Beschrijving Ervaring:

Ik kan me het ongeluk niet herinneren; het was op de middag van een regenachtige dag. Ik heb alleen een zeer heldere herinnering aan mijn staat van bewusteloos heid. Er was een immense zwarte ruimte boven mij waar ik van weg ging, naar beneden, alsof ik viel. Ik wist niet waar ik was of wat er gebeurde. Ik voelde me lichamelijk krimpen, en sprak tegen mezelf. Ik zei:: "het lijkt wel of ik in een trechter terecht ben gekomen waarin ik steeds verder naar beneden ga". Op het moment dat ik onderin de trechter geraakte zei ik:" ik ben nu niet groter meer dan een erwt". "Wow, ik ben bezig om te sterven". "Wat is het eenvoudig om te sterven". "Je sterft in een oogwenk, je kunt zelfs sterven zonder je er bewust van te zijn"

En opeens herinnerde ik me dat ik niet mocht sterven maar waarom ging ik dan toch dood?

Plotseling waren er geluiden en woorden die als vanuit een leegte tot mij kwamen, zoals "interne verwondingen". Toen ik dat hoorde, herinnerde ik mij dat mijn dochter (5 jaar oud) en mijn nichtje (6 jaar oud) ook in de auto zaten. En ik wilde niet sterven voor ik wist of alles goed was met hen beiden. Terwijl ik mijzelf dwong om bij te komen zag ik plotseling een verblindend wit licht onder me. Ik moest veel moeite doen om ervan af te raken en baande mij al vechtend een weg door de zwarte ruimte. Toen ik bovenaan was gekomen, opende ik plotseling mijn ogen en zag het gezicht van een Man boven mij. Ik vroeg: "Wat is er gebeurd"? Hij zei: "Je hebt een auto ongeluk gehad en hebt inwendige verwondingen". "We brengen je naar een trauma centrum".

Ik gaf hem de mobiele telefoonnummers van mijn Man, broer en schoonzus. Ik draaide mij bij en hield mijn dochters hand vast.

Daarna raakte ik een aantal keren bewusteloos maar ging niet meer terug naar de leegte. Ik herstelde van al mijn verwondingen en heb er slechts een enorm litteken als herinnering aan over gehouden.

Achtergrondinformatie:

Datum BDE: 1/1995

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja, ongeval. Ik had scheur in mijn middenrif waardoor mijn inwendige organen tegen mijn longen aan werden gedrukt. De chirurg van de intensive care vertelde me dat ik heel veel geluk heb gehad. Naast de scheur in mijn middenrif had ik ook nog inwendige verwondingen en een gebroken bekken.

BDE elementen :

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Met gemengde gevoelens.

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee.

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Nee.

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja, zie hierboven.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Tijdens de bewusteloosheid.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; alsof de tijd leek te stoppen en alle betekenis verloor. Er was geen tijd meer, alsof hij verdwenen was.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor dat je had net vóór het moment van de ervaring Alleen boven mij, toen ik mij ervan bewust was, of mezelf vertelde dat ik stervende was. Daarna kon ik mezelf focussen op enkele verontrustende woorden waardoor ik bijkwam.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja, het leek op een soort trechter waarin ik naar beneden ging.

Was je je bewust van - of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Nee.

Heb je een onaards licht gezien? Ja, het was intens helder en wit.

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Nee.

Leek je opeens alles te verstaan? Nee.

Waren er beelden uit de toekomst? Nee.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja, toen ik aan het eind van de trechter kwam leek het alsof ik in het witte licht zou vallen of ergens anders naar toe zou gaan.

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik moest terug om te weten of het goed ging met de kinderen

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Geen.

Welke godsdienst beoefen je nu? Geen.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja. Ik ben altijd heel blij en positief geweest en dat ben ik nu alleen nog maar meer. Maar ik ben angstiger geworden voor de onvoorspelbaarheid van het leven. Ik ben veel meer oplettend, voorzichtiger en zenuwachtiger als ervoor. Voor het ongeluk leefde ik op goed geluk, voelde me jonger dan mijn leeftijd, een soort gevoel van onoverwinnelijkheid en was me totaal niet bewust van gevaren.

Maar nu voel ik een drang om mensen te vertellen dat het niet erg is om te sterven.

Als ik weet dat mensen ongeneeslijk ziek zijn wil ik ze op hun gemak stellen. Waarom weet ik niet want het was slechts een gevoel dat ik had; ik zag geen plaats, engel o.i.d.

