Beschrijving Ervaring:

Dit was niet mijn eerste zelfmoordpoging, maar ik beloof je, dit zal zeker mijn laatste zijn. Een maand geleden besloot ik mijn eigen leven te beëindigen, met slaappillen, mijn andere medicijnen en gin, en ginseng thee. Zonder gekheid. Ik lag achterover in mijn bed, letterlijk, en draaide de CD van 'Coldplay' de hele nacht, een stormloop van bloed naar het hoofd.

Ik begon te slapen als een blok, maar ergens in die nacht werd ik bang wakker. Ik voelde mijn hele lichaam stilvallen. Ik voelde mijn hele lichaam stilvallen, letterlijk, te beginnen met mijn geest. Elk compartiment was alsof het kamers waren en mensen deden het licht uit, om te vertrekken voor de nacht, of praktisch voor altijd en het maakte me zo bang, dat ik me herinner dat ik opstond, met mijn benen schopte en eerlijk gezegd niet wilde geloven dat het slaperige effect me overnam. Ik was zo bang, niet eens om dood te gaan, maar omdat ik me net realiseerde dat mijn oma de deur van mijn slaapkamer zou openen en me koud en bedompt in mijn bed zou zien liggen, met dat fluwelen licht dat over me heen schalde. Mijn lichaam, bevroren, mijn ledematen stevig, en mijn ogen letterlijk open starend naar het plafond. Ik realiseerde me dat ze me zo zou zien, zo beangstigend, dat ik mezelf begon te duwen, te vechten tegen de waas, te vechten tegen de vermoeidheid die ik voelde - te vechten tegen de dood.

Ik bleef zeggen, nee, dit gebeurt niet. Ik ga niet dood, ik kan niet doodgaan als ik praat, mijn ogen zijn open, en hier ben ik. Mensen zoals ik gaan niet dood, ik kan haar niet in bed zien liggen, koud en ziek met mijn ogen open, laat me alsjeblieft niet doodgaan, niet op deze manier. Ik hoorde een stem, die zei, ga liggen, toen ik mezelf naar bed begon te lopen, herinner ik me, dat ik diep in de ruimte staarde. Je weet hoe mensen blanco staren als ze ergens diep over nadenken. Het verschil met mij was dat mijn geest leeg was, en elk deel van mij sloot zich fysiek af en ik voelde dit. Ik kon zo niet sterven. Maar de stem zei dat ik moest gaan liggen. Ga liggen en wacht.

Dus ik probeerde mijn ogen te sluiten, en toen zag ik mezelf in bed liggen. Dit zou de OBE zijn, denk ik. Want ik zag mezelf, aan het plafond, in geestvorm, starend naar mijn fysieke lichaam, terug starend met haar ogen open, letterlijk gewoon stervend, zich voorbereidend om te sterven, zo'n donkere dood.

Toen werd het een beetje beter, want ik begon lavendel en paars en indigo rond mijn lichaam te voelen, me omhullend, in een soort troostende ondeugd. Het was betoverend, mooi, heel liefdevol. Ik hoorde nog steeds het liedje 'Daylight' in de boombox spelen. Ik zag letterlijk het aureool van God. Ofwel een Serafijn ofwel God zelf, want hij vloog over mijn slapende lichaam (mijn geest keerde terug naar mijn lichaam en wachtte om door engelen te worden opgehaald) en zei met de meest liefdevolle stem: 'Ik kan je nu niet meenemen, schat, het spijt me'.

Ik bleef geestelijk in mijn lichaam, en toen begon ik lucide te dromen, of te hallucineren, eerlijk gezegd weet ik het niet, maar dit is wat ik zag. Eerst zag ik mezelf, nog steeds starend naar het plafond, maar ik was in een ziekenhuis en helemaal in het zwart gekleed met een klein wit madeliefje in mijn voorzak. Mijn hele familie kwam me opzoeken. Ik was aangesloten op machines, ik ademde nauwelijks met een buisje (beademingsapparaat) in mijn mond, ik was zo verlamd, mijn hele lichaam behalve mijn ogen, die niet konden knipperen, staarde omhoog naar mijn familie, ik zag ze allemaal heel levendig, allemaal huilend.

Ik hoorde ook dezelfde stem *God* die zei: Het spijt me pop, maar soms als mensen een zelfmoordpoging doen en het is niet hun tijd om te gaan, belanden ze in situaties om de tijd te doden, totdat het tijd is voor dat leven om te eindigen. En soms belanden ze in situaties als deze. Dit is wat er gebeurt. De stem was zo rustgevend, zo liefdevol; ik wist dat dit een tijd was om te leren.

