Beschrijving Ervaring 230 vertaald door Stijn:

Ik werd geraakt door een trein en werd 510 voet meegesleurd in een auto. Ik verliet de auto en vloog omhoog door een buis of tunnel van puur blauwwit licht. Ik ging omhoog en stopte net bij het binnenkomen aan een rand. Een figuur stond voor me en verwelkomde me. Achter hem kon ik alle zielen zien die ooit geweest waren of zullen zijn, uitgestrekt voor altijd en zo warm en voelde me veilig en welkom. Hij vertelde me dat ik terug zou kunnen gaan en zou eindigen en geholpen zou worden. Ik draaide me om en kwam terug. Het was alsof ik vol zat met alle kennis in het universum. Toen ik terugkwam begon ik dingen te vergeten, alsof er niet genoeg ruimte was om alles in menselijke vorm vast te houden. Ik zweefde over het wrak en zag mensen rondrennen om mijn moeder en mij uit de auto te krijgen. De treinkoppeling lag op mij. Ik had een laken over mijn hoofd en ze haalden mama uit de wagen. Ik werd naar beneden getrokken in mijn lichaam. Ik opende mijn ogen, trok het laken van me af en keek ernaar. De vrouw die mijn moeder vasthield viel flauw en iedereen raakte erg opgewonden. Ik heb hen gezegd dat ze de auto aan de rails moesten vastbinden en de trein moesten achteruit rijden. Ze moesten kettingen gebruiken van een houthakkersvrachtwagen. Ik vertelde hen waar ze die konden vinden. Deze lagen driehonderd meter verderop aan de andere kant van de trein. Het was een zaterdag en ik was dinsdag weer op school.

De volgende twee keren waren in het Veterans Administration Hospital in Portland. Ik ging naar binnen voor een eenvoudige operatie. Ik stierf op de operatietafel en had opnieuw dezelfde reis heen en weer. Ze hebben mijn darm doorgesneden en mijn longenholte geperforeerd. Ik stikte en 8 uur later en stond ik op en liep weg uit mijn lichaam. Ik keek hoe ze me naar IC brachten en grote naalden in mijn rug staken om de vloeistoffen af te tappen. Op dat moment ging opniuw in mijn lichaam. Ze opende me op vier plaatsen in mijn borst staken buisjes erin zonder pijnstillers.

Mijn maag was door mijn middenrif getrokken en had zich rond mijn hart gewikkeld. Daarna heb ik nog een grote operatie moeten ondergaan om de eerste te corrigeren. Dit was een acht uur durende operatie, maar alles ging goed.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man

Datum BDE: 9 sept 1965, Aug.8th 1995

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja, de eerste was gerelateerd aan een ongeval. Geraakt door een rijdende trein. De tweede keer door een operatie die verkeerd ging en de derde keer door verstikking.

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Ja, de tweede en de derde keer wel. De eerste keer niet.

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Nee

Voelde je je afgescheiden van je lichaam? Ja, het voelde als puur licht.

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Ik voelde absolute helderheid.

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging Alles leek in 1 keer te gebeuren en het leek alsof de tijd stil stond. Tijd bestond niet meer.

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Het was niet vergelijkbaar.

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja

Was jij je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja

Heb je een onaards licht gezien? Ja

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Vreugde

Leek je opeens alles te begrijpen? Ik begreep alles over het universum, heel ingewikkeld. Tijd en horizon, het hogere goed, vreugde om te geven, de kracht van het weten wat er zal gebeuren.

Waren er beelden uit de toekomst? Ik zag beelden van de toekomstige wereld en de mogelijke levens.

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja, een rand

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan. ik werd teruggezonden tegen mijn zin. Ik had een keuze en kwam terug.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Niet heel duidelijk, Christelijk.

Welke godsdienst beoefen je nu? Mijn eigen vrije godsdienst.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring Ja, ik ben minder bang en geniet meer van het leven, zelfs in moeilijke tijden.

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Verbetering.

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring? Hoewel ik niet kan zeggen dat mijn leven niet hetzelfde is, voel ik dat de angst voor de dood en de angst voor het leven verdwenen zijn. Dat stelt je in staat je dromen waar te maken. Het gevoel van 'ik wou dat ik had ...' is weg omdat ik het nuc gewoon doe.

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring? De eerste veranderde me van een nerdjongen in een rockzanger. Ik ging naar Vietnam, reisde naar Europa, was in een film (hoe de hoge kosten van levensonderhoud te verslaan), deed casting voor 'Personal Best (worst)' , ging naar school, behaalde een diploma in antropologie, ging naar Micronesië om te werken, kwam terug en behaalde een graad in de kunst. Ik heb nu twee eigen galerijen en exsposeer mijn werk ook in drie andere galerijen.

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Jazeker, hoe beschrijf je New York aan een Yanamamo? Of hoe beschrijf je een olifant aan een aardworm?

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja, ik heb extreme intuïtie gekregen. Ook ben ik fysiek veel sterker. Ik heb het oude gezegde bewezen: 'wees voorzichtig met wat je wenst, want je zou het kunnen krijgen.'

Is er één of zijn er verschillende delen van je ervaring die meer betekenis heeft/hebben voor jou? Geen ergere dan het fysieke herstel.

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja, er blijkt dezer dagen meer interesse te zijn. Er zijn nu veel vragen zoals: ‘Hoe was het?’.

Heeft er ooits iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring Nee

Beschreven de gestelde vragen en de informatie die je gaf accuraat en uitgebreid de ervaring? Onduidelijk.