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren? Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Ik ervaar meer rust en ben veel bewuster gaan leven.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? Ik ben niet gelovig, maar ik verwonder me nog steeds wel wat over het tweede incident. Daar waar ik "in gebed" ging of "die afspraak" maakte.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Nee .

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja. Precies een jaar later had ik heldere, nare maar korte nachtmerries over auto ongelukken die mij overkwamen. In mijn dromen had ik uittredings ervaringen. Deze had ik niet meteen na mijn ongeluk en ook niet het jaar erna en ik heb ze sindsdien ook nooit meer gehad. Maar ze waren zo heftig dat ik mijn kaken op elkaar klemde en hierdoor een stukje van mijn tong afbeet. De kaakklem was zo erg dat ik de volgende ochtend mijn mond niet kon openen. Ik was genoodzaakt om een psychiater te consulteren. De dromen duurden ongeveer een week of twee, ik heb ze daarna nooit meer gehad.

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Ik overleefde het ongeluk en ik ben blij dat ik nu weet wat het is om " te sterven". Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als ik dieper het witte licht in was gegaan? Het lijkt alsof er een andere kant is waar je naar toe kunt gaan.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja. Misschien wel interessant; ik had een goede vriend met ongeneeslijke botkanker en hij vroeg mij vaak hem te vertellen hoe ik mij voelde toen ik dacht dat ik ging sterven. Het gaf hem rust. Ik wilde dat ik hem meer had kunnen vertellen, dat ik engelen had gezien of iets dergelijks. Maar alleen het feit dat ik me zo vredig had gevoeld tijdens het geheel gaf hem veel rust.

Heeft er ooit iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Ja. Vreemd genoeg had ik drie jaar later opnieuw een "bijna dood ervaring". Samen met een groep van 8 schoolkinderen was ik op een late avond onderweg op een steile bergweg. Ik zag plotseling koplampen vlak voor me en een auto hard en aan de verkeerde kant van de weg op ons afkomen.

Ik riep:" O, mijn God, er gaan hier mensen sterven. Laat mij het alstublieft zijn." Ik was de enige ouder die de auto aan zag komen. (Waarschijnlijk was ik meer oplettend geworden na mijn vorige ongeluk).

Hoe dan ook, ik voelde een buitengewone kracht, reageerde hierdoor ontzettend snel en begon te schreeuwen om iedereen te waarschuwen.

Ik rende zo snel als ik kon en duwde of gooide zeven kinderen, inclusief mijn dochter, uit de baan van de auto. We werden allemaal niet geraakt. Maar de volgende dag bleek dat ik mijn nek ernstig en pijnlijk had geblesseerd. Snel daarna raakte mijn arm verlamd. In verband met deze zware blessure moest ik een ingrijpende operatie ondergaan. Maar de neurochirurg leverde prima werk waardoor het litteken in de nek haast niet te zien is.

Kort na het incident renden de ouders naar mij toe, omhelsden en kusten me en zeiden dat ik een held was. Tot op de dag van vandaag, wanneer ik één van de meisjes uit de groep ( ondertussen een tiener) ontmoet, word ik nog altijd door haar bedankt omdat ik "haar leven redde".

De reden waarom ik dit incident vertel is dat de koplampen van de auto me herinnerden aan het licht van mijn vorige ongeluk. Het is tevens vreemd dat "mijn gebed" werd verhoord. "Laat mij sterven en niet de kinderen". Maar ook ik overleed niet.

Men vroeg mij later of ik niet teleurgesteld en boos was (ik had twee maanden lang extreme pijnen voordat de artsen beseften dat mijn ruggemerg beschadigd was).

Maar ik voelde meer het tegenovergestelde, dat ik er juist goed van afgekomen was. Want met "de afspraak" die ik had gemaakt was ik bereid om mijn leven te op te geven.

Het gaat nu goed met me, mijn arm doet geen pijn meer. Ik heb slechts een klein litteken in mijn nek en ik kan hem weer goed bewegen. Alhoewel hij nu wel anders beweegt dan vroeger.

Ik weet dat dit los staat van mijn eerste ongeluk maar er is iets ondefinieerbaars aan wat er gebeurde. Aan hoe ik in die auto lampen keek en opnieuw met de dood geconfronteerd werd. Alsof ik een smeekbede richtte aan - of onderhandelde met een hogere macht of iets dergelijks.

Het leek zoveel op het eerste ongeluk toen ik aan het eind van de trechter aankwam en het witte licht zag.

Het blijft een raadsel. Ik vraag me af, is er toch iets goddelijks in de wereld of aan de andere kant ervan?