurde niet lang vooraleer we een licht voor ons zagen. Ik herkende een soort van tunnel. Enkel de zijkanten waren vaag en niet echt afgebakend (Onthoud dat ik nog nooit eerder gelezen of gehoord had van BDE. Ik weet zelfs niet of er al geschreven werd over dit fenomeen in deze tijd). De figuur aan mijn zijkant zei: “Haast je! Haast je! Ik moet er geraken.”.

We kwamen dichter en dichter bij dat licht. Ik begon warmte te voelen en ik voelde me toegetrokken naar die warmte. Het is melig te zeggen dat ik gewoonweg “wist” dat wanneer ik dat licht zou bereiken alles goed zou komen. Alles waarvan we hielden zat vervat in het licht. Het was een gevoel van thuiskomen, familie, geruststelling en liefde. Ik heb me nog nooit ergens meer thuis gevoeld. Plots stopte de schaduw naast mij. We hadden het licht nog niet bereikt en we stopten. “Waarom?” vroeg ik. “Je moet teruggaan nu” zei de schaduw met een zachte stem. “Je kan niet blijven’. Ik kon de droefheid zien toen hij dit moest zeggen, maar die droefheid werd snel vervangen door plezier toen de schaduw verder stapte. Toen werd ik plots wakker in mijn bed. Het was een droom. Toch kon ik het op een of andere manier niet loslaten.

De droom vertellen aan mijn vriendin Brooke hielp me een beetje. Ik vertelde haar dat ik het gevoel had dat ik iets waardvol verloren was. Ik mocht niet blijven in die droom en daar was ik heel ongelukkig over. Brooke zei lachend: “Schat, het is maar een droom.”.

 Ik begon te werken in de keuken. Ik kon niet stoppen met denken over de figuur in mijn droom die naast me liep. Wat was de bedoeling daarvan? Toen zag ik Barbara in de keuken verschijnen. Ze was verantwoordelijk voor de keuken en ik was er altijd heel close mee. Ik zag dat ze erg bezorgd keek naar mij. Ik zei: “Mijn God, is mijn opa overleden?”. Ze knikte droevig ja terwijl ze moeite moest doen haar tranen te bedwingen. Iedereen in de keuken toonden hun medeleven. De betekenis van de droom kwam plots naar voor. Opa was dood. Die smalle figuur naast mij was mijn opa! Misschien mocht ik niet weten dat hij het was. Ik heb hem blijkbaar begeleid tijdens zijn laatste kilometer. Hoe is dat mogelijk? Geen idee, maar ik heb nooit betwijfeld dat het echt gebeurd is.

De jaren nadien heb ik grondig nagedacht over deze droom. Ik geloof oprecht dat wij een hechte band hadden en dat ik daarom mee mocht om hem te begeleiden. Het was geen droom, het was echt. Ik zou het tegen iedereen die mij wil geloven zeggen. Ik las andere BDEen van andere mensen en die bevestigden alleen maar wat ik meemaakte echt was. Het enige wat me zorgen baart zijn de figuren die schrik voelden. Zagen zij misschien niet het licht dat wij zagen? Wat zagen zijn? Ik maak me nog steeds zorgen over die arme zielen. Ik weet dat opa gelukkig was, dat geeft me een goed gevoel. Ik kan niet wachten tot ik mag terugkeren naar die plaats.

Achtergrondinformatie:

Geslacht:    Vrouw