Beskrivelse af oplevelsen:

Beste NDERF,

Een vriendin van mij die in Spanje woont heeft de laatste paar jaar voor haar vader gezorgd die met zijn gezondheid sukkelt en van wie verwacht wordt dat hij niet lang meer te leven heeft. Zonder het haar van tevoren te vertellen heb ik haar het boek Leven na het Leven gestuurd. Ze schreef me terug en vertelde dat ze het boek al gelezen had. Toen het uitkwam had ze het meteen gekocht omdat ze ook een BDE had gehad en ze meer te weten wilde komen over haar ervaring. Ik vroeg haar om het op te schrijven en naar mij te sturen. Ik stuurde haar ook de vragen die ik op jullie site had gevonden. Ik heb sommige vragen alleen een beetje veranderd en aangepast zodat ze beter aansloten op haar ervaring.

Als jullie het gevoel hebben dat deze ervaring waardevol kan zijn voor anderen en voor jullie onderzoek dan wil ze dat jullie het publiceren op jullie site. Haar naam is Pepa.

Hoogachtend,

Rio.


Het verhaal van Pepi:

Ik had mijn BDE in oktober 1975 toen ik 20 jaar oud was. Op het ogenblik ben ik een vrouw van 45 jaar en ik ben lerares engels op een middelbare school in Spanje. Ik ben Spaanse en ik heb 5 jaar, tussen 1972 en 1977, engelse filologie gestudeerd aan de universiteit.

Ik had mijn BDE tijdens een operatie om een knobbeltje uit mijn borst te verwijderen. Ik herinner me dat ik plotseling mijn ogen opende en dat het helemaal donker was op een smal pad na, dat echter breed genoeg was om comfortabel overheen te lopen. Het was net of ik in de buitenaardse ruimte was, alles om me heen was stil, de hele kosmos was om me heen, maar het was helemaal niet angstig of naar. Ik voelde me vol hoop, energie, leven. Alsof al mijn dromen werkelijkheid werden. Allemaal tegelijk.

Het pad waar ik op liep was heel erg helder en bijna vanaf het begin kon ik het eind ervan zien. Daar waar het pad eindigde stond iemand op me te wachten. Ik wist dat het Jezus was. Hij was groot en sterk, hij had lang donker haar en een prachtige tedere glinlach. Zijn ogen waren onvergetelijk, heel groot, donker, zo liefdevol en vol wijsheid… Hij droeg een lange witte tunica en sandalen. Hij stond daar helemaal alleen en glimlachte, hij stond gewoon op MIJ te wachten. Hij verwelkomde me. Hij zei geen woord, ik ook niet, maar we communiceerden zonder te spreken. Onze geesten waren dicht bijeen en binnen een seconde bevonden we ons in iets dat op een ruimteschip leek. Ik zag het niet aan de buitenkant, alleen de binnenkant. Het was een ruimte met veel verlichting en verscheidene mannen zaten op hun plek en brachten alles in gereedheid voor vertrek. Jezus stelde hen allemaal aan me voor. “Zij is onze nieuwe passagier, onze gast”( zonder woorden), en ze groetten me allemaal (zonder woorden), ze glimlachten slechts, druk bezig met hun routinewerk aan de bediening van het ruimteschip. Hun kleding leek helemaal niet op die van Jezus. Ze hadden astronautenkleding aan, licht en ook licht van kleur, maar erg gedistingeerd, futuristisch, totaal anders dan de kledij van Jezus.

Toen plotseling, net toen ik me op mijn gemak begon te voelen en er klaar voor was om daar te blijven nam hij me mee naar buiten. “Je moet teruggaan”, zei hij (zonder woorden) en tijdens mijn hele leven heeft zijn glimlach me vergezeld. Ik deinsde niet terug voor wat hij zei. Ik gehoorzaamde gewoon, zonder vragen te stellen. Hij was mijn vriend en mijn meerdere, daar was geen twijfel over mogelijk.

We hoefden niet te lopen of te bewegen om het schip in of uit te gaan. We hoefden het alleen maar te willen en het was gebeurd. Onze geesten bestuurden alles. En dus ging ik weg, zoals hij had gezegd en ik keerde terug naar mijn lichaam en dit leven.

Ik werd wakker en huilde… en een tijd lang riep ik de naam van een vriend. Misschien wist ik onbewust dat mijn vriend de enige zou zijn die zou begrijpen wat me was overkomen.