Beschrijving Ervaring 591 vertaald door Manon:

Vroeg in de ochtend reed ik met mijn vader’s Impala uit 1959. Mijn moeder vroeg me om de weg af te snijden langs een kleine kiezelweg. We reden tot aan de rails (die 7 jaar lang niet gebruikt waren geweest) en keken naar links en naar rechts, trokken op en staken de rails over, hoorden een dreun...een trein raakte ons langs mijn kant met zo’n 75 km per uur. Geen fluit, en het bleek later dat de conducteur een hartaanval had gehad en niet kon reageren. We werden bijna een kilometer lang meegesleept door de trein.

Ik zag een helder blauw licht rondom een zachte witte glans, schoot door het licht heen met een snelheid die een miljoen kilometer per uur leek, stopte en stond (?) op een raamkozijn en keek naar alle zielen die ooit waren of ooit zouden zijn, de dichtstbijzijnde waren bekend, een tante en een paar anderen uit het verleden. Men vertelde mij dat ik een keuze had, blijven of teruggaan. Ik bleef daar een lange tijd staan om een besluit te nemen.

Ze hielpen me met mijn beslissing, lieten me geweldige dingen zien, kennis, de toekomst, energie, allerlei dingen. Toen draaide ik om en ging terug. Ik beschreef het aan mensen als een glas vol water en zo groot dat alle dingen in de wereld in het water in het glas zitten, alle kennis van toekomst en verleden, alles tegelijkertijd. En als je terugkomt wordt het glas weer kleiner, maar alles is om je heen gemengd en je houdt sommige dingen en je verliest andere.

Ik zweefde boven het wrak en zag alles in de wereld, toen minder en minder totdat ik net boven de auto was. Ik zag alle mensen rondrennen en mijn moeder uit het wrak halen. Ik werd in mezelf getrokken, opende mijn ogen en zag wit...ze hadden een laken over mijn hoofd getrokken. Ik stak mijn vrije rechterarm uit en trok het laken van me af. Mensen schreeuwden en vielen flauw. De ambulanciers raakten overstuur. De trein was boven op me en ze moesten het eraf krijgen...ik zei ze dat de kettingen van de Rose houtkap-vrachtwagen moesten halen en de auto aan de rails binden en zo de trein terugtrekken. Dat dezen ze ook en ik was op weg naar het ziekenhuis. De Rose houtkap-vrachtwagen stond aan de andere kant van de trein, een halve kilometer verderop. Op weg naar het ziekenhuis zweefde ik een paar keer in en uit mijn lichaam en vond het leuk om boven de ambulance uit te rijden en alle mensen naar ons zien kijken toen we voorbij kwamen.

Andere NDEs:

Ja, ik denk dat het goed zou zijn om ook over de andere twee te vertellen. Ik ging naar het VA ziekenhuis in Portland OR in 1995 voor een simpele laparoscopie (maagoperatie voor maagzuur). Ze gaven me narcose en ik werd wakker en zag mezelf beneden liggen, en ging toen naar dezelfde plaats waar ik 30 jaar eerder was geweest. Ik was daar een hele lange tijd en ook slechts een tel... Ik kreeg opnieuw een keuze om te blijven of terug te gaan en mijn werk af te maken, wat dat ook is, dus ik kwam terug. Ze hadden me weer op gang gekregen met de heartstart en ik werd wakker in de herstel-ruimte, zat rechtop en voelde me heel erg slecht.

Ze gaven me een kussen om tegen mijn middenrif aan te houden en zeiden dat ik diep moest ademen. Na een paar uur werd het erger en kon ik niet meer diep ademen. Mijn adem werd steeds ondieper en pijnlijker. Ik bleef maar herhalen dat er iets mis was maar ze zeiden dat het normaal was. Ik liet het laatste beetje adem dat ik had uit, stond op en zag mezelf in de stoel zitten, in elkaar gezakt. De verpleegsters stromden naar binnen en riepen om hulp. Ze legden me op een brancard en reden me naar de spoedafdeling, gooiden me op het bed en staken enorme naalden in me en haalden zo het vocht uit mijn longen. Toen draaiden ze me om en maakten me open om buisjes in te steken. Ik bekeek het allemaal van bovenaf totdat ze de ribspreider instaken en de eerste tube; ik werd wakker, schreeuwend, zonder adem. Ze staken nog twee tubes in zonder pijnstiller en toen kon ik weer ademen.

Na 6 weken en 25 kilo lichter werd me verteld dat ze me opnieuw moesten opereren om mijn longholtes schoon te maken. Ze deden een catscan om 5:00 en opereerden om 7:00. Ik belde naar al mijn vrienden om afscheid te nemen, en werd later wakker in bed; deze keer ging het allemaal goed.

Dit versterkte de behoefte om dit verhaal te delen en te genezen en te geven wat het ook is dat ik kreeg, aan mensen in nood. Over de jaren heen heb ik wat succes gehad met het helpen van zieke mensen zonder te zeggen 'Ik ga je nu helpen!' De enige persoon met wie ik hier openlijk over gesproken heb is mijn web designer, Kathy. Ze heeft Lupus en ik heb de pijn weggehaald uit haar armen, nek en schouders.

Achtergrondinformatie:

Geslacht: Man

Datum BDE: 11 September 1964

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring? Ja Ongeval Ik werd aangereden door een trein

BDE elementen:

Hoe schat je de inhoud in van je ervaring? Gemengd

Kan drugs of medicatie de ervaring beïnvloed hebben? Nee

Leek de ervaring op één of ander manier op een droom? Niet echt

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid? Totaal

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging? Alles leek ineens te gebeuren; tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring. Nee

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ja

Was jij je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen? Ja

Heb je een onaards licht gezien? Ja

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong? Een duidelijk mystiek of onaards gebied

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring? Vreugde

Leek je opeens alles te verstaan? Alles over het universum

Waren er beelden uit de toekomst? Beelden van de toekomst van de wereld

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield? Ja

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren? Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin.

