Beskrivelse af oplevelsen:

In augustus 1989 fietste ik rond 22.00 uur van mijn vrijwilligerswerk naar huis. Toen ik een stoplicht naderde werd ik van achteren aangereden door een bestelbus die ongeveer 80 km per uur reed. Mijn fiets en ik werden tegen de bus gekwakt. Toen de chauffeur op de rem trapte werd ik 18 meter door de lucht geslingerd en ik kwam in de berm terecht. Ik had 2 klaplongen, de meeste organen waren gescheurd en ik had mijn bekken en verscheidene ribben gebroken. Ik was bijna dood. Gelukkig was er een politie agent in de buurt die snel via de radio om een ambulance kon vragen. Ik herinner me niets van de gebeurtenissen. Wat ik me wel kan herinneren is dit: het ene moment reed ik op mijn fiets en het volgende moment was ik op een plek die in totale duisternis gehuld was. Ik had geen gevoel van richting of uitzicht, maar ik was me min of meer bewust van mijn lichaam, d.w.z. dat ik er nog steeds een had. Heel in de verte werd mijn aandacht getrokken door gezoem en een piepklein lichtpuntje. Het gezoem werd luider en het licht leek naar me toe te komen. Toen het ding dichtbij kwam zag ik dat het een fantastisch duivels schepsel was, omgeven door vlammen. Hij had enorme ogen en tanden en hij danste al kwijlend en grommend naar me toe. Zijn blik had iets dreigends en hij knarste met zijn tanden en stak een lange, kwijlende, oranje tong naar me uit. Ik stond in het donker als aan de grond genageld. Ik kon geen kant op om het ding te ontwijken terwijl het schepsel met toenemende snelheid op me af kwam, vastbesloten om me tegen te houden. Ik bleef staan waar ik stond en sloot mijn ogen terwijl ik verwachtte om overspoeld te worden door vlammen of verslonden te worden of allebei. In plaats daarvan merkte ik dat het schepsel langzaam en pijnloos door mijn lichaam ging. Ik keek er van binnen uit naar en ontdekte dat het schepsel triomfantelijk lachte terwijl het door me heen ging. Het kwam er met een plof aan de achterkant uit en plotseling vloog ik heel snel voorwaarts door het donker. Terwijl ik vloog kwamen er nog 2 duivelse schepsels op me af die verschillende kleuren hadden maar nog steeds erg eng waren. Gewapend met mijn kennis over de eerste liet ik deze wezens naderen en ook door me heen gaan.

