Beskrivelse af oplevelsen:

1990, New Delhi, India:

Ik was 19. Ik was op de middelbare school. Ik keerde terug van school met de bus. Er was een noodvenster (ongeveer 60 x 45 cm) aan de acherkant van de bus. Ik stond recht en leunde toevallig tegen deze nooduitgang. De bus reed hard en nam een hevige bocht. De venster brak open en ik viel achterom met mijn hoofd op de grond ...Het is alles wat ik nog weet van het ongeval. Een ogenblik erna zag ik me rechstaan naast mijn eigen lichaam dat op de grond lag en de eerste gedacht die in mij opkwam (terwijl ik mijn liggende lichaam zag) was : "Dank zij God ! Ik ben niet gevallen ! Er ligt iemand anders op de grond." Een ogenblikje later keerde ik terug in mijn lichaam en ik werd terug tot besef gebracht.

Terwijl ik mijn eigen lichaam aan het bekijken was herinner ik me duideliijk dat ik vreugde voelde, ik besefde dat ik de sclachtoffer niet was, ik was totaal vervreemd van mijn eigen lichaam, ik herkendemijn lichaam niet.

Ik identificeerde me met degene die het andere lichaam dat op de grond lag aan het bekijken was. Ik voelde geen enkele pijn noch gevoel behalve dat ik gelukkig was en dat ik niet gekwest was.

Ik denk dat het heel geval op zijn meeste slecht één minuut duurde.

De wijze waarop deze ervaring mijn leven veranderde is dat ik voortaan geen schrik meer heb van de dood omdat ik weet ten eerste dat er geen pijn mee gebonden is en ten tweede dat ik niet droevig zal zijn degenen dat ik lief heb te hebben verlaten omdat ik geen binding zal acherlaten. Ik zal vrij zijn.