God, Spiritueel en Religie:

Wat was je godsdienst vóór je ervaring? Onduidelijk

Welke godsdienst beoefen je nu? Geen

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring? Ja

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Veranderingen in je leven na je BDE: Toename

Na de BDE:

Was de ervaring moeilijk te verwoorden? Ja Neem een Yanamamo uit Columbia, gooi een net over hem heen en vlieg hem naar NY voor 10 minuten, breng hem terug en vraag hem dan 'Hoe was het?'

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring? Ja visies, helend

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen? Ja

Heeft er ooits iets in je leven je hetzelfde gevoel gegeven als jouw ervaring? Ja nog twee NDEs


Beschrijving Ervaring 6650 vertaald door Manon:

De eerste

De contekst

In September 1965, op een heldere en zonnige dag, veranderde mijn leven voorgoed.  

Mijn auto, een oude Ford uit 1951 die mijn vader me het jaar tevoren had gegeven voor mijn 16de verjaardag was in de garage. De eigenaar was mijn vader aardig wat geld schuldig voor alle banden die hij versleet (hij was aan auto-racer) en dus had mijn vader een deal gesloten, om mijn auto op te knappen. De motor was een 8 cilinder en was goed genoeg voor elke 16-jarige, maar mijn vader dacht daar anders over.  

Joe had een motor gebouwd voor zijn race-auto, van een motor van een Ford truck uit 1953. Hij had er zoveel mogelijk power uitgehaald. Toen hij er mee naar de race-circuit ging zei de commissie 'NEE!' Het was veel te veel voor het circuit en dus zat hij met dit onding. En hij had een andere motor nodig, eentje die minder dodelijk was.  

Pa besloot dat het een goed idee was om een motor die geweigerd was op een race-circuit in mijn auto te zetten. Ik zat zonder auto tijdens een belangrijk weekend. Ik had een date met oudere vrouw, de 18-jarige nicht van een meisje waar ik ook gek op was. We zouden naar een drive-in gaan en geen tijd verspillen aan de film. Ze had me al aardig wat bloot laten zien en kuste me alsof ze me zou verslinden.  

Ik smeekte mijn vader de echte auto te mogen gebruiken, de Impala van 1959 van mijn broer. Hij had hem bij mijn vader gelaten om te bewaren maar toen hij naar Frankrijk verhuisde zei hij dat hij hem mocht houden. Hij kocht een Mercedes van 1956 toen hij in Nancy aankwam en zich vestigde op de luchtbasis. Later verhuisde hij naar Parijs. Die auto werd verpletterd door een vrachtwagen op de grote ring in de buurt van de ambassade. Nog een reden waarom ik nooit in Parijs wil rijden!

Mijn vader vroeg aan mijn moeder of ze het goed vond en ze zei dat het prima was, op voorwaarde dat ik haar zaterdagochtend vroeg zou afzetten bij mijn zus in Sodaville.

Ik stond die zaterdagochtend extra vroeg op en belde Kathy om te vragen of ze er een daguitje van wilde maken en naar het strand gaan, en daarna naar de drive-in. Ze klonk enthousiast en we spraken een tijdstip af. Ik wachtte naar mijn gevoel uren in de auto op mijn moeder die eindelijk naar buiten kwam en instapte.  

We reden over de brug naar de stad en mijn moeder zei hoe mooi ze de rivier vond en vroeg me de weg naar de oostkant van de stad te nemen, die langs de rivier loopt.  

Toen we River Road opgingen gebeurde er iets raars.  

Laat me even terug in de tijd gaan. Toen ik zo’n 3 jaar oud was namen mijn vader en moeder me mee in hun oude Chevy, een Sedan van 1947 denk ik, op weg naar de stad. Het paard van de buren was door het hek beneden aan de heuvel gerend en toen mijn vader het raakte, kwam het door de voorruit tussen mijn vader en moeder en landde bovenop me. Ik heb er geen herinnering aan maar weet wel dat ik niets had. Maar daarna gebeurden er vreemde dingen die mijn vader verontrustten. Zoals die keer dat we halverweg naar de stad waren in de Ford en ik me omdraaide en begon te schreeuwen dat de schuur in brand stond.  We waren te ver weg van het huis om vlammen of zelfs maar een gloed te kunnen zien maar ik hield niet op. Pa riep dat ik mijn mond moest houden en gaf me een tik. Dat hielp niet dus hij maakte boos rechtsomkeer, denkend dat een vervelend kind het diner had bedorven. Toen we aankwamen zgan we een kleine vlam onder de schuur.

Pa was mais aan het drogen geweest in een oud tinnen vat, boven een ander vat met kolen. Ze stonden op stenen maar een kooltje was door een roestig gaatje in het vat gevallen en op het stro beland. Het vuur begon net vat te krijgen toen we thuis kwamen en Pa kon het makkelijk blussen.  

Hij sprak een hele lange tijd niet met me daarna, he keek alleen maar naar me.  

Andere dingen zoals dat gebeurden zoals weglopen uit het kleine schooltje beneden aan de heuvel, net op tijd om mijn moeder te vinden die van een ladder uit het achterraam was gevallen terwijl ze de dakgoten aan het schoonmaken was. Ze had haar arm opengehaald en ik kon het bloeden stoppen en de buren te hulp roepen. Ook dat werd beloond met een stilte die de uitbundige lof van mijn moeder tegenging.

