Beskrivelse af oplevelsen:

Ik was 12 jaar toen ik, zoals ik nu weet, hersenvliesontsteking kreeg. Ik kan me herinneren dat ik op een middag een martelende hoofdpijn kreeg die maar niet wegging. Tegen de avond had ik boven de 40 graden koorts. De volgende dag werd ik in het ziekenhuis opgenomen. Ze deden een heleboel testen maar niets leek te helpen.

Ze hadden me in een kamer gelegd die ijskoud leek te zijn. Als iemand koorts heeft is het niet ongebruikelijk dat hij rilt van de kou. De airconditioning maakte het niettemin nog erger. Eerst kon ik het wel hebben omdat ik slechts bij vlagen bij bewustzijn was. Maar na een week begon ik wanhopig te worden omdat ik me weer warm wilde voelen. De airconditioning hielp trouwens niet om de koorts omlaag te krijgen. Ze wachtten gewoon tot ik zou sterven.

Ik bedacht dat ik het warm zou krijgen als ik onder mijn badstof badjas ging liggen. Dat werkte. Maar er gebeurde ook iets anders. Ik begon in slaap te vallen, althans dat dacht ik. Ik had mijn ogen dicht, ik kon alles om me heen horen en voelde me langzaam wegzakken. Ik hoorde minder van mijn omgeving, en minder, en minder tot ik helemaal niets meer hoorde. ik was te jong om te beseffen dat ik bezig was mezelf te doden met de badjas. Het voelde te goed en de gedachte dat mijn temperatuur onmiddellijk zou oplopen was nooit bij me opgekomen. Toch was ik me bewust van het feit dat mijn geest zich losmaakte van mijn lichaam. Maar op de een of andere manier bracht ik die scheiding niet in verband met de dood.

Van het een op het andere moment was ik op een andere plek. Het was compleet donker. Ik stond op een pad en zonder dat iemand me het vertelde wist ik waar ik heen ging. Ik was helemaal alleen maar toch wilde ik heel graag op de plek aan het einde van de weg komen. Ik begon snel te lopen. Toen ik een kleine 10 cm bij mijn uiteindelijke bestemming vandaan was stond ik voor een raam zo groot als een bioscoop filmdoek. Alleen leidde het naar een andere wereld die er uitzag zoals de Hof van Eden op aarde er uit moet hebben gezien. Ik stond op het punt waar de weg ophield en het "raam" begon. Ik gluurde om me heen of ik andere kinderen kon zien, maar ik zag er geen. Ik staarde naar de glooiende heuvels met perfect gemaaid groen gras, groener dan ik ooit gras op aarde had gezien. Ik wilde van de heuvels afrollen, maar dat betekende dat ik door het "raam" moest gaan. Ik was bang dat er andere kinderen zich verborgen in het "raam", en dat ze zouden opspringen om me te verrassen en me zouden bang maken. Om bij de heuvels te komen zou ik ook een smalle stroom met kristalhelder water moeten oversteken. Daar maakte ik me niet ongerust over. Op de een of andere manier wist ik dat dit echt een paradijselijke plek was.

Uiteindelijk tilde ik een voet op om er in te stappen en daarna zette ik hem weer neer. Ik herhaalde dit vele malen. Tot mijn verbazing kwam er een man van achter me vandaan en ging voor het raam staan. En zonder dat hij werd voorgesteld wist ik toch wie hij was en dat hij me de hele tijd was gevolgd. Hij zei:"Kom op, je kunt komen als je wilt, maar eenmaal daar kun je niet meer terug". Toen hij tegen me sprak schoot een uitbarsting van vredige energie door me heen met elk woord dat hij sprak. Tijdens de eerste zin die hij sprak was ik bij het tweede woord slap en verlamd op de grond gevallen. Ik weet nog dat ik dacht: als hij blijft praten vermoordt hij me nog, terwijl ik in feite al dood was; het was alleen nog niet helemaal bij me doorgekomen. Ik wist waar ik was en dat ik buiten mijn lichaam was. Maar ik dacht dat ik nog steeds terug kon gaan als ik dat wilde. Ik was van plan in de heuvels te spelen, rond te kijken, dan teruggaan en er over vertellen.

