Beskrivelse af oplevelsen:

Nu volgt mijn BDE-- het Wonder van mijn Leven:)

Een tijd geleden, in april 1991, had ik vis gekocht, mee naar huis genomen en gebakken. Toendertijd vond ik het heerlijk!! De volgende dag ging ik naar mijn werk hoewel ik me niet zo goed voelde, maar omdat ik sowieso maagproblemen heb dacht ik dat het daar aan lag. Tegen het einde van de dag kon ik niet meer lopen en begon ik me echt heel ziek te voelen, ik dacht dat ik buikgriep had. Ik moest naar het damestoilet om te gaan liggen, ik moest huilen want normaal gesproken gedroeg ik me NIET zo. Het lukte me om thuis te komen waar ik meteen naar bed ging. Mijn man kwam steeds bij me kijken hoe het met me ging, ik kon absoluut niets eten. De nacht bracht ik grotendeels door in de badkamer, meestal moest ik er heen kruipen omdat ik mezelf geen mietje vind en nooit hulp vraag. Het enige wat ik kan zeggen is dat de douche godzijdank vlak naast het toilet is. Ik heb die nacht zo'n 13 keer schoon ondergoed aangetrokken.

De volgende ochtend wist ik dat ik thuis zou moeten blijven omdat ik me zwak voelde en nauwelijks kon lopen! HEEL ongebruikelijk voor mij want ik had deze baan al 10 jaar en was nog nooit een dag ziek thuis geweest. In de baan die ik hiervoor had ben ik ook nooit thuis gebleven. Zelfs als ik ziek was ging ik aan het werk en deed mijn uiterste best. Gedurende de ochtend belde mijn man een paar keer om te checken hoe het met me ging. Op een gegeven moment vroeg hij naar mijn temperatuur en ik vertelde hem wat die was. Omdat ik me zo zwak voelde kon het me eigenlijk niet schelen wat het was, hoewel ik mijn temperatuur een uur eerder had opgenomen en toen was het 40 graden. Mijn man zei dat ik mijn temperatuur opnieuw moest opnemen en dat hij me zou terugbellen. Ik zei dat ik het zou doen en viel in slaap terwijl ik dacht dat ik de telefoon had neergelegd. Hij probeerde me te bellen en kreeg steeds de ingesprekstoon. Dus hij kwam naar huis; later vertelde hij me dat hij met 170 km per uur naar huis was geracet omdat hij wist dat er iets aan de hand was. Toen hij thuiskwam stond ik net op het punt om over te gaan naar het Licht. Mijn moeder en mijn broer, die al 5 jaar dood waren( ze overleden op de dag af 6 maanden na elkaar), waren degenen die kwamen om me Thuis te brengen. Ik realiseerde me op dat moment echter niet dat het mijn broer was, voor mij was het een vent die leek op Pluk van de Petteflet. Hij lachte en zei: "Kom met ons mee Ruthie, we hebben PLEZIER!!!" Hij zei dit steeds maar weer. Ongeveer een maand na mijn BDE snapte ik dat het wel mijn broer was geweest omdat hij als jongen ECHT op Pluk van de Petteflet leek, met rood haar en sproeten!! We gingen door duizenden Zielen heen zonder ze te verwonden. Er was 1 klein meisje, toen ik in haar ogen keek blikte ik in haar ziel en ik wist dat ik haar kende. Pas dit jaar snapte ik dat IK dat kleine meisje was. Ze was vertrokken toen ik 7 jaar was nadat ik seksueel was misbruikt. Als dat een kind overkomt is alle onschuld weg, dus vertrok ze. Mijn Kind Geest. Ik heb haar na de eerste keer nog verschillende malen gezien. Ze probeerde me te laten inzien, dat wat er ook gebeurt, je moet leren van jezelf te houden. Totdat je dat kunt, kun je niet van anderen houden.