Terug naar 1965

Dus, terug naar 1965. Toen we River Road inreden had ik een sterk gevoel dat er iets fout was. Ik stopte en deed mijn veiligheidsriem vast. Ik had hem nog nooit aangehad, mijn oude Ford had die niet en ik stond er op dat mijn moeder de hare ook aandeed. Ze weigerde omdat haar hernia pijn deed en ze wel ok zou zijn. Ik gaf toe en we maakten een aangenaam ritje naast de Santiam rivier, mijn moeder  commentaar gevend op de omgeving en ik denkend aan sex.

We draaiden weg van de rivier richting Highway 20 en mijn moeder stelde voor dat we een stuk zouden afsnijden, naar Sodaville Road. Dit was een korte grintweg en toendertijd begroeid met bosjes zodat het leek alsof je door dicht struikgewas dat aan beide kanten naar binnen leunde reed. Aan het einde van de weg was er een spoorweg-overgang, zo eentje waar je naar boven moet rijden en dan de rails oversteken. Het sein was zo oud dat het was omgevallen en de 'X' stond bijna rechtop. De zon scheen over mijn schouder en de bosjes waren fel verlicht. De begroeiing was al een jaar lang niet gesnoeid en de rails waren net hoog genoeg zodat je moest vertragen om er over heen te kunnen rijden. Dit is nu anders sinds ze de rails hebben verlaagd en de meeste begroeiing rond de rails hebben weggehaald.  

Hoewel ik afremde om te kijken, kon ik de rails links niet zien. Ik reed door en hoorde een dreun.

BDE

Ik vloog heel snel door een wervelende blauwe tube.

Toen ik “bovenkwam” bevond ik me aan de rand van een enorme ruimte met, voor zover ik het kan beschrijven, zielen, zover als ik ik kon zien, sommige dichtbij, anderen voor altijd ver weg, maar er was een diep gevoel van perfektheid, kalmte en verwondering. Het was alsof ik samen was met iedereen die ooit had geleefd of ooit zou leven, tegelijkertijd. Ik kon verschillende mensen voelen. Ik voelde zo’n overweldigende vreugde en liefde. Het feit dat er geen daar is, geen zicht, geen geluid, niets waar je houvast aan hebt, is de beste manier om alles te verwoorden. Toen ik naar de rand kwam werd ik omarmd door een zodanig sterk gevoel van vreugde, goeds en welzijn dat ik alles wat hiervoor kwam begon te vergeten. Ik kon alles herinneren wat me ooit was overkomen, en de gezichten zien van iedereen die ik ooit had gekend en dit was allemaal tegelijkertijd en voor eeuwig; nou ja, ik gebruik het woord “tijd” omdat dat alles is wat we kennen, maar daar is er geen “tijd”.  

Ik kreeg een hele direkte keuze: blijven of teruggaan maar werd aangemoedigd om terug te gaan.  

De enige manier om te beschrijven wat er daarna gebeurde is om je te laten zien alsof je gevlochten word zoals een ketting van stromend water met andere zielen, heel gemaakt, en teruggezonden wordt naar deze wereld, naar een punt boven de auto. Ik kon de hele wereld zien, toen de horizon, en toen de scene onder mij.  

Er was een trein met aan de voorkant onze auto; een menigte mensen in paniek; een ambulance die er aan kwam, brandweerwagens, autos en vrachtwagens die aan beide kanten van de weg stilstonden. Ik keek hier heel lang naar, en toen ging de ketting naar beneden tot in de auto en toen was ik terug in mijn lichaam.

Ik opende mijn ogen in het heldere licht. Ik kon mijn rechterarm bewegen dus ik tilde hem op naar mijn ogen en voelde dat er een laken over me heenlag. Ik trok het van me af, hoorde mensen gillen, en een paar schreeuwen. Toen ik omhoog keek, viel de mevrouw die mijn moeder’s hoofd vasthield flauw.  

Er was een aanval van paniek en opwinding en een van de kerels begon tegen me te praten. Ik concentreerde me op wat er gaande was en besefte dat er een trein in mijn schoot lag. Mijn knieen waren een beetje naar achteren gebogen, de verbinder lag in mijn schoot en de trekhaak lag aan mijn rechterkant.  De veiligheidsriem had me meegetrokken met de deur en me vastgehouden toen de verbinder door de deur kwam, of eignelijk, over de deur heen.

Ik voelde geen pijn, alleen veel druk maar mijn rechterhand had een stuk glas erin zitten tussen duim en wijsvinger en ik zag het beginnen te bloeden. Er had bloed klemgezeten in mijn arm die nu vrij was, dus het bloed begon rijkelijk te stromen..

Ze verbonden mijn hand met de glasscherf er nog in, ik denk om nog meer bloeden tegen te gaan.

De ambulancier vroeg me of ik hem kon verstaan. Ik zei 'Shit ja, haal die verdomde trein van me af!'

Ik vroeg naar mijn moeder en zeiden dat ze, toen ze haar uit de auto en in de ambulance brachten, minstens zeven keer tussen de voor- en achterbank was gegooid, als een lappenpop.  

De banden waren van de wielen maar ze deden het allemaal nog, het was dus een rit met veel gebons, een halve kilometer langs het spoor. Ter illustratie, dat is zo’n twee voetbalvelden lang.

Een van de ambulanciers had het laken over me heen gelegd. Hij voelde geen pols, geen adem (hij zei dat hij een handspiegeltje had gebruikt) en mijn hand bloedde niet. Ze waren er allemaal van overtuigd dat ik voorgoed weg was, dus toen ik het laken van me aftrok na zo’n lange tijd was dat bepaald een schok!

Het was moeilijk te zeggen hoe lang ik precies weg was geweest maar de trein raakte ons, reed nog een kilometer door, auto’s stopten, de ambulance werd gebeld en ze hadden mijn moeder bijna uit de auto gehaald toen ik terugkwam.  Het ziekenhuis is zo’n 5 km van de plek van het ongeluk dus het had ze 5 tot 6 minuten gekost om er te komen.  