Hij besloot met een vriendelijk, maar heel realistisch: Je zult wakker worden, je zult honderd procent in vorm zijn, je geest zal honderd procent gezond zijn zoals hij altijd was, maar als dit voorbij is, zul je *heel* ziek wakker worden. Misschien zal dit je ontmoedigen voor toekomstige pogingen. Alsjeblieft, ik smeek je, je leven zal mooi zijn, dat beloof ik je. Je hoeft je geen zorgen te maken, je zult niet dakloos op straat staan (ik was altijd bang dat ik de middelbare school niet zou halen of niet voor mezelf zou kunnen zorgen) dit is een belofte, van mij aan jou. Vertrouw alsjeblieft op mij, ik beloof je dat ik je nooit zal laten vallen.

Toen danste mijn geest in fluweel en zwart. Letterlijk, vormen, en universa aten elkaar op en groeiden in elkaar, hemelse energie alom, sterren dansten om elkaar heen, en sterren barstten uit in licht.

Hierna werd ik wakker met een volle geluidsgeest, zoals beloofd, en zoals beloofd was ik drie dagen achter elkaar ziek, alles uitbrakend (dit was de verdediging van het lichaam om ervoor te zorgen dat ik niets schadelijks zou binnenkrijgen, dat weet ik nu), maar na die drie dagen genas ik weer tot de normale ik.

Ik werd ook geïnspireerd om te schrijven na mijn beproeving. Dit is wat ik schreef. Het is om te zeggen, wie je ook bent in deze wereld, homo, hetero, zwart, blank, Afrikaans of Amerikaans, wie je ook bent, Man, Vrouw, transgender, dier, incest, WIE OF WAT dan ook als het geschapen is, God houdt ervan. GOD HOUDT VAN JOU. Als dit iemand zal ontmoedigen om het allemaal te beëindigen, als dit iemand daarbuiten hoop brengt, dan heb ik ergens een goede daad verricht en dat maakt me erg trots. Ik hoop dat dit mensen hoop geeft. Hier is wat ik schreef, de dag direct na wat ik had gedaan.

The Crow: Liefde is sterker dan de dood 09/22/2003. Heb je ooit dat oude gezegde gehoord? 'Nieuwsgierigheid doodde de kat, maar tevredenheid bracht haar terug'? Ik heb nooit geloofd dat het waar was, tot gisteravond. Zoals met Liefde is sterker dan de dood. Emoties en gevoelens zijn zulke leidende krachten, die ons uit de dood kunnen opwekken. Zoiets kleins als liefde, maar zo betekenisvol. Ik ben al zo lang depressief, en ik moet nog een wonder zien in mijn leven.

Niemand heeft mij harder en gemener bekritiseerd dan ikzelf. Je kunt psychologiseren waar die negatieve innerlijke stemmen vandaan komen, mam, pap, oom, oma en opa, of je hele disfunctionele familie de schuld geven - je weet dat je dat wilt. De rest van jullie wil de schuld in jullie armen leggen, jullie schoot. In werkelijkheid, hoe je ook besluit samen te stellen waarom ik labiel ben, dat is prima voor mij, maar altijd dreef de waanzin van mijn bestaan me tot zelfmoord. Altijd. Ik ben al sinds mijn twaalfde suïcidaal.

Mijn oma besefte pas de ernst, toen ik me voor het eerst, en eindelijk, liet opnemen in een psycho-evaluatie. Als je languit op een brancard ligt, en je braakt alles onder, tot je binnenste verbrandt, zou je denken dat iemand dan zou stoppen, toch? Fout. Ik was nog geen week uit het ziekenhuis voordat ik vier verschillende pogingen deed, steeds denkend, *'Dit is het, dit is het laatste van mij,'* alleen om mezelf wakker te vinden, volledig wakker en met pijn. Altijd pijn, erger dan bij de eerste poging.

Afgelopen nacht was onvermijdelijk. Zijn hart deed pijn voor mij, en dacht dat het genoeg was, misschien moest Hij gewoon *bewijzen* wie de sleutel was over leven of dood, en raad eens wie het is iedereen, niet alleen Jezus, niet alleen God - maar ik. Ik had de macht om me weg te blazen. Of ik had de macht om me te versterken. Ik. Gisteravond dronk ik een hele fles pillen leeg, een fles 'Beef Eaters' gin, wat slaappillen, en een bijbestelling van ginseng thee. Ik dacht, *nu zal dit altijd werken*, en raad eens iedereen.

Echt waar. Toen ik op de brancard lag, was dat niets, helemaal niets, vergeleken met gisteravond. Ik voelde mijn hele lichaam stilvallen, mijn hersenen sloten zich af, en mijn hart vertraagde tot er nog maar een zwakke hartslag was. En als je denkt dat ik een grapje maak, dat ik dramatisch doe, dat is prima, maar ik weet wat ik gisteravond voelde.