Mijn moeder zei helemaal niets tegen me, maar bleef alleen naar me kijken in een soort spiegel. Ik streelde haar haar, want dat deed ik altijd toen ze nog leefde. Ik vond het heerlijk om het haar te kammen en te strelen. Ik ging hier een hele tijd mee door, terwijl ik tevergeefs probeerde haar aan het praten te krijgen. Tot op de dag van vandaag hoef ik alleen maar mijn ogen te sluiten om haar haar weer te voelen:). Ongeveer 2 weken later snapte ik waarom ze niet met me wilde praten. Ze wist dat als ze slechts 1 woord tegen me zou zeggen ik mezelf zou toestaan om over te gaan naar het Licht. Ze wist ook dat het mijn tijd nog niet was. Ik wilde zo graag bij mijn moeder zijn, maar zij wist dat mijn werk hier nog niet af was. Er stond een wezen naast me, daar kwam ik pas na een hele tijd achter. Hij had een capuchon op en had zijn arm om mijn schouder. Ik dacht eerst dat het Magere Hein was, skelet en capuchon, maar ik wist niet wie hij was. Toen, en de jaren daarna, heb ik nooit over hem verteld omdat ik dacht dat hij boosaardig was. Maar op dat moment schonk ik niet echt aandacht aan hem. Sinds die tijd heb ik verhalen van anderen gelezen die ook het wezen met de capuchon hadden gezien. Maar ik weet nog steeds niet zeker wie hij werkelijk was. Op dat moment had ik het te druk met het strelen van mijn moeder's haar. Ik wilde zo graag bij haar zijn omdat ik haar zo verschrikkelijk miste.

Uiteindelijk kreeg mijn man me wakker, door me zo hard door elkaar te schudden dat ik bijna uit bed viel. Toen ik in zijn ogen keek dacht ik dat ik pure Haat zag. Maar later begreep ik dat het angst was geweest omdat hij wist dat ik op dat moment dood was. Het heeft hem zo vreselijk bang gemaakt dat hij zelfs vandaag nog steeds niet met me over mijn BDE wil praten.

Toen ik eindelijk uit bed kon kruipen, kroop ik naakt, want ik had geen puf om me aan te kleden, door de gang naar de voordeur. Ik keek naar buiten en ik had nog NOOIT zoveel kleur en schoonheid gezien in mijn leven! Ik dacht echt dat het de Hof van Eden was, want zo had het er 5 dagen geleden niet uitgezien. Bloemen waren uitgekomen, er zaten blaadjes aan de bomen, wat gewoonlijk langer duurt dan 5 dagen. Maar nu was het allemaal gebeurd tijdens mijn BDE. Ik beschouwde dit ook als een wonder:). Het verbaasde me heel erg dat dit zo snel kon gebeuren! Toen ik na 5 dagen nog steeds 40,5 graden koorts had ging ik naar de dokter. Ik weet niet waarom mijn hersenen niet zijn gaan koken en de artsen noemden het een wonder. Ze onderzochten me van top tot teen en ontdekten dat AL mijn vrouwelijke organen waren verdwenen. Ik houd het er maar op dat het een wedergeboorte iets is:). Vreemd was ook dat mijn huid zo rood als een kreeft was en ze wisten niet hoe dat kwam. Ze hadden geen idee omdat ze zoiets nog nooit eerder hadden gezien. Ongeveer 2 weken later begon elke centimeter huid te vervellen, zoals bij een slang, zelfs mijn voetzolen. Ik had nergens meer een stukje oude huid.

Ik ging op een maandag weer aan het werk en ik had zoveel energie dat ik een eikenhouten pallet( en die zijn ZWAAR!!!!) wel 3 meten weg had kunnen smijten. Ik kon dat natuurlijk niet gezien wat ik pas had doorstaan en ook is er nog het feit dat ik 7,7 kg was kwijt geraakt. Ik woog nog slechts 44,5 kg toen ik weer aan het werk ging.

Het duurde nog maanden voordat ik begreep dat alles wat ik gezien had ook werkelijk was gebeurd. Ik begreep het helemaal niet, maar ik wist dat wat me was overkomen iets was dat mijn leven voor altijd zou veranderen. Ik zou het allemaal nog een keer doen om degene te worden die ik vandaag ben:).

Ik hoop dat jullie er van genoten hebben:).

Liefde en Licht