De reden waarom het zo moeilijk is om een tijd te plakken op de gebeurtenis is dat er geen tijd is, daar. Het leek alsof mijn tijd daar een heel leven had geduurd.  Er was zo veel te leren. Ik vertel iedereen dat het een beetje is alsof iemand diep in het bos heeft geleefd zonder ooit iemand anders dat zijn familie en vrienden te hebben ontmoet, nooit een vliegtuig in de lucht heeft gezien. Plotseling gooit een helicopter een net over je heen en brengt je met de snelheid van licht naar Times Square, middernacht, laat je daar een paar minuten staan, vliegt je dan weer terug, zet je weer af in je dorp en je vrienden vragen je 'En, hoe was het?'

Weer naar buiten

Ik moest kalm blijven en stilliggen. Ze konden mijn linkerkant niet zien maar er was wel bloed, en ik had een kleine snee boven mijn linker-wenkbrauw die hard bloedde. De auto had een volle tank en er lag overal benzine. Ze konden niet bedenken hoe ze de trein van me af konden krijgen. Ze konden niet lassen gebruiken, door de benzine. Ze hadden de banden laten leeglopen zodat de auto lager zou staan. Dat werkte niet. Ik zei uiteindelijk dat ze maar de kettingen van de Rose Logging vrachtwagen moesten halen omdat de trailer er stond en leeg was, en dan de auto vastbinden aan het spoor en de trein achteruit rijden.  

Een van de kerels zei 'En je benen dan?

'Ja en? Ben je bang om me pijn te doen? Jezus!'

Dus haalden ze de kettingen van de vrachtwagen, bonden ze vast aan het frame en de treinbestuurder reed de trein achteruit. Er klonk een vreselijk geluid van staal op staal toen de trekhaak over mijn schoot gleed.  Mijn benen bogen nog meer achteruit en ik voeldealles hevig trekken vanuit mijn middel.  De pijn was intens en ik zag witte vlekken. Plotseling kwam de deur vrij, mijn benen kraakten een beetje, en mijn arm was vrij. Ik was aardig beschadigd van mijn bovenarm tot onder mijn elleboog, maar dat was alles wat zichtbaar was. Ze legden me op de stretcher en onderzochten me, om interne kwetsuren in te schatten. In de ambulance ging ik een paar keer buiten westen en zweefde boven de wagen, van bovenaf kijkend terwijl we door de stand reden. Ik weet nog dat ik de dag zo mooi vond.

Een politieagent kwam naar onze bandenwinkel voordat hij hoorde dat ik nog leefde, en vroeg aan mijn vader of hij ene John kende. Pap zei dat dat zijn zoon was die in LA woonde. De agent vertelde hem dat de auto bij snelweg 20 stond, en de bestuurder dood was.  Dit was een tijd nadat ze me uit het wrak hadden gehaald.  

Hij ging naar het ziekenhuis waar men hem naar de kamer van de vrouw verwees.  

Toen hij daar aankwam rende hij naar spoedgevallen, mij voorbij. Hij rende naar mijn moeder die in een coma lag met een paar gebroken ribben, een hersenschudding, gebroken knieen, en een hoop blauwe plekken en snijwonden..

Mijn vader stond daar, in shock, en ik vroeg hem hoe het met moeder ging. Hij viel bijna om.  

Hij rende naar mijn bed en pakte me vast; ik zei hem dat het me speet dat ik de auto in elkaar had gereden en moeder gekwetst had. Hij was zo in de war en opgewonden dat hij niet veel kon zeggen, behalve 'de pot op met die auto' en 'Ruth is ok!'

Dood op de radio

Die hele dag had KGAL uitgezonden dat ik was overleden in een treinongeluk. Dat was vervelend, want ik lag in mijn ziekenhuisbed naar de uitzending te luisteren. Ik vroeg de verpleegster om mijn vrienden Larry, Kathy en Carrol te bellen, en mijn zus, zodat ze zouden weten dat ik nog leefde.

Een hele dag dood zijn op de radio was echt raar. Mijn vader probeerde ze zelfs te bellen om te zeggen dat ik nog leefde, maar ze dachten dat hij een gestoorde beller was en hingen op. Uiteindelijk reed mijn vader om een uur of elf, na een paar biertjes, naar de studio en stopte de verzoekplaatjes, vertelde ze dat ik in het ziekenhuis las en ja, ze konden me in de ochtend bellen.  

Dat deden ze ook, maar wie luistert er nou naar de radio op zondagochtend?

Nadat ik mijn eigen dood de hele dag op de radio had gehoord en men mij vertelde dat ik een paar weken lang niet zou kunnen lopen, belde ik om een verpleegster. Ik moest dringend naar het toilet en ze kwamen me maar niet helpen. Ik klom uit bed en viel op de grond, trok mezelf op en viel opnieuw, en opnieuw, en opnieuw maar raakte in de badkamer. Toen ik klaar was, wilde ik niet weer gaan liggen dus ik trok mezelf op aan de stang langs de muur, trok mezelf zo vooruit, naar buiten en de gang in. Ik kreeg mijn benen vooruit en kon lopen door mijn heupen op te tillen en mijn benen vooruit te laten vallen. Dit werkte voldoende om de hele gang door te gaan.

Een uur later kon ik op eigen kracht staan zolang mijn knieen maar niet vooruit bogen.

Dat moet er gek hebben uitgezien.

Ik stond nog zo’n 6 keer op ‘s nachts om te lopen zodat ik de volgende ochtend, toen de dokter kwam, uit bed stapte en hem op z’n kop gaf omdat hij had gezegd dat ik niet kon lopen.  