Was het moeilijk jouw ervaring in woorden uit te drukken? En zo ja waarom was het dan moeilijk? Ik geloof het niet maar ik heb dan ook nooit echt goed geprobeerd het iemand te vertellen aangezien niemand echt geïnteresseerd was. De meeste mensen die ik ken, ook de meeste van mijn vrienden, geloven niet in leven na de dood, ook zelfs niet in God. Mijn vriend, wiens naam ik riep, was de eerste persoon voor wie ik heel erg mijn best deed om me de ervaring te herinneren. Omdat ik wist dat hij om me gaf en dat hij het wilde weten en het serieus nam.

Wat was jouw mate van bewustzijn en waakzaamheid tijdens de ervaring? Leek de ervaring op de een of andere wijze op een droom? Het is zelfs echter dan de normale aardse werkelijkheid. Alles was heel licht en verzachtend. Ik kan nog steeds alles dat ik daar heb ervaren heel duidelijk zien. Als ik gedroomd heb vervagen de kleuren vanaf het moment dat ik wakker word en beetje bij beetje verdwijnen de beelden. Dat is niet het geval met mijn BDE. In mijn herinnering is het pad nog steeds stralend licht, het gezicht van Jezus, zijn glimlach, zijn nabijheid, de mensen in het vertrek, alles is nog net zo alsof het me nu weer overkomt.

Was er enige medische aanleiding dat de ademhaling of het hart stopte? Nee, ze gaven me iets om me in slaap te brengen. Het was de bedoeling dat de operatie 1 of 1 ½ uur zou duren, maar hij duurde meer dan 4 uur. Mijn ouders hebben nooit gevraagd waarom dat zo was. Ik heb altijd geweten dat ik waarschijnlijk een “hartstilstand” heb gehad. Mijn hart stopte en ze hebben enige tijd werk gehad om me weer tot leven te wekken. IK WEET DAT, maar ik weet niet waarom ik het weet.

Je zei dat je een scheiding van je bewustzijn van je lichaam hebt ervaren. Kun je je gedaante of vorm los van je lichaam beschrijven? Nee, ik zag mezelf alleen maar op dat pad lopen, ik heb mezelf niet in de operatiekamer o.i.d. gezien. En mijn gedaante was steeds hetzelfde als mijn lichaam.

Welke emoties had je tijdens je BDE? In zekere zin gelijk aan de emoties die ik had toen ik eens naar de VS ben geweest. Blijheid, opwinding, vertrouwen, hoop, allemaal positief en vredig. 

Schrijf alsjeblieft over je gevoelens, als ze van belang zijn, bij gebeurtenissen die je beschrijft als antwoord op de volgende vragen:

Heb je ongebruikelijke geluiden of lawaai gehoord? Nee, niet dat ik me kan herinneren.

Heb je een licht gezien? Zo ja, beschrijf het eens. Het pad was heel licht, er is hier niets dat je ermee kunt vergelijken. Het deed helemaal geen pijn aan mijn ogen, maar het was zo licht, een mengeling van geel en wit. Alsof ik door een zonnestraal liep. Alles er omheen was donker en stil.

Kende je, behalve Jezus, iemand anders van de mensen die je zag? Wat werd er tegen hen of door hen gezegd? Nee, ik kende niemand in het ruimteschip. Het waren allemaal vreemden voor me. Jezus vertelde hen van mijn aanwezigheid en ze zeiden me allemaal, zonder te spreken, gedag. MAAR een beetje routine achtig alsof ze dat de hele tijd deden. Ze groetten me allemaal en gingen verder met hun werk aan de bedieningsknoppen om het schip gereed te maken voor vertrek.

Kreeg je een terugblik op gebeurtenissen uit je leven? Nee.

Ben je tijdens de BDE iets te weten gekomen dat je daarvoor niet wist? Wel, ik ben er achter gekomen dat God zelfs iemand zoals ik, onbelangrijk en onbekend, klein en vol onvolkomenheden, liefheeft. En wel zozeer dat hij Jezus stuurde om me te verwelkomen. Dus de parameters van mensen en van God verschillen heel veel van elkaar en daarom worden we niet bezien met menselijke ogen. Maar met de ogen van de geest, de ogen van de ziel, de ogen van het hart.

Heb je iets geleerd dat je helpt tijdens je leven nu? Ja, het was voor mij het bewijs dat dit leven slechts een “oefenstuk” is voor het leven dat hier op volgt. Dus als ik nu probeer beter te “acteren” zal de voorstelling later veel beter zijn. Het zet mij er toe aan om moeilijkheden te overwinnen, om eerlijk en liefdevol te zijn. Om vrede en gerechtigheid hoog in het vaandel te hebben en daar aan te werken, zelfs hoewel ik weet dat ik helaas geen avant-gardistisch persoon ben.