Weldra kwam ik bij de ingang van een tunnel in de duisternis. De tunnel leek te zijn gemaakt van grijs wolkachtig materiaal en kronkelde ver omhoog naar rechts. Daar splitste hij zich en kon ik niet zien waar hij heen ging. Uit de vertakking aan de rechterkant kwam een geel wit licht dat hielp de tunnel zacht te verlichten. Ik keek naar beneden naar mezelf en ik zag dat ik geen lichaam meer had. In plaats daarvan was een gelijkbenige kruisster die klopte en een blauwachtig wit licht uitstraalde. Dit voelde op dat moment heel natuurlijk en prettig. Het gaf een enorm gevoel van vrijheid om niet langer vast te zitten aan een zwaar lichaam. Toen ik weer in de tunnel keek zag ik dat er aan beide zijden van het bouwsel deuropeningen waren. Een paar andere kruissterren dwaalden door de tunnel, sommige waren blauw net als ik en andere hadden de kleur van barnsteen. Twee blauwe kwamen naast me en duwden me zachtjes de tunnel in. Ik zweefde omhoog en zag dat sommige "deuren" open stonden terwijl andere gesloten leken te zijn. Achter de eerste deuropening waar ik door heen tuurde leek het op een klassieke Hel. Je hoorde gillen en hartverscheurend geschreeuw. Het vervloekte landschap met borrelende poelen met uitwerpselen en puntige keien was bezaaid met naakte menselijke wezens. Duivels en andere beesten martelden mensen op alle mogelijke manieren; en mensen martelden elkaar ook. Toen ik dichtbij de deuropening naar dit boosaardige tafereel kwam voelde het alsof ik een draaikolk werd ingezogen en even daarna "vloog" ik boven het ellendige landschap. Het stonk naar verrotting en de hitte was bijna ondraaglijk maar een deel van mij keek gebiologeerd naar de schijnbaar oneindige soorten pijn en kwelling die de bewoners van dit rijk te verduren kregen. Het grootste deel van mij wilde daar weg dus dat was niet moeilijk en ik had ook het gevoel dat iedereen die het wilde daar weg kon. Ik voelde dat niets of niemand die mensen daar gevangen hield alleen hun eigen geloof in de foltering die ze constant ondergingen. Ik "vloog" terug naar de deuropening die vanaf elke plek in de "Hel" duidelijk te zien was en ging er vol blijdschap door heen, maar ik had nog wel steeds het gevoel dat ik zelf geen deel uitmaakte van die blijdschap. De volgende deuropening in de tunnel was niet veel beter. Zover het oog reikte zag je mensen met gebogen hoofd over dorre, gele grond lopen. Ze werden volledig in beslag genomen door hun eigen depressieve gedachten vol zelfmedelijden en waren zich niet bewust van de anderen. Een enorm gevoel van eenzaamheid en isolement steeg op uit dit tafereel en ik was bang om te dichtbij te komen ofschoon ik bij deze opening in de wolken tunnel geen zuiging voelde. Ik vloog verder omhoog in de tunnel en keek vluchtig door andere deuropeningen maar de eerstvolgende die een blijvende indruk op me maakte was een wereld van welhaast onbeschrijflijke schoonheid. Ik keek naar een bosrijke tuin met fonteinen en watervallen en stroompjes en bruggen die gloeide en fonkelde met regenboog kleuren. Een getrouwe afschildering van deze wereld heb ik gevonden in het werk van de schilder Gilbert Williams dat ik enige jaren na mijn BDE ontdekte. Een gevoel van vrde en harmonie stroomde uit dit tafereel en ik ging naar de deuropening omdat ik heel graag daar naar binnen wilde. Toen ik door de opening begon te gaan stootte mijn "neus" tegen iets dat voelde als plastic folie. Ik duwde er tegen maar ik werd zachtjes terug gewezen en een stem zei:"Je hebt niet de kennis om deze wereld binnen te gaan". Ik herinner me dat ik me toen teleurgesteld voelde maar niet dat ik onwaardig was, alleen niet genoeg op de hoogte. Toen richtte mijn aandacht zich op het licht dat uit de vertakking naar rechts gloeide. Ik ging het licht in en werd getransformeerd door een gevoel van volslagen onbeperkt geluk. Er was alleen maar geluk. Ik zei tegen het licht "Hier ben ik ", en het licht zei "Geweldig" met een stem waar de blijheid en gelukzaligheid in door klonk. Ik gaf me over aan de gelukzaligheid en leerde veel dingen die afgezaagd klinken als ik ze beschrijf maar die voor mij waarheden zijn die nu en voor altijd in mij weerklinken. Ik leerde dat ik eeuwig ben en dat ik, hoewel ik vele malen zal sterven, altijd zal weten wie ik ben. Ik hoef nergens ban g voor te zijn, ik moet alleen meer ervaringen op doen en ik ben degene die uiteindelijk kiest wat ik ervaar. Het klinkt als sentimentele flauwekul maar geloof me het voelt heel erg goed om die dingen te weten. Uiteindelijk werd ik de eeuwige gelukzaligheid zat en besloot weg te gaan. Ik zei tegen het licht "Ik ga weg" en het licht zei "Geweldig" terwijl zijn volslagen vreugdevolle en gelukzalige wezen op geen enkele wijze veranderd was door mijn aanwezigheid. Ik zweefde terug naar beneden door de tunnel terwijl ik om me heen keek in doorlopende verwondering en uiteindelijk belandde ik op de drempel van een deuropening die uitkeek naar de buitenaardse ruimte. Er zweefden stukken rotd voorbij en in de verte draaiden planeten en melkwegstelsels. Een nogal tegenstrijdig gevoel van kalmte en avontuur overviel me terwijl ik naar het stille tafereel staarde. De ingang naar de tunnel was dichtbij en ik kon stemmen horen roepen "Niet gaan Sarah! Denk aan Zane!" (Mijn zoon die ten tijde van deze gebeurtenis 5 jaar was). Ik begon me te ergeren aan die stemmen want ik was niet van plan ergens heen te "gaan" en natuurlijk zou ik er bij zijn om Zane te zien opgroeien. Een ander wezen verscheen naast me en we "bespraken" mijn opties. We hoorden een stem die zei "Als je door deze deur gaat kun je niet meer terug". Mijn volgende bewuste herinnering was dat ik in een ziekenhuis bed lag met ontelbare slangetjes in me en een ademhalingsbuis in mijn mond. Ik voelde me vol blijdschap en kracht hoewel ik geen enkel deel van mijn lichaam zelf kon bewegen. Ik had ook veel pijn en dat bracht me snel terug naar mijn lichamelijke ik. Ik heb nog vele beproevingen en uitdagingen het hoofd moeten bieden sinds mijn BDE, zoals het volledig verlies van persoonlijkheid, invaliditeit, verlies van vrienden omdat ze niet konden begrijpen hoe zeer deze ervaring me had veranderd en chronische pijn; maar de wetenschap over de eeuwigheid van mijn geest en het vrij zijn van de angst voor de dood hebben in mij de basis gelegd van een vrede die geen tijdelijke lichamelijke toestand kan doen wankelen. Ik zou willen dat iedereen de wonderen kon ervaren die ik heb ervaren, zonder de verwondingen die er bij mij aan vooraf gingen, want dat zou de wereld werkelijk veranderen.

NDERF EXTRA... De REST van het verhaal...

Nadat Sarah's BDE was besproken in de Art Bell Radio Show op 2-4-99 kregen we van veel boeddhisten te horen over de verbazingwekkende overeenkomst tussen Sarah's BDE en de geschriften in het tibetaanse Boek van de Dood.

Inderdaad zijn de overeenkomsten verbazingwekkend!