Ik kreeg nog steeds veel pijnstillers maar was in een veel beter humeur. Mam lag aan de andere kant van de gang en ik ging naar haar kamer om te kijken hoe het met haar was.

Larry kwam, met de boeken waar ik om gevraagd had en ik deed alsof ik dood was, met korte schurende adem, kreunend. Na een minuut of zo wilde hij weggaan. Ik ging zitten en zei, 'He! Waar ga jij naar toe'?' Hij verkocht me bijna een mep.

Op maandagochtend kwamen er een paar advocaten van Southern Pacific langs om mijn vader te overtuigen om een deal te maken voor $250,000 schadevergoeding, in plaats van te procederen. Dat was toen veel geld en mijn vader had het nodig, voor de bandenwinkel, dus tekende ik een overeenkomst, klaar. Ik hoorde later dat de treinbestuurder een hartaanval had gehad toen hij onze auto op de rails zag; de trein deed zo’n 60 km per uur (ze hadden tegen iedereen gezegd, 30 km) en had niet gefloten voor het kruispunt. Ze brachten een lading hout van een molen en waren volgeladen. Daarom hadden ze zo’n lange remtijd.

Op dinsdag was ik terug op school, met krukken. Als men me zag, werd er of geschreeuwd, of men viel flauw, of ze staarden naar me.

Het eerste uur was biologie met Paul. Ik zat op mijn gewone plek en toen hij de namenlijst afliep, sloeg hij mijn naam over. Ik wachtte een paar namen en zei toen 'He! Je bent me vergeten!' Ik zweer, de halve klas viel van hun stoel, net als Paul. Het enige waar we de rest van die dag over praatten was het wrak, wie het had gezien, waarom men zei dat ik dood was, waarom ik niet dood was, en hoe het was om dood te zijn.

Na een paar dagen gooide ik de krukken weg en begon te beseffen dat ik niet dezelfde persoon was die die zaterdagochtend in de auto was gestapt.  

Zonder er veel over na te denken of te beseffen dat dit niet normaal was, begon ik ALLES om me heen te zien, horen, ruiken en voelen. Ik kon horen wat men aan de andere kant van de kamer zei tewijl ik naar iets anders keek. Het was alsof ik in de  360-graden lens zat, tijdens mijn afdaling terug naar de auto. Het was nogal overweldigend en het duurde lang voordat ik er aan gewend was. Toen dat eenmaal zo was, ging ik er van uit dat iedereen hetzelfde ervaarde als ik. Tot op de dag van vandaag blijf ik me verbazen over hoe weinig mensen zien of horen wat er om ze heen is. Ik heb dit talent goed gebruikt in de jaren bij het leger en ongeveer elke dag.

Het andere vreemde ding zijn mijn handen. Die worden zo warm dat ze bijna gloeien. Als ik mijn handen een halve meter van iemand vandaan hou, kunnen ze de warmte voelen. Ik heb met mensen gewerkt die gewrichtsproblemen hebben, en andere gezondheidsproblemen. Ze zeggen dat het helpt, maar ik heb geen idee hoe of waarom ik dit kan.

De volgende twee

8 augustus 1994

Na drie jaar medisch testen van een medicijn om maagzuur te verminderen, na vele endoscopieen (en scopieen aan de andere kant), en de verzekering van mijn dokter dat het een gemakkelijke en snelle operatie zou zijn, ging ik naar het VA Ziekenhuis in Portland, Oregon. Na voorbereiding en een kort gesprek met de chirurg, kreeg ik een narcose.

Hallo weer

Ik was terug waar ik zoveel jaren eerder was geweest, omgeven door licht en warmte, met het gevoel van herkenning van diegenen die dicht bij mij waren geweest in het verleden. Ik werd opnieuw gebaad in het gevoel van perfektie. Plotseling werd ik terug in de kamer getrokken en ik kon de mensen om heen in paniek zien raken en hun angst voelen. Ik zag hoe ze op me werkten en de  heartstart gebruikten om me weer op te starten. Toen werd ik wakker in de herstelkamer.  Ik probeerde te begrijpen wat er gebeurd was toen een van de verpleegsters en de dokter binnenkwamen en me vertelden 'Na drie uur van een 2-uur durende operatie ging het fout. Mijn borstspieren kregen kramp en de co2(?) waar ze me mee hadden opgeblazen stroomde naar mijn longen. Mijn hart stopte, mijn longen werden ge'pop corned', wat dat ook mag betekenen, en ik was er niet meer. Ze haalden me terug en blazen me weer op, maakte de procedure af, hechtten de gaatjes van de laparoscopie en alles was ok.

Ik moest gaan zitten, ze gaven me een klein kussentje om tegen mijn maag te houden, en zeiden dat ik rustig moest ademen gedurenden een paar uur. Toen gingen ze weg en een andere verpleegster maakte de monitors vast. Mijn vriendin kwam binnen en zat naast mijn bed, hield mijn hand vast, en ik viel in slaap. Ik werd wakker, buiten adem, alsof ik net had gesprint. 'Vreemd' dacht ik, toen ik begon te ademen, maar ik werd heel kortademig. Ik zei tegen de verpleegster die door Maria was gewaarschuwd dat ik zeker was dat er iets niet goed was. Ze verzekerde me dat het normaal was dat ik me zo voelde, en dat ik me geen zorgen moest maken.