Toen deze persoon me een ultimatum gaf bedacht ik hoe verdrietig mijn moeder en zusje zouden zijn. Ik wilde niet dat ze verdrietig waren. Hij hoorde mijn gedachten. Op die manier communiceerden we met elkaar. Toen hij sprak hoorde ik hem in mijn geest en als ik ergens aan dacht beantwoordde hij die gedachte.

De gedachte aan mijn moeder en zusje betekende duidelijk een "nee" voor hem en ik werd onmiddellijk teruggestuurd. Ik dreef langzaam achteruit. Ik hoorde mijn omgeving langzaam maar zeker luider worden totdat ik helemaal terug was in mijn lichaam.

Er was echter een probleem, ik was zo stijf als een plank en kon me niet bewegen. Ik was duidelijk langer weg geweest dan goed was want mijn lichaam functioneerde niet meer. Mijn benen, mijn hele lichaam deden pijn alsof er een miljoen spelden in gestoken waren. Mijn benen deden het meeste pijn toen mijn bloed weer begon te stromen.

Toen ik ouder werd ontdekte ik dat je bloed dikker wordt na je dood. Ik weet nu dat ik daarom zo'n helse pijn in mijn lichaam had. Het was alsof mijn bloed bevroren was en ontdooid werd.

Ik lag daar en huilde tot ik mijn armen kon bewegen. De telefoon ging. Het was mijn moeder. Mijn armen waren het eerste dat ik kon bewegen. Ik drukte me op met mijn linkerarm naar de rechterkant van het bed, net zoals iemand doet die vanaf het middel verlamd is. Mijn moeder vroeg waarom ik huilde en ik vertelde haar dat mijn benen pijn deden.

Was er sprake van medicijnen of andere stoffen die mogelijk een effect op de ervaring zouden kunnen hebben? Nee. 

Was het moeilijk om de ervaring in woorden uit te drukken? Ja, het is moeilijk om het uit te leggen aan mensen die de ervaring nooit gehad hebben. Ze begrijpen niet wat ik vertel. 

Was de ervaring verbonden aan een levensbedreigende gebeurtenis? Ja, ik had hersenvliesontsteking en geen enkele medicatie hielp. Als laatste redmiddel legden ze me in een heel koude kamer met airconditioning en mocht ik absoluut geen lakens of dekens etc. in een poging mijn koorts niet verder te laten stijgen. 

Wat was de mate van bewustzijn en waakzaamheid tijdens de ervaring? Ik was buitengewoon alert tijdens de hele gebeurtenis. Ik was "bij" genoeg om antwoord te geven als er tegen me gesproken werd. 

Leek de ervaring in sommige opzichten op een droom? Nee, helemaal niet. Ik wist wat er aan de hand was toen ik wegzakte, maar ik was nieuwsgierig naar wat er verder ging gebeuren. Ik dacht dat ik de controle had over mijn komen en gaan. Ik was echt van plan om dingen te onderzoeken en daarna naar mijn lichaam terug te gaan. 

Heb je een afscheiding van bewustzijn van je lichaam ervaren? Nee. 

Beschrijf je voorkomen of gedaante buiten je lichaam: Ik voelde me beter en ik had veel energie. Gescheiden van mijn lichaam voelde ik me helemaal genezen. Ik zag er hetzelfde uit als voor de scheiding. Het enige verschil was dat ik onnatuurlijk veel energie had. 

Welke emoties had je tijdens de ervaring? Ik voelde me gelukkig en vrij en gretig om rond te kijken en te dwalen. 

Heb je ongebruikelijke klanken of geluiden gehoord? Geen ongebruikelijke klanken of geluiden. Op het pad heerste absolute stilte. Er was niet eens het geluid van de wind. 

Ben je in of door een tunnel gegaan? Ik weet het niet. Het pad was meer een weg dan een tunnel. Ik kon niet verder zien dan mijn eigen hand, maar ik wist dat ik niet in een tunnel was. Het voelde of ik me bevond op open terrein, maar dan zonder de wind. 