Ik zag het beginstadium van de dood. Ten eerste, je moet geloven dat engelen je omringen met liefde, hoe laag je je ook voelt, zelfs als je net zo'n knipoog bent als Bill Maher, engelen omringen en verlichten je pad - ze zijn er met een reden. Als je sterft, moet je begeleid worden door de astrale rijken. Wie kan dat beter doen dan engelen? Ik heb er meer dan vijftig die me bewaken, ik zag mezelf uit mijn lichaam stappen, ik stond een paar keer hoog aan het plafond en keek neer op mijn slapende lichaam.

De meeste wetenschappers zouden zeggen dat de hersenen nog steeds actief zijn, zelfs in de dood. Dit waren verschillende beelden tegelijk die voor me flitsten, want misschien zou ik een bijna-doodervaring hebben, of werkelijk sterven, en dat zou ook waar kunnen zijn - mijn hersenen, die begrijpen dat zij en het lichaam sterven, zouden die nacht echt overactief kunnen zijn geweest, en verschillende dingen flitsen, waaronder mijn jeugd voor me, Maar, ik weet wat ik zag.

Vervolgens voelde ik mijn hele slaapkamer oplichten met regenbogen, paars en gouden licht, en ik voelde Gods aanwezigheid. Weet je wat hij zei? Hij zei niet: "Je gaat branden in de hel, je bent slecht hiervoor, je bent een slecht mens. Weet je wat Hij tegen me zei? 'Ik kan je nu niet meenemen schat, je bent nog maar net klaar met dit leven. Je moet afmaken waarom je hier bent. Als je wakker wordt, zul je erg ziek zijn, maar er zal je niets overkomen.' Ik herinner me de zachte, subtiele manier waarop hij *honing* zei. Het voelde zo heerlijk, alsof GOD bij de tijd was, en tegelijkertijd zichzelf was. Hij had een zachte vrouwelijke toets, want God is zowel mannelijke als vrouwelijke energie, maar het was fijn.

Ik herinnerde me altijd, als ik christelijke zelfhulpboeken las in boekhandels, dat ik me gefrustreerd voelde, dat mijn hart altijd brak, op een manier van: "Geldt dit ook voor mij?", als ze de uitgestrektheid en de grenzeloosheid en de eeuwigheid van Gods liefde beschreven. Het zou altijd mijn hart breken. Hoe kan God ooit van mij houden? Zo zie ik iedereen in mijn leven, mijn familie, mijn vrienden, online offline, hier. Hoe kan iemand van mij houden? Hoe, als ik niet van mezelf kan houden?

Revolutionaire Esoterie. Dus waarom zou God tijd nemen uit zijn drukke dag, om iets om mij te geven? Bescherm me, ja, als ik me dagenlang ziek drink, geen eten, geen water, niets - maar de drank die in m'n darmen rotst, herinnert me eraan hoe alleen ik ben. Hoe verdrietig ik ben. Gemeden door de wereld.

Dus vader, als ik uw dochter ben, waarom heeft u haar toegestaan zich op straat te prostitueren? Kunt u van bedorven meisjes als ik houden? Niemand kon dat, maar toen werd ik opgewekt door liefde, de leidende hand lichte liefde. Ik werd teruggebracht omdat mijn hart weigerde op te geven. Die arme motor wilde gewoon niet opgeven.

Dus hier ben ik iedereen. Zelfs dat Don Henley liedje dat in mijn hoofd bleef hangen *'I'm Taking You Home'* - en daar was het mijn vrienden. Mijn eerste ontmoeting met mijn engelen en God. Plus, mijn hart mag dan gestopt zijn of vertraagd, maar het stroomde nog steeds met bloed. Het bloed van de liefde, het lam, hoe je het ook noemt. Iets hield me geaard in het fysieke, om niet weg te gaan. Ik ben hier om iets belangrijks te doen.

En bepaalde mensen in mijn leven, mijn oma bijvoorbeeld, hielden van me. Ik bleef maar denken, Oh mijn God, wat als ze mijn lichaam hier in het bed vindt. Mijn lijk, mijn levenloze lijk. Hoe zou ze zich voelen. Hoe zou ze zich voelen, als ze mijn levenloze lijk hier in bed ziet liggen, terwijl de CD 'Coldplay' voor altijd op repeat staat? Dat hield me hier aan de grond. Dat beeld. Haar.