Kreeg je te horen wat de opdracht in jouw leven is? Niet echt. Er werd mij bewezen dat ik voor altijd zal leven, dat ik later ook nog kansen zal hebben als ik ben overleden en vrij zal zijn van mijn lichaam. Voor mij persoonlijk was het een boodschap van hoop, tenzij ik mijn ervaring aan iedereen die maar wilde luisteren wilde vertellen. Jezus heeft niet gezegd:”Ga heen en vertel hierover etc.”. Nee.

Heb je iets gemerkt of gehoord aangaande mensen of huidige gebeurtenissen toen je buiten bewustzijn was dat later bevestigd kon worden? Nee.

Heb je mooi of anderszins kenmerkende plekken, niveaus of dimensies gezien of bezocht? Ja, ik was in de buitenaardse ruimte, alsof ik van de aarde naar een andere dimensie overging. MAAR alles was donker, geen sterren, niet dat ik me kan herinneren. Maar in die stilte en vrede, terwijl ik over het pad liep, was het fijn, vervuld van hoop, pure schoonheid en Jezus stond aan het eind te wachten.

Had je enig besef van veranderde ruimte of tijd? Alles was heel logisch voor me, niets was verrassend of schokkend.

Had je het idee dat je wist van een wereldorde en/of doel? Zo ja, deel met ons wat je te weten bent gekomen. Ik had het gevoel dat aan het eind van het pad waar ik op liep het leven doorgaat, zich nieuwe kansen voordoen, de wens om beter te leren en lief te hebben zal altijd open zijn. Dat was de wereldorde die ik meekreeg van mijn ervaring. Niemand heeft me dat verteld maar dat is wat ik daar leerde. In het dagelijks leven ben ik een intuïtief iemand, dus probeer je maar voor te stellen hoe dat zou zijn tijdens zo’n ervaring.

Werd je je bewust van toekomstige gebeurtenissen in je leven? Toen niet.

Wat voelde je toen je begreep dat je terug zou komen in dit leven? Ik voelde me verdrietig en ik huilde veel.

Heb je enige psychische of paranormale gaven na de BDE die je niet had voor de BDE? Ik heb altijd een zesde zintuig gehad in zoverre dat ik weet hoe mensen zich voelen. Ik kan soms hun gedachten lezen, ik kan hun angsten, onzekerheden, hun slechte kant voelen. Ik voel het aan als mensen bang zijn of op de een of andere manier lijden, zelfs als ze niets zeggen. Ik heb alleen nog steeds niet geleerd hoe ik hen kan helpen. Soms probeer ik het omdat ik zoveel liefde voor hen voel. Maar ik heb niet een of andere formule om te helpen. Het is net of zij en ik maar niet op dezelfde golflengte kunnen komen.

Heb je je BDE met veel anderen gedeeld? Nee, alleen met de mensen die me na staan, daarna heb ik het diep in mijn hart weggestopt. Mensen geloven er niet in, dus praten we er nooit over. Of ze zeggen dat deze ervaring toebehoort aan een onbekende wereld en dat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan.

Werden ze op de een of andere manier beïnvloed door je BDE? In zoverre dat ze me zelfs minder serieus namen dan daarvoor omdat ze vonden dat ik onzin uitkraamde.

Welke emoties had je na je BDE? Ik heb er niet bewust heel veel aan gedacht. Ik wist dat ik een groot geschenk had gekregen. En zoals ik gewoonlijk met geschenken doe, ik probeer er niet teveel aan te denken omdat me dat van mijn werk houdt.

Wat was het beste en wat het naarste deel van je BDE? Zolang het duurde was het allemaal goed. De hele ervaring. Bedenk dat Jezus de hele tijd bij me was, dus alles wat er gebeurde was geweldig. En het duurde maar zo kort….

Is er nog iets anders dat je wilt toevoegen aangaande de BDE? Ja, ik ben er zeker van dat het alleen maar gebeurt als je op het punt staat te sterven. Nooit eerder, en hoe dichter je bij de dood bent des te dieper ga je in de ervaring, de details, de herinneringen. Dus ik ben maar heel even dichtbij de dood geweest en daarom was mijn tijd maar heel kort. Jezus was er voor het geval de artsen mijn hart niet meer aan de gang konden krijgen. Terwijl de artsen druk bezig waren om me terug te brengen liet hij me het pad voor een toekomstig leven zien. En daarna liet hij me terugkomen om bij mijn moeder en vader te zijn. Ik was hun leven, en ook dat van mijn vriend.