Heb je een licht gezien? Ja. In plaats van alleen maar licht zag ik een nieuwe wereld met daglicht, gras, heuvels, water, bloemen, wolken en een lucht net zoals op aarde maar alleen zag alles er spiksplinternieuw uit. 

Heb je andere wezens gezien of ontmoet? Ja. Er kwam een man achter me vandaan. Hij was Jezus Christus van Nazareth. Ik wist dat zonder dat Hij werd voorgesteld. Ik wist meteen wie Hij was. Hij gaf me de keus om over te gaan of terug te keren... als ik dat wilde. Het was een telepathisch gesprek. Er waren geen geheime gedachten. Als ik ergens aan dacht hoorde Hij het niet alleen maar gaf ook antwoord. 

Kreeg je een terugblik op gebeurtenissen uit je leven? Nee. 

Heb je mooie of anderzijds kenmerkende plaatsen, niveaus of dimensies gezien of bezocht? Ja. Een plek die op een sprookjesland leek. Alles zag er zo schoon en zuiver uit. Kleuren waren heel helder en ik zag een prachtig landschap. 

Had je een gevoel van veranderde tijd of ruimte? Ja. Toen ik terugkwam was het overduidelijk dat ik uit mijn lichaam was geweest. Ik kon voelen dat mijn lichaam letterlijk worstelde om te herstellen en dat er dus enige tijd voorbij was gegaan. 

Had je het gevoel dat je speciale kennis had, dat je wist van een universele orde en/of doel? Nee. 

Ben je een grens of beperkend stoffelijk bouwsel tegengekomen? Dat weet ik niet zeker. Ik kan me herinneren dat er een duidelijke grens was tussen de weg en het raam. Dat was goed te zien. 

Was je je bewust van toekomstige gebeurtenissen? Nee. 

Was je betrokken bij of je bewust van een beslissing om terug te keren naar het lichaam? Ja. Ik was verdrietig omdat ik er niet heen kon gaan voor alleen een bezoekje. Ik wilde kijken hoe het zou zijn om daar te spelen en ik besefte dat als ik het toch deed ik niet langer de mogelijkheid had om naar de aarde terug te keren. Het gevoel van oneindigheid was deprimerend. 

Heb je psychische, paranormale of andere speciale gaven na de ervaring die je niet had voorafgaand aan de ervaring? Dat weet ik niet zeker. Ik had al kennis en was schrander, maar erna was ik gretiger. Ik heb ook een bepaalde gevoeligheid ten opzichte van de geestenwereld. Ik kan het zien en voelen als er een aanwezigheid is. Ik weet ook of iemand een bepaald soort "gids" bij zich heeft. Ik kom een heleboel dingen te weten over de mensen waar ik van houd die ik eigenlijk niet wil weten. 

Zijn je standpunten of overtuigingen veranderd als gevolg van de ervaring? Ja. Als kind had ik een beter begrip van het verschil tussen de Heilige Drieeenheid. 

Heeft de ervaring je relaties, dagelijks leven, religieuze praktijken of carrierekeuzes veranderd? Het heeft me meer bewust gemaakt van God. 

Heb je deze ervaring met anderen gedeeld? Ja. Ze zijn meestal geschokt. Ik kan zien dat ze er moeite mee hebben om te begrijpen wat ik vertel. 

Welke emoties heb je ervaren na je ervaring? Droefheid omdat ik weg moest. 

Wat was het beste en wat was het naarste deel van je ervaring? Het beste was dat ik de deur naar de nieuwe wereld zag en het naarste was dat mijn plannen om die wereld te bezoeken en op het moment dat ik het wilde weer te verlaten, werden gedwarsboomd. 

Geven de gestelde vragen en de informatie die je hebt gegeven een nauwkeurige en begrijpelijke beschrijving van je ervaring? Ja. Ik kan me nog steeds elk detail van de ervaring herinneren alsof het gisteren gebeurd is. Het is net alsof er een afdruk op mijn brein gemaakt is , of iets dergelijks. 

Heb je nog suggesties ter verbetering van deze vragenlijst? Nee.