Niet eens haar, maar gewoon het idee dat ze mijn lichaam in dit bed zou zien liggen, dood met mijn ogen omhoog starend naar het plafond. Mijn ogen sloten een deel van de nacht niet. Een deel van de nacht. Het grootste deel van die nacht. Ik wou dat ik toen de betekenis had kunnen begrijpen, wat gaven mijn ogen aan toen ze naar het plafond keken? Waren ze in hoop? verdriet? wanhoop? Hadden ze mijn uitdrukking kunnen lezen als ik die nacht was gestorven? Het idee dat we elkaar als het ware wakker maken, elke dag, om de dag af te maken, het is nu anders, want ik kan mijn emoties opschrijven, maar niet tonen. En ik begrijp het nu. Alles.

Ze weerhield mijn hart ervan me te laten vliegen. Liefde is sterker dan de dood.

Hetzelfde kan zelfs gezegd worden van Jezus Christus. Hij offerde zijn eigen leven als laatste offer, zodat iedereen verlossing kan hebben. Persoonlijk geloof ik dat God naast Jezus meer dan eens naar beneden kwam, maar Jezus is bij iedereen het populairst.

Een ander goed voorbeeld, zou zijn met de film 'Lost and Delirious'? Weet je nog toen Paulie met Mary Brave de rol van Lady Macbeth in Shakespeare's 'Macbeth' voordroeg, en toen zichzelf koos om één te worden met de duisternis. Weet je nog, toen Mary Brave aan het einde zei: "Ik was bijna verloren voor de duisternis, maar jij zat in mij en zei: "Wees sterk. Jij was het hart in mij dat zich aan het licht hield.

Helaas had Paulie niemand om van haar te houden, Paulie had niemand om haar uit de duisternis te leiden, dus moest ze vliegen. Zo is het ook. Ik was verdwaald in vergetelheid, zwarte gaten, zwart landschap en apathie, maar mijn hartslag hield me hier, geaard op de planeet aarde.

Ik hou van jullie allemaal. Blijf sterk. Blijf alsjeblieft doorgaan. Iemand hoort je, ergens.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Vrouw

Datum BDE: recent

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja Zelfmoordpoging Ik dronk hardcore drank en pillen.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Positief

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Onzeker. Zie verhaal.

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Ja, enorm.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja Uitgelegd in het verhaal hierboven.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Buiten westen.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; of tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis Alles was één geheel.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Ja Muziek, Gods stem, engelen, verzuchting, zang, liefde.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja Ik heb nooit de hemel of de hel gezien, ik heb geleerd dat er echt geen hel is. Maar ik mocht niet naar de hemel omdat het niet 'mijn tijd was om te gaan'.

Was je je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja Engelen, geesten, serafijnen, God.

Heb je een onaards licht gezien? Ja Overal om me heen in mijn slaapkamer enz.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Liefde, alsof ik iets moest leren. Beschermd, alsof iemand in deze wereld om je geeft.

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum Nogmaals, er is geen hel en God houdt van ons allemaal. De belangrijkste kennis die iemand kan weten.

Heb je beelden gezien uit je verleden? Familie kwam me opzoeken.

Waren er beelden uit de toekomst? Nee

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Nee

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Nogmaals, vrede, liefde, de enige zorg was of ik echt aan de beademing lag, of dat het allemaal een droom was.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk Opgegroeid Zuidelijke Baptisten Christen

Welke godsdienst beoefen je nu? Liberaal ben ik New Age/Oosterse Filosofie (Hindoe, Boeddhist, Taoist) en een beetje Christelijke invloeden. Ik weet nu dat God van ons allemaal houdt. Ongeacht ons geloof, of we homo of hetero, zwart of wit zijn. God houdt van ons ALLEMAAL. Hij houdt van me, ongeacht hoe ik me voel.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja Ik zal nooit meer doen wat ik deed.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Toenemend

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Ik ben veranderd en begin meer in mezelf te geloven.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Nogmaals, ik begrijp dat alles wat gepredikt wordt uit angst niet van God is. God is pure liefde.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja Omdat ik de kleur lavendel bleef zien, en, ik voelde zoveel liefde, verdriet, liefde, barmhartigheid, vriendelijkheid - en het hele ding was een boodschap, en ik weet het.

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja Ik kon vliegen.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Gewoon het idee dat, wat ik gedaan heb, me voor het leven verminkt kan hebben. Dat deprimeert me een beetje.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja Oma hield niet van het idee dat ik het allemaal zou beëindigen, dat kan ik wel zeggen. Maar op een of andere manier moest ze het begrijpen.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Nee

Is er nog iets dat je wil toevoegen over je ervaring? Nogmaals, als iemand van jullie depressief is en dit leest, alsjeblieft, hou vol.