Uit mijn lichaam

Zo’n uur later (dit was ongeveer 6 uur na de operatie) begon ik in paniek te raken. Ik kon maar heel weinig ademen. Het voelde alsof ik verdronk! Ik probeerde iemand’s aandacht te trekken maar niemand keek naar me om. Ik zat daar maar, ik zal het nooit vergeten.   Ik schreeuwde, stond op, en hoorde de monitor van een biep naar een platte toon gaan. Ik had een hartstilstand. Ik was uit mijn – nu slappe en redelijke dode - lichaam. Ik zweefde omhoog en keek met verwondering wat er in de kamer gebeurde.  Ze gooiden me op een brancard en renden met me naar de lift, naar de gang en naar een ruimte waar ze me op mijn buik op het bed gooiden, en twee grote naalden in mijn longen staken om het vocht eruit te halen.  Ik kan nog steeds die twee mensen samen zien werken om het grijze, dikke vocht eruit te halen.  

Toen draaiden ze me om en onderzochten me. De dokter met het donkere haar en een accent sprong boven op me, stak een scalpel onder mijn linkertepel, en maakte een snee langs mijn rib. Ik werd wakker.

Ze zeiden dat je mijn schreeuw twee verdiepingen ver kon horen.

Ze staken een rib-opener in me en deden de buis erin. Toen deden ze hetzelfde aan mijn linkerkant onder mijn arm, TWEE KEER. Ze misten de eerste keer en moesten opnieuw beginnen. Als je die gevoelige plek probeert te vinden, zo halverweg je oksel en je elleboog, dan vind je de plek waar ze me opensneden om een buis in te steken. Drie buizen in totaal. Dit was een bijzonder onaangename ervaring en een die ik je niet aanbeveel. Ooit.

Ik lag een aantal weken op mijn rug met die tikkende machine aan me vast, als een hongerige inktvis. Ik werd zwakker en verloor nog meer gewicht, tot ik zo’n 70 kilo woog. Ik werd van binnenuit opgegeten. Toen de ze de lucht uit mijn longen lieten hadden de ze een darm geraakt en het vlies doorgeprikt, daarmee een e-coli infectie veroorzakend in mijn longen; die bacterieen hadden zich goed geinstalleerd en hadden het bijzonder goed naar hun zin, warm en doorvoed.

3:00 uur ‘s middags

Op een middag kwam een nieuwe persoon binnen en stelde me voor aan het hoofd van de borstkas-chirurgie van San Francisco General. Hij informeerde me dat ik een MRI moest ondergaan om te zien hoe erg het was 'daarbinnen' en klopte op mijn borst.

Mijn aardige vrouwelijke dokter die een paar dagen eerder was aangetreden vroeg aan de verpleegster een bloedstaal te nemen en me een nieuw infuus te geven om 4:00 uur.

Na een dappere poging of tien gaf ze op en werd weggeroepen. Mijn dokter kwam terug en was niet zo aardig tegen de arme verpleegster. Ze pakte mijn linkerarm vast en stak de naald rechtstreeks in de ader. Pure kunst. Toen vond ze een kleine ader in mijn rechterhand en bracht de IV in.

Ze bracht mijn brancard naar de lift, door een andere gang naar de MRI kamer waar de staf hun jas al aan hadden om naar huis te gaan. Ze beval iedereen te blijven en ze gaven mopperend toe.

5:00 uur

De dokter kwam binnen en ging op de brancard zitten terwijl mijn dokter mijn hand vastpakte. 'Je zal doodgaan als we deze operatie niet onmiddellijk, nu, doen.'

Ik glimlachte en zei dat ze te laat waren.

Ze zeiden dat ik zo’n 30% kans had als ze binnen het uur zouden opereren, en ze gaven me een telefoon. 'Bel je familie en vrienden om vaarwel te zeggen. 'Vaarwel, nou, misschien

Die gesprekken waren de beste en de ergste die ik ooit gehad heb. Ik huil terwijl ik dit schrijf, denkende aan de pure liefde die ik voelde voor al diegenen die er voor me waren geweest en van wie ik nu afscheid nam.

Toen ze me de narcose gaven voelde ik een wonderbaarlijk gevoel van vrede. Ik deed mijn ogen open en keek naar het glimlachend gezicht van de dokter. Hij klopte op mijn hand en feliciteerde me met het overleven. 'Je bent hier vast met een doel. Je hebt vast werk te doen.'

Ze hadden mijn ribbenkast opengemaakt en gespreid, mijn longen opzij gelegd en alle rotzooi eruit gespoeld. Het moet wel een moeilijke operatie zijn geweest, want ze bleven maar terugkomen om te zeggen hoe bijzonder het was dat ik nog leefde.  

Ik verliet het ziekenhuis een paar weken later, ik woog 70 kilo. Toen ik binnenging wook ik 108 kilo. Dit is geen dieet dat ik aanbeveel.

Achtergrondinformatie:

Geslacht:    Man

Datum BDE:  1965

Was er een levensbedreigende gebeurtenis op het moment van de ervaring?    Ja   Ongeval        Geraakt door een trein

BDE elementen:

Voelde je je afgescheiden van je lichaam?   Ja   Zoals boven beschreven, maar ik zweefde boven het wrak en keen naar iedereen. Tijdens de tweede en derde ervaring verliet ik ook mijn lichaam

Ik verliet duidelijk mijn lichaam en bestond er los van

Hoe was je hoogste peil van bewustzijn en alertheid tijdens de ervaring in vergelijking tot je normale, alledaagse bewustzijn en alertheid?    Meer bewustzijn en alertheid dan normaal   Totaal bewustzijn van alles

Op welk moment tijdens je ervaring was je op je hoogste peil van bewustzijn en alertheid?     Op dat moment moest ik kiezen om te blijven of terug te komen

Werden je gedachten sneller?     Ongelooflijk snel

Leek het alsof de tijd sneller of trager ging?   Alles leek ineens te gebeuren; tijd leek te stoppen of verloor alle betekenis   Zie hierboven

Waren je zintuigen scherper dan gewoonlijk?    Ongelooflijk scherper

Vergelijk je zicht tijdens de ervaring met je alledaags zicht die je had net vóór het moment van de ervaring.   Toegenomen

Vergelijk je gehoor tijdens de ervaring tegenover je alledaags gehoor die je had net vóór het moment van de ervaring.   Toegenomen

Leek jij je bewust te zijn van zaken die elders gebeurden, zoals een buitenzintuiglijke waarneming?    Ja en de feiten zijn gecontroleerd geweest.    

