Beskrivelse af oplevelsen:

Mijn naam is Philip en ik schrijf n.a.v. het interview van u en dr.Long in de Art Bell show van gisteravond waarin BDE's werden besproken.

Op 24 september 1995 om ongeveer 1.30 uur werd ik tijdens een mislukte overval neergeschoten door een agent. De kogel verbrijzelde mijn knie en ging dwars door de slagader in mijn onderbeen. Er werd mij verteld dat ik tijdens een operatie "leeg bloedde".

Ik kan me 2 aparte gebeurtenissen herinneren. Beide heel verschillend van elkaar. De eerste keer zweefde ik boven een operatie tafel. Op dat moment was ik erg geïnteresseerd in wat er gaande was en ik was bezorgd over de opschudding. Een operatie lamp hing in de weg dus ik "bewoog" naar beneden om over de schouder van een vrouwelijke arts te gluren. Ik weet nog dat ik moest lachen; ze was te klein en stond ergens bovenop om goed bij de tafel te kunnen. Ik zag ook een man in een operatie pak die tegen de muur leunde en die ik herkende als de man die me begeleid had in de ambulance en met wie ik een vriendschappelijk contact had gehad. Beide zaken werden na mijn herstel bevestigd. Toen "knapte de ballon"(dat is niet echt zo, maar het is de beste manier om het te beschrijven) en alles werd zwart. Het was net of ik bewoog en tegelijkertijd langzaam in slaap viel. Ik stond, als een jochie van 4 jaar, op blote voeten in een prachtige bergweide. Mijn kleine mollige hand werd vastgehouden door de mooiste man die ooit had gezien. Een griekse god maar dan 100 maal mooier! Er was een gloed om hem heen die liefde uitstraalde net zoals de zon licht uitstraalt en ik wist dat ik veilig was bij hem. Het was een vrediger en liefdevoller gevoel dan ik ooit gekend had. Hand in hand begonnen we over een pad door de weide te lopen.

Ik wist dat hij me naar een bepaalde plek bracht, maar ik wist ook dat de wandeling zelf belangrijk was. Ik zag zulke verbazingwekkende dingen. Kleuren, vormen, geur, alles was zo scherp en mooi. Het was alsof ik voor het eerst kon zien. Mijn gids had evenveel plezier in de wandeling als ik, hij wees nieuwe dingen aan en moest lachen om mijn plezier. Het enige geluid dat hij maakte was dat lachen en het was prachtig net als het al het andere. Het was het geruis van een berg beek, het eerste kreetje van een baby.

Rinkelende bellen en donder. Ik zal nooit in staat zijn om het geluid goed te beschrijven.

Aan het eind van het pad kwamen we op een punt waar je uitkeek over een dal. Het dal was gehuld in mist/wolken zodat je niet alleen niet erin kon kijken maar ook geen idee had van de grootte van het dal. Uit het dal stegen gevoelens/emoties op die zo droevig waren dat ik begon te huilen. Het waren gevoelens van verdriet vervuld met verlangen.

Net zoiets als wensen dat iets niet gebeurd was, weten dat het te laat is om zaken te veranderen, maar toch wensen dat het niet gebeurd was. Mijn gids huilde ook. Een weggegooid leven is te verdrietig om in woorden uit te drukken.

De gloed rondom mijn gids verzwakte toen we omgeven werden door een meer heldere en grotere gloed en ik hoorde een stem in mijn hoofd. De stem zei:"Philip, dit is het einde van de weg die je nu volgt. Onthoud dat ik altijd van je zal houden". De gloed verdween langzaam, mijn gids glimlachte en droogde mijn tranen en de "ballon knapte" weer.

Ik werd, huilend als een klein kind, wakker in de verkoeverkamer. Een verpleegkundige boog zich over me heen en probeerde me te kalmeren en ze zei tegen me dat alles voorbij was, dat alles goed zou komen met me en ze vroeg waarom ik huilde. Ik vertelde haar dat ik verdrietig had gedroomd. Ze lachte en vertelde me dat de verdoving die je krijgt tijdens een operatie ervoor zorgt dat de hersenen geen dromen kunnen produceren. Toen vroeg ze waarover ik gedroomd had. Ik kon haar niet het hele verhaal vertellen(ik vocht tegen de slaap), maar ze hoorde genoeg. Ze vertelde me dat de artsen twee keer "problemen" hadden gehad met me(ik was meer dan 6 uur onder het mes geweest) en dat ik was "leeg gebloed".

Toen zei ze dat ze niet dacht dat ik gedroomd had en zei dat ik moest gaan slapen. Ik droomde over een beter leven en een betere toekomst voor mezelf en ik wist dat het mogelijk was.

Sindsdien heb ik andere artsen gevraagd of het mogelijk is om te dromen als je onder narcose bent. Ze zeiden allemaal dat het niet kon. Ik probeer mezelf nog steeds te overtuigen van het tegendeel; dat deed ik tenminste.

Af en toe zie ik, voordat ik in slaap val, mijn gids naast me staan.

Persoonlijk geloof ik dat ik een kijkje heb genomen in zowel de hemel als de hel, dat ik niet alleen mijn beschermengel heb ontmoet maar zijn hand heb vastgehouden en dat ik de stem van God heb gehoord.