Ben je in of door een tunnel gegaan?   Ja  blauw licht, heel helder en warm

Was jij je bewust van of ben je overleden (of levende) wezens tegengekomen?     Onduidelijk     kon mijn tante zijn maar niet zeker

Heb je een helder licht gezien of gevoeld dat het je omringde?   Een licht dat duidelijk van mystieke of niet-aardse origine was

Heb je een onaards licht gezien?     Ja  licht dat alles doordrong

Leek het alsof je een andere, onaardse wereld binnendrong?    Een duidelijk mystiek of onaards gebied

Welke emoties voelde je tijdens de ervaring?     Vreugde tijdens de eerste twee ervaringen, irritatie in de laatste

Had je een gevoel van vrede of vrolijkheid?     Ongelooflijke vrede of plezier

Had je een gevoel van vreugde?     Ongelooflijke vreugde

Had je een gevoel van harmonie of eenheid met het universum?     Ik voelde me verenigd of één met de wereld

Leek je opeens alles te verstaan?     Alles over het universum     Ik beschrijf het als een vol glas water dat ineens uitbreidt tot het einde van het universum dat helemaal volloopt met water, dan terugkrimpt naar een normale maat, maar met  HELEMAAL ander water.

Heb je beelden gezien uit je verleden?     Mijn verleden flitste voor mijn ogen, buiten mijn controle    

Waren er beelden uit de toekomst?    Beelden van mijn persoonlijke toekomst     basispad, niets specifieks

Kwam je aan een obstakel of een fysieke structuur die je tegenhield?     Ja     Aan de rand van een dimensie, naar binnen kijkend

Kwam je aan een grens of een punt waar je niet meer kon terugkeren?   Ik kwam aan een barriere waar ik geen toegang kreeg om verder te gaan; ik werd teruggezonden tegen mijn zin.   Aan de rand van een andere dimensie, naar ninnen kijkend

God, Spiritueel en Religie:

Welke godsdienst beoefen je nu?     Niet behorend aan iets – Niets bijzonders

Bevatte je ervaring aspecten die consistent waren met je aardse ideeën?     Inhoud die volledig niet consistent was met de ideeën die je had op het moment van je ervaring     Ik was nooit erg religieus, echt niet. Ik denk dat ik dit allemaal van jongsafaan weet.

Veranderden je waarden en overtuigingen door de ervaring?    Ja    heel andere gevoelens over het leven

Leek het alsof je een mystiek wezen of aanwezigheid ontmoette? Of een stem hoorde die je niet kon identificeren?     Ik zag duidelijk een wezen of ik hoorde duidelijk een stem van mystieke of onaardse origine

Zag je overledenen of religieuze geesten?     Ik voelde hun aanwezigheid

Ontmoette je of werd je bewust van wezens die voorheen op Aarde hadden geleefd en die beschreven worden met hun naam in de godsdiensten (bijvoorbeeld: Jezus, Mohammed, Boeddha, etc.)?     Onduidelijk    Ik zag iedereen die ooit geleefd had of ooit zou leven

Kreeg je tijdens je ervaring informatie over het vooraardse bestaan?     Nee    

Kreeg je tijdens je ervaring informatie over universele connectie of eenheid?     Ja     Het lijkt duidelijk nadat ik daar geweest was. Een opmerking: we zijn nu daar en hier

Kreeg je tijdens je ervaring informatie over het bestaan van God?     Nee    

In verband met onze levens op Aarde niet gerelateerd aan godsdienst:

Geloofde je dat onze aardse levens betekenisvol en belangrijk waren vóór je ervaring?     Mogelijk betekenisvol

Kreeg je tijdens je ervaring informatie over de betekenis van het leven?     Nee  

Geloof je in een leven na de dood na je ervaring?     Onduidelijk     Ja     we worden een

Heb je info verkregen over hoe we onze levens moeten leiden?    Ja     beseffen dat we één zijn veranderd hoe je met mensen omgaat

Verkreeg je tijdens je ervaring informatie over de moeilijkheden van het leven, de uitdagingen en de ontberingen?     Nee    

Kreeg je tijdens je ervaring informatie over liefde?     Nee    

Wat is er veranderd in je leven na je ervaring?     Onduidelijk   

Zijn je relaties specifiek veranderd door je ervaring?     Ja   

Na de BDE: 

Was de ervaring moeilijk te verwoorden?     Ja     Het moeilijkst uit te leggen was toen ik moest kiezen of ik zou blijven of terugkomen

Hoe precies herinner je je de ervaring in vergelijking met andere levensgebeurtenissen die plaatsvonden ten tijde van de ervaring?     Ik herinner me de ervaring preciezer dan andere levensgebeurtenissen die plaatsvonden ten tijde van de ervaring

Heb je helderziende, ongewone of andere speciale gaven gekregen na je ervaring die je niet had vóór je ervaring?     Ja     Helende handen, kan mensen heel goed lezen, slimmer

Heb je ooit deze ervaring gedeeld met anderen?     Ja     de volgende dag

Had je kennis over bijnadoodervaring (BDE) vóór je ervaring?     Nee    

Wat geloofde je over de echtheid van je ervaring kort nadat het gebeurd was? (dagen tot weken)     Ervaring was zeker reëel

Wat geloof je nu over de realiteit van jouw ervaring?     Ervaring was zeker reëel